Η μεγάλη απόδραση: Εκλογές Σεπτεμβρίου 2015

 

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη 

Γράφουν: Γιώργος Καραμπελιάς & Γιώργος Ρακκάς

Εν τέλει αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας προσωπικά, κατόρθωσαν να κερδίσουν το στοίχημα που έθεσαν με το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015: Και να εξαπατήσουν τους Έλληνες αντιμνημονιακούς μέσα από ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα, αλλά και να τους μεταβάλουν σε μνημονιακούς, οδηγώντας τους σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο μια και η εμμονή στην αντιμνημονιακή ρητορεία οδηγούσε στον… Βαρουφάκη, τη Ραχήλ και τη Ζωή.

Η δυναμική του δημοψηφίσματος, αυτού του 62% των Ελλήνων που συντάχθηκε με το ΟΧΙ, ήταν αρκετή ώστε στον απόηχό του, μέσα σε μόλις δύο μήνες –και πριν αρχίσουν οι Έλληνες να καταβάλουν το πανάκριβο κόστος του μνημονίου–, να προσφέρει στον Τσίπρα ένα σημαντικό προβάδισμα έναντι των παλαιο-μνημονιακών αντιπάλων του. Διότι εάν όλες οι μείζονες επιλογές ήταν εξ ίσου μνημονιακές, για ποιο λόγο να επιλέξει κανείς τους φθαρμένους παλαιο-μνημονιακούς και όχι τους νεο-μνημονιακούς; Εξάλλου ο Τσίπρας προσέφερε ένα άλλοθι σε όλους εκείνους τους υποστηρικτές του ΟΧΙ που ανακάλυψαν ότι προτιμούν το… ΝΑΙ! Η πιθανή επιστροφή τους στον Μεϊμαράκη θα έμοιαζε με «φτύσιμο» στον ίδιο τον εαυτό τους. Προτιμότερος λοιπόν ένας «αντιμνημονιακός» όπως ο Τσίπρας, που «υποχρεώθηκε να λυγίσει», όπως και οι ίδιοι(!), παρά ένας πατενταρισμένος μνημονιακός. Ο Λογαριασμός εξάλλου δεν έχει έλθει ακόμα. Κατά συνέπεια λοιπόν «Τσίπρας χωρίς αυταπάτες».

Επειδή πολλοί, πριν τρεις μήνες, έθεταν το δίλημμα: ή εκλογές ή δημοψήφισμα, είχαμε εν τέλει και δημοψήφισμα και εκλογές, και μάλιστα στη «σωστή αλληλο-διαδοχή», ώστε η δυναμική ενός ψευδεπίγραφου δημοψηφίσματος να οδηγεί και στην ανάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας. Γι’ αυτό, εξάλλου, όλες τις τελευταίες ημέρες της προεκλογικής εκστρατείας του ο Τσίπρας στράφηκε εκ νέου προνομιακά στη ρητορική του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Ιδιαίτερα μάλιστα, από τη στιγμή και πέρα που διαπίστωσε ότι η ψήφος του ΟΧΙ έμενε ορφανή εξ αιτίας της διαφαινόμενης αποτυχίας της ΛΑΕ και των λοιπών διεκδικητών του ΟΧΙ και δεν κινδύνευε πλέον να του υπενθυμίσει κάποιος τη μεγάλη απάτη που είχε διαπράξει. (Ίσως τώρα πολλοί φίλοι να κατανοούν για ποιο λόγο είχαμε ταχθεί τόσο κάθετα ενάντια στην επιλογή της συμμετοχής στο ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα, διότι σαν ουρά της είχε τον εξαγνισμό των Τσίπρα-Καμμένου – και εν τέλει, όπως απεδείχθη, και την επανεκλογή τους).

