Κρατάει σαράντα χρόνια αυτή η ιστορία: για την ένοπλη πάλη και την τρομοκρατία

Άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά από την Εφημερίδα Ρήξη, φ. 100

Η φυγή του Χριστόδουλου Ξηρού, μετά τις δολοφονίες των δύο χρυσαυγιτών και τους πυροβολισμούς στο σπίτι του Γερμανού πρέσβη, ήλθε να φέρει και πάλι στο προσκήνιο της ελληνικής πολιτικής ζωής το ζήτημα της τρομοκρατίας. Και κρατάει σαράντα χρόνια αυτή η ιστορία. Ειδικά για όσους από εμάς –σε όλη την Ευρώπη– δεν ανήκα(ου)ν σε κανέναν από τους κατεστημένους πολιτικούς χώρους, η επίδραση του τρομοκρατικού φαινόμενου υπήρξε καταλυτική. Η τρομοκρατία υπήρξε ένας από τους βασικότερους παράγοντες που οδήγησαν στην αποσύνθεση του μεγάλου απελευθερωτικού κινήματος που εγκαινιάστηκε σε όλη την ήπειρο με το κίνημα του 1968, ενισχύοντας τις καθεστωτικές δυνάμεις και επιταχύνοντας τη μετάλλαξη του παλιού κινήματος αμφισβήτησης σε θεραπαινίδα του συστήματος – όπως θα γίνει με τους Πράσινους.

Η φαγοκύτωση του κινήματος της αμφισβήτησης από την τρομοκρατία έδωσε το άλλοθι για την παντοδυναμία των μηχανισμών καταστολής και τη μετατροπή των αστυνομικών σε ράμπο, έστρεψε σε συντηρητικές κατευθύνσεις τα λαϊκά στρώματα και, προπαντός, απέτρεψε τη συγκρότηση ενός νέου απελευθερωτικού κινήματος που να συνθέτει, επί τέλους, ισότητα και ελευθερία. Η τρομοκρατία είναι ένας από τους βασικούς υπευθύνους για τη συντηρητική μετεξέλιξη των δυτικών κοινωνιών.

Στην Ιταλία, με το σημαντικότερο κίνημα αμφισβήτησης σε όλη την Ευρώπη, έστειλε δεκάδες χιλιάδες στις φυλακές, αλλά, πολύ σημαντικότερο, έφερε τον… Μπερλουσκόνι και τον μπερλουσκονισμό στην εξουσία, μια και το κίνημα των εργατικών και νεολαιίστικων διεκδικήσεων της δεκαετίας του 1970 συκοφαντήθηκε, αποσυντέθηκε, διελύθη εκ των έσω και ο νεοφιλελευθερισμός και οι αξίες του καζινο-καπιταλισμού εμφανίστηκαν ως η ελκυστικότερη εναλλακτική λύση.

Στη Γερμανία, η Μπάαντερ-Μάινχοφ (ΡΑΦ) θα διευκολύνει τη μεγάλη ιδεολογική αντεπανάσταση που θα μεταβάλει ακόμα και το κόμμα των Πρασίνων σε όργανο των Κον-Μπεντίτ και Φίσερ, οι οποίοι θα κυριαρχήσουν ακριβώς μέσα στο πλαίσιο της τρομοϋστερίας.

Στην Ελλάδα, τέλος, η τρομοκρατία, και η ανεξέλεγκτη χρήση της βίας, διευκόλυνε την επιβεβαίωση των κατεστημένων πολιτικών κομμάτων, της αμερικανοκρατίας και της γερμανοκρατίας σήμερα, και δεν επέτρεψε να σχηματιστεί κάποια εναλλακτική πρόταση, έξω από τις καθεστωτικές στρούγκες. Εμείς, όσοι, για σαράντα ολόκληρα χρόνια, παλεύουμε για να δημιουργηθεί ένα εναλλακτικό απελευθερωτικό κίνημα, έχουμε βιώσει το πρόβλημα κυριολεκτικά πάνω στο πετσί μας. Και όχι μία φορά, αναρίθμητες. Κάθε φορά τα αντισυστημικά κινήματα διαλύθηκαν ή υποχώρησαν, σε μεγάλο βαθμό διότι οι «επαγγελματίες» της βίας τα προβοκάρισαν συστηματικά και δεν επέτρεψαν την ανάπτυξή τους.

Θα μπορούσα να πάω πολύ μακριά στο παρελθόν, από τη δεκαετία του 1970, αλλά θα έλθω στα πρόσφατα. Μήπως η διάλυση του κινήματος των αγανακτισμένων δεν διευκολύνθηκε τα μάλα από τις προβοκατόρικες ενέργειες της Μαρφίν ή των κουκουλοφόρων στις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις; Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η επιβίωση των μνημονίων και, στο πεδίο της αντιπολίτευσης, η… διόγκωση του Σύριζα. Η «Σπίθα» δεν διαλύθηκε μόνο από τις ηγετικές της αμαρτίες, αλλά και γιατί χάθηκε το μαζικό έδαφος πάνω στο οποίο πατούσε.

Σήμερα, τη στιγμή που, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, είχε αρχίσει το ξήλωμα της Χρυσής Αυγής και είχε αποτύχει η απόπειρα μιας κυβερνητικής συγκυβέρνησης δεξιάς και ακροδεξιάς ως μελλοντική εναλλακτική λύση, ήρθαν οι τρομοκράτες να αποενοχοποιήσουν τον χρυσαυγητισμό, καταδείχνοντας πως και οι αντίπαλοι της Χρυσής Αυγής δεν είναι καλύτεροι από αυτή. Και μπορεί να επιχαίρουν οι ανεγκέφαλοι επειδή αρκετοί νεαροί χρυσαυγίτες φοβήθηκαν, δεν βλέπουν όμως ότι ετοιμάζεται νέο κύμα ακροδεξιάς, η οποία αποενοχοποιήθηκε –πιθανότατα θα εμφανιστεί ακόμα και ακροδεξιά τρομοκρατία– και η Ελλάδα βυθίζεται ακόμα περισσότερο στην ανυποληψία.

