Επιτέλους, η ανάπτυξη έρχεται!
Επιτέλους, η ανάπτυξη έρχεται!
Παρουσιάζουμε κατ’ αποκλειστικότητα μακέτα της νέας υπερπαραγωγής που ετοιμάζεται στο Ελληνικό!
To αδιέξοδο των ΑΝΕΛ και ... ο ελλείπων κρίκος του πολιτικού συστήματος
Αυτά τα είκοσι χρόνια στηρίξαμε και πολιτικές απόπειρες εκπορευόμενες από το ΠΑΣΟΚ, και κατ’ εξοχήν το λεγόμενο πατριωτικό (το ΔΗΚΚΙ, παρ’ όλο που δικαίως, όπως απεδείχθη, δεν είχαμε καμία εμπιστοσύνη στον Τσοβόλα, τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, τον Παπαθεμελή και άλλες μικρότερες προσπάθειες). Όταν αυτός ο χώρος εξαντλήθηκε ολοκληρωτικά, ιδιαίτερα στις συνθήκες της κρίσης που άνοιξε το 2010, προσπαθήσαμε να στηρίξουμε εγχειρήματα όπως εκείνα της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη και μάλιστα συμμετείχαμε για ένα διάστημα σ’ αυτό, παρά τους ενδοιασμούς μας. Και αυτό το εγχείρημα, όμως, με αποφασιστική υπαιτιότητα του ιδρυτή του, καταποντίστηκε.
Μπροστά στα εκλογικά διλήμματα, κρίναμε πως ακόμα δεν έχουμε τη δυνατότητα της συγκρότησης ενός πανεθνικού εκλογικού σχήματος, με αξιώσεις ανάλογες με το ιδεολογικό βάθος και βάρος της πρότασής μας, γι’ αυτό επιλέξαμε να στηρίξουμε αντιμνημονιακές δυνάμεις που θεωρούσαμε πως βρίσκονταν πιο κοντά στην πατριωτική συνιστώσα της άποψής μας. Στις εκλογές του 2012 θεωρήσαμε θεμιτή και συμβατή με την αντίληψή μας την υπερψήφιση σχημάτων όπως το ΚΚΕ ή οι ΑΝΕΛ, καθώς και άλλα μικρότερα σχήματα, ή ακόμα, για όσους επέμεναν να στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τους καλούσαμε να υπερψηφίσουν υποψηφίους με σαφή πατριωτικό προσανατολισμό. Το ίδιο κάναμε και στις εκλογές του 2014, επιλέγοντας μάλιστα και υποψηφίους όπως τον Κώστα Ζουράρι στους ΑΝΕΛ, τον Βαγγέλη Πισσία στους Οικολόγους Πράσινους και άλλους φίλους μας σε υπόλοιπα σχήματα, ή ακόμα και τις πατριωτικές δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Π. Καμμένος αγνοεί τις επιλογές των… ψηφοφόρων του
Ιδιαίτερα στη σχέση με τους ΑΝΕΛ, επιμείναμε πως η σταδιακή αποχώρηση των δεξιόστροφων και συντηρητικών δυνάμεων, τόσο από την ηγεσία του (βλέπε και την πρόσφατη αποχώρηση δύο βουλευτών), όσο και κυρίως από την εκλογική του βάση (ένα κομμάτι έφυγε προς τη Χ.Α., ένα άλλο προς τη Ν.Δ. και ένα τρίτο προς τον ΣΥΡΙΖΑ), είχε ως συνέπεια αυτό το κόμμα να μεταβληθεί υ σε ένα πατριωτικό αντιμνημονιακό κόμμα, χωρίς ξεκάθαρη και συγκεκριμένη κοινωνική και πολιτική απεύθυνση. Αυτή μας η ανάλυση επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στις ευρωεκλογές, όπου οι πρώτοι σε σταυρούς υποψήφιοί τους (Μαριάς, Ρωμανιάς, Ζουράρις κ.λπ), δεν είχαν καμία σχέση με τη δεξιά πολιτική προέλευση του ιδρυτή του κόμματος και των περισσότερων στελεχών. Δηλαδή οι ΑΝΕΛ φαίνονταν να βρίσκονται σ’ ένα σταυροδρόμι, ενώ η σημαντική εκλογική τους και πολιτική συρρίκνωση έθετε ακόμα πιο επιτακτικά το ζήτημα της επιλογής κατεύθυνσης, ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Και όμως, ενώ η ιστορία τους έφερε μπροστά σ’ αυτή την ιστορική δυνατότητα, η ηγεσία τους δείχνει ανίκανη να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο. Πέρα από το χαμηλό θεωρητικό της επίπεδο, το οργανωτικό χάος και το σχετικό αλαλούμ, δεν έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει καθαρές πολιτικές επιλογές για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι η δεξιόστροφη και συντηρητική προέλευση ενός μεγάλου αριθμού των εναπομεινάντων βουλευτών του –έτοιμων να βρεθούν σε κάποια νέα «προεδρική πλειοψηφία» για να σώσουν την έδρα τους–, που υποχρεώνει, τον ούτως ή άλλως ισορροπιστή Καμμένο, σε απίθανους ακροβατισμούς.
