Οι Τεύτονες ιππότες και ο Πούτιν ...
Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς στην εφημερίδα Ρήξη φ.99 που κυκλοφορεί
Ο Αλέξανδρος Νιέφσκυ, στις 5 Απριλίου 1242 νίκησε τους Τεύτονες ιππότες, που είχαν εισβάλει με τις ευλογίες του πάπα και μετά από λίγο το Κίεβο μεταβλήθηκε σε προσωρινή πρωτεύουσα της δυτικής ρωσικής επικράτειας υπό τον Αλέξανδρο.
Σήμερα οι «Τεύτονες ιππότες», δηλαδή οι Γερμανοί, επί κεφαλής όλης της Δύσης, μοιάζουν να επιστρέφουν στην Ουκρανία, με την προσπάθεια ενσωμάτωσής της στο δυτικό άρμα, μέσω συμφωνίας σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αιχμή του δόρατος οι δυνάμεις των ουνιτών και των καθολικών Ουκρανών, παρότι είναι μειοψηφία στη χώρα. Το ίδιο είχε συμβεί με τον Νιέφσκυ και τον πάπα στη μεσαιωνική Ρωσία. Πίσω τους όμως βρίσκεται δυστυχώς και η ουκρανική ολιγαρχία. Ο Μάθιου Ροχάνσκι, του Κέντρου Γούντροου Ουίλσον, στις 12/12/13 τόνισε πως οι Ουκρανοί ολιγάρχες «θεωρούν ότι οι μεταρρυθμίσεις που θα φέρει η συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ μπορούν αποτελέσουν την εγγύηση ότι θα διατηρήσουν τον πλούτο και την επιρροή τους». Θα μπορέσει άραγε ο Πούτιν, ο ισχνός σύμμαχός του Γιανουκόβιτς και οι διεφθαρμένοι Ρώσοι ολιγάρχες να αντισταθούν αποτελεσματικά;
Πάντως ένα είναι σίγουρο, η γερμανορωσική λυκοφιλία θα λάβει οριστικά τέλος. Γιατί η Ρωσία δεν μπορεί να παραχωρήσει και την Ουκρανία. Το είχε κάνει ο Λένιν με τη Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ στις 3 Μαρτίου του 1918, για να απελευθερωθεί από τον εξωτερικό πόλεμο μπροστά στις εσωτερικές συγκρούσεις και το αναίρεσε μερικά χρόνια μετά. Από την άλλη η Γερμανία, αφού κατάπιε την Ανατολική Ευρώπη και γονάτισε τη Νότια, έχει ανάγκη για νέο ζωτικό χώρο και το σημαντικότερο ελεύθερο «οικόπεδο» στην Ευρώπη είναι η Ουκρανία. Εδώ λοιπόν, αναπόφευκτα, θα τα χαλάσει ο Πούτιν με τη Μέρκελ, όπως τα χάλασε ο Χίτλερ με τον Στάλιν μετά το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, που είχαν υπογράψει στις 23/8/1939.
Απέναντι στη γερμανική αρπακτικότητα ο Πούτιν αποδείχτηκε εξαιρετικά κοντόθωρος, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, όταν άφησε τους Γερμανούς να ισοπεδώσουν την… Ελλάδα και την Κύπρο, ιδιαίτερα την τελευταία. Γι’ αυτό και η Μέρκελ του το… ανταποδίδει, όπως είχε κάνει και ο Χίτλερ στον Στάλιν, όταν αυτός, για να φανεί πιστός στο Σύμφωνο, είχε διαλύσει ουσιαστικά την ανώτατη στρατιωτική ηγεσία της ΕΣΣΔ.
Στερνή μου γνώση… Βλαντιμίρ!
Υπέρ βωμών και εστιών ...