Απολύτως χαρακτηριστική υπήρξε η παταγώδης αποτυχία της ΛΑΕ, παρά την παρουσία του Γλέζου, της Κωνσταντοπούλου και του Λαφαζάνη, καθώς και ενός μεγάλου μέρους του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και το ΚΚΕ έχασε πάνω από 30.000 ψήφους συγκριτικά με τις εκλογές του Ιανουαρίου. Η παλαιοκομουνιστική φρασεολογία και ιδεολογία της «συνεπούς αριστεράς» όπως και η δραχμολαγνεία, δεν συνεγείρουν πλέον την ελληνική κοινωνία. Εν τέλει ο Τσίπρας είχε ως αντίπαλό του μόνο την αποχή ενός σημαντικού μέρους των οπαδών του ΟΧΙ. Μόνο που, ευτυχώς γι’ αυτόν, η αποχή δεν περιορίστηκε στους δικούς του ψηφοφόρους, αλλά επεκτάθηκε και σε όλους τους άλλους. Για ποιο λόγο άραγε να ψηφίσει ο νεοδημοκράτης τον Μεϊμαράκη, όταν τον θεωρεί μία από τα ίδια, ενώ ο ίδιος, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, καλούσε τον Τσίπρα να συγκυβερνήσουν;! Επιπλέον λειτούργησε και το επιχείρημα: «ας κυβερνήσει ο Τσίπρας για να εφαρμόσει το μνημόνιο και να μη δραπετεύσει στην αντιπολίτευση.»

Εν τέλει λοιπόν η μεταπολίτευση εξεμέτρησε το ζην δια της δραπετεύσεως των πολιτών από τις κάλπες. Ο ελληνικός λαός δεν τιμώρησε στην κάλπη την προηγούμενη κυβέρνηση για τις επτάμηνες πομπές της, αλλά η τιμωρητική ψήφος αναδιπλώθηκε έξω από την εκλογική διαδικασία, διαμορφώνοντας το ποσοστό ρεκόρ της αποχής, 45%,– μεγαλύτερο και από εκείνο των εκλογών του 1946!. Πάνω από 700.000, από τους ήδη μειωμένους ψηφοφόρους του Ιανουαρίου, προτίμησαν την αποχή. Γεγονός που καταδεικνύει σαφώς ότι τα υπόλοιπα κόμματα, απέτυχαν να ασκήσουν πειστική αντιπολίτευση αρχών, οράματος και προγράμματος, το δε αντιμνημονιακό αφήγημα όχι μόνο έχει εξαντληθεί αλλά οδήγησε αντίθετα και σε υπερψήφιση των νέο-μνημονιακών κομμάτων, όπως ο Σύριζα και οι Ανέλ!

Έτσι, ο εκλεκτός της Μέρκελ, του Ομπάμα, αλλά και της τουρκικής κυβέρνησης πέτυχε μια καθαρή νίκη – η Ουάσιγκτον, το Βερολίνο, και η Άγκυρα έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν. Εκείνος που έχασε, αντίθετα, είναι ο ελληνικός λαός ο οποίος στάθηκε ανίκανος να αντιδράσει στην υπογραφή του Τρίτου Μνημονίου, και οδηγείται εκών ή άκων στην υποταγή.

ΣΥΡΙΖΑ delenda est

«H βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική 
αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή 
Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις, 
είμαι βέβαιος πως τούτοι οι 
ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν 
τη ζωντανή Ελλάδα, δεν 
αντιπροσωπεύουν τίποτε 
και υπάρχουν άγνωστοι,
πολλοί που δεν ξέρουν, 
αλλά που αξίζουν…»
Γιώργος Σεφέρης

Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς

Η φράση αυτή του Γιώργου Σεφέρη εκφράζει απόλυτα τη σημερινή πραγματικότητα και είναι μια εύστοχη και αξιοπρεπής απάντηση στο πολιτικό σύστημα και όλες τις εκφράσεις του:

Ωστόσο, παρότι «βλάπτουν την Συρία το ίδιο» (Κ. Καβάφης) υπάρχει ένα κεντρικό διακύβευμα σ’ αυτές τις εκλογές. Η ανάγκη να ξεμπερδέψουμε οριστικά με την μεταπολίτευση και τις καταστροφές που έχει επισωρεύσει τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια από το 1990 και μετά, δηλαδή η ανάγκη να ηττηθεί οριστικά και τελεσίδικα ο μηδενισμός και ο εθνομηδενισμός δηλαδή, πριν απ’ όλους ο Σύριζα. Διότι εάν το καθεστώς του γενικευμένου ευτελισμού θεσμών και αξιών ιδιαίτερα των κοινωνιοκεντρικών και πατριωτικών, εγκαθιδρύθηκε από το ΠΑΣΟΚ και κυριάρχησε απόλυτα στην περίοδο του Σημίτη, η έσχατη έκφρασή του είναι ο Σύριζα και ο Αλέξης Τσίπρας. Ακριβώς διότι αντιπροσωπεύουν το ιδεολογικό κουκούλι του μηδενισμού και του εθνομηδενισμού το οποίο, καθώς κλείνει τον κύκλο της η μεταπολίτευση, αναδεικνύεται στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Καθόλου τυχαία ο παλιός πολιτικός εκφραστής αυτού του χώρου, το ΠΑΣΟΚ, έχει μεταβληθεί σε λείψανο του παλιού εαυτού του και η μάζα των ψηφοφόρων του έχει μετακινηθεί προς τον Σύριζα και τον Τσίπρα. Με αυτή την έννοια η πολιτική ήττα του Σύριζα στις επόμενες εκλογές θα αποτελέσει μια πράξη κάθαρσης και απελευθέρωσης για την ελληνική κοινωνία. Για μια πληθώρα από λόγους και αιτίες τις οποίες θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε στα ακόλουθα κύρια σημεία:

Πρώτον, διότι ο Σύριζα και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του αποτελούν το νευραλγικό κέντρο του εθνομηδενισμού που στις σημερινές συνθήκες συνιστά τον υπ’ αριθμό ένα εχθρό και κίνδυνο της πατρίδας μας. Και αυτό, διότι η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός κινδυνεύουν κυριολεκτικώς με ιστορική έκλειψη τις επόμενες δεκαετίες απειλούμενοι από την οικονομική παγκοσμιοποίηση, τη δημογραφική κατάρρευση, την μετανάστευση των Ελλήνων στο εξωτερικό και την είσοδο μεταναστευτικών ρευμάτων από την Ανατολή. Η Ελλάδα κινδυνεύει να μεταβληθεί και πάλι σε μια σύγχρονη επαρχία του νεοθωμανισμού ή ακόμα χειρότερα σε μια αποικία Γερμανών, Αμερικανών και Οθωμανών ταυτοχρόνως, χωρίς ταυτότητα και υπόσταση. Απειλείται με την μεταβολή της σ’ έναν λιβανοποιημένο ή κοσσοβοποιημένο «χώρο» αντί για χώρα με ανεξαρτησία και αυτόνομο πολιτισμό. Η ιδεολογική κυριαρχία της μηδενιστικής και εθνομηδενιστικής αριστεράς την οποία εκφράζει κατεξοχήν ο Σύριζα και η οποία εκφράστηκε και κατά τους έξι μήνες διακυβέρνησής του με την πολιτική του στο μεταναστευτικό, την παιδεία, στον νόμο για την ιθαγένεια και στην εξωτερική πολιτική –κατεξοχήν σε ότι αφορά το κυπριακό–, θα πρέπει με κάθε τρόπο να λάβει τέλος. Και όχι μόνο για τα δεινά που επιφέρει αλλά και για το ότι κινδυνεύει να επαναφέρει ως αντίπαλο δέος φασιστικές και ναζιστικές ιδεολογίες που θα εμφανιστούν ως το μόνο αντίβαρο στον εθνομηδενισμό της κυρίαρχης αριστεράς. Η ήττα λοιπόν του Σύριζα είναι προϋπόθεση και για τη συγκρότηση επιτέλους μιας πατριωτικής εκδοχής της αριστεράς και για την αποδυνάμωση του υπεδάφους πάνω στο οποίο οικοδομείται η ναζιστική ακροδεξιά.

Κατά δεύτερο λόγο, ο μηδενιστικός και κοσμοπολίτικος Σύριζα θα πρέπει να ηττηθεί για να μπορέσουν να αναδειχθούν στο προσκήνιο τα μεγάλα προβλήματα του λαού και του πολιτισμού μας, για να μπορέσει να αναδειχθεί το δημογραφικό ζήτημα ως το μεγαλύτερο εθνικό ζήτημα της χώρας, για να προσανατολιστεί η παιδεία μας προς μια σύγχρονη κατεύθυνση, στηριγμένη όμως στην παράδοσή μας, για να απορριφθεί η λογική της ήσσονος προσπάθειας και της διάλυσης των εκπαιδευτικών μηχανισμών. Διότι όλες οι λογικές των «πολυπολιτισμικών» του Σύριζα οδηγούν όχι μόνο σε πληθυσμιακή και μορφωτική κατάρρευση, αλλά κινδυνεύουν να νομιμοποιήσουν τις πιο ακραίες φιλελεύθερες αντιλήψεις για την αξία μιας ιεραρχίας φασιστικού τύπου, απέναντι στην παντελή έλλειψη αξιοκρατικής αξιολόγησης, και την αδιαφορία για την πατρίδα και την παράδοση που προκαλεί μια αριστερά που έχει ως πρότυπό της τον Φλαμπουράρη, τονΤσίπρα, τον Βαρουφάκη και τον Κουράκη.

Τρίτον, διότι η εκλογική επιβράβευση ενός κόμματος που διέλυσε μέσα σε έξι ή εφτά μήνες ότι είχε απομείνει από την ελληνική οικονομία, με την κατάρρευση των επενδύσεων, το κλείσιμο των τραπεζών, την μείωση του εθνικού εισοδήματος, την απώλεια δεκάδων δισεκατομμυρίων σε καταθέσεις, την διάλυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την αύξηση της ανεργίας, ισοδυναμεί με επιβράβευση του Ηροστράτου και ακόμα περισσότερο με επιβεβαίωση μιας καθολικής τύφλωσης του ελληνικού λαού. Και αυτό, μόνο και μόνο διότι οι πονηροί γιάπηδες του Μαξίμου και οι επιτήδειοι εργολάβοι, μέντορές τους, επέλεξαν να προχωρήσουν σε εκλογές πριν να έρθει ο λογαριασμός από το επαίσχυντο μνημόνιο το οποίο υπέγραψαν. Πράγματι, θέλουν να αποδείξουν αυτό που επαναλαμβάνει διαρκώς ο νεαρός τυχοδιώκτης, ότι οι Έλληνες έχουν όντως μνήμη χρυσόψαρου;

Τέταρτον. Ο Σύριζα θα πρέπει να ηττηθεί και μάλιστα κατά κράτος, διότι εξαπάτησε τον ελληνικό λαό και το πλειοψηφικό αντιμνημονιακό του αίσθημα, με αποκορύφωμα το ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα, το οποίο προκάλεσε για να αποσυνθέσει ολοκληρωτικά το αντιστασιακό ήθος του ελληνικού λαού. Διότι τον οδήγησε σε μία ψεύτικη σύγκρουση ώστε να μπορέσει να λύσει τα εσωτερικά προβλήματα του κόμματός του και να υπογράψει εν τέλει το πλέον επαίσχυντο μνημόνιο. Οδήγησε το αντιμνημονιακό κίνημα, το οποίο εκμεταλλεύτηκε, σε αγαστή σύμπνοια με έναν εξ συστήματος συκοφάντη και κάπηλο του πατριωτισμού, τονΠάνο Καμμένο, σε μια επαίσχυντη ήττα. Εξαφάνισε τα τελευταία υπολείμματα ελπίδων για μια πορεία που τα επόμενα χρόνια θα επέτρεπε τη σταδιακή απομάκρυνσή μας από τα μνημόνια και την κατεδάφιση του μνημονιακού και θεσμικού συστήματος που δημιούργησε. Ο Σύριζα και οι ΑνΕλ μετέβαλαν του Έλληνες σ’ έναν ηττημένο λαό που στην καλύτερη περίπτωση προσδοκά και επιβραβεύει τα μνημονιακά κόμματα που θα του προκαλέσουν τη μικρότερη “ζημιά῾.

Πέμπτον, ο Σύριζα πρέπει να ηττηθεί διότι αποτελεί την επιλογή των ξένων, την επιλογή των Αμερικανών, της κας Μέρκελ του Ολάντ και των Βρυξελλών διότι αποτελεί την κύρια επιλογή του νεοθωμανισμού και του τουρκικού προξενείου στη Θράκη, διότι αποτελεί την επιλογή του Μπόμπολα, του Ψυχάρη και των Βαρδινογιαναίων. Ο Σύριζα αποτελεί το όργανο παλαιών αλλά και νέων τζακιών, στη λογική πως μόνον αυτός μπορεί να ελέγξει τις λαϊκές αντιδράσεις όπως είχε συμβεί με το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν και επομένως θα διασφαλίσει εν τέλει την ομαλή εφαρμογή του μνημονίου.

Έκτον, ο Σύριζα πρέπει να καταψηφιστεί γιατί η ανάδειξή του σε κυρίαρχο πόλο της πολιτικής ζωής, έστω και με μία ψήφο, συναινούντος του άθλιου εκλογικού νόμου και των πενήντα εδρών που προσφέρει ως δώρο, θα οδηγήσει σε νέες περιπέτειες και καταστροφές την χώρα, μέχρις ότου αποσυρθεί οριστικά από το πολιτικό προσκήνιο. Και εξάλλου αυτό είναι το επιχείρημα όχι μόνο πολλών συστημικών παραγόντων αλλά και πολλών φίλων. Ας αναλάβουν να διεκπεραιώσουν αυτοί το μνημόνιο έτσι ώστε να διαλυθούν μια ώρα αρχύτερα και να επιτρέψουν την ταχύτερη έξοδό μας σε μια νέα εποχή και ίσως και τη συγκρότηση ενός πατριωτικού, δημοκρατικού και κοινωνιοκεντρικού πόλου. Δεν συμμεριζόμαστε αυτό το επιχείρημα διότι το κύριο μέλημά μας δεν είναι με πια ταχύτητα θα καταστραφεί ο Σύριζα –πράγμα που αποτελεί νομοτελειακή εξέλιξη– αλλά το πώς αυτή η αποσύνθεση θα επισύρει τις λιγότερες δυνατές καταστροφές στη χώρα και το λαό. Πιθανώς να είναι πιο αργή η διαδικασία αποδόμησής του, στην περίπτωση που δεν θα αναλάβει αυτός τον πρώτο ρόλο στην εξουσία. Όμως το κύριο μέλημά μας είναι η ταχύτερη κατά το δυνατό απομάκρυνσή του, έτσι ώστε να αποφευχθούν νέες καταστροφές και συμφορές. Τόσο στο πεδίο της οικονομίας όσο και στο μεταναστευτικό και τα εθνικά θέματα –κατεξοχήν δε το κυπριακό όπου προετοιμάζεται με μεγάλη ταχύτητα ένα νέο σχέδιο Ανάν με συνεργούς τους Συριζαίους (λέγε με Σία Αναγνωστοπούλου). Επειδή για μας προέχει πάντα το συμφέρον της χώρας και όχι το στενό ιδεολογικό μας συμφέρον, δεν είμαστε της λογικής ας αποκαταστρέψουν την χώρα ώστε να καταστραφούν και οι ίδιοι ταχύτερα.

Έβδομον, εν τέλει η ήττα του Σύριζα και κυρίως της ηγετικής του ομάδας έχει και μια ισχυρή ηθική καιαισθητική διάσταση. Η επιβράβευση από τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα μιας ομάδας που προβάλλει ανενδοίαστα τον πλούτο και τις διασυνδέσεις του, με τις εξακόσιες χιλιάδες ευρώ του «αριστερού» Τσακαλώτου στην Μπλακ Ροκ, και τις βρωμοδουλιές του Κατρούγκαλου και του μέντορα του Τσίπρα, Φλαμπουράρη· με τις βίλες και τα κότερα με τα οποία πέρασε το καλοκαίρι ο «ματωμένος για να μην ματώσουμε εμείς», εκλεκτός των πάσης φύσεως διαπλεκομένων και πρεσβειών. Αυτός που έχει το θράσος να επιδεικνύει τα δεκαέξι χιλιάδες που κοστίζουν οι δυο βλαστοί του για την ιδιωτική εκπαίδευσή τους, και την επομένη σχίζει τα πανάκριβα σακάκια του στο Κερατσίνι ως υπερασπιστής του λαού. Δεν πρόκειται δε μόνο ένα ζήτημα ηθικής τάξης που απομυθοποιεί και αποενοχοποιεί την διαπλοκή πλούτου και εξουσίας, και εθίζει τον λαό να ακολουθεί και να μιμείται τους πλουσιους αλλά και ένα βαθύτατα αισθητικό ζήτημα. Ίσως προσωπικό, αλλά ελπίζω όχι μόνο. Δεν απεχθάνομαι τίποτ’ περισσότερο από τους γιάπηδες και την ψευδή ριζοσπαστικότητά τους. Δεν πηγαίνουν στην εκκλησία για να παντρευτούν ή για να βαφτίσουν τα παιδιά τους και δεν φορούν γραβάτες, αλλά κυκλοφορούν με κότερα, μένουν σε βίλες εφοπλιστών, και συναγελάζονται με όλων των ειδών του «ανακτορικούς», πλασάροντας το νέο στυλ της τρέντυ εξουσίας, το ίδιο που είχε εισαγάγει ο πιο πλούσιος άνθρωπος του πλανήτη, ο Μπιλ Γκέητς και οι γιάπηδες της Wall Street, τα ήθη των οποίων εισήγαγε ο Βαρουφάκης, ο Τσίπρας και οι περί αυτών.