Αρχικώς, έδειξε πως κατά κάποιον τρόπο έλαβε το μήνυμα των ευρωεκλογών και της απομάκρυνσης των συντηρητικών ψηφοφόρων από το κόμμα του και δηλώνει, στις 3 Ιουνίου του 2014, πως θα πρέπει να στραφεί προς τον «κεντρώο» χώρο και να εγκαταλείψει την ούτως ή άλλως εξαντληθείσα «δεξιά» απεύθυνση. Ωστόσο, την επομένη μέρα, την 4η Ιουνίου 2014, καλύπτει με σκανδαλώδη τρόπο τη χρυσαυγίτικη συμμορία στη Βουλή και το χιτλερικό σόου που πραγματοποίησε. Η κοινοβουλευτική ομάδα των ΑΝΕΛ, αντί να καταγγείλει τη μεταβολή του Κοινοβουλίου σε φασιστικό θηριοτροφείο, αποχώρησε από την ψηφοφορία για την άρση της ασυλίας, κλείνοντας έτσι το μάτι προς τους ψηφοφόρους, αλλά και τα στελέχη της Χ.Α. Αυτό είναι το περιβόητο «κεντρώο» άνοιγμα του προέδρου;
Έτσι, ίσως ο αγαπητός Πάνος μπορεί να κατανοήσει και γιατί το Άρδην αρνήθηκε να συμπαραταχθεί μαζί του στις ευρωεκλογές, διότι δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στη σταθερότητά των κατευθύνσεών του, ούτε βέβαια ήταν διατεθειμένο να ταυτιστεί με τον Καπερνάρο ή την Ιατρίδου.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η τάση προς την αποσύνθεση θα επιταχυνθεί παρ’ όλα τα πιθανά νέα ανόιγματα που θα δούμε στη συνέχεια, είτε προς τον Πολύδωρα και τον Νικολόπουλο, είτε προς άλλους επίσης αναξιόπιστους και “ακατανόμαστους¨ συνομιλητές.
Και όμως, ενώ η ιστορία τους έφερε μπροστά σ’ αυτή την ιστορική δυνατότητα, η ηγεσία τους δείχνει ανίκανη να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο. Πέρα από το χαμηλό θεωρητικό της επίπεδο, το οργανωτικό χάος και το σχετικό αλαλούμ, δεν έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει καθαρές πολιτικές επιλογές για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι η δεξιόστροφη και συντηρητική προέλευση ενός μεγάλου αριθμού των εναπομεινάντων βουλευτών του –έτοιμων να βρεθούν σε κάποια νέα «προεδρική πλειοψηφία» για να σώσουν την έδρα τους–, που υποχρεώνει, τον ούτως ή άλλως ισορροπιστή Καμμένο, σε απίθανους ακροβατισμούς.
Αρχικώς, έδειξε πως κατά κάποιον τρόπο έλαβε το μήνυμα των ευρωεκλογών και της απομάκρυνσης των συντηρητικών ψηφοφόρων από το κόμμα του και δηλώνει, στις 3 Ιουνίου του 2014, πως θα πρέπει να στραφεί προς τον «κεντρώο» χώρο και να εγκαταλείψει την ούτως ή άλλως εξαντληθείσα «δεξιά» απεύθυνση. Ωστόσο, την επομένη μέρα, την 4η Ιουνίου 2014, καλύπτει με σκανδαλώδη τρόπο τη χρυσαυγίτικη συμμορία στη Βουλή και το χιτλερικό σόου που πραγματοποίησε. Η κοινοβουλευτική ομάδα των ΑΝΕΛ, αντί να καταγγείλει τη μεταβολή του Κοινοβουλίου σε φασιστικό θηριοτροφείο, αποχώρησε από την ψηφοφορία για την άρση της ασυλίας, κλείνοντας έτσι το μάτι προς τους ψηφοφόρους, αλλά και τα στελέχη της Χ.Α. Αυτό είναι το περιβόητο «κεντρώο» άνοιγμα του προέδρου;
Έτσι, ίσως ο αγαπητός Πάνος μπορεί να κατανοήσει και γιατί το Άρδην αρνήθηκε να συμπαραταχθεί μαζί του στις ευρωεκλογές, διότι δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στη σταθερότητά των κατευθύνσεών του, ούτε βέβαια ήταν διατεθειμένο να ταυτιστεί με τον Καπερνάρο ή την Ιατρίδου.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η τάση προς την αποσύνθεση θα επιταχυνθεί παρ’ όλα τα πιθανά νέα ανόιγματα που θα δούμε στη συνέχεια, είτε προς τον Πολύδωρα και τον Νικολόπουλο, είτε προς άλλους επίσης αναξιόπιστους και “ακατανόμαστους¨ συνομιλητές.