Η βάρβαρη μνημονιακή πολιτική περνά πλέον στην τελική φάση εξόντωσης του ελληνικού λαού. Μετά τη μείωση των εισοδημάτων, την εκτόξευση της ανεργίας και της φτώχειας και τη διάλυση των δημόσιων δομών υγείας, παιδείας και κοινωνικής πρόνοιας, το τελικό κτύπημα προετοιμάζεται με την αρπαγή της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας.
Η επιδιωκόμενη άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών για τους δανειολήπτες, που ισχύει από το 2009, έχει σαν τελικό στόχο να μετατραπούν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες σε ενοικιαστές στην ίδια την πατρίδα τους. Στα πλαίσια αυτού του άρθρου θα επιχειρηθεί η αποδόμηση της κυρίαρχης επιχειρηματολογίας για την «αναγκαιότητα» άρσης των πλειστηριασμών και θα διατυπωθούν εναλλακτικές προτάσεις για την αντιμετώπιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
Μια υπονομευμένη Άνοιξη, στις ρίζες της οικονομικής εξάρτησης
Μια υπονομευμένη Άνοιξη, στις ρίζες της οικονομικής εξάρτησης, Γιώργος Καραμπελιάς 2013, Εναλλακτικές Εκδόσεις
Η εκθεμελιωτική οικονομική κρίση που βιώνουμε υπακούει σε μεγάλα διεθνή ρεύματα αλλά αποτελεί παράλληλα συνέπεια και κορύφωση της παρασιτικής ένταξης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στη Δύση. Αυτή ολοκληρώθηκε στη διάρκεια μιας μακράς ιστορικής διαδρομής, που ξεκινά από τον… 11ο αι., όταν ο βυζαντινός ελληνικός κόσμος άρχισε να υποτάσσεται οικονομικά στη Βενετία και τη Γένοβα. Σταθμοί σε αυτή την πορεία απώλειας της αυτονομίας μας υπήρξαν αρχικώς η κατάκτηση και ο διαμελισμός του Βυζαντίου, μετά το 1204, η Άλωση του 1453 και, εν συνεχεία, μια ατελής και ανολοκλήρωτη εθνική χειραφέτηση.
Μέσα από τη διαρκή οικονομική πίεση της Δύσης και την επεκτατική παρουσία της τουρκικής Ανατολής, η ελληνική οικονομία δεν μπόρεσε να μετεξελιχθεί σε έναν αυτόνομο παραγωγικό πόλο. Tο ελληνικό κοινοτικό και εταιριστικό παραγωγικό μοντέλο αποσυντέθηκε και οι άρχουσες τάξεις της προσδέθηκαν παρασιτικά στη Δύση, ως μεταπράτες προϊόντων, ιδεών, προτύπων.
Οι επανειλημμένες απόπειρες για οικονομική και κοινωνική ολοκλήρωση, κάθε φορά, σκόνταφταν σε αυτή τη διπλή πίεση. Αυτή ακριβώς τη μακρόσυρτη διαδικασία συγκρότησης και αποδόμησης θα αποκαλέσει «καημό της ρωμιοσύνης» ο Κωστής Μοσκώφ.
Κατά τη διάρκεια των δύο αιώνων της ελληνικής Αναγέννησης, από το 1700 έως το 1922, ο ελληνισμός αναπτύσσεται γοργά και στο οικονομικό πεδίο. Επιλέγοντας ορισμένες προνομιακές «στιγμές», τη ναυτοσύνη, τη Μοσχόπολη, τα Αμπελάκια, την «άγρια ανωμαλία» του αυτόκεντρου σαμιακού μοντέλου, τη Διασπορά και το «χιακό δίκτυο», τους Φαναριώτες και τον ρόλο τους, προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε τις διαδικασίες της άνθησης και ταυτόχρονα τις αιτίες της μεταπρατικής υποστροφής. Μια υποστροφή που βρίσκεται στο υπόβαθρο της σημερινής καθολικής κρίσης του παρασιτικού οικονομικού μοντέλου στην Ελλάδα.
