Οι καμπάνιες του ΑΡΔΗΝ ξεκινούν ...



ΑΡΔΗΝ: Όχι στην αποικιοποίηση της Ελλάδας


1965-1967-1974: Ιουλιανά - Χούντα - Μεταπολίτευση


Αναδημοσιεύουμε στο πλαίσιο του ευρύτερου προβληματισμού που διεξάγεται ενόψει της επετείου του Πολυτεχνείου, κείμενο - ανάλυση του Γ. Καραμπελιά (διαβάστε ΕΔΩ)  που φωτίζει τις πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες που οδήγησαν στην επιβολή της δικτατορίας το 1967. 

Ο ρόλος του ΑΡΔΗΝ στη σημερινή συγκυρία

Κείμενο για τη στρατηγική και την τακτική του  ΑΡΔΗΝ

Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, το 2010, έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές πως η ελληνική κρίση, πέρα από τα συγκυριακά της χαρακτηριστικά, είναι κατεξοχήν κρίση δομική, κρίση του κοινωνικού και οικονομικού της μοντέλου, και δεν μπορεί να θεραπευτεί με ημίμετρα. Ούτε βέβαια με την επιστροφή στο status quo ante. Παράλληλα, και σε συνάφεια με το προηγούμενο, υπογραμμίζουμε πως, δεν μπορεί κανένας να μιλήσει αξιόπιστα για έξοδο από την κρίση, αν δεν ξεκινήσει από το βασικό και θεμελιώδες πρωταρχικό δεδομένο της παρακμής. Ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος, βιώνει μια βαθύτατη παρακμή. Μια παρακμή οικονομική, κοινωνική, πνευματική, πολιτική, πολιτισμική, μια παρακμή που συνδυάζεται με τη δημογραφική κατάπτωση, τη γεωπολιτική συρρίκνωση. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια είμαστε υποχρεωμένοι να κινηθούμε με στόχο αρχικά να σταματήσουμε την κατρακύλα και, σταδιακά, να αρχίσουμε να οικοδομούμε μια διαφορετική πολιτική, τα χαρακτηριστικά της οποίας επισημαίνουμε εδώ και δεκαετίες: Παραγωγική ανασυγκρότηση, παιδευτική αναγέννηση, βαλκανική πολιτική, πνευματική μεταρρύθμιση, πολιτική αναδόμηση. Δηλαδή, για να απαντηθεί η κρίση, απαιτείται μια κυριολεκτική επανάσταση.
Σε αυτές τις συνθήκες, είμαστε υποχρεωμένοι, παραμένοντας άκαμπτοι στις αρχές μας, σταθερά προσκολλημένοι στο στόχο της αυτονομίας και της απελευθέρωσης, να εφαρμόζουμε ταυτόχρονα την πολεμική τακτική που συνάδει με όσους βρίσκονται ακόμα σε μειονεκτική θέση. Δηλαδή, την τακτική του ανταρτοπολέμου.

Δημιουργία καμπάνιας ενάντια στη νέα γερμανική Κατοχή

Τα τελευταία τρία χρόνια η Γερμανία έχει εξυφάνει ένα αδιόρατο δίχτυ στη χώρα μας και ελέγχει ολοκληρωτικά κάθε πτυχή της πολιτικής και οικονομικής μας δραστηριότητας. Η τρόικα (που από τους τρεις εκπροσώπους της οι δύο είναι Γερμανοί, ο Μαζούχ, που εκπροσωπεί την ΕΚΤ και μεθοδικά καταστρέφει το κοινωνικό κράτος, και ο Μορς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που διαλύει την αγορά εργασίας, μόνο ο Τόμσεν που εκπροσωπεί το ΔΝΤ είναι Δανός) ελέγχει πλήρως τις ελληνικές κυβερνήσεις. Ο Γερμανός Ράιχενμπαχ με το επιτελείο του (Τασκ Φορς, αποτελούμενο κυρίως από Γερμανούς, Αυστριακούς, Ολλανδούς και Σουηδούς) ελέγχει όλα τα υπουργεία (ακόμα και της Άμυνας) και τη Δημόσια Διοίκηση. Η «γερμανοελληνική συνέλευση», με επικεφαλής τον υπερδραστήριο Γερμανό υφυπουργό Φούχτελ έχει αναλάβει να ελέγξει την τοπική αυτοδιοίκηση και ήδη από το 2012 ήδη οι μισοί δήμοι είχαν ξεκινήσει επαφές με τον Φούχτελ για να ενταχθούν στο πρόγραμμά του. Με αυτό τον τρόπο οι Γερμανοί έχουν βάλει στο χέρι την ελληνική διοίκηση από την κορυφή ως τη βάση. Ο έλεγχος δεν σταματά στη διοίκηση, επεκτείνεται και στον ιδεολογικό τομέα, για να μας παρουσιάζεται η Κατοχή ως φυσιολογική. Τα τελευταία δύο χρόνια, με πρόσθετα κονδύλια που έλαβαν από τον γερμανικό προϋπολογισμό, όλα τα γερμανικά κόμματα που εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο, άνοιξαν παραρτήματα των ιδρυμάτων τους στην Ελλάδα:


