ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΡΔΗΝ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΡΔΗΝ
To 2021 είναι μια ιδιαίτερη χρονιά για τους Έλληνες. Δεσπόζει το κλείσιμο 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, επέτειος που εξαιτίας της συγκυρίας στην οποία βρίσκεται η χώρα αποκτάει μια δραματική επικαιρότητα. Τα συνταρακτικά γεγονότα που σφράγισαν το 2020 μας εισάγουν με τον πιο βίαιο τρόπο στον 21ο αιώνα. Στις κυριότερες προκλήσεις που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε ως ανθρωπότητα, αλλά και ως έθνος.
Τα 200 χρόνια του ελεύθερου βίου κλείνουν σε μια στιγμή όπου τα κεκτημένα του 1821 απειλούνται από τον καινούριο κύκλο επέκτασης του νέου Οθωμανισμού. Επιστρατεύοντας αυτός εκτεταμένα σχέδια αλλαγής συνόρων και θεωρίες ζωτικού χώρου οι οποίες γυρεύουν να παντρέψουν το ολοκληρωτικό Ισλάμ με την σκοτεινή ευρωπαϊκή παράδοση του ναζισμού, γυρεύει να χτίσει ένα νέο Χαλιφάτο που περνάει –κυριολεκτικά– πάνω από την Ελλάδα.
Ταυτόχρονα, το πλανητικό σύστημα δείχνει να έχει απωλέσει το σημείο ισορροπίας του και η μια κρίση διαδέχεται την άλλη: Πολυπολικότητα και όξυνση των διεθνών γεωπολιτικών και οικονομικών ανταγωνισμών, οικολογική κρίση, παγκόσμια μετανάστευση και απειλή δραστικής μετάλλαξης της εθνικής και πολιτιστικής σύνθεσης του ευρωπαϊκού χώρου –κυρίως του ελληνικού που βρίσκεται στα σύνορα των δύο κόσμων, καταβαράθρωση των λαϊκών, μεσαίων και κατώτερων τάξεων στη Δύση, αποδυνάμωση των εθνικών δημοκρατιών και υπονόμευση των συλλογικών κεκτημένων ελευθερίας, παιδείας, αξιοπρέπειας που κέρδισαν οι λαοί με δάκρυα και αίμα κατά τις προηγούμενες ιστορικές περιόδους.
Όμως την ίδια ακριβώς στιγμή που οι προαναφερόμενες τάσεις σκοτεινιάζουν τους ουρανούς του μέλλοντος, πηγάζουν από μέσα μας και ορισμένες αχτίδες αισιοδοξίας.
Μέσα σε αυτά τα 200 χρόνια του ελεύθερου βίου μας, πολλές φορές η ιστορική πορεία μας έμοιαζε με Γολγοθά: Ήττες, ματαιώσεις, Καταστροφές, εμφύλιοι και καταρρεύσεις. Πέσαμε πολλές φορές, μα σηκωθήκαμε άλλες τόσες. Αύριο, θα κλείσουμε μια δεκαετία ραγδαίας κοινωνικής, οικονομικής και εθνικής υποβάθμισης, όπου ακόμα και αυτή η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή σύρθηκε εκποιούμενη στο πολιτικό χρηματιστήριο της εξουσιομανίας και του τυχοδιωκτισμού.
Κι όμως: Αντέξαμε· είμαστε ακόμα εδώ. Και αυτό μας το πείσμα, κόντρα στο ισοζύγιο της ισχύος και σε κάθε ψυχρό υπολογισμό, είναι η υπέρτατη απόδειξη ότι το αντιστασιακό μας πνεύμα είναι παρόν.
Αποχαιρετώντας τη χρονιά που πέρασε, δεν θα θέλαμε να σταθούμε στην καταιγιστικά αρνητική της τροπή· αλλά σε εκείνες τις αχτίδες αισιοδοξίας που έλαμψαν σε στιγμές της, και οι οποίες αποτελούν εφόδια για τη χρονιά που θα έλθει: Η “ήρεμη δύναμη” που εκφράστηκε με τη δημόσια παρουσία του Σωτήρη Τσιόδρα, η αυταπάρνηση και ο αγώνας του υγειονομικού προσωπικού, η εγκαρτέρηση των περισσότερων Ελλήνων· επίσης, το θάρρος, η αποφασιστικότητα, η ναυτοσύνη του κυβερνήτη της Φρεγάτας Λήμνος, που έδειξε στον Τούρκο ομόλογό του τι μπορεί να συμβεί όταν η αλαζονεία του ισχυρού γείτονα ξυπνήσει το “κοιμώμενο θηρίο” της ελληνικής αξιοπρέπειας.