Όταν οι Έλληνες δοκίμασαν να συγκροτήσουν μια κρατική δομή, με την Επανάσταση του ’21, προσέκρουσαν στην αντίθεση τόσο της οθωμανικής Αυτοκρατορίας όσο και των δυτικών δυνάμεων, που δεν επιθυμούσαν τη συγκρότηση ενός νέου ελληνικού κράτους στη θέση του Βυζαντίου. Οι συνδυασμένες προσπάθειές τους θα οδηγήσουν στη δημιουργία ενός κράτους που δεν μπόρεσε να προστατεύσει την παραγωγική δραστηριότητα και αποικιοποιήθηκε, μέσω των δανείων, στις δυτικές τράπεζες. Και, δυστυχώς, η Ελλάδα δεν κατόρθωσε ποτέ να δημιουργήσει ένα ανεξάρτητο και ισχυρό κράτος, ικανό να προφυλάξει και να ενισχύσει την παραγωγή, με αποτέλεσμα το ελληνικό κράτος να μεταβληθεί σε παρασιτική απόφυση της Δύσης.
ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ 25.93% στην ΕΛΜΕ Βοιωτίας: Κύκνειο άσμα για τον «κυβερνητικό» και το «μηδενιστικό» συνδικαλισμό
Mετά από τόσες συνδικαλιστικές ήττες
ίσως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου: Ούτε «κυβερνητικός», ούτε «μηδενιστικός» συνδικαλισμός. Εντελώς απροετοίμαστες και οι δύο αυτές εκδοχές
του συνδικαλισμού προσπαθούν, όπως ακριβώς το πολιτικό σύστημα συμπολίτευσης
και αντιπολίτευσης, με τα ίδια παλιά υλικά, με τους ίδιους φθαρμένους
πρωταγωνιστές να διορθώσουν, δήθεν, τα προβλήματα του Δημόσιου Σχολείου και
των συναδέλφων.
Ο παρακμιακός
συνδικαλισμός παλεύει, με νύχια και με δόντια, να κρατηθεί στα σαθρά
«κεκτημένα» του με κομματική καθοδήγηση, ιδιοτελείς επιδιώξεις και προσωπικές
φιλοδοξίες. Εναντίον των νέων Ιδεών και του συλλογικού συμφέροντος. Εναντίον
της συμμετοχής και των δημοκρατικών αποφάσεων. Εναντίον του Δημόσιου Σχολείου
και των πραγματικών συμφερόντων των εκπαιδευτικών.
Να γυρίσουμε την
πλάτη στους επαγγελματίες συνδικαλιστές - κομματικούς εργολάβους των
αγωνιών και των αγώνων μας. Να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτούς που παίζουν με τα
όνειρά μας και τις ελπίδες μας.
Να
ενώσουμε την κοινή μας αγωνία για το Δημόσιο Σχολείο
και την Εκπαίδευση σε μια νέα αναγεννητική προσπάθεια, σε μια νέα
συλλογικότητα, σε μια νέα αυτόνομη συνδικαλιστική πορεία, με την ΕΝΩΤΙΚΗ
Εκ-κίνηση.
Για ένα Συνδικάτο αυτόνομο, μακριά από οποιαδήποτε κομματική κηδεμονία !!
Συνεχίζουμε με Γνώση, Συνέπεια και Υπευθυνότητα.
Για μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση
«Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας»
των Ανδρέα Κυράνη & Αλέξανδρου Οικονομίδη από το περιοδικό Άρδην τ. 93
1. Το κίβδηλο ιδεολόγημα της ανάπτυξης
Ανάπτυξη χωρίς ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση είναι κενή νοήματος για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Σημαίνει πλήρη υποταγή και αφανισμό, υπό το κράτος επιταγών απρόσωπων διεθνών μηχανισμών και συμφερόντων.