Για όλους αυτούς του λόγους και χιλιάδες άλλους, ο ελληνικός λαός θα πρέπει να δώσει ένα μάθημα στους νεογιάπηδες που υπέκλεψαν την ψήφο του τον Ιανουάριο του 2015, και στο δημοψήφισμα του Ιουλίου, για να αρχίσει επιτέλους μια νέα πορεία για την χώρα μας. Διάφοροι πονηροί, αβανταδόροι του κου Τσίπρα, θα πουν πως μ’ αυτόν τον τρόπο πριμοδοτούμε το παλιό πολιτικό σύστημα. Για μας δεν υπάρχει τίποτα πιο παλιό από τον Τσίπρα, τον Φλαμπουράρη και την παρέα του, επιπλέον δε το παλιό πολιτικό σύστημα είναι κλινικά νεκρό και επιβιώνει μόνο και μόνο ως αντίπαλο δέος στις καταστροφές του Σύριζα. Ο Τσίπρας ανασταίνει τη Φώφη και τον Μεϊμαράκη. Όσο ταχύτερα λοιπόν αποκαθηλώσουμε, τελειώσουμε την έσχατη έκφρασή του, δηλαδή τον Σύριζα τόσο πιο γρήγορα θα περάσουμε σε μια νέα ιστορική περίοδο χωρίς να κινδυνεύσουμε να εμφανιστεί ως νέο το ναζιστικό κόμμα και οι ιδέες του. Ο Σύριζα και οι κάθε είδους εθνομηδενιστές πρέπει να φύγουν το ταχύτερο δυνατό από το προσκήνιο, διότι αποτελούν τον σπόνσορα της Χ.Α. και των ακροδεξιών ιδεών.

Μόνον εάν ο ελληνικός λαός αρχίσει να συγκροτεί νέες πολιτικές δυνάμεις και κυρίως νέα προτάγματα θα φράξουμε τον δρόμο και σε πιθανές εκτροπές της δημοκρατίας, παράλληλα με τις εξίσου πιθανές εθνικές καταστροφές που μας απειλούν στην γωνία του δρόμου. Διότι αν η χούντα των συνταγματαρχών έκλεισε μια ιστορική περίοδο με την καταστροφή της Κύπρου, και ο μεταπρατικός εκσυγχρονισμός κλείνει με τα μνημόνια και τις οικονομικές καταστροφές που επέφερε, ας αποφύγουμε όσο μπορούμε και άλλες μεγαλύτερες καταστροφές που μας απειλούν. Κατά συνέπεια… Γιώργο Σεφέρη στην κάλπη και προπαντός ΣΥΡΙΖΑ delenda est.

Κυκλοφορεί το νέο φύλλο της εφημερίδας ΡΗΞΗ, Σεπτέμβριος 2015

ΑΚΥΡΟ στις εκλογές παρακμής του πολιτικού συστήματος

Το τελευταίο καταφύγιο του συριζισμού

Το τελευταίο καταφύγιο του συριζισμού,
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜ. "ΡΗΞΗ", Σεπτ.2015

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα τα οποία προβάλλουν οι Ευρωπαίοι εταίροι, από τη Μέρκελ ως τον Ολάντ, για να υποστηρίξουν την επιλογή τους υπέρ του Σύριζα και του Τσίπρα σ’ αυτές τις εκλογές, άποψη την οποία φαίνεται να συμμερίζεται και ένα κομμάτι του ελληνικού κατεστημένου, είναι πως η επικράτηση του Σύριζα, έστω και μ’ ένα ελάχιστο ποσοστό από τη ΝΔ, είναι «αναγκαία», ώστε ο Σύριζα να συμμετάσχει στην επιβολή του μνημονίου και να μην ενδυθεί εκ νέου μια αντιπολιτευτική και αντιμνημονιακή λεοντή ως αντιπολίτευση. Γι’ αυτόν το λόγο, έχει στηθεί ένας ολόκληρος και πρωτοφανής μηχανισμός προπαγάνδας που αποσκοπεί στην εκλογή του Σύριζα ως πρώτου κόμματος στις εκλογές.
Κανάλια, εφημερίδες, πρεσβείες, ψίθυροι, συμβάλλουν με όσα μέσα μπορούν στην προβολή του Τσίπρα ως του αναντικατάστατου συμβιβασμένου, έτσι ώστε να γίνει η δουλειά, δηλαδή να εφαρμοστεί το μνημόνιο. Και το ίδιο σκέφτονται ακόμα και τμήματα της Ν.Δ. –μπορεί κανείς να κάνει πολλές σκέψεις για τον λόγο που ο Παυλόπουλος συνήργησε στην επίσπευση των εκλογών, καθώς και για τον μέντορά του Καραμανλή. Ένα ποσοστό νεοδημοκρατών εμφανίζεται διατεθειμένο να στηρίξει τον Τσίπρα επί τη βάσει αυτής της λογικής.
Ακόμα και ο έντονα δεξιών αποχρώσεων Στάμος Ζούλας, στην Καθημερινή, έφτασε να αναρωτηθεί ανοικτά σε άρθρο του, πριν από τρεις εβδομάδες, μήπως θα ήταν καλύτερα να εκλεγεί πρώτος ο Σύριζα! Μάλιστα, σε δημοσκόπηση της εταιρείας Pulse της 8ης Σεπτεμβρίου, στις μετακινήσεις των ψηφοφόρων εμφανίζεται ένα αναλογικά τεράστιο ποσοστό του 5% των ψηφοφόρων της Ν.Δ. στις εκλογές του Ιανουαρίου, το οποίο κατευθύνεται … προς τον Σύριζα. Τη στιγμή, δηλαδή, που ο Σύριζα έχει πολύ χαμηλή συσπείρωση, εμφανίζονται γύρω στους εκατό χιλιάδες νεοδημοκράτες ψηφοφόρους πρόθυμοι να στηρίξουν τον Τσίπρα. Ω, του θαύματος!

