Το Σαββατοκύριακο 8 και 9 Δεκεμβρίου θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα (Ξενοφώντος 4, 6ος όροφος, Σύνταγμα) η Β΄ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Άρδην. Στην πρωινή συνεδρία του Σαββάτου έχουν καλεστεί δεκάδες εκπρόσωποι από κόμματα και κινήματα, αλλά και προσωπικότητες του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου για να τοποθετηθούν σχετικά με τις προοπτικές του χώρου ενόψει πολιτικών εξελίξεων.
Πανελλαδικό Συντονιστικό Άρδην.
ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΡΔΗΝ
Η δεκαετής, πλέον, μνημονιακή περιπέτεια της χώρας ολοκλήρωσε βίαια και καταστροφικά αυτό που ξεκίνησαν οι κυβερνήσεις Σημίτη, υποσχόμενες έναν 21ο αιώνα ισχυρής Ελλάδας και κοινωνικής ευημερίας. Αντ’ αυτών, η παρασιτική ενσωμάτωση της Ελλάδας στην παγκοσμιοποίηση επιφύλασσε μια βαθιά κατάρρευση, που δεν είναι μόνον οικονομική, ή κοινωνική, αλλά ολική και υπαρξιακού χαρακτήρα: Με τη μεταβολή της σε οικονομική αποικία, τις απειλές του νεοθωμανισμού, τη δημογραφική και παραγωγική κατάρρευση, τη φτωχοποίηση και περιθωριοποίηση των λαϊκών και των μεσαίων στρωμάτων, την πολιτιστική παρακμή.
Ή ο ελληνικός λαός θα αντιστρέψει αυτούς τους αρνητικούς όρους, ή θα αντιμετωπίσει το φάσμα της έκλειψής του, «ολοκληρώνοντας» έτσι άδοξα το εκκρεμές στοίχημα της ελευθερίας που εγκαινιάστηκε 200 χρόνια πριν, με την Επανάσταση του 1821.
Σήμερα η κοινωνία έχει διχαστεί βαθύτατα σε δύο μεγάλες κοινωνικές και, εν τέλει, πολιτικές, παρατάξεις. Από τη μια βρίσκονται οι «παγκοσμιοκράτες», δηλαδή οι οικονομικές, πολιτικές και πνευματικές ελίτ, οι «μποέμ νεοαστοί» των μήντια και του θεάματος, οι κινητικοί πλούσιοι και προνομιούχοι που έχουν συνδέσει τη δική τους ευμάρεια με τον εθνομηδενισμό, δηλαδή την παράδοση της χώρας στην παγκοσμιοποίηση και τη συνακόλουθη όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Με πρωτοπόρο την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τη «σύμμαχό» της επί της ουσίας εθνομηδενιστική, νεοφιλελεύθερη συνιστώσα της ΝΔ, την ευρωπαϊστική σοσιαλδημοκρατία του ΚΙΝ.ΑΛ. και του Ποταμιού και, βεβαίως, τη νατοϊκή πτέρυγα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τους... αντίφα. Αυτό το μπλοκ, παρά τις επί μέρους διαφορές μεταξύ τους, αποτελεί ένα εξουσιαστικό οικοσύστημα που μονοπωλεί όλες τις θέσεις ισχύος, από το κοινοβούλιο, τα ΜΜΕ, το κράτος και τα υπουργεία, μέχρι το πανεπιστήμιο, περιθωριοποιώντας οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας
Από την άλλη βρίσκονται όσοι υπερασπίζονται το ρίζωμα της ελληνικής κοινωνίας, τη συνοχή της κοινότητάς της, την αυτοτέλεια του κράτους, την ανάκτηση της βιωσιμότητάς της, καθώς και τη συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού στο παρόν και το μέλλον – ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, όσοι επιθυμούν να παραμείνει ενεργός ο ελληνισμός μέσα στην Ιστορία και κατά τον αιώνα που έρχεται. Ο πόλος του πατριωτισμού, αν και συσπειρώνει κομμάτια πλειοψηφικά της ελληνικής κοινωνίας, τους χαμένους, και φτωχοποιημένους από την κρίση, αλλά και, ταυτόχρονα, όσους επιμένουν να βαστούν στα πόδια της την εσωτερική, πνευματική και παραγωγική δυναμική της χώρας, παραμένει αποκλεισμένος από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, καθώς και από το πνευματικό και πολιτιστικό κατεστημένο.
Έτσι, με την εξαίρεση μαζικών αυθόρμητων και ασυντόνιστων ξεσπασμάτων, η αγωνία, το ένστικτο αυτοσυντήρησης, η αυτοάμυνα της ελληνικής κοινωνίας βρίσκει προς το παρόν χώρο να εκφραστεί είτε μειοψηφικά, είτε «πληβειακά», μέσω μιας οργής συχνά δίχως ιεραρχημένους στόχους. Γεγονός που επιτρέπει σε λογιών λογιών δυνάμεις τυχοδιωκτών και πατριδοκαπήλων να αδράχνουν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν και να εκτρέψουν τη γενική δυσαρέσκεια.
