1821: Η δυναμική της Παλιγγενεσίας, Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΩΤΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
1821: Η δυναμική της Παλιγγενεσίας,
Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΩΤΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Συγγραφέας: Γιώργος Καραμπελιάς
Κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις
Η απόπειρα μιας ομαλής μετάβασης, από τον βυζαντινό ελληνισμό, στον νεώτερο, η πρώτη ελληνική «Αναγέννηση», την οποία περιέγραψα συνοπτικά στο «1204», θα συνθλιβεί κάτω από τη συντονισμένη πίεση Ανατολής και Δύσης. Ο νεώτερος ελληνισμός θα ζήσει επτά αιώνες –από το 1204 έως το 1922– υπόδουλος, εξ ολοκλήρου ή εν μέρει, στην τουρκική Ανατολή ή τη φραγκο-λατινική Δύση. Η διαμόρφωση του έθνους μας θα μεταβληθεί έτσι σε συγκρότηση εν δουλεία: Υποταγή και αντίσταση, λήθη και μνήμη, συνέργεια και ρήξη, ανάμεσα στις ελίτ και το λαϊκό σώμα.
Εντούτοις, κατά την περίοδο 1700-1922, ο ελληνισμός γνωρίζει μια νέα Αναγέννηση. Ο Β΄ τόμος της Διαμόρφωσης του νεώτερου ελληνισμού, «Η δυναμική της παλιγγενεσίας», διατρέχει την οικονομική, κοινωνική, πολιτική και εκκλησιαστική ιστορία του ελληνικού κόσμου, από την Άλωση έως την Επανάσταση. Δυναμική που θα κορυφωθεί με τις απόπειρες της σύνθεσης, το «Πεδεμόντιο» των Επτανήσων, την «άγρια ανωμαλία» της Σάμου, τη Φιλική Εταιρεία, ως προανάκρουσμα του ’21. Διονύσιος Φιλόσοφος και Λάμπρος Κατσώνης, Βελεστινλής και Λούκαρις, Φαναριώτες και κρυφό σχολειό, Δασκαλογιάννης και Υψηλάντης, Κολοκοτρώνης και Καποδίστριας, ένα παλίμψηστο και μια πηγή γόνιμης αντιπαράθεσης που θα διαμορφώσει το πρόσωπό μας, πολυεδρικό και… ανολοκλήρωτο.
Ο τρίτος τόμος, ο «Φωτισμός», θα εξετάσει τα πνευματικά φαινόμενα και τις ιδεολογικές αντιθέσεις: ο διαφωτισμός του «γένους», από τον Κοσμά Αιτωλό έως τον Βενιαμίν Λέσβιο· η ποίηση, από το δημοτικό τραγούδι έως τον Σολωμό· η φιλοσοφία, από τον Κορυδαλλέα και τον Βούλγαρι, έως τον Μοισιόδακα και τον Λόγιο Ερμή· οι γλωσσικές αντιθέσεις ανάμεσα στον Δούκα και τον Καταρτζή· οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις Πάριου και Κοραή· η επαναστατική ιδεολογία με την Ελληνική Νομαρχία.
Ο τέταρτος τόμος, η «Μεγάλη Ιδέα» –δηλαδή η εθνικοαπελευθερωτική περίοδος, που διαρκεί από το 1821 έως το 1922–, επικεντρώνεται στις απόπειρες για πολιτειακή ανασυγκρότηση του «ιστορικού χώρου» του υστεροβυζαντινού ελληνισμού, ως αναγκαία προϋπόθεση για την ολοκλήρωση της Αναγέννησης, στις πολλαπλές της διαστάσεις: οικονομική, κοινωνική, πολιτικο-στρατιωτική, πνευματική.
«Η αντιστασιακή διαδικασία παίρνει διάφορες μορφές: από την απλή προσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες, με προοπτική τη διείσδυση στους πολιτικοκοινωνικούς μηχανισμούς της κατάκτησης και τη μετατροπή τους σε όργανα εθνικής συντήρησης (εκκλησία-Φαναριώτες-κοινότητες-αρματολοί), και την ολοένα και περισσότερο ενεργό συμμετοχή στους οικονομικούς μηχανισμούς των κατακτητών και ιδιαίτερα των δυτικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Εγγύς Ανατολή, ως τη συνεχή παθητική ή ένοπλη αντίσταση (κλεφτουριά – αλλεπάλληλα, έστω και ξενοκίνητα, κινήματα) που κατέληξαν στην εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του ’21.»
Νίκος Σβορώνος, Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας, Αθήνα 1976, σσ. 12-13.
Σεμινάρια νεώτερης ελληνικής ιστορίας 2015-2016
ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ο Γιώργος Καραμπελιάς, ορμώμενος από την έκδοση του βιβλίου του, 1821: Η δυναμική της Παλιγγενεσίας, εγκαινιάζει, από την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου, μια σειρά σεμιναρίων για τη νεώτερη ελληνική ιστορία, που θα διεξάγονται κάθε δεύτερη Πέμπτη του μήνα, στην αίθουσα Ρήγας Βελεστινλής, Ξενοφώντος 4 - Αθήνα στις 7 μμ.
Πρόγραμμα σεμιναρίων
1. ΠΕΜΠΤΗ 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015
Εισαγωγή
Εισαγωγή
2. ΠΕΜΠΤΗ 10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2015
Η γένεση του νεώτερου ελληνισμού: 1071-1453
Η γένεση του νεώτερου ελληνισμού: 1071-1453
3. ΠΕΜΠΤΗ 14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016
1453-1715: Αντίσταση και Ορθοδοξία
1453-1715: Αντίσταση και Ορθοδοξία
4. ΠΕΜΠΤΗ 28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016
1715-1797: Η Ελληνική Αναγέννηση Α΄
1715-1797: Η Ελληνική Αναγέννηση Α΄
5. ΠΕΜΠΤΗ 11 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
1798-1821: Η Ελληνική Αναγέννηση Β΄
1798-1821: Η Ελληνική Αναγέννηση Β΄
6. ΠΕΜΠΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016
1821-1830: Η Επανάσταση
1821-1830: Η Επανάσταση
7. ΠΕΜΠΤΗ 10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016
1830-1897: Η Μεγάλη Ιδέα – Η συγκέντρωση των δυνάμεων
1830-1897: Η Μεγάλη Ιδέα – Η συγκέντρωση των δυνάμεων
8. ΠΕΜΠΤΗ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016
1897-1922: Η Μεγάλη Ιδέα – Φως και σκοτάδι
1897-1922: Η Μεγάλη Ιδέα – Φως και σκοτάδι
9. ΠΕΜΠΤΗ 14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Συμπεράσματα
Συμπεράσματα
Εισηγητής: Γιώργος Καραμπελιάς
Τα σεμινάρια είναι δωρεάν
Αυτό το σπίτι ποιος θα το πάρει;
Το συγκεκριμένο πανό είναι από διαμαρτυρία τοπικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι την Πέμπτη 19/11 το βράδυ ο Σύριζα θα καταργήσει τον νόμο Κατσέλη που προστάτευε την πρώτη κατοικία.
Του Νεομαρξιστή από την Εφημερίδα Ρήξη
Είναι γνωστό πως από το ’11 η Τρόικα –νυν κουαρτέτο– είχε βάλει στον στόχο, εκτός απ’ τη δημόσια, και την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων. Ιστορικά, η όποια αποταμίευση στην Ελλάδα πάντα ήταν δεμένη με τα ακίνητα. Αυτό το ξέρει καλά η τρόικα κι ως εκ τούτου, σε μια χώρα οικόπεδο-γωνία που λέει κι ο λαός, η ιδιωτική περιουσία είναι μόνιμα στο στόχαστρο.
Κοινωνία απέναντι σε Σύριζα
Η σχέση του Σύριζα με την κοινωνία περνά σε νέο επίπεδο, αυτό της ανοιχτής αντιπαλότητας (γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς)
Στις 5 Νοεμβρίου και στις 10 Νοεμβρίου χιλιάδες Πόντιοι και άλλοι πολίτες διαδήλωσαν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη με το σύνθημα, «Φίλη, παραιτήσου». Όσο δε για την απεργιακή συγκέντρωση της 12ης Νοεμβρίου, τα μέλη του Σύριζα δεν τόλμησαν να εμφανιστούν στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, με πανό ή συγκροτημένο μπλοκ· στην Πάτρα υποχρεώθηκαν να διαδηλώσουν χωρίς πανό, στην Κατερίνη τους εξεδίωξαν από τη συγκέντρωση και παντού αλλού, υποχρεώθηκαν ή σε λαθρόβια παρουσία ή σε παντελή απουσία.
Πρόκειται για μια ιστορική πρώτη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Για πρώτη φορά ακούγεται το σύνθημα παραιτήσου για κάποιον υπουργό της, κυρίως δε, για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση, τα μέλη και τα στελέχη της «ανανεωτικής αριστεράς» βρίσκονται αντιμέτωπα με τους εργαζόμενους, σε τέτοιο βαθμό και έκταση, ώστε να υποχρεώνονται σε απουσία ή έκλειψη από μια πανεργατική απεργία. Έχει ο καιρός γυρίσματα.
Πενήντα μέρες μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και τη νέα νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και η τυχοδιωκτική παρέα του είχαν τη δυνατότητα, για πρώτη φορά, να προσμετρήσουν τη νέα σχέση τους με την κοινωνία: την ανοικτή αντιπαλότητα!
Κάλεσμα του Άρδην για συμμετοχή στη γενική απεργία της Πέμπτης 12 Νοεμβρίου 2015
Κάλεσμα του Άρδην για συμμετοχή στη γενική απεργία της Πέμπτης 12 Νοεμβρίου 2015.
Η εποχή των «μνημονίων» συνιστά τον θάνατο ενός ολόκληρου οικονομικού συστήματος, πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η πορεία της χώρας μας τα τελευταία 35 χρόνια. Και αφήνει πίσω του ερείπια, στρατιές ανέργων και υπο-απασχολούμενων, περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας –ενώ κράτος και αγορά φυτοζωούν με τεχνητή υποστήριξη από την «γενναιοδωρία» των ξένων δανειστών, που επιθυμούν να εγκαθιδρύσουν συνθήκες ενός άγριου, ληστρικού οικονομικού μοντέλου στην χώρα μας.