Οι Χριστιανοδημοκράτες και το αδελφό κόμμα των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας εγκαινίασαν παραρτήματα των ιδρυμάτων Κόνραντ Αντενάουερ και Χανς Ζάιντελ, όπου στα εγκαίνια και των δύο μίλησε ο Α. Σαμαράς. Το Ντι Λίνκε της αριστεράς άνοιξε το Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το Φρίντριχ Έμπερτ του SPD εμφανίζεται να είναι και το πιο δραστήριο σε επίπεδο εκδηλώσεων, αφού, σε συνεργασία με το Κέντρο Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου – Ίδρυμα Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου, συνδιοργανώνουν τον κύκλο εκδηλώσεων για την Ανανέωση του Πολιτικού Συστήματος, με θέματα όπως μεταρρύθμιση του εκλογικού συστήματος, πολιτικό χρήμα και διαφθορά, εκδημοκρατισμός των πολιτικών κομμάτων. Αλήθεια, από πού αντλεί τη νομιμοποίηση ένα γερμανικό ίδρυμα να κάνει συνέδριο για το ελληνικό Σύνταγμα και την αναθεώρηση του;
Στη Θεσσαλονίκη, τέλος, έχει εγκατασταθεί το ίδρυμα Χάινριχ Μπελ, που πρόσκειται στους Πράσινους. Αυτοί έχουν σκοπό να κάνουν δουλειές με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και όχι μόνο. 

Η αλυσίδα Λιντλ στην Ελλάδα: Αφεντικό και Μεγάλος Αδελφός

Η Λίντλ ως ομόρρυθμη εταιρεία (!!!) δεν έχει την υποχρέωση να δημοσιεύει ισολογισμούς. Άρα ο κύκλος εργασιών της παραμένει άγνωστος και μόνο εκτιμήσεις μπορούν να γίνουν για τις δραστηριότητές της στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με δημοσίευμα σε οικονομική εφημερίδα το 2005, η Λιντλ τότε είχε συνολικό τζίρο περί τα 1 δισ. € και κέρδη της τάξεως των 100 εκ.¹ €. Αξίζει να σημειωθεί ότι, ακόμα και τότε, που η κατάσταση στην ελληνική αγορά ήταν καλύτερη, και η απήχηση των εκπτωτικών σουπερμάρκετ μικρότερη, η Λιντλ νικούσε κατά κράτος στον ανταγωνισμό με όλες τις υπόλοιπες αλυσίδες, καταγράφοντας διψήφιο ποσοστό κέρδους, εκεί που το μέσο περιθώριο καθαρού κέρδους των υπολοίπων εταιρειών για τον κλάδο προσέγγιζε το… 1,8%!
Για το 2011, η ιστοσελίδα οικονομικών αναλύσεων casss.gr την κατατάσσει στην 3η θέση της συνολικής κατάταξης αλυσίδων σουπερμάρκετ, πίσω από τον Μαρινόπουλο και τον Βασιλόπουλο.