«Όταν θέλω γίνομαι άγγελος, και όταν θέλω πάλε γίνομαι διάβολος», είπε ο Καραϊσκάκης σε μια διάσημη αποστροφή του. Τα λόγια του συνιστούν μια πολύτιμη αποτύπωση της ελληνικής ψυχοσύνθεσης. «Διάολοι» μέσα στην παρακμή τους οι Έλληνες, «άγγελοι» όποτε το θελήσουν. Η φράση, όμως, του Καραΐσκάκη, δεν τελειώνει σε αυτήν την πρόταση: «Εις το εξής έχω απόφασιν να γένω άγγελος», προσθέτει. Ας είναι αυτή η καλύτερη ευχή μας, για την αν μη τι άλλο συνταρακτική χρονιά που μας περιμένει!
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ
Για επικοινωνία: τηλ. 2103826319 – 2103839930 (ώρες γραφείου) ή
στην ηλεκτρονική διεύθυνση perardin@gmail.com
Η μοιραία 1η Νοεμβρίου 1920
Η μοιραία 1η Νοεμβρίου 1920
Γράφει ο Κώστας Χατζηαντωνίου*
Όταν η αντιπολίτευση τότε, αλλά ακόμη και σήμερα η δεξιά και αριστερή ιστοριογραφία, κάνει λόγο για «δικτατορική διακυβέρνηση» Βενιζέλου την περίοδο 1917- 1920 (ωσάν να μπορούσε να κυβερνηθεί ο τόπος με άψογο συνταγματικό τρόπο, ενώ ο πόλεμος συνεχιζόταν και εν μέσω πλήθους φαινομένων υπονόμευσης και ανταρσίας μονάδων), πώς θα μπορούσαν να αποφευχθούν οι εκλογές όταν τυπικά τον Αύγουστο του 1920 είχε υπογραφεί συνθήκη ειρήνης; Η Βουλή του 1915 είχε συμπληρώσει πεντέμισι έτη λειτουργίας, με τέσσερα αναγκαστικά διατάγματα παράτασης, και ήταν αδύνατη η επ’ αόριστον συνέχιση των εργασιών της, αφού η κεμαλική αντίσταση δεν σταματούσε. Ο Βενιζέλος χρειαζόταν νωπή λαϊκή εντολή είτε για συνέχιση του πολέμου είτε για τον συμβιβασμό. Ας έρθουμε στη θέση αυτού του ανθρώπου, όταν την επαύριον της Συνθήκης των Σεβρών δέχεται δολοφονική απόπειρα από Έλληνες αξιωματικούς και στη συνέχεια δέχεται την πίεση της αντιπολίτευσης (που τον αποκαλεί «τύραννο»), αλλά και των συμμάχων για προσφυγή σε εκλογές. Ο Βενιζέλος, χωρίς ανανέωση της λαϊκής εντολής, ήταν αδύναμος διαπραγματευτικά απέναντι στις πρωτοβουλίες «άσπονδων φίλων», που του έλεγαν κάθε τόσο: «Εσείς, ποιον εκπροσωπείτε, κύριε Βενιζέλε;»
Ο αντιβενιζελισμός μέχρι σήμερα θεωρεί σκόπιμη την προσφυγή του σε αυτές ώστε να απεκδυθεί των ευθυνών. Δίκη προθέσεων δεν μπορεί ασφαλώς να διεξαχθεί, πόσο μάλλον όταν αποδίδονται προθέσεις αναπόδεικτα. Υπάρχουν ωστόσο μαρτυρίες συνεργατών του που αποδεικνύουν ότι δεν μπορούσε να φανταστεί την επερχόμενη ήττα. Δεν μπορούσε να φανταστεί πως η κόπωση του λαού από μια οκταετία πολέμου, αλλά και η δημοκοπία της αντιπολίτευσης (τα συνθήματα «Θα φέρουμε τα παιδιά σας πίσω», οι φωνές «Δεν τα θέλομε», το σχίσιμο των χαρτών της Μεγάλης Ελλάδας από του βήματος της Βουλής, το φοβερό επιχείρημα Μοσχούλα προς τους ψηφοφόρους του: «Και που μεγάλωσε η Ελλάδα, μεγάλωσε εσένα το χωράφι σου;») είχαν τέτοια αποτελέσματα.
Δεν ήταν γεννημένος για δικτάτορας ο Βενιζέλος. Αλλά εκείνη την ημέρα δεν ηττήθηκε ο Βενιζέλος. Εξέπεσε ο Ελληνισμός της αποστολής του, του δικαιώματός του να είναι περήφανος, δυνατός και ανεξάρτητος. Προτίμησε την μοίρα της δημοκοπίας που κρύβει την πραγματικότητα του προτεκτοράτου. Φυσικό λοιπόν ήταν να πανηγυρίζουν και να φωταγωγούν τα τζαμιά τους οι Τούρκοι, να ανακουφίζονται οι κεμαλικοί, να αναθαρρούν οι Οσμανλήδες που ένιωθαν δέος και μόνο στην παρουσία του Κρητικού κυβερνήτη.