Ταυτόχρονα ποτέ άλλοτε οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν ένιωθαν παγιδευμένοι σε ανάλογο αδιέξοδο, όπως το σημερινό, μια και δοκίμασαν τα τελευταία χρόνια όλες τις εκδοχές που προσέφερε το πολιτικό σύστημα και κάθε φορά έπεφταν από το κακό στο χειρότερο, με αποκορύφωμα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτή, όχι απλώς συνέχισε στον ίδιο δρόμο με τους προηγούμενους, αλλά κατέστρεψε και την ίδια την αντιμνημονιακή ρητορεία που ανέξοδα προωθούσε εξαπατώντας τον κόσμο. Και έτσι αντί για έξοδο από τα μνημόνια εισπράξαμε τη χειρότερη και βαθύτερη μνημονιακή καταβύθιση.
Έτσι, όσο και αν πάλεψαν ορισμένες δυνάμεις, μειοψηφικές και αποκλεισμένες από το κεντρικό πολιτικό σύστημα, και τις παραφυάδες του (συνδικάτα, φορείς, κ.ο.κ.) να βρεθεί έγκαιρα μια θετική υπέρβαση της μεταπολίτευσης και του οικονομικού της παρασιτισμού, ώστε να διασωθούν οι θετικές κατακτήσεις της, δεν τα κατάφεραν, τουλάχιστον μέχρι τώρα.
Στη χώρα μας, πλέον, ο μη-ενεργός πληθυσμός ξεπερνάει τον οικονομικά ενεργό, την ίδια στιγμή που η πλειοψηφία ζει κάτω από συνθήκες μηδαμινής προστασίας: Ποιο συνδικάτο μίλησε για τους «αόρατους» της ελληνικής αγοράς εργασίας, τους εργαζόμενους που απασχολούνται στη μαύρη, τους «ελαστικούς» και τους «μπλοκάκηδες»; Ποιο Εργατικό Κέντρο πήρε μια ουσιαστική πρωτοβουλία για τους ανέργους, που εγκαταλείπουν την χώρα κατά δεκάδες χιλιάδες; Ποιος εμπορικός σύλλογος ή επιμελητήριο μίλησε ουσιαστικά για τους χρεοκοπημένους μικρομεσαίους; Απολύτως κανείς.
Όλοι αυτοί, όμως, και όχι η εξασφαλισμένη εργασία είναι πλέον η ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Αντίθετα, η τελευταία, είναι πλέον εξαιρετικά μειοψηφική, αναιμική, και βαλλόμενη δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Πόσο μάλλον όταν πλέον περιορίζεται στο δημόσιο ή εξαρτάται άμεσα από αυτό, και το ελληνικό κράτος πορεύεται πλέον στα τελευταία στάδια μιας ακραίας αποικιοποίησης, λέγοντας ναι σε όλα, με τον πρωθυπουργό του να περιφέρεται από συνδιάσκεψη σε συνδιάσκεψη μυξοκλαίγοντας και παρακαλώντας για ορισμένα ψίχουλα, δίνοντας απίστευτα ανταλλάγματα.
Θα πρέπει να το καταλάβουμε. Δυστυχώς, η μεταπολίτευση τελειώνει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Και μαζί της παίρνει και τις θετικές της κατακτήσεις.
Είναι σαφές πια ότι νέες δυνάμεις πρέπει να βγουν στο προσκήνιο. Δυνάμεις νέες ηλικιακά αλλά και άφθαρτες από το μεταπολιτευτικό συνδικαλιστικό σύμπαν που έχει ενσωματωθεί στην κομματοκρατία, και το σύστημα εξουσίας, αλλά και ιδεολογικά νέες. Και αν θέλουμε να μιλήσουμε μια ουσιαστική γλώσσα κοινωνικής δικαιοσύνης, πρέπει να μιλήσουμε για την ανασυγκρότηση της εργασίας. Γιατί αυτή πεθαίνει πλέον, μαζί με τον παραγωγικό ιστό της χώρας, μαζί με όλους τους σάπιους κλάδους που στηρίζονταν στη ρεμούλα ή στον μαζικό δανεισμό, και στη μακροβιότητα ενός μοντέλου που ήθελε να καταναλώνει τα πάντα δίχως να παράγει τίποτα.
- Θα πρέπει, λοιπόν, να μιλήσουμε με τους όρους των εργατικών, παραγωγικών συνεταιρισμών, καθώς και των επιχειρήσεων που σέβονται τα εργατικά δικαιώματα και θα αναλάβουν να απορροφήσουν τα αδρανή εργατικά χέρια.
- Θα πρέπει να μιλήσουμε με τους όρους του συντονισμού των κοινωνικών φορέων και των πολιτικών θεσμών (δήμοι, εργατικά κέντρα, επιμελητήρια, κράτος) για να υπάρξει ένας εκτεταμένος ανασχεδιασμός της οικονομικής δραστηριότητας σε υγιή, παραγωγική βάση.
- Θα πρέπει να μιλήσουμε για τους όρους οργάνωσης των ανέργων, αλλά και των άτυπα απασχολούμενων.
Και για να μην ξεχνάμε, θα πρέπει επί τέλους να μιλήσουμε την γλώσσα της αλήθειας και της κοινωνικής υπευθυνότητας: Οι απεργίες δεν είναι για να αγωνίζονται «ο φονιάς με τον θύτη αγκαλιά». Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να διεκδικεί ακόμα ρόλο εργατοπατέρα, την ίδια στιγμή που υπονομεύει ως κυβέρνηση κάθε εργασιακό κεκτημένο (πριν λίγες μέρες ο Αλεξιάδης, επανέφερε την πρόταση για Ειδικές Οικονομικές Ζώνες), καθώς και όλοι οι βολεμένοι του κατεστημένου συνδικαλισμού. Αλλά και όλοι οι δήθεν «ταξικιστές», επιμένουν εδώ και δεκαετίες στα ίδια και τα ίδια αδιέξοδα και λειτουργούν ανασταλτικά απέναντι σε οποιαδήποτε προοπτική μιας αυθεντικής κοινωνικής παρέμβασης στα πεδία της οικονομίας και της εργασίας, στο πλευρό της ανυπεράσπιστης πλέον πλειοψηφίας.
Μας γύρισαν στο… 1910, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ένα καθεστώς απατεώνων, «κωλοτούμπας», και ψεκασμένων που δίνει το τελικό χτύπημα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Πρέπει να κόψουμε δρόμο για το… 2015, αν θέλουμε οι δρόμοι και οι πλατείες να ξαναγεμίσουν, αυτήν την φορά με νόημα, όραμα και σκοπό.
ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΚΑΤΩ ΤΟ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΩΡΑ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΛΑΟ
Εκδήλωση ΑΡΔΗΝ: Η Γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού και οι παραχαράκτες της (Αθήνα, 10-11-15)
θα πραγματοποιήσει στον χώρο πολιτικής και πολιτισμού “Ρήγας Βελεστινλής”,
Αθήνα - Ξενοφώντος 4, 6ος όροφος
εκδήλωση – συζήτηση με θέμα:
"Η Γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού και οι παραχαράκτες της".
Θα μιλήσουν:
- Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας,
- Σάββας Καλεντερίδης, εκδότης - δημοσιογράφος,
- Αντώνης Λαμπίδης, πρώην πρόεδρος του Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών
- Αντώνης Παυλίδης, πρόεδρος Πανελληνίου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών
- Μανώλης Εγγλέζος Δεληγιαννάκης, νομικός.
Συντονιστής: Κωνσταντίνος Ντίνος, Άρδην.
6ωρο εναντίον παγκοσμιοποίησης
6ωρο εναντίον παγκοσμιοποίησης:
Μια ιδέα που προέτασσαν οι πιο ζωντανές δυνάμεις του εργατικού κινήματος στις αρχές του 1980 αναβιώνει στην Σουηδία
Μια ιδέα που προέτασσαν οι πιο ζωντανές δυνάμεις του εργατικού κινήματος στις αρχές του 1980 αναβιώνει στην Σουηδία
Από την εφημερίδα «Ρήξη» Οκτωβρίου (φ.117), του Γιώργου Ρακκά.
Μια τάση
υπέρ της 6ωρης εργασίας εκφράζεται τα τελευταία χρόνια σε επιχειρήσεις
και θεσμούς της Σουηδίας. Την αρχή έκαναν startup επιχειρήσεις, ενώ στη
συνέχεια το μέτρο εφάρμοσε πιλοτικά και ο Δήμος του Γκέτεμποργκ. Οι
ενδείξεις αναφέρουν θετικά αποτελέσματα, αύξηση της ωριαίας
αποδοτικότητας, και βελτίωση της υγείας και της διάθεσης του εργαζόμενου
προσωπικού. Η διευθύντρια της εταιρείας Brath, που εφάρμοσε πρώτη το
μέτρο δήλωσε: «ενδιαφερόμαστε για
τους υπαλλήλους μας, ενδιαφερόμαστε τόσο που δίνουμε προτεραιότητα στο
χρόνο με την οικογένειά τους, να μαγειρεύουν ή να κάνουν άλλα πράγματα
τα οποία τους αρέσουν». Ένας σύμβουλος εταιρείας τεχνολογιών αιχμής, πρόσθεσε: «Το
να παραμείνει κάποιος συγκεντρωμένος σε μία συγκεκριμένη δουλειά επί
οκτώ ώρες είναι τεράστια πρόκληση. Προκειμένου να αντεπεξέλθουμε,
ασχολούμαστε και άλλα πράγματα και κάνουμε διαλείμματα ώστε να γίνει πιο
υποφερτή η ημέρα. Την ίδια στιγμή δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε τη
ζωή μας εκτός εργασίας».
Η ιδέα για την ριζική μείωση του εργάσιμου χρόνου είναι σχετικά παλαιά –μάλιστα κέρδιζε έδαφος στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όπου το παραγωγικό μοντέλο στις περισσότερο ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες της Ευρώπης βρέθηκε μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Μπροστά στο αίνιγμα του στασιμοπληθωρισμού, που ταλάνιζε τότε τις ευρωπαϊκές οικονομίες – ανοίχτηκαν δύο δρόμοι: Ο πρώτος, προτασσόταν από τις πιο δημιουργικές δυνάμεις στους κόλπους της εργασίας -και αφορούσε έναν μετασχηματισμό στα θεμέλια του εργασιακού μοντέλου: Να δουλεύουμε όλοι, να δουλεύουμε λιγότερο, να εισάγουμε νέες τεχνολογίες στην παραγωγή, οι οποίες σε συνδυασμό με μια διαφορετική οργάνωση της ανθρώπινης εργασίας (περισσότερο οριζόντια και συνεργατική) θα συντηρούσαν την παραγωγικότητα απαιτώντας μικρότερο έργο. Το σχέδιο αυτό ονομάστηκε συμβατικά μεταφορντισμός ή τογιοτισμός (καθώς οι Ιάπωνες το εφάρμοζαν ήδη στις νέες, τότε, μονάδες της Τογιότα).
Η ιδέα για την ριζική μείωση του εργάσιμου χρόνου είναι σχετικά παλαιά –μάλιστα κέρδιζε έδαφος στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όπου το παραγωγικό μοντέλο στις περισσότερο ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες της Ευρώπης βρέθηκε μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Μπροστά στο αίνιγμα του στασιμοπληθωρισμού, που ταλάνιζε τότε τις ευρωπαϊκές οικονομίες – ανοίχτηκαν δύο δρόμοι: Ο πρώτος, προτασσόταν από τις πιο δημιουργικές δυνάμεις στους κόλπους της εργασίας -και αφορούσε έναν μετασχηματισμό στα θεμέλια του εργασιακού μοντέλου: Να δουλεύουμε όλοι, να δουλεύουμε λιγότερο, να εισάγουμε νέες τεχνολογίες στην παραγωγή, οι οποίες σε συνδυασμό με μια διαφορετική οργάνωση της ανθρώπινης εργασίας (περισσότερο οριζόντια και συνεργατική) θα συντηρούσαν την παραγωγικότητα απαιτώντας μικρότερο έργο. Το σχέδιο αυτό ονομάστηκε συμβατικά μεταφορντισμός ή τογιοτισμός (καθώς οι Ιάπωνες το εφάρμοζαν ήδη στις νέες, τότε, μονάδες της Τογιότα).
Το πρόβλημα για τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης, ήταν ότι αυτό το σχέδιο συνεπαγόταν μικρά περιθώρια κερδοφορίας,
καθώς για να λειτουργήσει απαιτούσε την αποεμπορευματοποίηση του
ελεύθερου χρόνου. Γι’ αυτό και εν τέλει το απέρριψαν προκρίνοντας την παγκοσμιοποίηση της ευρωπαϊκής παραγωγής (χονδρικά,
την μεταφορά τμημάτων της συναρμολόγησης σε χώρες με πολύ φθηνότερο
εργατικό δυναμικό, αλλά και την εισαγωγή ξένων εργατών που θα
αναλάμβαναν τις πιο απαξιωμένες και κακοπληρωμένες χειρωνακτικές
εργασίες στο εσωτερικό). Με αυτόν τον τρόπο, πέτυχαν να λύσουν μια
δύσκολη γι’ αυτούς εξίσωση: Γενική συμπίεση του εργατικού κόστους και ταυτόχρονα επέκταση και αναπαραγωγή των μεσοστρωμάτων (καθώς οι ντόπιοι εργαζόμενοι μετατοπίζονταν προς τις μέσες και ανώτερες κλίμακες της αγοράς εργασίας).
Αυτό το «σχέδιο», αποδείχθηκε βιώσιμο βραχυπρόθεσμα – αλλά απορύθμισε και ξεπάτωσε εντελώς την οργάνωση της εργασίας στην Ευρώπη,
χώρια που έμπλεξε σ’ ένα αξεδιάλυτο κουβάρι τις κοινωνικές με τις
πολιτιστικές αντιθέσεις, καθώς οι μετανάστες σταδιακά αποτελούσαν ολοένα
και μεγαλύτερο μερίδιο των κατώτερων ευρωπαϊκών τάξεων. Τα αποτελέσματα
τα βλέπουμε σήμερα επί της οθόνης, ενώ αυτά τα γεγονότα δείχνουν ότι το
γενικό κόστος (οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό) αναπαραγωγής αυτού του
συστήματος γίνεται πλέον δυσβάσταχτο.
Η
επαναφορά αυτής της πρότασης στην Σουηδία, έστω και πιλοτικά,
καταδεικνύει μια μικρή τάση αναγέννησης αυτού του παλιού εναλλακτικού
σχεδίου. Και αν μη τι άλλο, το γεγονός αυτό καταδεικνύει και την κρίση της παγκοσμιοποίησης (σε
κάθε της πτυχή), καθώς η εφαρμογή σε μαζική κλίμακα προϋποθέτει
διαδικασίες επιστροφής της παραγωγής σε τοπικό/εθνικό/περιφερειακό
επίπεδο. Βέβαια, το 2015 δεν είναι 1980: Η φυσιογνωμία των ευρωπαϊκών
κοινωνιών έχει μεταβληθεί ριζικά, το δημογραφικό τους πρόβλημα
συρρικνώνει την παραγωγική τους βάση και γενικότερα οι μηχανισμοί της
απορρύθμισης που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση, έχουν τρελάνει το σύστημα
αρκετά ώστε να μπορέσει να βρει εύκολα μια νέα ισορροπία.
«Φταίει κι ο ίδιος ο λαός, γιατί είναι μαραζιάρης»
Μίνως Αργυράκης – πλατεία Συντάγματος
Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς στην Εφημερίδα ΡΗΞΗ, φ. 117
Εσχάτως, ιδιαίτερα μετά τα τελευταία καραγκιοζιλίκια του δημοψηφίσματος, της μεγάλης «κωλοτούμπας» και των εκλογών που επιβράβευσαν, για μια ακόμα φορά, τους καταστροφείς της οικονομίας και της χώρας, ενώ προσεγγίζουν πλησίστια τα πλέον καταστροφικά μέτρα και βαραίνει ο γεωπολιτικός ορίζοντας, πληθαίνουν οι αμφιβολίες και οι διερωτήσεις για το εάν «στέκει καλά», όχι πλέον το πολιτικό σύστημα και μόνο, αλλά και ο ίδιος ο λαός. Πώς άραγε είναι δυνατόν να επιβραβεύεις τους ολετήρες σου, για να συνεχίσουν και να βαθύνουν το… θεάρεστο έργο τους;
Όλα άρχισαν με τον ΓΑΠ το 2009 που εγκαινίασε το σπιράλ της καταστροφής και ολοκληρώνονται με τον Τσίπρα, τρεις φορές μέσα σε ένα χρόνο! Δίπλα, στη Νέα Δημοκρατία είναι έτοιμοι να ψηφίσουν έναν καλοζωισμένο νεαρό από «βασιλικό τζάκι», μόνο και μόνο γιατί… δεν τον γνωρίζουν. Τον μόνο καινούργιο που έφεραν στη Βουλή ήταν ο… Βασίλης Λεβέντης, που αποδεικνύεται ευστοχότερος από άλλους.
Δυστυχώς, είναι πάρα πολλές και επαναλαμβανόμενες οι περιπτώσεις για να αποτελούν σύμπτωση. Κάτι τρέχει με τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Επί παραδείγματι, τα τελευταία χρόνια, και κατ’ εξοχήν το πολύπαθο 2015, τσιμπιόμουν, κυριολεκτικώς καθημερινά, αδυνατώντας να κατανοήσω τι συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία των συνομιλητών μου, ακόμα και φίλων της Ρήξης και του Άρδην, αλλά δυστυχώς, και ευρύτερα των συμπολιτών μου, που έδειχναν τόση εμπιστοσύνη και έρωτα, για προσωπικότητες όπως μια δικτατορίσκος –Ζωή Κωνσταντοπούλου–, ένας ανεκδιήγητος νάρκισσος –Γιάννης Βαρουφάκης–, προπαντός για έναν Αλκιβιάδη της συμφοράς, όπως ο Αλέξης Τσίπρας. Κάποιες στιγμές, νόμιζα ότι μιλάμε για άλλους ανθρώπους, για άλλη χώρα, για άλλον… αστερισμό. Μα δεν έβλεπαν την πρόδηλη ανικανότητα, την αγραμματοσύνη, τη χυδαιότητα, την απάτη, το δήθεν; Άνθρωποι σοβαροί, πατριώτες, εργατικοί, ακόμα και γνωστοί φιλόσοφοι, εκστασιάζονταν από τις μπούρδες του Βαρουφάκη, έδειχναν μια περίεργη μαζοχιστική έλξη για την μαστιγοφόρο πρόεδρο και πάνω απ’ όλα για τον νεαρό δημαγωγό με τα λειψά ελληνικά του.
Και όμως, το διέπραξαν για μια ακόμα φορά, ίσως και μοιραία, το αμάρτημα! Και τώρα πια, αφού έρχεται ο λογαριασμός, αρχίζουν, μόλις, κάποιοι να αναρωτιούνται. Μήπως άραγε τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια μιας ανείπωτης παρακμής και παρασιτοποίησης, είκοσι πέντε χρόνια τετράωρης –κατά μέσον όρο– τηλεθέασης, δάνειας ευμάρειας και το αλαλούμ της παγκοσμιοποίησης, έφθειραν βαθύτατα το ίδιο το λαϊκό σώμα, την ευθυκρισία, ακόμα και την πνευματική μας υγεία; Αναμφίβολα, ΝΑΙ. Κατά τον ίδιο τρόπο, που τηρουμένων των αναλογιών, η εφτάχρονη δικτατορία είχε αποκτηνώσει πολιτιστικά ένα μεγάλο μέρος του έθνους. Και τώρα η ζημιά είναι μεγαλύτερη, γιατί έχει αγγίξει περισσότερα, βαθύτερα και πολύ πιο ζωτικά όργανα του λαϊκού σώματος.