Δημόσια αγαθά σε μια Αποικία Χρέους

Δημόσια αγαθά σε μια Αποικία Χρέους
Εφημ. Ρήξη, φ.97

Κατά την ύστερη μεταπολιτευτική περίοδο η μεταπρατική και παρασιτική ελίτ της χώρας (πολιτική, οικονομική επιχειρηματική κ.α.), άλλοτε απροκάλυπτα και άλλοτε συγκαλυμμένα, ιδιοποιήθηκε το δημόσιο πλούτο. Για την επίτευξη του στόχου αυτού εφαρμόστηκε μια στρατηγική διάχυσης του καταναλωτικού – παρασιτικού προτύπου και μια στρατηγική εθνοαποδόμησης σε όλες τις εκδοχές του δημόσιου βίου (πολιτική, παιδεία, γλώσσα, πολιτισμός, ιστορία κ.α.) Συνέπεια και των δύο στρατηγικών αποτέλεσε η αποδυνάμωση και η απαξίωση κάθε συλλογικότητας που θα μπορούσε να αντισταθεί (κόμματα, συνδικάτα κ.α.).
Σήμερα με τις μνημονιακές επιλογές δημιουργείται ένα αποικιοποιημένο ελληνικό κρατίδιο σε υποχώρηση (δημογραφική, γεωπολιτική, πολιτιστική) με μια κοινωνία που βουλιάζει μέσα στις ανισότητες. Η Πατρίδα μας έχει μετατραπεί σε Αποικία Χρέους.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ

Συγκροτημένη μεθοδική αντεπίθεση για την επίγνωση της ταυτότητάς μας και της ιδιοπροσωπίας μας

Τι είναι λοιπόν η ενδοξότατη Ευρώπη; 
Εφημ. Ρήξη, φ.98


Είναι αξιοσημείωτη η προθυμία με την οποία πολλοί λησμονούν, παραβλέπουν ή εξωραΐζουν την Ιστορία και επιλέγουν να εκπλήσσονται από την επανάληψή της. Η παρατήρηση δεν αφορά μόνο την Γερμανία, που όλοι συγχώρεσαν με ασύγγνωστη σπουδή, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, η υπεράσπιση της οποίας από εγχώριους και μη οπαδούς της καταντά δακρύβρεκτη σαν ινδική ταινία του ’60. Τι είναι ιστορικά η Ευρώπη, ποια είναι η διαδρομή της, ώστε να αιτιολογούνται η προσήλωση, η υποταγή και ο θαυμασμός σ’ αυτήν;

Αντίσταση στη νέα κατοχή - Μποϊκοτάζ στα γερμανικά προϊόντα




Το μεγάλο κόλπο για την εκποίηση γης και ακινήτων, Εφημ. Ρήξη, φ.98

Το τέλος της μικροϊδιοκτησίας ;

«Αυτό που πρόκειται να συμβεί μέσα στους επόμενους 24 μήνες στην αγορά των εμπορικών ακινήτων δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Η Ελλάδα πρόκειται να βιώσει τη μεγαλύτερη στην ιστορία της, σημαντικότερη σιωπηρή μεταφορά ιδιωτικού πλούτου σε θεσμικούς επενδυτές. Η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό ιδιοκτησίας ακινήτων στην Ευρώπη (άνω του 80%) σταδιακά μεταφέρει την ιδιοκτησία στους θεσμικούς επενδυτές του χώρου».
Με αυτόν τον τρόπο προαναγγέλλει ο Χρ. Ν. Κώνστας, στην ιστοσελίδα «toxrima.gr», τη νέα μεγάλη επίθεση που προετοιμάζει η τρόικα ενάντια στον κοινωνικό πλούτο της χώρας: Αυτήν στη γη και τα ακίνητα. Σκοπός, όπως είχε προαναγγείλει και ο Κωστής Χατζημιχάλης σ’ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του που είχε δημοσιευθεί στηνΚυριακάτικη Αυγή της 15ης Σεπτεμβρίου 2013, μια ληστρική επιδρομή στο (κατά πλειοψηφία, μα όχι αποκλειστικά μικροϊδιοκτητικό) ελληνικό κτηματομεσιτικό κεφάλαιο.
Και πάλι, οι υποστηρικτές αυτής της ακραίας λεηλασίας προπαγανδίζουν την αναγκαιότητα αυτής της εξέλιξης υπό την επίφαση του εκσυγχρονισμού. Έτσι, η εκποίηση γης και ακινήτων προβάλλεται ως πράξη «προσαρμογής» στα πρότυπα της διεθνούς αγοράς, που επιβάλει τις επιταγές της «διεθνοποίησης/συγκεντροποίησης» στο ρίαλ εστέιτ. «Επιτέλους» θα γίνουμε «Ευρώπη», λοιπόν, μέσα από μια ακραία κοινωνική και οικονομική καταστροφή.
Ο Κώνστας πανηγυρίζει: «Το καλό νέο αυτής της ιστορίας είναι ότι επιτέλους τα κεφάλαια των Ελλήνων θα απελευθερωθούν. Θα πάψουν “να είναι θαμμένα στα τούβλα” και η ρευστότητα που θα αποκτήσουν μπορεί να αξιοποιηθεί για πραγματικά παραγωγικές επενδύσεις.
Στο μεταξύ, οι ανώνυμες εταιρείες επενδύσεων ακινήτων διαπραγματεύονται με τις ελληνικές τράπεζες για να αγοράσουν τα δάνεια που έχουν χορηγηθεί, με ενέχυρο μεγάλα επαγγελματικά ακίνητα.
Όλα είναι έτοιμα για τη μεγάλη μεταβίβαση ιδιωτικού πλούτου στα χαρτοφυλάκια επαγγελματιών που διαχειρίζονται τις αξίες ακινήτων, με τον τρόπο και τις μεθόδους που εφαρμόζονται στις αγορές του εξωτερικού. Στην υπόλοιπη Ευρώπη, όμως, το ποσοστό της μικρής ιδιοκτησίας ακινήτων ούτε καν πλησιάζει τα δυσθεώρητα ύψη που ισχύουν στην Ελλάδα».
Στην πραγματικότητα, βέβαια, καμία «παραγωγική επένδυση» δεν βρίσκεται πίσω από την εκποίηση των ακινήτων. Η πωλήσεις πραγματοποιούνται προς εξυπηρέτηση του ιδιωτικού χρεοστασίου και, βέβαια, για πολλούς, εξαιτίας της αδυναμίας αποπληρωμής των δυσβάσταχτων φόρων ακίνητης περιουσίας που θεσπίζουν με ρυθμό πολυβόλου η τρόικα και οι ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις.
Πρόκειται για ένα θρίαμβο της κυβερνητικής πολιτικής, καθώς εξαρχής η στόχευση υπήρξε σαφής, όπως ανέφερε πολύ ξεκάθαρα Το Βήμα στις 2/10/2013: «Πουλήστε τα ακίνητά σας για να πληρώσετε τους φόρους σας» Αυτή την εντολή δίνει το υπουργείο Οικονομικών με το άρθρο 9 του νομοσχεδίου για τη φορολογία ακινήτων που δημοσιεύθηκε κατ’ αποκλειστικότητα στο Βήμα της Κυριακής. Οι πολίτες, όταν δεν θα έχουν άλλο τρόπο να εξοφλήσουν τα πάσης φύσεως χρέη τους, θα προσφεύγουν στην εκχώρηση των ακινήτων προς το Ελληνικό Δημόσιο και θα γίνεται συμψηφισμός των οφειλών με την αξία του ακινήτου που θα αποτιμάται κατά περίπτωση βάσει ειδικής μεθοδολογίας. Με αυτό τον τρόπο οι οφειλέτες θα αποφεύγουν τις ποινικές διώξεις και τη φυλακή.
Έτσι, η σπουδή της τρόικας και της κυβέρνησης Βενιζέλου-Σαμαρά αποκαλύπτεται πλήρως: Από τη μία, οι πολιτικές της βίαιης εσωτερικής υποτίμησης εξαναγκάζουν σε μετανάστευση τις νεώτερες γενεές, κι έτσι συντελείται μια μεγάλη λεηλασία στο επίπεδο του ανθρώπινου κεφαλαίου. Και από την άλλη, μπαίνει σταδιακά στο στόχαστρο και η γη, τα χωριά και οι πόλεις μας. Κοινώς, σκοπεύουν να τα ξεπουλήσουν όλα: Ανθρώπους, γη και σπίτια. Αυτό εννοεί η παρέα του Μαξίμου, όταν με ύφος χιλίων τσόγλανων διαλαλεί ότι ο πρωθυπουργός «σπάει αυγά και κατεστημένες αντιλήψεις»: Δηλαδή, το να έχεις ένα πιάτο φαΐ, κι ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου.
Είτε τη γλιτώσει αυτή η χώρα, είτε όχι, ένα είναι σίγουρο: Κάποιοι πρέπει να πληρώσουν, και μάλιστα πολύ ακριβά, για τα εγκλήματα που διαπράττουν εναντίον του ελληνικού λαού.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΡΔΗΝ: «Οι τρομοκράτες συμπληρώνουν και δικαιολογούν τη Χρυσή Αυγή»

Η δολοφονία των δύο νεαρών μελών της Χρυσής Αυγής, στο Νέο Ηράκλειο, είναι όχι μόνο μια εγκληματική ενέργεια φασιστικού χαρακτήρα  –εν ψυχρώ δολοφονία με χαριστική βολή στα θύματα– αλλά αποκτά τεράστια πολιτική σημασία  στη σημερινή πολιτική συγκυρία.
Όταν η Χρυσή Αυγή είχε δολοφονήσει τον Παύλο Φύσσα, είχαμε καταγγείλει εκείνους που την χρησιμοποιούσαν για να διχάσουν και πάλι τους Έλληνες σε αριστερούς και δεξιούς. Και είχαμε τονίσει πως ο μόνος τρόπος για να αποτύχει το εμφυλιοπολεμικό εγχείρημα ήταν η εξάλειψη και η καταδίκη του ναζισμού.
Οι ανεγκέφαλοι δολοφόνοι του Νέου Ηρακλείου ήρθαν να συμπληρώσουν το σκηνικό. Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκαν αυτά που εμείς τονίζουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια, πως η τρομοκρατία και η βία, που εμφανίζεται με αριστερό ή αντιεξουσιαστικό προσωπείο στη μεταπολιτευτική περίοδο, συμβάλλει στη φασιστικοποίηση και αυταρχικοποίηση του κράτους και στην ανάπτυξη των ναζιστικών και φασιστικών ομάδων.
Η συγκεκριμένη ενέργεια, εξάλλου, αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής. Έρχεται κατά κάποιον τρόπο να την ξεπλύνει από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από την αγανάκτηση που προκάλεσε σε όλη την ελληνική κοινωνία και την απομόνωση στην οποία καταδικάστηκε. Μετά από αυτή τη δολοφονία, η Χρυσή Αυγή, από αποτρόπαιος θύτης, μεταβάλλεται σε θύμα. Είναι προφανές δε, τη στιγμή που συνεχίζεται η ανάκριση για τη Χ.Α., πως πολύ δύσκολα πλέον θα πάρουν τον δρόμο της φυλακής οι ένοχοι και, αντίστροφα, θα πολλαπλασιαστούν οι πιέσεις για να πέσει στα μαλακά η Χ.Α.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου και της κοινής γνώμης χαρακτήρισε από την αρχή τη δολοφονία ως προβοκάτσια, με την πολύ απλή και προφανή σκέψη πως αυτουργός δεν μπορεί παρά να είναι εκείνος τον οποίο συμφέρει αυτή η ενέργεια. Και προφανώς συμφέρει τη Χ.Α., αλλά όχι μόνο ή κυρίως  αυτήν.
Συμφέρει εκείνους που θέλουν, χρησιμοποιώντας τους ανεγκέφαλους και τα φασιστοειδή που βρίσκονται στη μία ή την άλλη πτέρυγα, να δημιουργήσουν έναν νέο εμφύλιο μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, έτσι ώστε να ξεχαστεί η συνολική επίθεση ενάντια στον ελληνικό λαό που πραγματοποιείται από το διεθνές κεφάλαιο, το 4ο Ράιχ και τους εγχώριους υποτακτικούς τους. Γιατί τώρα μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί, σε βάρος των διεκδικήσεων του ελληνικού λαού, η θεωρία των «δύο άκρων» που αλληλοσκοτώνονται.
Συμφέρει όλους εκείνους που θέλουν να παρουσιάσουν την Ελλάδα σαν μια χώρα όπου τρομοκράτες και φασίστες αλληλοσκοτώνονται, ως έναν παρία της διεθνούς κοινωνίας και της Ευρώπης, που μπορεί εύκολα να απομονωθεί και να διωχθεί.
Σήμερα είναι ανάγκη ο ελληνικός λαός να βάλει τέλος σε αυτό το νέο εμφυλιοπολεμικό σκηνικό που στήνεται στη χώρα. Πρέπει να απομονωθούν τελεσίδικα και να καταστούν ανίκανοι να βλάπτουν τη χώρα, όχι μόνο η Χρυσή Αυγή αλλά και οι δήθεν αντίπαλοί τους, που αποτελούν το αναγκαίο συμπλήρωμα αυτού του αποτρόπαιου διπόλου και επιτρέπουν, επί πλέον, σε οποιουσδήποτε σκοτεινούς μηχανισμούς να βυσσοδομούν εναντίον του λαού μας.
Θα πρέπει όλα τα πολιτικά κόμματα και δυνάμεις – και την πρωτοβουλία πρέπει να έχουν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, που πλήττονται κατ’ εξοχήν από τη στρατηγική των «δύο άκρων»– να ξεκινήσουν άμεσα μια καμπάνια ενάντια στους κάθε είδους φορείς της φασιστικής βίας, με όποιο προσωπείο και αν εμφανίζεται, και να καλέσουν όλες τις πολιτικές δυνάμεις να κινητοποιηθούν. Πρόκειται για ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα μας. Ας μην αρκεστούν λοιπόν σε απλές καταγγελίες.
Είναι καιρός να κινητοποιηθεί άμεσα και δυναμικά ο ίδιος ο λαός, με μοναδικά συνθήματα τα:
«Όχι στη φασιστική βία, όχι στον εμφύλιο»,
«Όχι στις προβοκάτσιες και την αποσταθεροποίηση»,
«Λαός ενωμένος ενάντια στη νέα Κατοχή»!
        2  Νοεμβρίου 2013
                         ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ            

ΑΡΔΗΝ: Η ιδρυτική διακήρυξη


Διαβάστε ΕΔΩ
την ιδρυτική  διακήρυξη του Κινήματος ΑΡΔΗΝ.

ΑΡΔΗΝ: οι 25 θέσεις μας

Διαβάστε ΕΔΩ αναλυτικά τις 25 θέσεις της Κίνησης Πολιτών ΑΡΔΗΝ.

Ούτε ραγιάδες - ούτε δραπέτες, Ελεύθεροι


Από την κατάθλιψη στην αντίσταση

Από το Περιοδικό Άρδην τ. 94 που κυκλοφορεί
Μια γενικευμένη πεποίθηση –εμπειρικά διαπιστώσιμη και διαπιστωμένη– είναι πως οι Έλληνες υποφέρουν συλλογικά από μια βαθύτατη κατάθλιψη. Οι αυτοκτονίες αυξάνονται –παράλληλα με τα ποσοστά της Χ.Α.–, το κύμα φυγής μεταξύ των νέων μεγαλώνει, τα ψυχοφάρμακα, παρ’ ό,τι ακριβά, κάνουν θραύση. Και ίσως οι μόνοι επαγγελματίες που δεν υποφέρουν ιδιαίτερα από την κρίση είναι εκείνοι της ψυχικής υγιεινής.
Δύο χρόνια πριν, και κατ’ εξοχήν στη διάρκεια του 2011, με αποκορύφωμα τις διαδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου, οι Έλληνες πλημμύριζαν τους δρόμους και τις πλατείες, πυροδοτώντας το μεγαλύτερο κίνημα «Αγανακτισμένων» όλου του κόσμου, που κατέληξε και στην πτώση του Γεωργίου Παπανδρέου. Και το κύμα της αγανάκτησης θα συνεχιστεί μέχρι τον χειμώνα του 2012. Πώς και γιατί λοιπόν πέρασαν, δύο χρόνια μετά, από την αγανάκτηση στην κατάθλιψη;
Η απάντηση είναι εν τέλει απλή. Αλλά, ίσως δεν θέλουμε να την παραδεχτούμε. Μέχρι τότε, δίναμε μία αμυντική μάχη ενάντια στον απρόκλητο και αιφνίδιο πόλεμο που μας κήρυξαν οι αγορές και η γερμανική Ευρώπη. Μια μάχη που είχε ως συνέπεια τον βίαιο καταποντισμό του ΠΑΣΟΚ (και ας μην ξεχνάμε το 43% των εκλογών του 2009) και τη γενικευμένη απογοήτευση, μίσος και δυσπιστία απέναντι στο πολιτικό σύστημα, τους βουλευτές, τις ελίτ. Έκτοτε, το κλίμα αρχίζει να μεταβάλλεται.