Τη στιγμή που ογκώνεται το κύμα του αντιγερμανισμού και έχει αρχίσει να οργανώνεται το μποϊκοτάζ της γερμανικής κατοχής, βγαίνουν οι «εκδικητές» να υπονομεύσουν αυτό το πάνδημο αντιγερμανικό κίνημα, πυροβολώντας στο δωμάτιο της… κόρης του Γερμανού πρέσβη. Και έτσι συμβάλλουν στους σχεδιασμούς των.... Γερμανών και της Πρεβείας τους, που θέλουν να απομονώσουν και να εξοντώσουν την Ελλάδα, ενώ δυσκολεύεουν την οργάνωση της αντιγερμανικής καμπάνιας.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 κάποιοι, ανάμεσά τους και εμείς, προσπαθούμε να κλείσει το κεφάλαιο της τρομοκρατίας μέσα από μια σταδιακή καταλλαγή, όπως έγινε σε μεγάλο βαθμό στην Ιταλία, ώστε να μη χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα για την παραπέρα συρρίκνωση των λαϊκών ελευθεριών. Την ίδια στιγμή ο Χριστόδουλος Ξηρός καταδικάζει με τη φυγή του, για αρκετά χρόνια, όλους τους υπόλοιπους κρατουμένους, να μη μπορούν να χρησιμοποιούν το ευεργετικό μέτρο της άδειας. Ρίχνει έτσι νερό στον μύλο της τρομολαγνείας, την οποία σπεύδουν να εκμεταλλευτούν ο Δένδιας και ο Σαμαράς για να επιβάλουν στρατιωτικό νόμο στην Αθήνα, την ημέρα ανάληψης της ευρωπαϊκής προεδρίας.

Γνωρίζουμε πως τα επιχειρήματα έχουν εξαντληθεί εδώ και πολλά χρόνια. Έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές πως η χρήση της ένοπλης βίας ως πολιτικής μεθόδου πάλης νομιμοποιείται μόνο απέναντι σε καθεστώτα ξένης κατοχής και δικτατοριών, όταν και όπου δηλαδή δεν είναι δυνατή η πολιτική έκφραση διαφωνίας. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις –και έχει αποδειχτεί και από την ελληνική και τη διεθνή εμπειρία– στρέφεται πάντα ενάντια στα ίδια τα λαϊκά κινήματα. Γι’ αυτό εξ άλλου, πολύ συχνά, μεγάλο μέρος του κόσμου, και όχι μόνο το ΚΚΕ, θεωρεί αυτές τις ενέργειες, ή ακόμα και τις οργανώσεις, βαλτές από τις υπηρεσίες ασφαλείας, ντόπιες και ξένες. Δυστυχώς, όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται για μια έκφραση ακραίου πολιτικού υποκειμενισμού, μηδενισμού και ναρκισσισμού. Οι άνθρωποι αυτοί αδιαφορούν για τις συνέπειες που θα έχουν οι πράξεις τους για τους υπολοίπους, ή και για τα ίδια τα λαϊκά κινήματα, που υποτίθεται πως θέλουν να εκφράσουν. Γι’ αυτό εξ άλλου και συχνά πυκνά στα κείμενά τους επαναλαμβάνουν πως αδιαφορούν για το τι θα πουν «οι μικροαστοί», δηλαδή ο κοσμάκης, και δεν θέλουν να εκφράσουν παρά τον… επαναστατημένο εαυτό τους! Έτσι ακόμα και αν στρέφονται κάποτε ενάντια σε στόχους που είναι μισητοί από τον λαό, όπως είχε γίνει και με την 17 Νοέμβρη, επειδή η συνολική λογική τους είναι ενταγμένη στον μηδενισμό, το αποτέλεσμα εν τέλει δεν μπορεί παρά να είναι απολύτως αρνητικό.

Αν κάποτε, μετά τη δικτατορία, η τρομοκρατία στην Ελλάδα διασφάλιζε μία κάποια συναίνεση εξαιτίας των τριάντα χρόνων της κρατικής τρομοκρατίας και των καθεστώτων της άκρας δεξιάς, με αποκορύφωμα τη χούντα, σήμερα, σαράντα χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας, και στην φοβερά επίκίνδυνη στιγμή που βρίσκεται η χώρα, ποια νομιμοποίηση μπορει να έχει; Απολύτως καμία.

Η διαιώνιση του φαινομένου είναι μια ακόμα ένδειξη της βαθύτατης παρακμής που μαστίζει τη χώρα: Θα χρησιμοποιηθούν ώστε να ταυτίζονται οι λαϊκές κινητοποιήσεις και αντιδράσεις, όπως συνέβη στις Σκουριές, με την τρομοκρατία, Θα χρησιμοποιηθούν για να ενισχυθούν και πάλι οι καθεστωτικές δυνάμεις και κόμματα, ώστε να μην μπορέσει η δίκαιη οργή του λαού και της νεολαίας, ενάντια σε ένα σάπιο σύστημα, να εκφραστεί δημιουργικά και αποτελεσματικά. Για να μην οδηγηθεί ποτέ ο ΓΑΠ στο ειδικό δικαστήριο που του αρμόζει.