Η μακρά αποσύνθεση του παλιού, η οδυνηρή γέννηση του νέου

Του Γιώργου Καραμπελιά

Ένα ερώτημα που επανέρχεται διαρκώς από πολλούς, νεώτερους κυρίως, αλλά και παλαιότερους φίλους είναι το γιατί μπροστά στην απόλυτη παρακμή του πολιτικού συστήματος δεν έχει δημιουργηθεί ένα πολιτικό εγχείρημα ικανό να απαντήσει στις αγωνίες πολλών ανθρώπων. Και παρ’ ότι, πολλές φορές έχουμε προσπαθήσει να εξηγήσουμε το γιατί, μοιάζει, εξαιτίας της επείγουσας ανάγκης για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, να μην καλύπτονται όσοι θέτουν επιτακτικά αυτό το ερώτημα. Γι’ αυτό και θα προσπαθήσω να δώσω εκ νέου μια απάντηση η οποία εμπεριέχει και καινούργια στοιχεία. Εξάλλου, έτσι θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε και σε γενικότερα ερωτήματα που τίθενται σχετικά με την μεταπολίτευση και την περιοδολόγησή της.

Όπως έχουμε επαναλάβει η μεταπολιτευτική περίοδος χωρίζεται σε δύο μεγάλες εποχές, την πρώτη που κλείνει το 1988-1993 και τη δεύτερη από το 1993 έως το 2015. Στην πρώτη ημιπερίοδο –παρά το υπονομευμένο πεδίο πάνω στο οποίο ορθώνεται το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα, από την αποδοχή του ακρωτηριασμού της Κύπρου, ο απολογισμός παραμένει θετικός. Σημαντικές κοινωνικές αλλαγές χαρακτηρίζουν αυτή την πρώτη φάση –γενίκευση κοινωνικών ασφαλίσεων, συνδικαλιστικά, ανθρώπινα δικαιώματα και θεσμοί, σημαντικές βελτιώσεις στο πολιτικό οικοδόμημα και ελευθερία του τύπου. Το εκκρεμές της πολιτικής ζωής κινείται προς τα αριστερά και επηρεάζει ακόμα και τα δεξιά κόμματα («σοσιαλμανία»του Κων. Καραμανλή). Στη διάρκεια αυτής της πρώτης περιόδου, δοκιμάσαμε μια άμεση πολιτική και κοινωνική παρέμβαση με έναν έντονο ακτιβισμό, και μια στενή σχέση με τα κοινωνικά υποκείμενα. Έτσι, θα δουλέψουμε ενεργά μέσα από τους εργασιακούς χώρους και τα εργοστάσια για τη δημιουργία και την εμπέδωση του εργοστασιακού συνδικαλισμού και του αγροτικού κινήματος, θα παρέμβουμε στον εκδημοκρατισμό του στρατού με το κίνημα των φαντάρων, καθώς και της δικαιοσύνης και της αστυνομίας. Θα παίξουμε έναν ενεργό και πρωτοπόρο ρόλο στην επισήμανση των οικολογικών προβλημάτων, καθώς και πάντα στην ανάδειξη των εθνικών προβλημάτων. Στο τέλος αυτής της περιόδου, γύρω στο 1988, θα οδηγηθούμε και στη συγκρότηση ενός πολιτικού υποκειμένου, που συνόψιζε και εμπεριείχε το διδάγματα και τις κατακτήσεις δεκαπέντε χρόνων αγώνα. Το σχήμα των Οικολόγων Εναλλακτικών που έζησε και δραστηριοποιόταν από το 1988 μέχρι το 1993. Και προς στιγμήν φάνηκε πως είχε αρχίσει μια πορεία διαμόρφωσης ενός τέτοιου πολιτικού υποκειμένου.