Παρεμβάσεις του Γιώργου Καραμπελιά


Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. την οποία επιδιώκουν οι ελληνικές κυβερνήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και η οποία εγκαινιάσθηκε το 1980 αποτελεί συνέπεια δύο βασικών γεωπολιτικών δεδομένων. Πρώτον, του χωρισμού της Ευρώπης σε ανατολικό και δυτικό στρατόπεδο με αποτέλεσμα η Ελλάδα να αποτελεί μέχρι το 1989 τη μοναδική χώρα που ανήκε στη δυτική συμμαχία και το ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική Ευρώπη έναντι των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών που ανήκαν είτε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας, είτε στους αδέσμευτους (Γιουγκοσλαβία), είτε συμμαχούσαν με την «μακρινή κόκκινη Κίνα» (η Αλβανία του Εμβερ Χότζα). Ο χωρισμός των Βαλκανίων ανάμεσα σε μια «δυτική» Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες απέκλειε λίγο πολύ μια βαλκανική στρατηγική, τέτοια που προσπάθησε να αναπτύξει ο Παπαναστασίου από το 1930. Το δεύτερο γεωπολιτικό δεδομένο το οποίο επιτείνεται μετά το 1974 την κατοχή της Β. Κύπρου από την Τουρκία και την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, είναι η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής μέσω της προσφυγής σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή συμμαχία. Στρατηγική που ήταν ιδιαίτερα εμφανής στις προσπάθειες του Κων. Καραμανλή και την ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε με την Γαλλία στην δεκαετία του ’70.
Τέλος, και ίσως αποφασιστικότερης σημασίας, η παρασιτική φύση του κεφαλαίου έναντι της Δύσης βαθειά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, ολοκλήρωνε τον «μονόδρομο» της στροφής προς την Ε.Ε. Και όλα αυτά παρ’ ότι ήταν προφανές πως η ένταξη αυτή θα είχε αρνητικές συνέπειες ιδιαίτερα για την ελληνική βιομηχανική παραγωγή η οποία καλούνταν να ανταγωνιστεί χωρίς δασμολογική προστασία τις πολύ ισχυρότερες δυτικοευρωπαϊκές οικονομίες.




Ένας παράγοντας που ερμηνεύει εν πολλοίς την αδυναμία της Αριστεράς, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και, ακόμα περισσότερο, του ΚΚΕ, να προσελκύσει την πλειοψηφία των χειμαζόμενων Ελλήνων πολιτών είναι η άρνησή της –διακηρυγμένη στην περίπτωση του ΚΚΕ και σιωπηρή στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ– να καταγγείλει την κλεπτοκρατία και τη διαφθορά ως έναν από τους αποφασιστικούς παράγοντες της κρίσης. Αυτό το γεγονός μάλιστα εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και την ελκυστικότητα σχημάτων όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» ή, ακόμα περισσότερο, η «Χρυσή Αυγή», που ποντάρουν προνομιακά στην καταγγελία της «κλεπτοκρατίας». Ιδιαίτερα μάλιστα για το πιο φτωχά και τα πλέον κατεστραμμένα από την κρίση λαϊκά στρώματα, αυτό το θέμα είναι αποφασιστικής σημασίας αν όχι και πρωταρχικό. Κατά συνέπεια, δεν είναι μόνον η άρνηση του πατριωτισμού και ο εθνομηδενισμός της Αριστεράς που έστειλε ένα σημαντικό κομμάτι των πολιτών προς την ακροδεξιά, αλλά και η άρνησή της να κινητοποιηθεί ενάντια σε ένα από τα πιο διεφθαρμένα και κλεπτοκρατικά πολιτικά συστήματα.

Οι αιτίες γι’ αυτό είναι πολλαπλές. Κατ’ αρχάς, η δογματική καταγγελία του «καπιταλισμού» –ιδιαίτερα του ΚΚΕ–, το οποίο οδηγεί την Αριστερά να αρνείται συστηματικά την καταγγελία της κλεπτοκρατίας και της διαφθοράς την οποία θεωρεί «λαϊκιστική», με το επιχείρημα ότι η διαφθορά δεν είναι παρά μια λογική συνέπεια του καπιταλισμού, τον οποίο και θα πρέπει αποκλειστικά να καταγγέλλουμε. Ο δεύτερος λόγος –και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που υποδέχεται και έναν μεγάλο αριθμό προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ συνδικαλιστών και δημοσίων υπαλλήλων– είναι το γεγονός πως θεωρούν ότι η καταγγελία μιας γενικευμένης κλεπτοκρατίας μπορεί να θίγει και ένα μεγάλο αριθμό των ψηφοφόρων τους.
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)