Και όμως. Στην Αθήνα κάποιοι πανηγύριζαν, «σ’ ένα ξεχείλισμα πρωτοφανούς προστυχιάς και εκβακχισμού», όπως γράφει στο ημερολόγιό της η εθνική ηγερία Πηνελόπη Δέλτα. Η επάνοδος του Κωνσταντίνου ολοκλήρωσε το έγκλημα, καθώς έδινε το πρόσχημα που επιζητούσαν οι σύμμαχοι για να αποδεσμευτούν από την επιχείρηση στην οποία η ιδιοφυΐα του Βενιζέλου τους είχε εμπλέξει, ενώ στην Αθήνα κραύγαζαν «Έτσι θέλαμε, τον εφέραμε». Και η Δέλτα, με θλίψη και οργή, θα σημειώνει στο ημερολόγιό της (7 και 11 Δεκεμβρίου):
«“Έτσι θέλαμε, τον εφέραμε!” Πέρα, στην Μικρασία κάπου, σε μια σπηλιά όπου είχαν καταφύγει για να κρυφθούν από τους Τούρκους, βρέθηκαν τα πτώματα Ελλήνων, γυναικοπαίδων, σφαγμένα, πριονισμένα. Βρέθηκαν τα αιματωμένα πριόνια, τα κόκκαλα, οι σάρκες. “Έτσι θέλαμε, τον εφέραμε!”…Και με τι δικαίωμα η άμορφη αυτή αγέλη ρίχνει στη σκλαβιά εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες; Με τι δικαίωμα παραιτείται από ελληνικά μέρη; “Δεν τα θέλομε”. Ποιος σας ρώτησε αν τους θέλετε; Και με τι δικαίωμα, Πλακιώτες στενόψυχοι, αποφασίζετε πως δεν θέλετε την ένωση της φυλής; (…) Έτσι για το κόμμα, για το πείσμα, αρνήθηκε (ο λαός της Ελλαδικής Ελλάδας) να μπει στην Πόλη, να λειτουργηθεί στην Αγιά Σοφία κι έχασε την περίσταση να ελευθερώσει τον Πόντο…»
*Ο Κώστας Χατζηαντωνίου είναι δοκιμιογράφος και πεζογράφος
Δήλωση Γ. Καραμπελιά για την επέτειο μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού (βίντεο)
Επέτειος μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού από την Τουρκία & η τουρκική επιθετικότητα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Ελληνισμός.
Ένα εθνομηδενιστικό διάγγελμα για την 25η Μαρτίου
Ένα εθνομηδενιστικό διάγγελμα για την 25η Μαρτίου
Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκανδαλωδώς, στο διάγγελμά του για την 25η Μαρτίου όχι μόνο δεν αναφέρθηκε καθόλου στο γιατί και ενάντια σε ποιους ξεσηκώθηκαν οι Έλληνες αλλά δεν υπάρχει και καμία αναφορά σε Τούρκους, Οθωμανούς και καταπίεση των Ελλήνων, και μοιάζει να συναγωνίζεται επάξια τα αντίστοιχα μηνύματα του Τσίπρα, του Μπαλτά ή του Φίλη στις εθνικές επετείους, που μιλούσαν για νεαρό έθνος: Οι Έλληνες, με την Επανάσταση, απλώς από “υπήκοοι” έγιναν “πολίτες” ούτε καν «ελεύθεροι πολίτες»! Και το χειρότερο: με την επανάσταση “συγκρότησαν Έθνος. Και ίδρυσαν κράτος Δημοκρατίας και Δικαιοσύνης”. Εδώ λοιπόν, ο πρωθυπουργός της χώρας δείχνει να αναπαράγει σε διάγγελμά για την εθνική επέτειο αμάσητες τις ουρανομήκεις βλακείες των Φαλμεράυερ, Λιάκου, Χομπσμπάουμ και λοιπόν, για το «νεοφανές ελληνικό έθνος» το οποίο δημιουργήθηκε μετά την Επανάσταση. Σε αντίθεση με αυτό που γνωρίζουν όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες, για την απελευθέρωση του έθνους τους, μετά από εκατοντάδες χρόνων αιματηρούς αγώνες. Και προφανώς, καμία αναφορά σε Βελεστινλή, Κολοκοτρώνη, Καποδίστρια ή στις αναρίθμητες μάχες του ελληνισμού που ακολούθησαν το ’21 για την έστω κολοβή εθνική μας ολοκλήρωση.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)