Λειτουργούν εν τέλει, ως στοιχείο νομιμοποίησης και εξαγνισμού των δυνάμεων τις οποίες δήθεν αντιστρατεύονται. Γι’ αυτό και το σύστημα τους χρειάζεται, διότι μετά από σαράντα χρόνια, μεταβλήθηκαν σε οργανικό στοιχείο της μεταπολιτευτικής παρακμής της Ελλάδας.

Εδώ θα μείνουμε !

Προσθήκη λεζάντας

Ζητείται Καραγκούνης ..

Του Γιώργου Καραμπελιά από την εφημ. Ρήξη, φ. 100

Δεν υπήρξε τίποτα πιο συμβολικό από τον αγώνα ποδοσφαίρου στο περασμένο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, όταν η Μέρκελ πανηγύριζε έξαλλη για τη νίκη της χώρας της. Η Γερμανία έχει ανοίξει με την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό μια αντιπαράθεση η οποία ξεπερνάει τα όρια της απλής αντίθεσης συμφερόντων και αποκτά ευρύτερο χαρακτήρα. Πράγματι, για τη νέα γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη, η συντριβή της Ελλάδας αποτελεί το σύμβολο που επισφραγίζει την κυριαρχία της. Έτσι το βλέπουν οι Γερμανοί πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, αλλά, δυστυχώς, και η πλειοψηφία του γερμανικού λαού.

Οι Γερμανοί νιώθουν πως παίρνουν τη ρεβάνς για τις αποτυχημένες απόπειρες των δύο προηγούμενων ευρωπαϊκών και παγκοσμίων πολέμων και η Ελλάδα αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό –και ταυτόχρονα το πιο «εύκολο» σύμβολο για αυτήν τη νέα γερμανική ηγεμονία. Η Ελλάδα ανήκε στο στρατόπεδο των νικητών στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και η υποταγή και ο εξευτελισμός της λειτουργούν στο γερμανικό φαντασιακό ως το υποκατάστατο της υποταγής του συνόλου των νικητών του Β΄ Πολέμου.

Γι’ αυτό ακριβώς, εξαιτίας του ιδιαίτερου συμβολισμού τον οποίο ενέχει η Ελλάδα, η αντιπαράθεση έχει έναν ευρύτερο χαρακτήρα. Δεν ήταν καθόλου τυχαία η εικόνα της Ακρόπολης με τούρκικες σημαίες στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης. Η μικρή και αδύναμη Ελλάδα, η οδηγημένη στο έσχατο στάδιο της αποσύνθεσης, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια Γερμανία που θέλει να μεταβάλει εκ νέου το Βερολίνο σε νέα πρωτεύουσα της Ευρώπης, λοιδορώντας την αρχική μόνιμη και αξεπέραστη πολιτιστική της πρωτεύουσα, την Αθήνα.

Γι’ αυτό, ενάντια ακόμα και σε οποιαδήποτε στενά οικονομίστικη αντίληψη, η Γερμανία δεν πρόκειται να χαριστεί σε καμία ελληνική κυβέρνηση, ούτε πρόκειται να συναινέσει –παρά μόνον εάν υποχρεωθεί– σε οποιοδήποτε κούρεμα ή απομείωση του ελληνικού χρέους.

Η Γερμανία, αν χρειαστεί, θα οδηγήσει την αντιπαράθεση στα άκρα, έστω και με τίμημα μία κρίση στην ευρωζώνη. Το ερώτημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατανοεί αυτή την πραγματικότητα. Ή μήπως πιστεύει πως οι Γερμανοί θα του χαριστούν για τα μάτια του Αλέξη; Κατανοεί πως με τους Γερμανούς βρισκόμαστε σε πόλεμο; Και ότι το συμβολικό πεδίο έχει γι’ αυτούς πολύ μεγαλύτερη σημασία από το στενά οικονομικό; Πώς εάν φανεί ότι υποχωρούν έναντι της Ελλάδας, αυτό θα εισπραχθεί ως συνολική ήττα της στρατηγικής τους στην Ευρώπη; Πως, επομένως, ο αγώνας της Ελλάδας ενάντια στη Γερμανία είναι ένας αγώνας ολόκληρης της μη γερμανικής Ευρώπης; Και ότι ακόμα και η ανάδειξη του Τσίπρα σε υποψήφιο των κομμάτων της ευρωπαϊκής αριστεράς για την προεδρία της ευρωπαϊκής Επιτροπής έχει συνειδητά ή ασυνείδητα μια τέτοια νοηματοδότηση; Της πάλης του Έλληνα Δαβίδ με τον Τεύτονα Γολιάθ; Και ότι, επομένως, μπορεί και πρέπει να διεξαχθεί με τους όρους ενός αγώνα κυριολεκτικά χωρίς κανένα έλεος;

Οι Γερμανοί έδειξαν τις προθέσεις τους μέσω του Σπίγκελ και της Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε ήδη από τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου και της ανάληψης της ευρωπαϊκής προεδρίας από την Ελλάδα. Παρ’ ότι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος είναι πελάτες και υποτακτικοί τους, δεν είναι διατεθειμένοι να τους χαριστούν ούτε στο ελάχιστο. Φοβούμενοι ακόμα και το ελάχιστο ξεστράτισμα της Ε.Ε. από τη γραμμή της λιτότητας που προσφέρει εκατοντάδες δισεκατομμύρια στους Γερμανούς, ρίχνουν τις πρώτες προειδοποιητικές βολές. Την ώρα που ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας μιλούν για «επιστροφή στις αγορές», δηλαδή προϋποθέτουν τη μείωση ή την επιμήκυνση του ελληνικού χρέους, ο Σόιμπλε επιμένει στην ανάγκη νέου δανεισμού και, επομένως, νέου γερμανικού μνημονίου πάνω στην Ελλάδα. Οι αναφορές στις μίζες των γερμανικών επιχειρήσεων, η ανάπτυξη των αντιγερμανικών αισθημάτων και το μποϊκοτάζ στα γερμανικά προϊόντα, που γίνεται αυθόρμητα από τον ελληνικό λαό, η ανοικτή διεκδίκηση της επιστροφής του κατοχικού δανείου ακόμα και από τον ΣΥΡΙΖΑ, όλα αυτά αποτελούν για τους Γερμανούς την ένδειξη πως αυτή η σύγκρουση παραμένει αναπόφευκτη και πως οι Έλληνες αποτελούν, μακροπρόθεσμα συστημικό κίνδυνο για τα γερμανικά συμφέροντα στο εσωτερικό της ευρωζώνης, όπως και η αποχώρησή της από αυτήν αποτελούσε και ίσως αποτελεί ακόμα βραχυπρόθεσμο συστημικό κίνδυνο. Πάντως επικίνδυνη για τα γερμανικά συμφέροντα με τον έναν ή άλλο τρόπο.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως χρειαζόμαστε επειγόντως έναν… Καραγκούνη, ο οποίος θα επιτύχει το γκολ σε μία ομάδα που υπερτερεί συντριπτικά απέναντί μας! Έχοντας συνείδηση των διακυβευμάτων, θα πρέπει αρχικώς να κατανοήσουμε τον χαρακτήρα της σύγκρουσης. Όλες οι αερολογίες που κυριάρχησαν το προηγούμενο διάστημα, για ένα αόρατο και ακαθόριστο «διεθνές κεφάλαιο», το οποίο επιβουλεύεται την Ελλάδα, συγκαλύπτει το γεγονός ότι αυτό το «διεθνές κεφάλαιο» εξακολουθεί να έχει και πατρίδα ή πατρίδες, και πως εκείνο το τμήμα του που σήμερα έχει ως κατ’ εξοχήν στόχο την Ελλάδα είναι κατά μεγάλο μέρος το γερμανικό κεφάλαιο. Διότι μόνο και μόνο εξ αιτίας της ελληνικής κρίσης κερδίζει δισεκατομμύρια με τα μηδενικά ή και αρνητικά επιτόκια δανεισμού των γερμανικών επιχειρήσεων. Και, προ παντός, όλα όσα προαναφέραμε, πως δηλαδή η γερμανική Ευρώπη προϋποθέτει την υποταγή των Βαλκανίων και της Ελλάδας, όπως συνέβη και στον Β΄ Πόλεμο.

Κατά συνέπεια, η σύγκρουση με τη Γερμανία πρέπει να διεξαχθεί με έξυπνο τρόπο, σε όλα τα επίπεδα, να αναδειχτεί η κεντρικότητα των αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου, να αποκρουστεί η αποικιοποίηση των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας και των δήμων, να πληγούν τα γερμανικά οικονομικά συμφέροντα και, τέλος, να πραγματοποιήσουμε μια πολιτική συμμαχιών με τις χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης που πλήττονται από τη γερμανική στρατηγική. Και σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα διαθέσιμα όπλα. Και τον αντιγερμανικό άνεμο που πνέει σε ένα μέρος της Ευρώπης και την αυξανόμενη σύγκρουση Ρωσίας-Γερμανίας στην Ουκρανία, και το κύμα του ευρωσκεπτικισμού που ογκώνεται και που στην ουσία του είναι κύμα αντιγερμανισμού, και την… ελληνική προεδρία, ακόμα και με τον Σαμαρά και την υποψηφιότητα του Τσίπρα για την προεδρία της Επιτροπής.

Οι Γερμανοί έχουν αρχίσει να συγκεντρώνουν πολλές αντιπαλότητες και εχθρότητες. Κινούμενοι με προσοχή, προσέχοντας τις αμυντικές μας γραμμές, θα πρέπει να ψάχνουμε την τρύπα για το σωτήριο γκολ.

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος της εφημερίδας Ρήξη (φ.100), Ιανουάριος 2014

Κυκλοφορεί  το νέο τεύχος της εφημερίδας "Ρήξη" (φ. 100) - Ιανουάριος 2014  με αφιέρωμα σε όσα συμβαίνουν στην Τουρκία και την εμφύλια διαμάχη μεταξύ Ερντογάν και Γκιουλέν. Για την ελληνική οικονομία που είναι σε τροχιά δορυφοριοποίησης από την τουρκική. Για τα όσα πράττει στην Κομοτηνή η τουρκική τράπεζα Ζαραάτ. Για τη Γερμανία και πως μπορεί από δυσμενή θέση η Ελλάδα να την αντιμετωπίσει. Ένα γράμμα στους φίλους που μεταναστεύουν. Για τον μπαρμπα-Γιάννη Μπουτάρη και τα πεπραγμένα του στη Θεσσαλονίκη. Για την καταστροφή της κοινωνίας και οικονομίας που και το 2014 θα συνεχιστεί με νέες πράξεις. Για το Δουβλίνο ΙΙ που από πίσω του βρίσκεται η Γερμανία. Για τη συριακή κρίση που εξάγεται και στο γειτονικό Ιράκ. Για τις ΗΠΑ που βαδίζουν προς την ενεργειακή ηγεμονία και για την επόμενη μέρα της Ν. Αφρικής μετά τον θάνατο του Ν. Μαντέλα. Για την ένοπλη πάλη και την τρομοκρατία. Κείμενα για το βιβλίο, το θέατρο, την ιστορία, τη βιοποικιλότητα που χάνεται και τα … σκίτσα του Νικόλα και πολλά άλλα θέματα.

Οι 25 θέσεις του Άρδην

Διαβάστε εδώ 

τις 25 θέσεις του Άρδην

Δελτίο Τύπου του Άρδην για τις σημερινές απαγορεύσεις διαδηλώσεων στην Αθήνα, 8/1/2014

Το Κίνημα Άρδην καταγγέλλει σε κάθε τόνο την απαγόρευση διαδηλώσεων που θέσπισε η διοίκηση της Αποικίας Χρέους για σήμερα Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2014, προκειμένου να διεξαχθεί ομαλά η τελετή παράδοσης-ανάληψης της Ευρωπαϊκής Προεδρίας της Ε.Ε. από την δοτή ελληνική κυβέρνηση. Σήμερα, στην καρδιά της πρωτεύουσας θα έχει στηθεί μια «κόκκινη ζώνη». Έξω από το «αστυνομικό φρούριο» η πλειοψηφία των εξαθλιωμένων πολιτών που καταριούνται κάθε μέρα τους κυβερνώντες, το γερμανικό diktat, τους αφέντες και τα αφεντικά του τόπου, και χαίρονται και πανηγυρίζουν σαν βλέπουν την Μέρκελ με… πατερίτσες.
Διόλου παράδοξα, η ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε. από την Ελλάδα, θα εγκαινιάσει έναν νέο γύρο στοχοποίησης της χώρας μας, η οποία στις περιστάσεις θα αναδειχθεί ως η «επίτιμος εκβιαζόμενη». Ήδη τα σχετικά δημοσιεύματα του Γερμανικού Τύπου, από πριν την Πρωτοχρονιά (Σπήγκελ, Φρ. Αλγκεμάινε κ.ο.κ.) μας έχουν προϊδεάσει για το τι μας περιμένει στο νέο έτος: 2014 τροϊκανές κλωτσιές, υπό την σαδιστική στοργή που μόνο η πανευρωπαϊκή γερμανική επικυριαρχία ξέρει να δείχνει προς τα θύματά της.
Ως λαός έχουμε φτάσει ήδη στο όριο της αντοχής μας. Ταυτόχρονα, το πολιτικό προσωπικό των απατεώνων και των εγκληματιών που κυβερνάει ενόσω αποκαλύπτονται καθημερινά τα σκάνδαλα και η βαθιά σήψη που συνόδευε την πολυετή διακυβέρνηση της χώρας από αυτούς, βρίσκεται σε φάση κατάρρευσης.
Το 2014 είναι η χρονιά που θα πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά της απελπισίας και να κινητοποιηθούμε. Γιατί το τέλος του κυβερνητικού success story είναι κοντά, και από εδώ και πέρα μόνος θεματοφύλακας της επιβίωσης, και άμποτε, της ανάκαμψης της χώρας θα είναι ο ίδιος ο λαός: Κανένας από το πιο άθλιο, ξιπασμένο, εκκρετινισμένο πολιτικό προσωπικό που είδε ποτέ η χώρα στην μακραίωνη Ιστορία της. Το 2014 είναι, και πρέπει να είναι, η χρονιά της απότομης ωρίμανσης του ελληνικού λαού.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Καλούμε όλον τον λαό της Αθήνας να αψηφήσει τις δικτατορικές απαγορεύσεις, και να κραυγάσει μαζικά εναντίον των ντόπιων και ξένων υπαλλήλων της στυγνής «πατερίστριας» που κυβερνάει την Ευρώπη.

8/1/2014, ΑΡΔΗΝ

Οι νέες αφίσες - πολιτικά μηνύματα της Κίνησης Πολιτών Άρδην

 

Βαθαίνει το φαινόμενο της πανευρωπαϊκής ακροδεξιάς ανόδου - το παράδειγμα της Ιταλίας

Του Γιώργου Ρακκά,  από την ιστοσελίδα του περιοδικού Άρδην 

Βαθαίνει το φαινόμενο της πανευρωπαϊκής ακροδεξιάς ανόδου. Οι πιο σημαντικές εξελίξεις λαμβάνουν χώρα στην Ιταλία. Εκεί, αυτές τις μέρες αναπτύσσεται το πρώτο κοινωνικό πληβειακό κίνημα στο οποίο το ρεύμα της ακροδεξιάς παίζει ηγεμονικό ρόλο, ενώ οι οργανώσεις της αριστεράς βγαίνουν στο περιθώριο. Είναι το «κίνημα της 9ης Δεκεμβρίου», που οργανώνει μαζικές κινητοποιήσεις σε όλη την Ιταλία, ενάντια στον προϋπολογισμό ακραίας λιτότητας της κυβέρνησης Λέτα. Το «κίνημα» πρόσφατα άλλαξε το όνομά του, για να αποφύγει τις ακροδεξιές αιχμές που άφηνε η προηγούμενη ονομασία του – Forconi, που στα ιταλικά σημαίνει δίκρανο.

Ξεκίνησε από την Σικελία, έπειτα από πρωτοβουλία που προήλθε από αγρότες και φορτηγατζήδες. Σύντομα εξαπλώθηκε σε όλη την χώρα, και έχει κυρίως μικροαστική βάση –συμμετέχουν μικρομαγαζάτορες, επαγγελματίες, αγρότες, αλλά εσχάτως άνεργοι και κομμάτια του ‘πρεκαριάτου’, δηλαδή των επισφαλών εργαζόμενων– κυρίως στις υπηρεσίες. Πολιτικά, αν και οι συντελεστές του Κινήματος της 9ης Δεκεμβρίου επιμένουν να ισχυρίζονται πως η πρωτοβουλία τους έχει ακομμάτιστο χαρακτήρα, οι εκλεκτικές συγγένειες με την άκρα δεξιά δεν κρύβονται εύκολα, ούτε καν στα συνθήματα (στις κινητοποιήσεις πολύ συχνά ακούγεται το Φόρτσα Ιτάλια, ενώ κυκλοφορούν και άλλα συνθήματα παρόμοιας λογικής): Οργανώσεις όπως η Κάζα Πάουντ (κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο φασιστών στη Ρώμη, που φέρει το όνομα προς τιμή του Έζρα Πάουντ), η Φόρτσα Νουόβα (ιταλικό ξαδερφάκι της Χρυσής Αυγής, με θητεία στην στρατηγική της έντασης που εφάρμοσε το ιταλικό παρακράτος κατά την δεκαετία 1970-1980) και οπαδοί της Λάτσιο βρίσκονται στο πλευρό του. Σε μια ακόμα χαρακτηριστική δήλωση, που δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την αντίληψη και την λογική των περισσότερων ηγετικών στελεχών του κινήματος, κάποιος εκπρόσωπος ανέφερε την πρόθεσή τους να ηγηθούν «πορείας προς τη Ρώμη» (προφανώς, αντίστοιχης της μουσολινικής).

Πέρα από την άκρα δεξιά, την στήριξη στο κίνημα δήλωσε ο Μπέπε Γκρίλο με τοποθέτησή του στο ιστολόγιό του, ενώ ακόμα και ο Μπερλουσκόνι εκδηλώθηκε θετικά. Ούτως ή άλλως, ο Γκρίλο, μετά την εκλογική του επιτυχία, έδειξε έντονες τάσεις μεταστροφής σε αντιλήψεις και λογικές ακροδεξιάς προέλευσης: Διατήρησε και ενίσχυσε το προσωποπαγές προφίλ του ρεύματός του, ενώ στον πολιτικό του λόγο, παράλληλα με τις επιθέσεις εναντίον του ευρώ, ενίσχυσε και μια ρητορική που στρεφόταν εναντίον των μεταναστών. Όσο για τον Μπερλουσκόνι, είναι προφανές ότι ποντάρει σε κάθε αναταραχή, προκειμένου να βγει από την εξαιρετικά δυσμενή θέση στην οποία έχει περιέλθει έπειτα από τις αλλεπάλληλες καταδίκες, και θα ήταν ευχαριστημένος με οτιδήποτε αναχαιτίζει την πτώση του πολιτικού του άστρου.

Από την άλλη, η αριστερά παρακολουθεί εξαιρετικά αμήχανη την κατάσταση. Σε ανάλυση τους που δημοσιοποιήθηκε στην ιστοσελίδα Contropiano, η οργάνωση Δίκτυο των Κομμουνιστών (κάτι αντίστοιχο με την ελληνική ΚΟΕ, που συμμετέχει στο ΣΥΡΙΖΑ και εκδίδει μαζί με άλλους την εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς) ασκεί αυτοκριτική υποστηρίζοντας ότι ενώ η αριστερά έκανε μια καλή αρχή με τις απεργίες της 18ης/19ης Οκτωβρίου 2013, η συνέχεια υπήρξε άκρως απογοητευτική λόγω της πολυδιάσπασης και της ιδεολογικής αβελτηρίας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κινητοποιήσει την κοινωνία πέρα από το ζήτημα των εξώσεων, που έχει κάνει κάποια δουλειά, και πέρα από τους παγιωμένους δεσμούς που έχει χτίσει με τους μετανάστες και το υποπρολεταριάτο.

Βεβαίως, και το πρόβλημα είναι ευρύτερο. Σε όλη την Ευρώπη, η Αριστερά είναι γερασμένη (πολύ πιο γερασμένη σε σχέση με την Άκρα Δεξιά), μεσοστρωματική, ιδεολογικά μετέωρη και στιγματισμένη, καθώς στην προηγούμενη περίοδο συναλλάχθηκε φανερά με τους «ανακτορικούς» της παγκοσμιοποίησης.

Ας μην ξεχνάμε ότι η Ιταλία συμμετείχε στην συμμαχία των προθύμων που βομβάρδισαν τη Σερβία το 1999, υπό την καθοδήγηση του πρώην κομουνιστή Ντ’ Αλέμα,. Ο πολύς, κάποτε «τρομοκράτης»Τόνι Νέγκρι, αποθεωνόταν για την «Αυτοκρατορία» του από το Νιούσγικ και ο Φάουστο Μπερτινόττι της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, ως καρικατούρα του Φάουστ πούλησε την ψυχή του στο τελευταίο κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας της κεντροαριστεράς, και έκτοτε βολοδέρνει τριγύρω από το δημοσκοπικό και εκλογικό ελάχιστο.

Τώρα, αυτός ο χώρος δεν ξέρει ούτε τι θέλει, ούτε πώς μπορεί να το αποκτήσει: Με τα ερμηνευτικά της εργαλεία κατεστραμμένα, και την άρνησή της να συλλάβει τη νέα «βιοπολιτική» κατάσταση, όπου τα υπαρξιακά ζητήματα, τα ζητήματα εθνικών και πολιτιστικών ταυτοτήτων, και τα ταξικά συμπυκνώνονται και συνθέτουν την σύγχρονη κοινωνική πάλη, τείνει να απολέσει ακόμα και το πεδίο που κάποτε ήταν κατεξοχήν δικό της: Εκείνο των απλών οικονομικών διεκδικήσεων. Ήδη, στην Γαλλία, στην Ολλανδία, και τώρα και στην Ιταλία το προβάδισμα στο μέτωπο εναντίον του ευρώ το διατηρεί η άκρα δεξιά –η οποία αναμένεται να σαρώσει στις ευρωεκλογές, ακόμα και να καταλάβει την πρώτη θέση: Η Λεπέν στη Γαλλία, και ο Βίλντερς στην Ολλανδία προηγούνται ήδη στις δημοσκοπήσεις.