Ωστόσο, οι μεγάλες γεωπολιτικές αλλαγές με την κατάρρευση του σοβιετικού στρατοπέδου και η επαναβεβαίωση των νεοφιλελεύθερων αξιών μέσα από τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, ήρθαν να βάλουν τέλος σε αυτή την πρόσκαιρη Άνοιξη.

Εγκαινιάζεται έτσι η δεύτερη μεταπολιτευτική περίοδος, με κυρίαρχα τα παρακμιακά χαρακτηριστικά και τη γενικευμένη αλλοτρίωση των μαζών. Καθόλου τυχαία είναι η περίοδος κατά την οποία εγκαινιάζεται η ιδιωτική τηλεόραση, επεκτείνονται και γενικεύονται τα ευρωπαϊκά προγράμματα, εγκαταλείπονται οι πατριωτικές παράμετροι της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, και κυριαρχεί μια γενικευμένη απολιτικοποίηση των ευρύτερων λαϊκών μαζών, χωρίς ίσως προηγούμενο στην ελληνική ιστορία. Χαρακτηριστική ως προς αυτό, είναι η εξέλιξη της κυκλοφορίας και της ανάγνωσης εφημερίδων, η οποία μέσα σε είκοσι χρόνια, έπεσε από τις 500.000 ή 700.000 φύλλα ημερησίως, σε κάτω από 100.000, ενώ πολλαπλασιάστηκαν σαν τα μανιτάρια οι αθλητικές εφημερίδες και οι εφημερίδες του σεξοκουτσομπολιού. Με εκπληκτική ταχύτητα, η ελληνική κοινωνία μεταλλασσόταν σε μια ασπόνδυλη παρασιτική κοινωνία, με αποκλειστικές αξίες σχεδόν τις αξίες της κατανάλωσης, και τη γενικευμένη φθορά όλων των παλαιότερων αξιών. Χαρακτηριστική είναι η μεγάλη σύγκρουση που δόθηκε ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος με αποκορύφωμα την σύγκρουση Χριστόδουλου-Σημίτη, η οποία κατέληξε στην ήττα της Εκκλησίας και εν τέλει στην ίδια την εσωτερική της μετάλλαξη. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες όπου τον τόνο έδιναν έντυπα όπως το «Κλικ», το «Στάτους», και οι δωρεάν εφημερίδες των Γεωργιλέδων και Τσαγκαρουσιάνων, η ελληνική κοινωνία «εκσυγχρονίστηκε» επιτέλους, μόνο που αυτός ο εκσυγχρονισμός υπήρξε απολύτως παρασιτικός και ξενόφερτος.

Αποφασιστικής σημασίας σε όλη αυτή την περίοδο υπήρξε ο πόλεμος ενάντια στο ελληνικό έθνος-κράτος, που εκφράστηκε με καθολικό και σαρωτικό τρόπο σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα, και συντριπτικά στο χώρο της τέχνης, του βιβλίου, της διανόησης, και πάνω από όλα στον βασιλιά τηλεόραση. Είχε κατασκευαστεί έτσι, ένας homo parasiticus που εντέλει καθόριζε και την ίδια την πολιτική πραγματικότητα. Το πάλαι ποτέ πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, θα γίνει φορέας του αποεθνικοποιητικού εκσυγχρονισμού, με τον Σημίτη και τις λεγεώνες των τρεφόμενων από τον κρατικό κορβανά και τα ευρωπαϊκά προγράμματα διανοουμένων του, ενώ οι παλιές τους πατριωτικές του συνιστώσες θα συρρικνωθούν σταδιακά με το ΔΗΚΚΙ, τον Χαραλαμπίδη, τον Παπαθεμελή και θα σβήσουν για να μην αναφερθούμε στην εξέλιξη του «πατριώτη»… Άκη Τσοχατζόπουλου.