2. Εθνική ανεξαρτησία
Εθνική ανεξαρτησία, χωρίς ενδογενή παραγωγική συγκρότηση, δεν υφίσταται. Όση ανάπτυξη και αν προκύψει, θα είμαστε μια τρύπα κενού στον παγκόσμιο χάρτη, οντότητα εικονική χωρίς πραγματική υπόσταση.
3. Δημοκρατία
Δημοκρατία χωρίς εθνική ανεξαρτησία είναι δημοκρατία κατ’ επίφαση για ανιστόρητα ανθρωποειδή.
Δημοκρατία δεν υφίσταται για ανέστιους νομάδες, προϋποθέτει λαό και πατρίδα και σημαίνει όλες εκείνες τις λειτουργικές, καθημερινές διαδικασίες, που μετατρέπουν κοινωνία και άτομα, από αντικείμενα, σε υποκείμενα πολιτικής.
4. Ταυτότητα
Ριζοσπαστική πρόταση στα αδιέξοδα δεν υπάρχει, αν δεν συναισθανθούμε και κατανοήσουμε την ιδιαίτερη πολιτιστική μας ταυτότητα, που προδιαγράφει κοινότητες συνανθρώπων και όχι αριθμητικά σύνολα ανταγωνιζομένων μεταξύ τους ατόμων. Αυτός ο εσώτατος αξιακός μας πυρήνας γεννά «εναλλακτική πολιτιστική φιλοσοφία ζωής», αντίδοτο στην παγκοσμιοποιημένη δυτική εκτροπή, θεμελιώδη όρο ανασύνταξης, με αξία υποδειγματική για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
5. Παραγωγική ταυτότητα
Η βιομηχανική επανάσταση και η νεωτερικότητα συνιστούν έναν τρόπο, όχι μοναδικό ιστορικά, υπερκυριαρχίας της θεότητας-μηχανή, που αναπτύχθηκε στις δυτικές κοινωνίες, μηχανής που στερείται αφηρημένης σκέψης και δυνατότητας συγκρότησης εννοιών.
Προϋπέθετε πρωταρχική συσσώρευση και αποικιοκρατία. Υπήρξαμε ιστορικά τα πρώτα θύματα της αποικιοκρατίας και βιομηχανική επανάσταση δεν θα υπήρχε χωρίς τη δική μας υλική και πολιτισμική καταλήστευση και παραχάραξη, από τους εκάστοτε δυτικούς αποικιοκράτες.
Τίποτε άλλο δεν ερμηνεύει την τεράστια τεχνογνωσία που κατοικεί σ’ αυτό τον τόπο, με τεχνικές και υλικά κατασκευάσματα απύθμενης αρτιότητας, ομορφιάς και σοφίας, μάρτυρες ενός μεγάλου ιστορικού, τεχνικού πολιτισμού.
6. Παραγωγική ταυτότητα και ελληνικό έθνος – κράτος.
Η τεχνική μας ταυτότητα διαφέρει σοβαρά από το δυτικό πρότυπο. Στην Ελλάδα δεν εφαρμόστηκε ποτέ το περίφημο φορντικό μοντέλο, κυριαρχεί ο μάστορας-τεχνίτης, σπανίζει το είδος βιομηχανικός εργάτης και οι παραγωγικές σχέσεις αντλούν την υπόστασή τους από τη μικρή ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η παραγωγική μας υπόσταση παρακολουθεί τους δείκτες της εθνικής μας ανεξαρτησίας.
7. Οικιστική ταυτότητα.
Στην Ελλάδα, τη βίαιη αστικοποίηση προκαλούν παντελώς άλλα αίτια από ό,τι στη Δύση. Η δυτική πόλη είναι η κατ’ εξοχήν μηχανή αναπαραγωγής ενός παραγωγικού μοντέλου, αν όχι εχθρικού, τουλάχιστον ριζικά διαφορετικού από το δικό μας. Μια άλλη παραγωγική συνθήκη, με διαφορετικές παραγωγικές σχέσεις, προϋποθέτει εναλλακτικό οικιστικό μοντέλο, συμβατό με τη μικρή πραγματικότητα της περιφέρειας της χώρας.
8. Καινοτομία, αξία και κέρδος
Η κυρίαρχη σήμερα καινοτομία, φλερτάροντας με το εικονικό, παραχαράσσει κάθε αξία του κόσμου της εργασίας και του πολιτισμού. Αφορά στην παραγωγή κέρδους, αυτόματα, ερήμην και ενάντια στην παραγωγή αξίας μέσω της ανθρώπινης εργασίας.
Η τεχνολογική επανάσταση και η ψηφιακή κατασκευή, στην υπηρεσία του πλασματικού κεφαλαίου, δολοφονεί την εργασία και τη μαστορική, με άχρηστα σκουπίδια, σε λαμπερό ευτελές περιτύλιγμα, που εξυπηρετούν ευτελείς, κατασκευασμένες ανάγκες, από τα πάνω, ερήμην της κοινωνίας. Η χρηματοπιστωτική μόχλευση και ο τζόγος νυμφεύονται τη μόχλευση στο πεδίο των απόλυτα εικονικών επιθυμιών εξατομικευμένων ανθρωποειδών.
Το σκουπιδαριό μιας δύσοσμης νέας επιχειρηματικότητας δεν είναι παρά ένα φίδι που κουλουριάζεται γύρω από την ουρά του, δημιουργώντας μια ακόμη φούσκα. Η νέα τεχνολογία και η ψηφιακή κατασκευή, έξω από τον κόσμο των αληθινών ανθρώπων, δεν είναι τίποτε άλλο από μια τρύπα κενού στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση αποκρύπτει συνειδητά και συστηματικά τη δομική κρίση σε ένα παραγωγικό μοντέλο αιώνων, μέχρι χθες αδιαμφισβήτητο. Το κεφάλαιο παράγει κέρδη χωρίς υπεραξία, μέσα από την υπερσυσσώρευση της νεκρής εργασίας. Γεννά κέρδη, όχι αξία. Το προϊόν του ανθρώπου, η μηχανή, εμφανίζεται να τον υποκαθιστά πλήρως, ως περιττό για την παραγωγική διαδικασία. Ένας ψευδοαυτάρκης ψηφιακός κόσμος παριστάνει τον πρωταγωνιστή.
9. Ρωγμή φωτός
Κάθε ζωντανή μορφή εργασίας επιμένει, επικουρούμενη από την τεχνολογική επανάσταση, υπερβαίνει την ανάγκη του κεφαλαίου, αποκαλύπτει τη φτώχεια του και γίνεται ο κύριος εχθρός του.
Η ρήση του Μαρξ για μια κοινωνία ελεύθερων παραγωγών, δηλαδή για μια εξωκρατική δημιουργία και ένα επιχειρείν, φαντάζει τεχνικά και κοινωνικά εφικτή όσο ποτέ.
Οφείλουμε να επαναξιολογήσουμε τα προικιά μας, συνθέτοντας ριζοσπαστικά ψηφιακή κατασκευή και μαστορική, υπερβαίνοντας κάθε ιδεολόγημα περί «μεγάλου», φθήνιας και μαζικότητας. Μόνο έτσι θα συγκροτήσουμε σε βαρύνουσα παρουσία ένα πολυπρόσωπο υπερεπαρκές «μικρό», πλάθοντας ένα υποδειγματικό διεθνές εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο, μιας κοινωνίας αξιών και σχέσεων, απόλυτα συμβατό με την ιδιοπροσωπία και τις πραγματικές μας δυνατότητες.