Αυτό που γίνεται στην Ιταλία είναι εξίσου σημαντικό. Διότι μέχρι τώρα, η ευρωπαϊκή ακροδεξιά μπορούσε να καυχηθεί ότι διατηρεί εκτεταμένα ερείσματα εντός των λαϊκών στρωμάτων, αλλά ήταν αδύνατο να βάλει πόδι στα κοινωνικά κινήματα. Με το ιταλικό «Δίκρανο», αυτό το ταμπού αμφισβητείται κι έτσι το ακροδεξιό ρεύμα αποκτάει και αυτή τη διάσταση.

Πέρα από τις βαθύτερες ιδεολογικές, οργανωτικές και υποκειμενικές αδυναμίες της ευρωπαϊκής αριστεράς, είναι ότι μετά το 1989 αυτή «έπαιξε και έχασε» με την υπόθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, σήμερα, ενώ όλοι έχουν κατανοήσει πολύ καλά ότι το παρόν ευρωπαϊκό σχήμα δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από εργαλείο υλοποίησης της «γερμανικής Ευρώπης», αυτοί καμώνονται ακόμα ότι ζουν στο ευρωπαϊκό συνεχές και παίζουν τους χαζοχαρούμενους πολίτες του κόσμου. Έτσι, η αντίθεση με τον γερμανικής εμπνεύσεως νεοφιλελευθερισμό εκχωρείται σε φωνές όπως αυτή της Λεπέν –την ίδια στιγμή που διανοούμενοι της αριστεράς σαν σε ιδεολογική ανία αναρωτιούνται ακόμα «ποιος είναι ο εχθρός; Οι τράπεζες ή η ακροδεξιά;».

Ακόμα και ο δικός μας, ο Τσίπρας, ενώ καυχιέται για την υποψηφιότητά του προέδρου της ευρωπαϊκής Αριστεράς, ξεχνάει ότι το κόμμα του διαθέτει μέλη κάτω των 32 χρονών μόνο σε ποσοστό… 1-1.5%, και ότι οι πραγματικοί πληβείοι είναι τόσο σπάνιοι στην οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η καρέτα-καρέτα στις ελληνικές θάλασσες. Γι’ αυτό και το γέλιο θα του βγει στο τέλος ξινό και ίσως να πληρώσουμε όλοι τη διαφαινόμενη αποτυχία του.

Το κίνημα του «Φαρκόνι» ή αλλιώς του Δίκρανου αποτελεί μια πολύ σημαντική εξέλιξη στο πανευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό. Ενισχύει αποφασιστικά την μετακίνηση του εκκρεμούς προς την Άκρα Δεξιά, και βάζει ένα πολύ ουσιαστικό θεμέλιο ώστε να ηγεμονεύσει επί της λαϊκής αγανάκτησης. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, πραγματικά δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.

Οι Τεύτονες ιππότες και ο Πούτιν ...

Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς στην εφημερίδα  Ρήξη φ.99 που κυκλοφορεί 

Ο Αλέξανδρος Νιέφσκυ, στις 5 Απριλίου 1242 νίκησε τους Τεύτονες ιππότες, που είχαν εισβάλει με τις ευλογίες του πάπα και μετά από λίγο το Κίεβο μεταβλήθηκε σε προσωρινή πρωτεύουσα της δυτικής ρωσικής επικράτειας υπό τον Αλέξανδρο.

Σήμερα οι «Τεύτονες ιππότες», δηλαδή οι Γερμανοί, επί κεφαλής όλης της Δύσης, μοιάζουν να επιστρέφουν στην Ουκρανία, με την προσπάθεια ενσωμάτωσής της στο δυτικό άρμα, μέσω συμφωνίας σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αιχμή του δόρατος οι δυνάμεις των ουνιτών και των καθολικών Ουκρανών, παρότι είναι μειοψηφία στη χώρα. Το ίδιο είχε συμβεί με τον Νιέφσκυ και τον πάπα στη μεσαιωνική Ρωσία. Πίσω τους όμως βρίσκεται δυστυχώς και η ουκρανική ολιγαρχία. Ο Μάθιου Ροχάνσκι, του Κέντρου Γούντροου Ουίλσον, στις 12/12/13 τόνισε πως οι Ουκρανοί ολιγάρχες «θεωρούν ότι οι μεταρρυθμίσεις που θα φέρει η συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ μπορούν αποτελέσουν την εγγύηση ότι θα διατηρήσουν τον πλούτο και την επιρροή τους». Θα μπορέσει άραγε ο Πούτιν, ο ισχνός σύμμαχός του Γιανουκόβιτς και οι διεφθαρμένοι Ρώσοι ολιγάρχες να αντισταθούν αποτελεσματικά;

Πάντως ένα είναι σίγουρο, η γερμανορωσική λυκοφιλία θα λάβει οριστικά τέλος. Γιατί η Ρωσία δεν μπορεί να παραχωρήσει και την Ουκρανία. Το είχε κάνει ο Λένιν με τη Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ στις 3 Μαρτίου του 1918, για να απελευθερωθεί από τον εξωτερικό πόλεμο μπροστά στις εσωτερικές συγκρούσεις και το αναίρεσε μερικά χρόνια μετά. Από την άλλη η Γερμανία, αφού κατάπιε την Ανατολική Ευρώπη και γονάτισε τη Νότια, έχει ανάγκη για νέο ζωτικό χώρο και το σημαντικότερο ελεύθερο «οικόπεδο» στην Ευρώπη είναι η Ουκρανία. Εδώ λοιπόν, αναπόφευκτα, θα τα χαλάσει ο Πούτιν με τη Μέρκελ, όπως τα χάλασε ο Χίτλερ με τον Στάλιν μετά το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, που είχαν υπογράψει στις 23/8/1939.