«Στη σφενδόνη»
Δυστυχώς, ο Πάνος Καμμένος έρχεται για άλλη μια φορά να αποδείξει αυτό που επαναλαμβάνουμε μονότονα τα τελευταία χρόνια, μετά την εμπειρία της Σπίθας: Δεν υπάρχουν στο πολιτικό σύστημα και στο σύστημα των «προσωπικοτήτων» αξιόπιστες δυνάμεις με τις οποίες θα μπορούσε κανείς να συμπορευτεί σε σταθερή βάση. Το αίτημα της οικοδόμησης ενός αυθεντικά τρίτου πόλου στην ελληνική πολιτική ζωή παραμένει ζητούμενο και μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο από την ανάδειξη και την επιμονή στην ανάδειξη νέων σοβαρών και αξιόπιστων δυνάμεων, που θα βγουν από τους «Ανωνύμους» της κοινωνίας. Καθόλου τυχαία εξάλλου, ένα σχήμα που, έστω ψευδώς και προσχηματικά εμφανίστηκε ως εκτός συστήματος, όπως το ΠΟΤΑΜΙ, κατόρθωσε να εξαπατήσει αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες…
Κατά συνέπεια, λοιπόν, πρέπει να συνεχίσουμε στην κατεύθυνση που πήραμε και στη διάρκεια των αυτοδιοικητικών εκλογών, με επιτυχημένα αυτοδιοικητικά σχήματα σε ορισμένες πόλεις και την παρέμβαση αρκετών φίλων μας σε πολλά ακόμα σχήματα σε όλη την Ελλάδα, με την επιμονή στη συμμετοχή σε κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες, για την καταγγελία της νέας γερμανικής κατοχής και την αντιμετώπιση του νεοθωμανισμού. Θα πρέπει να συνεχίσουμε στη διαμόρφωση και διευκρίνιση μιας στρατηγικής για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για την πολιτιστική της αναγέννηση και τη σωτηρία του απειλούμενου περιβάλλοντος και των ακτών μας.
Όλα αυτά, συνδεδεμένα με τις πρωτοπόρες ιδεολογικές μας επεξεργασίες, αποτελούν την απαραίτητη προϋπόθεση για να πιάσει κάποτε –και όχι πολύ μακριά, πιστεύουμε– η μαγιά ενός εγχειρήματος που για δεκαετίες προετοιμάζουμε με αταλάντευτη πίστη και σταθερότητα. Δυστυχώς, πολλές φορές δοκιμάσαμε «να κόψουμε δρόμο» στηρίζοντας κάποιες, έστω ανολοκλήρωτες απόπειρες. Απεδείχθη πως, μπροστά στην παρακμή, δεν μπορούν να υπάρχουν ημίμετρα και μισόλογα: ή ολική επαναφορά, του λαού, των εργαζόμενων, του έθνους μας, ή τίποτα.
Κατά συνέπεια, λοιπόν, πρέπει να συνεχίσουμε στην κατεύθυνση που πήραμε και στη διάρκεια των αυτοδιοικητικών εκλογών, με επιτυχημένα αυτοδιοικητικά σχήματα σε ορισμένες πόλεις και την παρέμβαση αρκετών φίλων μας σε πολλά ακόμα σχήματα σε όλη την Ελλάδα, με την επιμονή στη συμμετοχή σε κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες, για την καταγγελία της νέας γερμανικής κατοχής και την αντιμετώπιση του νεοθωμανισμού. Θα πρέπει να συνεχίσουμε στη διαμόρφωση και διευκρίνιση μιας στρατηγικής για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για την πολιτιστική της αναγέννηση και τη σωτηρία του απειλούμενου περιβάλλοντος και των ακτών μας.