Άραγε θα μπορέσουμε να «ξεμεθύσουμε» οι Έλληνες, ως συλλογικό σώμα και ως πρόσωπα, να επανασυνδεθούμε με την πραγματικότητα, να υποστούμε την αναγκαία κούρα απεξάρτησης από τα κάθε είδους βαριά ναρκωτικά που καταναλώναμε με τις χούφτες; Πρόκειται για ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου, ζωής ή θανάτου ενός ιστορικού λαού. Θα βρει μέσα του, στην παράδοσή του, στη θέληση του για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία, τη δύναμη να αλλάξει τον ίδιο τον εαυτό του, για να «ξαναβρεί τα φτερά τα πρωτινά του τα μεγάλα»;
Προσεχώς στις οθόνες μας.
Όλα άρχισαν με τον ΓΑΠ το 2009 που εγκαινίασε το σπιράλ της καταστροφής και ολοκληρώνονται με τον Τσίπρα, τρεις φορές μέσα σε ένα χρόνο! Δίπλα, στη Νέα Δημοκρατία είναι έτοιμοι να ψηφίσουν έναν καλοζωισμένο νεαρό από «βασιλικό τζάκι», μόνο και μόνο γιατί… δεν τον γνωρίζουν. Τον μόνο καινούργιο που έφεραν στη Βουλή ήταν ο… Βασίλης Λεβέντης, που αποδεικνύεται ευστοχότερος από άλλους.
Δυστυχώς, είναι πάρα πολλές και επαναλαμβανόμενες οι περιπτώσεις για να αποτελούν σύμπτωση. Κάτι τρέχει με τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Επί παραδείγματι, τα τελευταία χρόνια, και κατ’ εξοχήν το πολύπαθο 2015, τσιμπιόμουν, κυριολεκτικώς καθημερινά, αδυνατώντας να κατανοήσω τι συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία των συνομιλητών μου, ακόμα και φίλων της Ρήξης και του Άρδην, αλλά δυστυχώς, και ευρύτερα των συμπολιτών μου, που έδειχναν τόση εμπιστοσύνη και έρωτα, για προσωπικότητες όπως μια δικτατορίσκος –Ζωή Κωνσταντοπούλου–, ένας ανεκδιήγητος νάρκισσος –Γιάννης Βαρουφάκης–, προπαντός για έναν Αλκιβιάδη της συμφοράς, όπως ο Αλέξης Τσίπρας. Κάποιες στιγμές, νόμιζα ότι μιλάμε για άλλους ανθρώπους, για άλλη χώρα, για άλλον… αστερισμό. Μα δεν έβλεπαν την πρόδηλη ανικανότητα, την αγραμματοσύνη, τη χυδαιότητα, την απάτη, το δήθεν; Άνθρωποι σοβαροί, πατριώτες, εργατικοί, ακόμα και γνωστοί φιλόσοφοι, εκστασιάζονταν από τις μπούρδες του Βαρουφάκη, έδειχναν μια περίεργη μαζοχιστική έλξη για την μαστιγοφόρο πρόεδρο και πάνω απ’ όλα για τον νεαρό δημαγωγό με τα λειψά ελληνικά του.
Και όμως, το διέπραξαν για μια ακόμα φορά, ίσως και μοιραία, το αμάρτημα! Και τώρα πια, αφού έρχεται ο λογαριασμός, αρχίζουν, μόλις, κάποιοι να αναρωτιούνται. Μήπως άραγε τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια μιας ανείπωτης παρακμής και παρασιτοποίησης, είκοσι πέντε χρόνια τετράωρης –κατά μέσον όρο– τηλεθέασης, δάνειας ευμάρειας και το αλαλούμ της παγκοσμιοποίησης, έφθειραν βαθύτατα το ίδιο το λαϊκό σώμα, την ευθυκρισία, ακόμα και την πνευματική μας υγεία; Αναμφίβολα, ΝΑΙ. Κατά τον ίδιο τρόπο, που τηρουμένων των αναλογιών, η εφτάχρονη δικτατορία είχε αποκτηνώσει πολιτιστικά ένα μεγάλο μέρος του έθνους. Και τώρα η ζημιά είναι μεγαλύτερη, γιατί έχει αγγίξει περισσότερα, βαθύτερα και πολύ πιο ζωτικά όργανα του λαϊκού σώματος.
Άραγε θα μπορέσουμε να «ξεμεθύσουμε» οι Έλληνες, ως συλλογικό σώμα και ως πρόσωπα, να επανασυνδεθούμε με την πραγματικότητα, να υποστούμε την αναγκαία κούρα απεξάρτησης από τα κάθε είδους βαριά ναρκωτικά που καταναλώναμε με τις χούφτες; Πρόκειται για ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου, ζωής ή θανάτου ενός ιστορικού λαού. Θα βρει μέσα του, στην παράδοσή του, στη θέληση του για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία, τη δύναμη να αλλάξει τον ίδιο τον εαυτό του, για να «ξαναβρεί τα φτερά τα πρωτινά του τα μεγάλα»;
Προσεχώς στις οθόνες μας.
Ο γόρδιος δεσμός του δημοψηφίσματος
Η μνημονιακή κυβέρνηση και το «αντιστασιακό» δημοψήφισμα
Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς
Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς
Η μόνιμη θεματική την οποία αναδεικνύουν όλοι οι απογοητευμένοι αντιμνημονιακοί είναι η «προδοσία» του Τσίπρα απέναντι στο «αντιστασιακό» ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Κόμματα, ομαδούλες, άτομα, γενικότερα όλος ο χώρος της αριστεράς, εκτός της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ –ακόμα και στο ίδιο το εσωτερικό του , από ένα μέρος των «53»–, επιμένει από το πρωί μέχρι το βράδυ σε αυτό το επιχείρημα.
Έτσι όμως, ακόμα και όταν δεν πρόκειται απλώς για άλλοθι, αυτοεγκλωβίζονται σε ένα πλήρες αδιέξοδο ενώ εμποδίζουν και τους λοιπούς πολίτες, που παρασύρθηκαν από την αντιστασιακή ρητορεία, να ξεφύγουν από αυτή. Διότι, η συμμετοχή στο δημοψήφισμα και η επιλογή του ΟΧΙ, οδηγούν εν τέλει την πλειοψηφία στην αποδοχή των πεπραγμένων της κυβέρνησης, από τον Γενάρη του 2015, και ταυτόχρονα εξηγούν και την επικράτηση του στις εκλογές του Σεπτεμβρίου:
Έτσι όμως, ακόμα και όταν δεν πρόκειται απλώς για άλλοθι, αυτοεγκλωβίζονται σε ένα πλήρες αδιέξοδο ενώ εμποδίζουν και τους λοιπούς πολίτες, που παρασύρθηκαν από την αντιστασιακή ρητορεία, να ξεφύγουν από αυτή. Διότι, η συμμετοχή στο δημοψήφισμα και η επιλογή του ΟΧΙ, οδηγούν εν τέλει την πλειοψηφία στην αποδοχή των πεπραγμένων της κυβέρνησης, από τον Γενάρη του 2015, και ταυτόχρονα εξηγούν και την επικράτηση του στις εκλογές του Σεπτεμβρίου:
Η χώρα πιο αδύναμη από ποτέ
Οι τυχοδιωκτισμοί και ερασιτεχνισμοί της κυβέρνησης Σύριζα-Ανέλ λειτουργούν ως η χαριστική βολή
Γράφει ο Γιάννης Ξένος στην Εφημερίδα ΡΗΞΗ, Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015
Γράφει ο Γιάννης Ξένος στην Εφημερίδα ΡΗΞΗ, Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015
Πρέπει να ανατρέξουμε στις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας του ελλαδικού κράτους για να εντοπίσουμε περιόδους που η χώρα ήταν σε τέτοιο βαθμό εξαρτημένη, ουσιαστικά στο έλεος των δυτικών δυνάμεων. Η καταστροφική επτάμηνη διαχείριση της κρίσης από τον Τσίπρα και την κυβέρνηση Σανέλ ουσιαστικά αποτελείωσε κάθε υπόλειμμα ανεξαρτησίας της χώρας. Για μια χώρα που ήταν ήδη σε δυσχερή θέση από τα δύο προηγούμενα μνημόνια, οι τυχοδιωκτισμοί και ερασιτεχνισμοί της πρώτης κυβέρνησης Σύριζα-Ανέλ ήταν η τελική βολή.
Με το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε και θα εφαρμόσει ο Τσίπρας, Αμερικανοί, Γερμανοί, Γάλλοι (και Τούρκοι) ξέρουν πως έχουν το πάνω χέρι έναντι της χώρας. Γι’ αυτό όλοι τους τον στήριξαν με πάθος στην προεκλογική περίοδο, γιατί ήταν σίγουροι ότι μετεκλογικά θα έπαιρναν τα «συμπεφωνημένα».
Πρώτα πρώτα οι Αμερικανοί, που σε όλη τη φάση της διαπραγμάτευσης (και πολύ πιο πριν) καθοδηγούσαν τον Τσίπρα, τώρα ζητούν ανταλλάγματα. Πόσο λογαριάζουν τον Τσίπρα οι Αμερικανοί φάνηκε την προηγούμενη εβδομάδα στη Νέα Υόρκη. Στη σύνοδο που συγκάλεσαν για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, η ΠΓΔΜ καλέστηκε ως «Μακεδονία». Αυτή είναι πάγια τακτική των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, αλλά πάντα την τελευταία στιγμή και ύστερα από διαμαρτυρίες του ελληνικού ΥΠΕΞ υπαναχωρούσαν και η γειτονική χώρα συμμετείχε με την επίσημη ονομασία της. Αυτήν τη φορά το ελληνικό αίτημα απορρίφθηκε και οι Τσίπρας-Κοτζιάς, αντί να καταγγείλουν την πρακτική της «φίλης» Αμερικής, έκατσαν σαν καλά παιδιά εκτός της συνόδου (για ένα θέμα που απασχολεί καίρια τη χώρα). Η ελληνική πλευρά έλαβε ένα πρώτο μήνυμα για το πόσο την υπολογίζουν οι Αμερικανοί, που έγινε πιο ξεκάθαρο στη συνάντηση που είχαν Τσίπρας και Κοτζιάς με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι. Οι Αμερικανοί, για να συνεχίσουν να στηρίζουν την ελληνική κυβέρνηση, ζητούν «ευθυγράμμιση» σε μια σειρά ζητημάτων όπως το ενεργειακό, το Κυπριακό, τη διαχείριση του προσφυγικού, το ζήτημα με την ονομασία της ΠΓΔΜ, την αναγνώριση του Κοσόβου (γι’ αυτό δείτε σε άλλη σελίδα της εφημερίδας) κ.λπ.
Για το ενεργειακό, οι ΗΠΑ ζητούν από την Ελλάδα να ενισχύσει τη διασύνδεσή της με τον δυτικοευρωπαϊκό ενεργειακό σχεδιασμό και να εγκαταλείψει τα σχέδια για συμμετοχή στον ανταγωνιστικό ρωσικό σχεδιασμό, δηλαδή να πάψει να αλληθωρίζει προς τη Ρωσία. Στο Κυπριακό, εδώ και μήνες δρομολογούνται εξελίξεις και υπάρχουν φωνές που λένε ότι μέχρι την άνοιξη θα παρουσιαστεί νέο σχέδιο Ανάν. Όσον αφορά στην ονομασία της ΠΓΔΜ, οι ΗΠΑ, μέσω της υφ. Εξωτερικών, αρμόδιας για ευρωπαϊκά θέματα, Βικτόριας Νούλαντ, πιέζουν για επίλυση του ζητήματος εδώ και τώρα. Είναι τέτοια η βιασύνη των ΗΠΑ, ώστε εξετάζουν να προσκαλέσουν την ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, χωρίς να προηγηθεί Σύνοδος Κορυφής και να μην υπάρχει δυνατότητα για βέτο από την Ελλάδα. Τέλος, αμερικανικό αίτημα είναι να υπάρξει «διαφάνεια» στους διαγωνισμούς του δημοσίου, γιατί τα τελευταία χρόνια οι ΗΠΑ έχουν διαπιστώσει μια εύνοια προς τις ευρωπαϊκές και εταιρείες τρίτων χωρών (π.χ. κινεζικές).
Η Γερμανία είναι ιδιαιτέρως ενοχλημένη από το ότι για άλλη μια φορά οι ΗΠΑ την παγίδεψαν σε ευρωπαϊκά θέματα. Μετά τον ουκρανικό εμφύλιο, όπου οι ΗΠΑ κατόρθωσαν να την απομακρύνουν από τη Ρωσία και να την πλήξουν οικονομικά, η παγίδα που της έστησαν με την Ελλάδα την έχει ενοχλήσει τρομερά. Το δημοσίευμα της Καθημερινής, ότι οι ΗΠΑ καθοδηγούσαν τον Τσίπρα στη διαπραγμάτευση, ήταν κεντρικό θέμα στον γερμανικό Τύπο. Οι Γερμανοί πιστεύουν ότι, μέσω του ελληνικού θέματος, αυξήθηκε ο βαθμός παρέμβασης των ΗΠΑ στην Ευρωζώνη και αναβαθμίστηκε ο ρόλος χωρών όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Αυστρία κ.ά. Γι’ αυτό περιμένουν την Ελλάδα στη γωνία. οι δηλώσεις του Σόιμπλε, στο τελευταίο Γιούρογκρουπ, σε αντίθετο μήκος κύματος από αυτές άλλων Ευρωπαίων αξιωματούχων, ότι δεν υπάρχουν καθυστερήσεις στο ελληνικό πρόγραμμα, δεν πρέπει να μας εφησυχάζουν. Στο ζήτημα της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών, σε αντίθεση με την ΕΚΤ, το Βερολίνο επίσης δεν βιάζεται. Διαβεβαιώνει ότι θέμα κουρέματος καταθέσεων δεν υπάρχει, αλλά δεν αποκλείεται αυτό να επιθυμούν, προκειμένου να «τιμωρηθούν» οι Έλληνες. Οι Γερμανοί δεν έχουν τον ρόλο του κακού πια απέναντι στην Ελλάδα, αλλά αν μέχρι τα Χριστούγεννα δεν έχει προχωρήσει το πρόγραμμα, δεν το έχουν σε τίποτα να επαναφέρουν το Grexit.
Και αυτό γιατί μέχρι τότε ασχολούνται με πιο σημαντικά θέματα, όπως το προσφυγικό/μεταναστευτικό, που τους έχει αναστατώσει. Η Γερμανία καίγεται τώρα να ελέγξει η Ελλάδα τα σύνορά της και να σταματήσουν να εισέρχονται καθημερινά χιλιάδες πρόσφυγες/μετανάστες, που σε μεγάλο ποσοστό καταλήγουν στη Γερμανία. Γι’ αυτό ζητούν από την Ελλάδα, σε συνεργασία με την Τουρκία, να ελέγξουν τις μεταναστευτικές ροές στο Αιγαίο, αδιαφορώντας αν αυτό ουσιαστικά για την Ελλάδα είναι η αρχή της συνδιαχείρισης του Αιγαίου με την Τουρκία, ίσα-ίσα αυτό λογικά θα είναι ένα από τα ανταλλάγματα που δίνει η Μέρκελ στον Ερντογάν προκειμένου να τον πείσει να συνεργαστεί.
Η Γαλλία λογαριάζει ότι έχει έρθει η στιγμή να εισπράξει για τη στήριξη που παρείχε στον Τσίπρα στη σύνοδο της 12ης Ιουλίου και στο ότι μεσολάβησε για να του επιτραπεί από τους Ευρωπαίους ηγέτες να πάει σε εκλογές. Η Γαλλία επιθυμεί η Ελλάδα να προχωρήσει τάχιστα στην πρώτη αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου (για να μην τεθεί εκ νέου θέμα Grexit) και στη συνέχεια να ξεκινήσει δουλειές με την Αθήνα. Οι Γάλλοι ανησυχούν, επειδή όλα τα φιλέτα της χώρας (π.χ. τα δώδεκα περιφερειακά αεροδρόμια και το Ελ. Βενιζέλος) τα έχουν πάρει οι Γερμανοί, ενώ βλέπουν με ανησυχία και την υπερβολική εξάρτηση από τις ΗΠΑ. Οι Γάλλοι θέλουν επίσης ευνοϊκή μεταχείριση για το ενεργειακό: ρεύμα, αέριο και υδρογονάνθρακες, αλλά και την ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης. Θέλουν τις υποδομές της χώρας: λιμάνια, δρόμους και τρένα. Επίσης καλοβλέπουν το κτηματολόγιο και γενικότερα το κομμάτι της χαρτογράφησης της χώρας, αλλά θέλουν να αναμειχθούν και με τον τουρισμό. Οι Γάλλοι επιδιώκουν και ιδιαίτερη πολιτική επιρροή επί της Ελλάδας, γι’ αυτό και τις επόμενες εβδομάδες θα την επισκεφτούν τόσο ο Ολάντ, όσο και ο Μοσκοβισί, αλλά και άλλοι αξιωματούχοι. Συναντήσεις με Γάλλους αξιωματούχους σε γαλλικό έδαφος είχαν τις προηγούμενες μέρες τόσο ο Στουρνάρας, όσο και το προεδρείο του ΣΕΒ. Το «Ελλάδα-Γαλλία συμμαχία» επιστρέφει.
Η εμμονή του Τσίπρα με το ζήτημα της ρύθμισης του χρέους και η συνακόλουθη υποβάθμιση όλων των υπολοίπων θεμάτων της χώρας (εθνικών, οικονομικών, παραγωγικών κ.λπ.) θα μας οδηγήσει σε νέες περιπέτειες, κατά το προηγούμενο παράδειγμα της επτάμηνης «σκληρής διαπραγμάτευσης». Στη λογική να κερδίσει τη ρύθμιση του χρέους, θα δώσει ό,τι αντάλλαγμα του ζητήσουν και στο τέλος ούτε τη ρύθμιση θα πάρει καλά καλά. Όταν ο τυχοδιωκτισμός συναντάται με τον ερασιτεχνισμό, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι τραγικό.
Με το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε και θα εφαρμόσει ο Τσίπρας, Αμερικανοί, Γερμανοί, Γάλλοι (και Τούρκοι) ξέρουν πως έχουν το πάνω χέρι έναντι της χώρας. Γι’ αυτό όλοι τους τον στήριξαν με πάθος στην προεκλογική περίοδο, γιατί ήταν σίγουροι ότι μετεκλογικά θα έπαιρναν τα «συμπεφωνημένα».
Πρώτα πρώτα οι Αμερικανοί, που σε όλη τη φάση της διαπραγμάτευσης (και πολύ πιο πριν) καθοδηγούσαν τον Τσίπρα, τώρα ζητούν ανταλλάγματα. Πόσο λογαριάζουν τον Τσίπρα οι Αμερικανοί φάνηκε την προηγούμενη εβδομάδα στη Νέα Υόρκη. Στη σύνοδο που συγκάλεσαν για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, η ΠΓΔΜ καλέστηκε ως «Μακεδονία». Αυτή είναι πάγια τακτική των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, αλλά πάντα την τελευταία στιγμή και ύστερα από διαμαρτυρίες του ελληνικού ΥΠΕΞ υπαναχωρούσαν και η γειτονική χώρα συμμετείχε με την επίσημη ονομασία της. Αυτήν τη φορά το ελληνικό αίτημα απορρίφθηκε και οι Τσίπρας-Κοτζιάς, αντί να καταγγείλουν την πρακτική της «φίλης» Αμερικής, έκατσαν σαν καλά παιδιά εκτός της συνόδου (για ένα θέμα που απασχολεί καίρια τη χώρα). Η ελληνική πλευρά έλαβε ένα πρώτο μήνυμα για το πόσο την υπολογίζουν οι Αμερικανοί, που έγινε πιο ξεκάθαρο στη συνάντηση που είχαν Τσίπρας και Κοτζιάς με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι. Οι Αμερικανοί, για να συνεχίσουν να στηρίζουν την ελληνική κυβέρνηση, ζητούν «ευθυγράμμιση» σε μια σειρά ζητημάτων όπως το ενεργειακό, το Κυπριακό, τη διαχείριση του προσφυγικού, το ζήτημα με την ονομασία της ΠΓΔΜ, την αναγνώριση του Κοσόβου (γι’ αυτό δείτε σε άλλη σελίδα της εφημερίδας) κ.λπ.
Για το ενεργειακό, οι ΗΠΑ ζητούν από την Ελλάδα να ενισχύσει τη διασύνδεσή της με τον δυτικοευρωπαϊκό ενεργειακό σχεδιασμό και να εγκαταλείψει τα σχέδια για συμμετοχή στον ανταγωνιστικό ρωσικό σχεδιασμό, δηλαδή να πάψει να αλληθωρίζει προς τη Ρωσία. Στο Κυπριακό, εδώ και μήνες δρομολογούνται εξελίξεις και υπάρχουν φωνές που λένε ότι μέχρι την άνοιξη θα παρουσιαστεί νέο σχέδιο Ανάν. Όσον αφορά στην ονομασία της ΠΓΔΜ, οι ΗΠΑ, μέσω της υφ. Εξωτερικών, αρμόδιας για ευρωπαϊκά θέματα, Βικτόριας Νούλαντ, πιέζουν για επίλυση του ζητήματος εδώ και τώρα. Είναι τέτοια η βιασύνη των ΗΠΑ, ώστε εξετάζουν να προσκαλέσουν την ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, χωρίς να προηγηθεί Σύνοδος Κορυφής και να μην υπάρχει δυνατότητα για βέτο από την Ελλάδα. Τέλος, αμερικανικό αίτημα είναι να υπάρξει «διαφάνεια» στους διαγωνισμούς του δημοσίου, γιατί τα τελευταία χρόνια οι ΗΠΑ έχουν διαπιστώσει μια εύνοια προς τις ευρωπαϊκές και εταιρείες τρίτων χωρών (π.χ. κινεζικές).
Η Γερμανία είναι ιδιαιτέρως ενοχλημένη από το ότι για άλλη μια φορά οι ΗΠΑ την παγίδεψαν σε ευρωπαϊκά θέματα. Μετά τον ουκρανικό εμφύλιο, όπου οι ΗΠΑ κατόρθωσαν να την απομακρύνουν από τη Ρωσία και να την πλήξουν οικονομικά, η παγίδα που της έστησαν με την Ελλάδα την έχει ενοχλήσει τρομερά. Το δημοσίευμα της Καθημερινής, ότι οι ΗΠΑ καθοδηγούσαν τον Τσίπρα στη διαπραγμάτευση, ήταν κεντρικό θέμα στον γερμανικό Τύπο. Οι Γερμανοί πιστεύουν ότι, μέσω του ελληνικού θέματος, αυξήθηκε ο βαθμός παρέμβασης των ΗΠΑ στην Ευρωζώνη και αναβαθμίστηκε ο ρόλος χωρών όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Αυστρία κ.ά. Γι’ αυτό περιμένουν την Ελλάδα στη γωνία. οι δηλώσεις του Σόιμπλε, στο τελευταίο Γιούρογκρουπ, σε αντίθετο μήκος κύματος από αυτές άλλων Ευρωπαίων αξιωματούχων, ότι δεν υπάρχουν καθυστερήσεις στο ελληνικό πρόγραμμα, δεν πρέπει να μας εφησυχάζουν. Στο ζήτημα της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών, σε αντίθεση με την ΕΚΤ, το Βερολίνο επίσης δεν βιάζεται. Διαβεβαιώνει ότι θέμα κουρέματος καταθέσεων δεν υπάρχει, αλλά δεν αποκλείεται αυτό να επιθυμούν, προκειμένου να «τιμωρηθούν» οι Έλληνες. Οι Γερμανοί δεν έχουν τον ρόλο του κακού πια απέναντι στην Ελλάδα, αλλά αν μέχρι τα Χριστούγεννα δεν έχει προχωρήσει το πρόγραμμα, δεν το έχουν σε τίποτα να επαναφέρουν το Grexit.
Και αυτό γιατί μέχρι τότε ασχολούνται με πιο σημαντικά θέματα, όπως το προσφυγικό/μεταναστευτικό, που τους έχει αναστατώσει. Η Γερμανία καίγεται τώρα να ελέγξει η Ελλάδα τα σύνορά της και να σταματήσουν να εισέρχονται καθημερινά χιλιάδες πρόσφυγες/μετανάστες, που σε μεγάλο ποσοστό καταλήγουν στη Γερμανία. Γι’ αυτό ζητούν από την Ελλάδα, σε συνεργασία με την Τουρκία, να ελέγξουν τις μεταναστευτικές ροές στο Αιγαίο, αδιαφορώντας αν αυτό ουσιαστικά για την Ελλάδα είναι η αρχή της συνδιαχείρισης του Αιγαίου με την Τουρκία, ίσα-ίσα αυτό λογικά θα είναι ένα από τα ανταλλάγματα που δίνει η Μέρκελ στον Ερντογάν προκειμένου να τον πείσει να συνεργαστεί.
Η Γαλλία λογαριάζει ότι έχει έρθει η στιγμή να εισπράξει για τη στήριξη που παρείχε στον Τσίπρα στη σύνοδο της 12ης Ιουλίου και στο ότι μεσολάβησε για να του επιτραπεί από τους Ευρωπαίους ηγέτες να πάει σε εκλογές. Η Γαλλία επιθυμεί η Ελλάδα να προχωρήσει τάχιστα στην πρώτη αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου (για να μην τεθεί εκ νέου θέμα Grexit) και στη συνέχεια να ξεκινήσει δουλειές με την Αθήνα. Οι Γάλλοι ανησυχούν, επειδή όλα τα φιλέτα της χώρας (π.χ. τα δώδεκα περιφερειακά αεροδρόμια και το Ελ. Βενιζέλος) τα έχουν πάρει οι Γερμανοί, ενώ βλέπουν με ανησυχία και την υπερβολική εξάρτηση από τις ΗΠΑ. Οι Γάλλοι θέλουν επίσης ευνοϊκή μεταχείριση για το ενεργειακό: ρεύμα, αέριο και υδρογονάνθρακες, αλλά και την ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης. Θέλουν τις υποδομές της χώρας: λιμάνια, δρόμους και τρένα. Επίσης καλοβλέπουν το κτηματολόγιο και γενικότερα το κομμάτι της χαρτογράφησης της χώρας, αλλά θέλουν να αναμειχθούν και με τον τουρισμό. Οι Γάλλοι επιδιώκουν και ιδιαίτερη πολιτική επιρροή επί της Ελλάδας, γι’ αυτό και τις επόμενες εβδομάδες θα την επισκεφτούν τόσο ο Ολάντ, όσο και ο Μοσκοβισί, αλλά και άλλοι αξιωματούχοι. Συναντήσεις με Γάλλους αξιωματούχους σε γαλλικό έδαφος είχαν τις προηγούμενες μέρες τόσο ο Στουρνάρας, όσο και το προεδρείο του ΣΕΒ. Το «Ελλάδα-Γαλλία συμμαχία» επιστρέφει.
Η εμμονή του Τσίπρα με το ζήτημα της ρύθμισης του χρέους και η συνακόλουθη υποβάθμιση όλων των υπολοίπων θεμάτων της χώρας (εθνικών, οικονομικών, παραγωγικών κ.λπ.) θα μας οδηγήσει σε νέες περιπέτειες, κατά το προηγούμενο παράδειγμα της επτάμηνης «σκληρής διαπραγμάτευσης». Στη λογική να κερδίσει τη ρύθμιση του χρέους, θα δώσει ό,τι αντάλλαγμα του ζητήσουν και στο τέλος ούτε τη ρύθμιση θα πάρει καλά καλά. Όταν ο τυχοδιωκτισμός συναντάται με τον ερασιτεχνισμό, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι τραγικό.
Η μεγάλη απόδραση: Εκλογές Σεπτεμβρίου 2015
Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη
Γράφουν: Γιώργος Καραμπελιάς & Γιώργος Ρακκάς
Εν
τέλει αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας
προσωπικά, κατόρθωσαν να κερδίσουν το στοίχημα που έθεσαν με το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015: Και να εξαπατήσουν τους Έλληνες αντιμνημονιακούς μέσα από ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα, αλλά και να τους μεταβάλουν σε μνημονιακούς, οδηγώντας τους σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο μια και η εμμονή στην αντιμνημονιακή ρητορεία οδηγούσε στον… Βαρουφάκη, τη Ραχήλ και τη Ζωή.
Η
δυναμική του δημοψηφίσματος, αυτού του 62% των Ελλήνων που συντάχθηκε
με το ΟΧΙ, ήταν αρκετή ώστε στον απόηχό του, μέσα σε μόλις δύο μήνες
–και πριν αρχίσουν οι Έλληνες να καταβάλουν το πανάκριβο κόστος του
μνημονίου–, να προσφέρει στον Τσίπρα ένα σημαντικό προβάδισμα έναντι των
παλαιο-μνημονιακών αντιπάλων του. Διότι εάν όλες οι μείζονες επιλογές
ήταν εξ ίσου μνημονιακές, για ποιο λόγο να επιλέξει κανείς τους
φθαρμένους παλαιο-μνημονιακούς και όχι τους νεο-μνημονιακούς; Εξάλλου ο
Τσίπρας προσέφερε ένα άλλοθι σε όλους εκείνους τους υποστηρικτές του ΟΧΙ
που ανακάλυψαν ότι προτιμούν το… ΝΑΙ! Η πιθανή επιστροφή τους στον
Μεϊμαράκη θα έμοιαζε με «φτύσιμο» στον ίδιο τον εαυτό τους. Προτιμότερος
λοιπόν ένας «αντιμνημονιακός» όπως ο Τσίπρας, που «υποχρεώθηκε να
λυγίσει», όπως και οι ίδιοι(!), παρά ένας πατενταρισμένος μνημονιακός. Ο
Λογαριασμός εξάλλου δεν έχει έλθει ακόμα. Κατά συνέπεια λοιπόν «Τσίπρας χωρίς αυταπάτες».