Απέναντι στη γερμανική αρπακτικότητα ο Πούτιν αποδείχτηκε εξαιρετικά κοντόθωρος, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, όταν άφησε τους Γερμανούς να ισοπεδώσουν την… Ελλάδα και την Κύπρο, ιδιαίτερα την τελευταία. Γι’ αυτό και η Μέρκελ του το… ανταποδίδει, όπως είχε κάνει και ο Χίτλερ στον Στάλιν, όταν αυτός, για να φανεί πιστός στο Σύμφωνο, είχε διαλύσει ουσιαστικά την ανώτατη στρατιωτική ηγεσία της ΕΣΣΔ. 

Στερνή μου γνώση… Βλαντιμίρ!

Ελλάδα, η παρασιτική απόφυση της Δύσης

Η εκθεμελιωτική οικονομική κρίση που βιώνει η Ελλάδα υπακούει σε μεγάλα διεθνή ρεύματα -κρίση της ηγεμονίας της Δύσης, μεταφορά του επικέντρου της παγκόσμιας συσσώρευσης από τη Δύση στην Ανατολή. Ωστόσο, αποτελεί παράλληλα συνέπεια και κορύφωση της παρασιτικής ένταξης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στη Δύση.
Η ημιαποικιακή ενσωμάτωση του ελληνικού κόσμου στη Δύση ολοκληρώθηκε στη διάρκεια μιας μακράς ιστορικής διαδρομής, που ξεκινά από τον… 11ο αι., όταν ο βυζαντινός ελληνικός κόσμος άρχισε να υποτάσσεται οικονομικά στη Βενετία και τη Γένοβα. Σταθμοί σε αυτή την πορεία απώλειας της αυτονομίας μας -που θα συνεχιστεί με την κατάκτηση και το διαμελισμό του Βυζαντίου, μετά το 1204- υπήρξαν αρχικώς η Αλωση του 1453 και, εν συνεχεία, η ατελής και ανολοκλήρωτη εθνική μας χειραφέτηση. Μέσα από τη διαρκή οικονομική και στρατιωτική πίεση της Δύσης και την επεκτατική παρουσία της τουρκικής Ανατολής, η ελληνική οικονομία δεν μπόρεσε να μετεξελιχθεί σε έναν αυτόνομο παραγωγικό πόλο και οι άρχουσες τάξεις της προσδέθηκαν παρασιτικά στη Δύση, ως μεταπράτες προϊόντων, ιδεών, προτύπων.  [Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά «Μια υπονομευμένη Ανοιξη - Στις ρίζες της οικονομικής εξάρτησης», που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις]

Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ

Προβολή ταινίας στο χώρο Πολιτισμού και Πολιτικής του Άρδην στην Αθήνα, 10/01/2014

Στα πλαίσια του αφιερώματος:

“Ελληνικός κινηματογράφος, από τη Μεταπολίτευση στο Μιλένιουμ”. 

Ταινίες, όψεις και συζητήσεις για τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο

 - 30 σκηνοθέτες στο προσκήνιο.

Θα προβληθεί την Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014 στις 20:00,

η ταινία: Ανοιχτή Επιστολή (1968) του Γιώργου Σταμπολόπουλου.

Στο χώρο Πολιτισμού και Πολιτικής του Άρδην, 

Ξενοφώντος 4, 6ος όροφος

Πλατεία Συντάγματος - Αθήνα

Η υπόθεση της ταινίας:

Ένας τριαντάρης μικροαστός, ο Δημήτρης (Νικηφόρος Νανέρης), άτολμος και χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες για τη ζωή, είναι καθ’ όλα έτοιμος να βολευτεί με την πρώτη ευκαιρία. Μετεωρίζεται ανάμεσα στο χτες, τον εφιάλτη της γερμανικής κατοχής και την πρώτη του ερωτική εμπειρία με μια γειτόνισσα (Μπέττυ Βαλάση), και στη σύγχρονη ρευστή πραγματικότητα. Γνωρίζεται με μια πλούσια συνομήλική του γυναίκα, τη Θάλεια (Μπέττυ Αρβανίτη), η οποία συχνάζει στο ίδιο νυχτερινό κέντρο με αυτόν, αλλά η ρουτίνα της καθημερινότητας του δεν αλλάζει. Το κλείσιμο της βιοτεχνίας στη Δραπετσώνα, όπου δούλευε τα 8 τελευταία χρόνια, καθώς και η γνωριμία του με τη Μαρία (Ελένη Θεοφίλου), τον φέρνουν αντιμέτωπο με μια διαφορετική πραγματικότητα. Η Μαρία είναι μια προοδευτική δασκάλα, γεμάτη όνειρα, που προσπαθεί να διδάξει σε νυχτερινά σχολεία. Η σχέση του μαζί της τον κάνει να δει τα πράγματα υπό άλλο πρίσμα, οδηγώντας τον σιγά σιγά σε κάποιας μορφής αφύπνιση και συνειδητοποίηση μιας κοινωνικοπολιτικής κατάστασης που πρέπει να αλλάξει. Έτσι, ωριμάζει και εγκαταλείπει το περιβάλλον του και πηγαίνει να ζήσει με τη Μαρία.