Κείμενο για τη στρατηγική και την τακτική του ΑΡΔΗΝ
Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, το 2010, έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές πως η ελληνική κρίση, πέρα από τα συγκυριακά της χαρακτηριστικά, είναι κατεξοχήν κρίση δομική, κρίση του κοινωνικού και οικονομικού της μοντέλου, και δεν μπορεί να θεραπευτεί με ημίμετρα. Ούτε βέβαια με την επιστροφή στο status quo ante. Παράλληλα, και σε συνάφεια με το προηγούμενο, υπογραμμίζουμε πως, δεν μπορεί κανένας να μιλήσει αξιόπιστα για έξοδο από την κρίση, αν δεν ξεκινήσει από το βασικό και θεμελιώδες πρωταρχικό δεδομένο της παρακμής. Ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος, βιώνει μια βαθύτατη παρακμή. Μια παρακμή οικονομική, κοινωνική, πνευματική, πολιτική, πολιτισμική, μια παρακμή που συνδυάζεται με τη δημογραφική κατάπτωση, τη γεωπολιτική συρρίκνωση. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια είμαστε υποχρεωμένοι να κινηθούμε με στόχο αρχικά να σταματήσουμε την κατρακύλα και, σταδιακά, να αρχίσουμε να οικοδομούμε μια διαφορετική πολιτική, τα χαρακτηριστικά της οποίας επισημαίνουμε εδώ και δεκαετίες: Παραγωγική ανασυγκρότηση, παιδευτική αναγέννηση, βαλκανική πολιτική, πνευματική μεταρρύθμιση, πολιτική αναδόμηση. Δηλαδή, για να απαντηθεί η κρίση, απαιτείται μια κυριολεκτική επανάσταση.
Σε αυτές τις συνθήκες, είμαστε υποχρεωμένοι, παραμένοντας άκαμπτοι στις αρχές μας, σταθερά προσκολλημένοι στο στόχο της αυτονομίας και της απελευθέρωσης, να εφαρμόζουμε ταυτόχρονα την πολεμική τακτική που συνάδει με όσους βρίσκονται ακόμα σε μειονεκτική θέση. Δηλαδή, την τακτική του ανταρτοπολέμου.