Επειδή πολλοί, πριν τρεις μήνες, έθεταν το δίλημμα: ή εκλογές ή δημοψήφισμα, είχαμε εν τέλει και δημοψήφισμα και
εκλογές, και μάλιστα στη «σωστή αλληλο-διαδοχή», ώστε η δυναμική ενός
ψευδεπίγραφου δημοψηφίσματος να οδηγεί και στην ανάκτηση της
κυβερνητικής εξουσίας. Γι’ αυτό, εξάλλου, όλες τις τελευταίες ημέρες της
προεκλογικής εκστρατείας του ο Τσίπρας στράφηκε εκ νέου προνομιακά στη
ρητορική του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Ιδιαίτερα μάλιστα, από τη στιγμή
και πέρα που διαπίστωσε ότι η ψήφος του ΟΧΙ έμενε ορφανή
εξ αιτίας της διαφαινόμενης αποτυχίας της ΛΑΕ και των λοιπών
διεκδικητών του ΟΧΙ και δεν κινδύνευε πλέον να του υπενθυμίσει κάποιος
τη μεγάλη απάτη που είχε διαπράξει. (Ίσως τώρα πολλοί φίλοι να κατανοούν
για ποιο λόγο είχαμε ταχθεί τόσο κάθετα ενάντια στην επιλογή της
συμμετοχής στο ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα, διότι σαν ουρά της είχε τον
εξαγνισμό των Τσίπρα-Καμμένου – και εν τέλει, όπως απεδείχθη, και την
επανεκλογή τους).
Απολύτως χαρακτηριστική υπήρξε η παταγώδης αποτυχία της ΛΑΕ,
παρά την παρουσία του Γλέζου, της Κωνσταντοπούλου και του Λαφαζάνη,
καθώς και ενός μεγάλου μέρους του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμα και το ΚΚΕ έχασε πάνω από 30.000 ψήφους συγκριτικά με τις εκλογές
του Ιανουαρίου. Η παλαιοκομουνιστική φρασεολογία και ιδεολογία της
«συνεπούς αριστεράς» όπως και η δραχμολαγνεία, δεν συνεγείρουν πλέον την
ελληνική κοινωνία. Εν τέλει ο Τσίπρας είχε ως αντίπαλό του μόνο την αποχή
ενός σημαντικού μέρους των οπαδών του ΟΧΙ. Μόνο που, ευτυχώς γι’ αυτόν,
η αποχή δεν περιορίστηκε στους δικούς του ψηφοφόρους, αλλά επεκτάθηκε
και σε όλους τους άλλους. Για ποιο λόγο άραγε να ψηφίσει ο νεοδημοκράτης
τον Μεϊμαράκη, όταν τον θεωρεί μία από τα ίδια, ενώ ο ίδιος, λίγες
μέρες πριν τις εκλογές, καλούσε τον Τσίπρα να συγκυβερνήσουν;! Επιπλέον
λειτούργησε και το επιχείρημα: «ας κυβερνήσει ο Τσίπρας για να εφαρμόσει
το μνημόνιο και να μη δραπετεύσει στην αντιπολίτευση.»
Εν τέλει λοιπόν η μεταπολίτευση εξεμέτρησε το ζην δια της δραπετεύσεως των πολιτών από τις κάλπες. Ο ελληνικός λαός δεν τιμώρησε στην κάλπη την προηγούμενη κυβέρνηση για τις επτάμηνες πομπές της, αλλά η τιμωρητική ψήφος αναδιπλώθηκε έξω
από την εκλογική διαδικασία, διαμορφώνοντας το ποσοστό ρεκόρ της
αποχής, 45%,– μεγαλύτερο και από εκείνο των εκλογών του 1946!. Πάνω από
700.000, από τους ήδη μειωμένους ψηφοφόρους του Ιανουαρίου, προτίμησαν
την αποχή. Γεγονός που καταδεικνύει σαφώς ότι τα υπόλοιπα κόμματα,
απέτυχαν να ασκήσουν πειστική αντιπολίτευση αρχών, οράματος και
προγράμματος, το δε αντιμνημονιακό αφήγημα όχι μόνο έχει εξαντληθεί αλλά
οδήγησε αντίθετα και σε υπερψήφιση των νέο-μνημονιακών κομμάτων, όπως ο
Σύριζα και οι Ανέλ!
Έτσι, ο εκλεκτός της Μέρκελ, του Ομπάμα, αλλά και της τουρκικής κυβέρνησης πέτυχε μια καθαρή νίκη
– η Ουάσιγκτον, το Βερολίνο, και η Άγκυρα έχουν κάθε λόγο να
πανηγυρίζουν. Εκείνος που έχασε, αντίθετα, είναι ο ελληνικός λαός ο
οποίος στάθηκε ανίκανος να αντιδράσει στην υπογραφή του Τρίτου
Μνημονίου, και οδηγείται εκών ή άκων στην υποταγή.
ΣΥΡΙΖΑ delenda est
«H βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική
αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή
Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις,
είμαι βέβαιος πως τούτοι οι
ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν
τη ζωντανή Ελλάδα, δεν
αντιπροσωπεύουν τίποτε
και υπάρχουν άγνωστοι,
πολλοί που δεν ξέρουν,
αλλά που αξίζουν…»
Γιώργος Σεφέρης
αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή
Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις,
είμαι βέβαιος πως τούτοι οι
ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν
τη ζωντανή Ελλάδα, δεν
αντιπροσωπεύουν τίποτε
και υπάρχουν άγνωστοι,
πολλοί που δεν ξέρουν,
αλλά που αξίζουν…»
Γιώργος Σεφέρης
Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς
Η
φράση αυτή του Γιώργου Σεφέρη εκφράζει απόλυτα τη σημερινή
πραγματικότητα και είναι μια εύστοχη και αξιοπρεπής απάντηση στο
πολιτικό σύστημα και όλες τις εκφράσεις του:
Ωστόσο,
παρότι «βλάπτουν την Συρία το ίδιο» (Κ. Καβάφης) υπάρχει ένα κεντρικό
διακύβευμα σ’ αυτές τις εκλογές. Η ανάγκη να ξεμπερδέψουμε οριστικά με
την μεταπολίτευση και τις καταστροφές που έχει επισωρεύσει τα τελευταία
εικοσιπέντε χρόνια από το 1990 και μετά, δηλαδή η ανάγκη να ηττηθεί
οριστικά και τελεσίδικα ο μηδενισμός και ο εθνομηδενισμός δηλαδή, πριν
απ’ όλους ο Σύριζα. Διότι εάν το
καθεστώς του γενικευμένου ευτελισμού θεσμών και αξιών ιδιαίτερα των
κοινωνιοκεντρικών και πατριωτικών, εγκαθιδρύθηκε από το ΠΑΣΟΚ και
κυριάρχησε απόλυτα στην περίοδο του Σημίτη,
η έσχατη έκφρασή του είναι ο Σύριζα και ο Αλέξης Τσίπρας. Ακριβώς διότι
αντιπροσωπεύουν το ιδεολογικό κουκούλι του μηδενισμού και του
εθνομηδενισμού το οποίο, καθώς κλείνει τον κύκλο της η μεταπολίτευση,
αναδεικνύεται στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Καθόλου τυχαία ο παλιός
πολιτικός εκφραστής αυτού του χώρου, το ΠΑΣΟΚ, έχει μεταβληθεί σε
λείψανο του παλιού εαυτού του και η μάζα των ψηφοφόρων του έχει
μετακινηθεί προς τον Σύριζα και τον Τσίπρα. Με αυτή την έννοια η
πολιτική ήττα του Σύριζα στις επόμενες εκλογές θα αποτελέσει μια πράξη κάθαρσης και
απελευθέρωσης για την ελληνική κοινωνία. Για μια πληθώρα από λόγους και
αιτίες τις οποίες θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε στα ακόλουθα κύρια
σημεία:
Πρώτον,
διότι ο Σύριζα και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του αποτελούν το
νευραλγικό κέντρο του εθνομηδενισμού που στις σημερινές συνθήκες συνιστά
τον υπ’ αριθμό ένα εχθρό και κίνδυνο της πατρίδας μας. Και αυτό, διότι η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός κινδυνεύουν κυριολεκτικώς με ιστορική έκλειψη τις
επόμενες δεκαετίες απειλούμενοι από την οικονομική παγκοσμιοποίηση, τη
δημογραφική κατάρρευση, την μετανάστευση των Ελλήνων στο εξωτερικό και
την είσοδο μεταναστευτικών ρευμάτων από την Ανατολή. Η Ελλάδα κινδυνεύει
να μεταβληθεί και πάλι σε μια σύγχρονη επαρχία του νεοθωμανισμού ή
ακόμα χειρότερα σε μια αποικία Γερμανών, Αμερικανών και Οθωμανών
ταυτοχρόνως, χωρίς ταυτότητα και υπόσταση. Απειλείται με την μεταβολή
της σ’ έναν λιβανοποιημένο ή κοσσοβοποιημένο «χώρο»
αντί για χώρα με ανεξαρτησία και αυτόνομο πολιτισμό. Η ιδεολογική
κυριαρχία της μηδενιστικής και εθνομηδενιστικής αριστεράς την οποία
εκφράζει κατεξοχήν ο Σύριζα και η οποία εκφράστηκε και κατά τους έξι
μήνες διακυβέρνησής του με την πολιτική του στο μεταναστευτικό, την
παιδεία, στον νόμο για την ιθαγένεια και στην εξωτερική πολιτική
–κατεξοχήν σε ότι αφορά το κυπριακό–, θα πρέπει με κάθε τρόπο να λάβει τέλος.
Και όχι μόνο για τα δεινά που επιφέρει αλλά και για το ότι κινδυνεύει
να επαναφέρει ως αντίπαλο δέος φασιστικές και ναζιστικές ιδεολογίες που
θα εμφανιστούν ως το μόνο αντίβαρο στον εθνομηδενισμό της κυρίαρχης
αριστεράς. Η ήττα λοιπόν του Σύριζα είναι προϋπόθεση και για τη
συγκρότηση επιτέλους μιας πατριωτικής εκδοχής της αριστεράς και για την
αποδυνάμωση του υπεδάφους πάνω στο οποίο οικοδομείται η ναζιστική
ακροδεξιά.
