Απόσπασμα από άρθρο του Γ. Ρακκά, Ισορροπία δυνάμεων και ανάγκη για «νέο κέντρο»
....... απουσιάζει πλήρως το λεγόμενο “κοινωνικό κέντρο”: Τάξεις εύρωστες και δυναμικές που μπορούν να ταυτίσουν το κοινωνικό με το εθνικό συμφέρον, με λίγα λόγια «να πάρουν στις πλάτες τους την χώρα». Να ξεκαθαρίσουν τον πατριωτικό χαρακτήρα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, από την μια, από την άλλη, να δώσουν σάρκα και οστά σε μια πολιτική ισορροπίας μεταξύ του κράτους και της ιδιωτικής οικονομίας. Πέρα από τον ορίζοντα του κρατισμού, που κυριαρχεί στην χώρα από το 1974 και την βυθίζει σ’ ένα καθοδικό σπιράλ που πλέον θέτει ζήτημα εθνικής επιβίωσης. Και πέρα από την ασύγγνωστη φιλελευθεροποίηση, που προσεγγίζει γενικά και αφηρημένα τα ζητήματα της ανάπτυξης και των επενδύσεων, ξεχνώντας ότι το διακύβευμα δεν είναι να ‘πέσει χρήμα στην αγορά’ γενικά και αόριστα, αλλά να υπάρξει μια ισχυροποίηση του εγχώριου ιδιωτικού τομέα, και μια ανακατεύθυνσή του σε κλάδους υψηλής προστιθέμενης αξίας. Ώστε να μην πάρει αυτή η ανάπτυξη, προσανατολισμούς γενικής εκποίησης των οικονομικών πόρων της χώρας στις ξένες πολυεθνικές, πράγμα που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε περαιτέρω συρρίκνωση την μικρή και μεσαία ελληνική επιχείρηση, κατ’ επέκταση δηλαδή, την μεσαία τάξη.
Το «νέο κέντρο», λοιπόν, ταυτόχρονα δημοκρατικό και πατριωτικό είναι το ζητούμενο του νέου πολιτικού κύκλου που ανοίγει με αυτές τις εκλογές. Το ζήτημα δεν είναι να προκύψει ως «μέση οδός» μεταξύ των δυο πόλων της παρούσας αντιπαράθεσης –εξάλλου αυτό δεν γίνεται. Το ζήτημα είναι να προκύψει ως μια πολιτική ιδεολογία που θα τους υπερβαίνει, όχι μόνο στον κρατισμό και τον αντικρατισμό, αλλά σε όλα τα καίρια ζητήματα, για την χώρα: Την στρατηγική μας για τα εθνικά θέματα, και την Ευρώπη, την ανασύσταση της εθνικής παραγωγής και παιδείας, την δημογραφική ανασυγκρότηση, κατ’ επέκταση, την βελτίωση της κοινωνικής κινητικότητας, της εθνικής αναδιανομής του πλούτου και τις κοινωνικής δικαιοσύνης, το χαμένο μέτρο μεταξύ ελληνικής φύσης και κοινωνίας κ.ο.κ. Κυρίως όμως, το στοίχημα αυτού του «κέντρου» αυτού εντοπίζεται στην ανάδειξη μιας καινούριας Μεγάλης Ιδέας, που θα συνέχει και πάλι αυτήν την χώρα, πνευματικά και πολιτικά έτσι ώστε να επιστρέψει και το μεγάλο μέρος των ανθρώπων που γυρνούν την πλάτη εν γένει στην πολιτική.
Εξάλλου ποτέ δεν νοήθηκε πολιτική κανονικότητα, που να οργανώνεται μόνο γύρω από την σύγκρουση επί μέρους κοινωνικών συμφερόντων (κρατικοδίαιτοι, ανεξάρτητοι από το κράτος κ.ο.κ.). Πρέπει να έχει και «κάτι» που να υπερβαίνει όλα αυτά, ένα όραμα εθνικό, που θα δίνει στην χώρα προσανατολισμό για το μέλλον…