Όλα αυτά, συνδεδεμένα με τις πρωτοπόρες ιδεολογικές μας επεξεργασίες, αποτελούν την απαραίτητη προϋπόθεση για να πιάσει κάποτε –και όχι πολύ μακριά, πιστεύουμε– η μαγιά ενός εγχειρήματος που για δεκαετίες προετοιμάζουμε με αταλάντευτη πίστη και σταθερότητα. Δυστυχώς, πολλές φορές δοκιμάσαμε «να κόψουμε δρόμο» στηρίζοντας κάποιες, έστω ανολοκλήρωτες απόπειρες. Απεδείχθη πως, μπροστά στην παρακμή, δεν μπορούν να υπάρχουν ημίμετρα και μισόλογα: ή ολική επαναφορά, του λαού, των εργαζόμενων, του έθνους μας, ή τίποτα.
Η «επιτυχία» θα επιταχύνει την πτώση
Μετά τις εκλογές του 2012 σχηματίστηκε ένας κυβερνητικός συνασπισμός με τη στήριξη του 46-47% των ψηφισάντων. Στις εκλογές του 2014, τα ίδια αυτά κόμματα συγκέντρωσαν το 32,2% των ψήφων και αν μάλιστα αφαιρέσουμε τη ΔΗΜΑΡ, που στο μεταξύ αποχώρησε από την κυβέρνηση, το 31% και μόνον. Αν αυτά τα αποτελέσματα επιβεβαιώνονταν σε εθνικές εκλογές, θα αποδείκνυαν τη συρρίκνωση κατά το 1/3 του κυβερνητικού στρατοπέδου. Παρ’ ότι η μείωση του ποσοστού του ΠΑΣΟΚ είναι ακόμα μεγαλύτερη από αυτή της Ν.Δ. και ενώ ο Σάντσο κορδακίζεται ότι «κέρδισε», η ΝΔ υπέστη όντως τη σημαντικότερη ήττα, διότι είναι η απώλεια της πρωτιάς. Εξάλλου, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει την πορεία πως την αδήριτη εξαφάνισή του, ενώ η Ν.Δ. βρίσκεται ακόμα στα πρώτα στάδια.
Ας μην ξεγελιόμαστε από τους αριθμούς και την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να κεφαλοποιήσει την απόρριψη των κυβερνητικών. Αυτή θα έρθει αναπόφευκτα και θα συρρικνώσει και τη Ν.Δ. σε επίπεδα ανάλογα με του ΠΑΣΟΚ, δείχνοντας και στον Αντώνη Σαμαρά την έξοδο από την πολιτική, όπως έγινε και με τον «επιτυχημένο» Σημίτη. Και αυτό θα συμβεί άσχετα με το εάν θα «επιτύχει» τους στόχους που βάζει σήμερα, δηλαδή την απαρχή μιας ασθενούς ανάπτυξης της οικονομίας, ή αν αυτή θα συνεχίσει να μένει καθηλωμένη και πτωτική. Αντιθέτως, μάλιστα, θα λέγαμε πως σε περίπτωση που θα «επιτύχει», η αποκαθήλωσή του θα είναι ταχύτερη! Διότι οι συντηρητικοί, κατ’ εξοχήν ηλικιωμένοι, ψηφοφόροι του Σαμαρά, τον ψηφίζουν γιατί φοβούνται. Αν πάψουν να φοβούνται και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκτήσει περισσότερο κεντροαριστερό προφίλ, τότε θα «τιμωρήσουν», χωρίς περίσκεψη και φόβο, την ηγεσία της Ν.Δ., που συνέπραξε ανενδοίαστα στην καταστροφή τους. Η ιστορική διαδρομή της Ν.Δ. και του Σαμαρά, όπως ήδη συνέβη με το ΠΑΣΟΚ, έχει λάβει τέλος. Μένει απλώς να καταγραφεί αυτό και στους ηλεκτρονικούς πίνακες των μελλοντικών εκλογικών αναμετρήσεων.
Αυτή είναι η πανουργία της Ιστορίας. Το δίδυμο της συμφοράς κρατιέται, έστω και με τα δόντια, στην εξουσία, όσο κυριαρχεί ο φόβος. Δηλαδή, όσο συνεχίζουν να τα κάνουν μαντάρα. Από τη στιγμή και πέρα που αυτός ο κύκλος θα κλείσει με τον έναν ή άλλο τρόπο, θα περάσουν στα αζήτητα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)