Από τη Σύνταξη της Εφημ. "Ρήξη", φ. 111
Όπως έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές, η παγκόσμια κρίση του χρηματιστηριακού καπιταλισμού, που κυριάρχησε στη Δύση μετά τη δεκαετία του 1990, είναι όχι μόνο βαθύτατη, αλλά συνεχίζει να διευρύνεται, μεταβαλλόμενη και σε οικονομική, αλλά και πολιτική κρίση στο εσωτερικό των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προέβη ήδη σε ποσοτική χαλάρωση, δηλαδή προανήγγειλε το τύπωμα χρήματος· σε όλη την Ευρώπη ενισχύονται σταδιακά οι αντιγερμανικές δυνάμεις, είτε από την πλευρά των «αγανακτισμένων» όπως οι Ποδέμος, είτε της δεξιάς, όπως η Λεπέν ή ο Φάραντζ στην Αγγλία· τέλος, ακόμα και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όπως της Ιταλίας και της Γαλλίας, έχουν αρχίσει να πιέζουν όλο και πιο έντονα για την απομάκρυνση από τη γερμανική πολιτική της λιτότητας.Μέσα σε αυτές τις συνθήκες δεν αποκλείεται η εμφάνιση ενός νέου μεγάλου αντισυστημικού κινήματος, του πρώτου μετά τον Μάη του ’68 στην Ευρώπη, που προδιαγράφουν οι εξελίξεις στην Ισπανία και εν μέρει στην Ελλάδα.
Το σημερινό μοντέλο, που οδηγεί σε διεύρυνση των ανισοτήτων, σε παραπέρα συγκέντρωση του πλούτου, σε καταστροφή του κοινωνικού κράτους και του πλανήτη, με την οικολογική κρίση να επιταχύνεται, δεν είναι πλέον βιώσιμο. Και αυτό όχι πλέον σε βάθος χρόνου, αλλά εδώ και τώρα. Το παγκόσμιο σύστημα των ολιγαρχών είναι πλέον αδύνατο να συνεχίζει απρόσκοπτα την αναπαραγωγή του.
Ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό κίνημα πλανητικών διαστάσεων είναι ίσως πιθανό. Ένα κίνημα που θα συνεχίσει και θα βαθύνει στις κατευθύνσεις που εγκαινίασαν τα προηγούμενα χρόνια τα κινήματα των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Έχοντας πλέον απορρίψει τόσο τη μεταβολή του κοινωνιστικού οράματος σε ολοκληρωτισμό και της ελευθερίας σε εμπόρευμα, οι άνθρωποι ίσως μπορούν και πάλι να κατευθυνθούν σε μια επανανακάλυψη ενός νέου κοινωνικού προτάγματος. Ενός προτάγματος που θα συνδυάζει τον πατριωτισμό, την ενδογενή ανάπτυξη, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογία και την άμεση δημοκρατία· προπαντός δε τη μέριμνα για τον άνθρωπο απέναντι στον τεχνοφασισμό και τον μετάνθρωπο, απέναντι στη γενικευμένη εμπορευματοποίηση του ανθρώπου και των ίδιων του των συναισθημάτων.