Υπάρχει, δηλαδή, έλλειμμα συσπείρωσης και μετωπικής έκφρασης του πατριωτικού δημοκρατικού χώρου. Και αυτή η αδυναμία συσπείρωσης, ο κατακερματισμός, δεν είναι μόνο ευθύνη των «καπετανάτων», αλλά αντικατοπτρίζει μια επί της ουσίας έλλειψη ενός οράματος και ενός κοινού σχεδίου που θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο πατριωτικό αίτημα. Διότι, στο εσωτερικό του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου, άλλοι προτάσσουν την οικονομική και κοινωνική διάσταση και άλλοι την εθνική και γεωπολιτική, χωρίς να επιτυγχάνουν την αναγκαία σύνθεση ανάμεσα σε αυτές τις δύο παραμέτρους.
Γι' αυτό εξάλλου και κατά την τελευταία δεκαετία, όπου η κρίση εντάθηκε, πήραν προβάδισμα οι δυνάμεις που καπηλεύτηκαν το θυμικό της αγανάκτησης: Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝ. ΕΛ. και η Χρυσή Αυγή, στα πρώτα χρόνια των μνημονίων, ενώ σήμερα, απατεώνες και τυχοδιώκτες που θέλουν κι εκείνοι να καβαλήσουν το πανευρωπαϊκό κύμα του δεξιού λαϊκισμού.
Ωστόσο τα πεπραγμένα της πανθομολογουμένως χειρότερης κυβέρνησης που πέρασε ποτέ από την πρόσφατη ιστορία της χώρας, αποδεικνύουν περίτρανα τους κινδύνους που ελλοχεύουν όταν απουσιάζει το όραμα και το πρόγραμμα από το λαϊκό σώμα.
Διότι, ο αντίπαλός μας, η παγκοσμιοκρατία, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και στο γήπεδο της πρακτικής πολιτικής, που διαμορφώνει το μέλλον της χώρας. Γι’ αυτό και θα πρέπει να απαντήσουμε στις πραγματικές συλλογικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή, στα μεγάλα «πώς» που αφορούν στην εθνική στρατηγική για την υπεράσπιση των δικαίων και της ακεραιότητας της χώρας, την αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, την ανασυγκρότηση της παραγωγής της, της εκπαίδευσής της, της δημογραφίας, της άμυνάς της, τη διατήρηση της εθνικής συνοχής και του περιβάλλοντος, την αποκατάσταση και την αξιοποίηση του πολιτιστικού της κεφαλαίου.
Το αίτημα για εθνική επιβίωση δεν μπορεί να ικανοποιηθεί χωρίς ένα όραμα που να συνθέτει τις αξίες του πατριωτισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του οικολογικού μέτρου, της δημοκρατίας, της πολιτιστικής αναγέννησης.
Εξάλλου σήμερα, σε όλη την Ευρώπη, οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης έχουν εξαντληθεί και το ζήτημα που τίθεται είναι εάν αυτήν τη νέα αντιπαγκοσμιοποιητική πλειοψηφία των λαών θα την εκφράσουν δυνάμεις αντιδραστικές ή δυνάμεις που θα επιχειρούν τη σύνθεση πατριωτισμού και δημοκρατίας. Πόσω μάλλον στην Ελλάδα, που δεν είναι μια χώρα της Δυτικής Ευρώπης, αλλά μια «χώρα των συνόρων» μεταξύ Ανατολής και Δύσης και απειλείται τόσο η εδαφική της ακεραιότητα όσο και η εθνική της συνοχή.
Εάν δεν συγκροτηθεί ένας πατριωτικός δημοκρατικός πόλος, ικανός να εκφράσει τις ανάγκες της κοινωνίας για έναν εκσυγχρονισμό της χώρας, που να πατάει στις δικές μας δυνάμεις και παραδόσεις, αναπόφευκτα οι κυρίαρχες ελίτ θα ολοκληρώσουν το ξεπούλημα της πατρίδας και του λαού της οι δε πατριδοκάπηλοι θα συνεχίσουν «να πουλάνε πατρίδα» με το αζημίωτο – σύμφωνα την εύστοχη έκφραση του Νεοκλή Σαρρή.
Με βάση αυτό το σκεπτικό πιστεύουμε πως είναι ανάγκη να ανοίξει ένας διάλογος στα πλαίσια ολόκληρου του πατριωτικού δημοκρατικού χώρου. Και σαν ένα βήμα προσκαλούμε όλους να παρακολουθήσουν και να τοποθετηθούν σχετικά, στην ειδική συνεδρία που έχουμε προβλέψει κατά τη Συνδιάσκεψη του Κινήματος Άρδην, το Σάββατο στις 8 Δεκεμβρίου στην Αθήνα, που αφορά ακριβώς στη διερεύνηση της δυνατότητας της διαμόρφωσης ενός κινήματος του δημοκρατικού πατριωτισμού που θα παρεμβαίνει σε όλα τα μεγάλα ζητήματα, ακόμα και στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας.