Στο μεταίχμιο δύο κόσμων
γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς
Η
άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία συνιστά την τελευταία πράξη της
μεταπολίτευσης και ταυτόχρονα, υβριδικά και στρεβλά, την πρώτη πράξη
μιας νέας πολιτικής περιόδου. Γι’ αυτό από τη μία κοιτάζει προς τα πίσω
–εθνομηδενισμός, πασοκικές λογικές και πασοκικοί σύμμαχοι– και από την
άλλη συνδέεται υποχρεωτικά με το καινούργιο – Ποδέμος
και ανάδυση νέων κινημάτων ,που σφραγίζουν και επιταχύνουν την
τελεσίδικη κρίση του νεοφιλελεύθερου χρηματιστηριακού καπιταλισμού.
Στη χώρα μας, η αδυναμία της «κοινωνίας των πολιτών» δεν μπόρεσε να δώσει κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Ισπανία, όπου ένα σαρωτικό λαϊκό κύμα ήρθε να βάλει τέλος στο πολιτικό κατεστημένο της μεταφρανκικής περιόδου. Σε μας, η πολιτική εκπροσώπηση του αντιμνημονιακού κινήματος εκφράστηκε προνομιακά μέσα από τη διόγκωση ενός σχήματος που έρχεται από το παρελθόν και ταυτόχρονα μεταβάλλεται –έστω πρόσκαιρα– σε όχημα του μέλλοντος. Γι’ αυτό, στην Ισπανία, το αδελφό κόμμα του Σύριζα –η Ενωμένη Αριστερά– που μοιάζει πάρα πολύ με το ελληνικό κόμμα, ξεπεράστηκε από το κόμμα των αγανακτισμένων, τους Ποδέμος, ενώ σε μας ο Σύριζα καπέλωσε τους αγανακτισμένους αντιμνημονιακούς, δημιουργώντας όμως μια τεράστια αντίφαση στο εσωτερικό του. Έτσι, η επιτάχυνση της ανόδου στην εξουσία συνιστά ταυτόχρονα και μια επιτάχυνση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στο παλιό και το νέο. Αντιπαράθεση που θα εκφραστεί και στο εσωτερικό του Σύριζα, ενώ παράλληλα υποχρεώνει όλες τις πατριωτικές δημοκρατικές δυνάμεις σε πολιτική συγκρότηση. Έτσι ώστε η έκφραση του νέου να μη γίνει με τον πιο επώδυνο και μακρόσυρτο τρόπο –και μετά από μεγάλες καταστροφές– αλλά να μπολιαστεί, όσο το δυνατόν ταχύτερα, με έναν στέρεο ιδεολογικό εξοπλισμό που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της νέας εποχής που ανατέλλει: πατριωτισμός, κοινωνική δημοκρατία, ενδογενής ανάπτυξη, οικολογία, άμεση δημοκρατία, πολιτιστική αναγέννηση.
Στη χώρα μας, η αδυναμία της «κοινωνίας των πολιτών» δεν μπόρεσε να δώσει κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Ισπανία, όπου ένα σαρωτικό λαϊκό κύμα ήρθε να βάλει τέλος στο πολιτικό κατεστημένο της μεταφρανκικής περιόδου. Σε μας, η πολιτική εκπροσώπηση του αντιμνημονιακού κινήματος εκφράστηκε προνομιακά μέσα από τη διόγκωση ενός σχήματος που έρχεται από το παρελθόν και ταυτόχρονα μεταβάλλεται –έστω πρόσκαιρα– σε όχημα του μέλλοντος. Γι’ αυτό, στην Ισπανία, το αδελφό κόμμα του Σύριζα –η Ενωμένη Αριστερά– που μοιάζει πάρα πολύ με το ελληνικό κόμμα, ξεπεράστηκε από το κόμμα των αγανακτισμένων, τους Ποδέμος, ενώ σε μας ο Σύριζα καπέλωσε τους αγανακτισμένους αντιμνημονιακούς, δημιουργώντας όμως μια τεράστια αντίφαση στο εσωτερικό του. Έτσι, η επιτάχυνση της ανόδου στην εξουσία συνιστά ταυτόχρονα και μια επιτάχυνση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στο παλιό και το νέο. Αντιπαράθεση που θα εκφραστεί και στο εσωτερικό του Σύριζα, ενώ παράλληλα υποχρεώνει όλες τις πατριωτικές δημοκρατικές δυνάμεις σε πολιτική συγκρότηση. Έτσι ώστε η έκφραση του νέου να μη γίνει με τον πιο επώδυνο και μακρόσυρτο τρόπο –και μετά από μεγάλες καταστροφές– αλλά να μπολιαστεί, όσο το δυνατόν ταχύτερα, με έναν στέρεο ιδεολογικό εξοπλισμό που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της νέας εποχής που ανατέλλει: πατριωτισμός, κοινωνική δημοκρατία, ενδογενής ανάπτυξη, οικολογία, άμεση δημοκρατία, πολιτιστική αναγέννηση.
Ιδεολογία και πολιτική
Έτσι,
εκ των υστέρων μπορεί να απαντηθεί και το ερώτημα που πολλοί φίλοι μας
έχουν θέσει, γιατί δεν συμμετείχαμε και εμείς με κάποιον τρόπο –π.χ. με
εκλογική σύμπραξη με τους ΑΝ.ΕΛ., όπως μας είχε προταθεί– στη νέα
πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώθηκε στις εκλογές της 25ης
Ιανουαρίου, ώστε να είμαστε, όπως λένε, «περισσότερο αποτελεσματικοί».
Πιστεύω πως οι εξελίξεις, δέκα ημέρες μετά τις εκλογές έχουν ήδη απαντήσει – δυστυχώς.