Οικονομική ενίσχυση αλληλεγγύης για τα έξοδα συλλήψεων μελών του Άρδην στη Θεσσαλονίκη
To Άρδην συμμετείχε συστηματικά κατά την τελευταία τριετία, σε όλους τους μεγάλους αγώνες του ελληνικού λαού ενάντια στην μνημονιακή υποδούλωση, και την συστηματική πολιτική εξαχρείωσης της ελληνικής κοινωνίας. Πλήρωσε την δράση του, όπως και εκατοντάδες συναγωνιστές, ανένταχτοι ή και από άλλες συλλογικότητες, με προσαγωγές, διώξεις, ενίοτε καταδίκες και οικονομικά πρόστιμα.
Αυτήν την στιγμή, εκκρεμούν πρόστιμα εναντίον τεσσάρων μελών του, τάχα για παράνομη αφισοκόλληση, τα οποία επιβλήθηκαν έπειτα από τις πρωτοφανείς για τα δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών συλλήψεις για πολιτική αφισοκόλληση ...
για την οικονομική ενίσχυση αλληλεγγύης για τα έξοδα συλλήψεων των μελών μας
Δημοσιοποιούμε την καμπάνια αλληλεγγύης, για έναν και μόνον λόγο: Θεωρούμε, ότι οι νέες μορφές διαδικτυακής συλλογικής χρηματοδότησης (crowd funding) αποτελούν ένα εξαιρετικό μέσο οικονομικής συνεισφοράς στους πολιτικούς αγώνες, καθώς αναδεικνύει την δύναμη των πολλών, και την ισχύ που κρύβεται εν τη ενώσει τους: Είναι ένα ηθικό, αμιγώς πολιτικό μέσο που εξασφαλίζει την οικονομική ανεξαρτησία, και φέρει σε απόλυτη σύμπνοια μέσα και σκοπό.
Ακόμα και 1€ έχει σημασία. Η δύναμή μας βρίσκεται στο ότι είμαστε πολλοί, και όχι στο ότι έχουμε πολλά.
Η Ελλάδα αποικία χρέους της Γερμανίας
Γράφει ο Νίκος Κοτζιάς στο περιοδικό Άρδην τ.94 που κυκλοφορεί
Οι Γερμανοί διατηρούν μια αντιφατική σχέση με την Ελλάδα. Στη διάρκεια της Επανάστασης του ’21 υπήρξε ένα ισχυρό φιλελληνικό κίνημα, εμπνεόμενο από τον γερμανικό κλασικισμό και ρομαντισμό και, στη συνέχεια, ιδιαίτερα μέσω των Βαυαρών, ανέλαβαν να οικοδομήσουν ένα κράτος που να μεταφέρει τα γερμανικά πρότυπα εδώ, ενώ θεωρούσαν την Ελλάδα –κατ’ εξοχήν την αρχαία– ως πρότυπό τους. Φυσικά, αυτό δεν έχει να κάνει με μια Γερμανία που θεωρεί την Ελλάδα καθυστερημένη και άξια εκφοβισμού χώρα.
Ένα άλλο ιστορικό χαρακτηριστικό που χρειάζομαι για να θεμελιώσω την άποψή μου είναι ότι η Γερμανία προσέρχεται στην αποικιοκρατία με καθυστέρηση στα ύστερα χρόνια του 19ου αιώνα, καθώς και γιατί ο Βίσμαρκ είχε αναστολές για να δημιουργήσει την ύπαρξη του γερμανικού αποικιακού συστήματος. Αναγκάστηκε όμως, όπως έγινε με όλες τις αποικίες την εποχή του καπιταλισμού, να «υιοθετήσει» τις αποικίες που είχαν δημιουργήσει οι γερμανικοί οίκοι και άλλοι επιχειρηματίες. Η αυτοκρατορία επιχειρηματιών της Γερμανίας, που δεν διδάσκεται από τα γερμανικά σχολεία και αγνοείται από την κοινή γνώμη, είναι πολύ πιο κοντά σ’ αυτά που πράττει σήμερα η Γερμανία.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο πατήστε ΕΔΩ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)