Κατά δεύτερο λόγο,
ο μηδενιστικός και κοσμοπολίτικος Σύριζα θα πρέπει να ηττηθεί για να
μπορέσουν να αναδειχθούν στο προσκήνιο τα μεγάλα προβλήματα του λαού και
του πολιτισμού μας, για να μπορέσει να αναδειχθεί το δημογραφικό ζήτημα ως το μεγαλύτερο εθνικό ζήτημα της χώρας, για να προσανατολιστεί η παιδεία μας προς μια σύγχρονη κατεύθυνση, στηριγμένη όμως στην παράδοσή μας,
για να απορριφθεί η λογική της ήσσονος προσπάθειας και της διάλυσης των
εκπαιδευτικών μηχανισμών. Διότι όλες οι λογικές των «πολυπολιτισμικών»
του Σύριζα οδηγούν όχι μόνο σε πληθυσμιακή και μορφωτική κατάρρευση,
αλλά κινδυνεύουν να νομιμοποιήσουν τις πιο ακραίες φιλελεύθερες
αντιλήψεις για την αξία μιας ιεραρχίας φασιστικού τύπου, απέναντι στην
παντελή έλλειψη αξιοκρατικής αξιολόγησης, και την αδιαφορία για την
πατρίδα και την παράδοση που προκαλεί μια αριστερά που έχει ως πρότυπό
της τον Φλαμπουράρη, τονΤσίπρα, τον Βαρουφάκη και τον Κουράκη.
Τρίτον,
διότι η εκλογική επιβράβευση ενός κόμματος που διέλυσε μέσα σε έξι ή
εφτά μήνες ότι είχε απομείνει από την ελληνική οικονομία, με την
κατάρρευση των επενδύσεων, το κλείσιμο των τραπεζών, την μείωση του
εθνικού εισοδήματος, την απώλεια δεκάδων δισεκατομμυρίων σε καταθέσεις,
την διάλυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την αύξηση της ανεργίας,
ισοδυναμεί με επιβράβευση του Ηροστράτου και
ακόμα περισσότερο με επιβεβαίωση μιας καθολικής τύφλωσης του ελληνικού
λαού. Και αυτό, μόνο και μόνο διότι οι πονηροί γιάπηδες του Μαξίμου και
οι επιτήδειοι εργολάβοι, μέντορές τους, επέλεξαν να προχωρήσουν σε
εκλογές πριν να έρθει ο λογαριασμός
από το επαίσχυντο μνημόνιο το οποίο υπέγραψαν. Πράγματι, θέλουν να
αποδείξουν αυτό που επαναλαμβάνει διαρκώς ο νεαρός τυχοδιώκτης, ότι οι
Έλληνες έχουν όντως μνήμη χρυσόψαρου;
Τέταρτον.
Ο Σύριζα θα πρέπει να ηττηθεί και μάλιστα κατά κράτος, διότι εξαπάτησε
τον ελληνικό λαό και το πλειοψηφικό αντιμνημονιακό του αίσθημα, με
αποκορύφωμα το ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα, το οποίο προκάλεσε για να
αποσυνθέσει ολοκληρωτικά το αντιστασιακό ήθος του ελληνικού λαού. Διότι
τον οδήγησε σε μία ψεύτικη σύγκρουση ώστε να μπορέσει να λύσει τα
εσωτερικά προβλήματα του κόμματός του και να υπογράψει εν τέλει το πλέον
επαίσχυντο μνημόνιο. Οδήγησε το
αντιμνημονιακό κίνημα, το οποίο εκμεταλλεύτηκε, σε αγαστή σύμπνοια με
έναν εξ συστήματος συκοφάντη και κάπηλο του πατριωτισμού, τονΠάνο Καμμένο,
σε μια επαίσχυντη ήττα. Εξαφάνισε τα τελευταία υπολείμματα ελπίδων για
μια πορεία που τα επόμενα χρόνια θα επέτρεπε τη σταδιακή απομάκρυνσή μας
από τα μνημόνια και την κατεδάφιση του μνημονιακού και θεσμικού
συστήματος που δημιούργησε. Ο Σύριζα και οι ΑνΕλ μετέβαλαν του Έλληνες
σ’ έναν ηττημένο λαό που στην καλύτερη περίπτωση προσδοκά και
επιβραβεύει τα μνημονιακά κόμματα που θα του προκαλέσουν τη μικρότερη
“ζημιά῾.
Πέμπτον, ο Σύριζα πρέπει να ηττηθεί διότι αποτελεί την επιλογή των ξένων,
την επιλογή των Αμερικανών, της κας Μέρκελ του Ολάντ και των Βρυξελλών
διότι αποτελεί την κύρια επιλογή του νεοθωμανισμού και του τουρκικού
προξενείου στη Θράκη, διότι αποτελεί την επιλογή του Μπόμπολα, του
Ψυχάρη και των Βαρδινογιαναίων. Ο Σύριζα αποτελεί το όργανο παλαιών αλλά
και νέων τζακιών, στη λογική πως μόνον αυτός μπορεί να ελέγξει τις
λαϊκές αντιδράσεις όπως είχε συμβεί με το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν και
επομένως θα διασφαλίσει εν τέλει την ομαλή εφαρμογή του μνημονίου.
Έκτον,
ο Σύριζα πρέπει να καταψηφιστεί γιατί η ανάδειξή του σε κυρίαρχο πόλο
της πολιτικής ζωής, έστω και με μία ψήφο, συναινούντος του άθλιου
εκλογικού νόμου και των πενήντα εδρών που προσφέρει ως δώρο, θα οδηγήσει
σε νέες περιπέτειες και καταστροφές την
χώρα, μέχρις ότου αποσυρθεί οριστικά από το πολιτικό προσκήνιο. Και
εξάλλου αυτό είναι το επιχείρημα όχι μόνο πολλών συστημικών παραγόντων
αλλά και πολλών φίλων. Ας αναλάβουν να διεκπεραιώσουν αυτοί το μνημόνιο
έτσι ώστε να διαλυθούν μια ώρα αρχύτερα και να επιτρέψουν την ταχύτερη
έξοδό μας σε μια νέα εποχή και ίσως και τη συγκρότηση ενός πατριωτικού,
δημοκρατικού και κοινωνιοκεντρικού πόλου. Δεν συμμεριζόμαστε αυτό το επιχείρημα διότι
το κύριο μέλημά μας δεν είναι με πια ταχύτητα θα καταστραφεί ο Σύριζα
–πράγμα που αποτελεί νομοτελειακή εξέλιξη– αλλά το πώς αυτή η αποσύνθεση
θα επισύρει τις λιγότερες δυνατές καταστροφές στη χώρα και το λαό.
Πιθανώς να είναι πιο αργή η διαδικασία αποδόμησής του, στην περίπτωση
που δεν θα αναλάβει αυτός τον πρώτο ρόλο στην εξουσία. Όμως το κύριο
μέλημά μας είναι η ταχύτερη κατά το δυνατό απομάκρυνσή του, έτσι ώστε να
αποφευχθούν νέες καταστροφές και συμφορές. Τόσο στο πεδίο της
οικονομίας όσο και στο μεταναστευτικό και τα εθνικά θέματα –κατεξοχήν δε
το κυπριακό όπου προετοιμάζεται με μεγάλη ταχύτητα ένα νέο σχέδιο Ανάν
με συνεργούς τους Συριζαίους (λέγε με Σία Αναγνωστοπούλου). Επειδή για
μας προέχει πάντα το συμφέρον της χώρας και όχι το στενό ιδεολογικό μας
συμφέρον, δεν είμαστε της λογικής ας αποκαταστρέψουν την χώρα ώστε να
καταστραφούν και οι ίδιοι ταχύτερα.
Έβδομον, εν τέλει η ήττα του Σύριζα και κυρίως της ηγετικής του ομάδας έχει και μια ισχυρή ηθική καιαισθητική
Για
όλους αυτούς του λόγους και χιλιάδες άλλους, ο ελληνικός λαός θα πρέπει
να δώσει ένα μάθημα στους νεογιάπηδες που υπέκλεψαν την ψήφο του τον
Ιανουάριο του 2015, και στο δημοψήφισμα του Ιουλίου, για να αρχίσει
επιτέλους μια νέα πορεία για την χώρα μας. Διάφοροι πονηροί, αβανταδόροι
του κου Τσίπρα, θα πουν πως μ’ αυτόν τον τρόπο πριμοδοτούμε το παλιό
πολιτικό σύστημα. Για μας δεν υπάρχει τίποτα πιο παλιό από τον Τσίπρα,
τον Φλαμπουράρη και την παρέα του, επιπλέον δε το παλιό πολιτικό σύστημα
είναι κλινικά νεκρό και επιβιώνει μόνο και μόνο ως αντίπαλο δέος στις
καταστροφές του Σύριζα. Ο Τσίπρας ανασταίνει τη Φώφη και τον Μεϊμαράκη.
Όσο ταχύτερα λοιπόν αποκαθηλώσουμε, τελειώσουμε την έσχατη έκφρασή του,
δηλαδή τον Σύριζα τόσο πιο γρήγορα θα περάσουμε σε μια νέα ιστορική
περίοδο χωρίς να κινδυνεύσουμε να εμφανιστεί ως νέο το ναζιστικό κόμμα και οι ιδέες του.
Ο Σύριζα και οι κάθε είδους εθνομηδενιστές πρέπει να φύγουν το ταχύτερο
δυνατό από το προσκήνιο, διότι αποτελούν τον σπόνσορα της Χ.Α. και των
ακροδεξιών ιδεών.
Μόνον
εάν ο ελληνικός λαός αρχίσει να συγκροτεί νέες πολιτικές δυνάμεις και
κυρίως νέα προτάγματα θα φράξουμε τον δρόμο και σε πιθανές εκτροπές της
δημοκρατίας, παράλληλα με τις εξίσου πιθανές εθνικές καταστροφές που μας
απειλούν στην γωνία του δρόμου. Διότι αν η χούντα των συνταγματαρχών
έκλεισε μια ιστορική περίοδο με την καταστροφή της Κύπρου, και ο
μεταπρατικός εκσυγχρονισμός κλείνει με τα μνημόνια και τις οικονομικές
καταστροφές που επέφερε, ας αποφύγουμε όσο μπορούμε και άλλες
μεγαλύτερες καταστροφές που μας απειλούν. Κατά συνέπεια… Γιώργο Σεφέρη στην κάλπη και προπαντός ΣΥΡΙΖΑ delenda est.
Το τελευταίο καταφύγιο του συριζισμού
Το τελευταίο καταφύγιο του συριζισμού,
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜ. "ΡΗΞΗ", Σεπτ.2015
Ένα
από τα βασικά επιχειρήματα τα οποία προβάλλουν οι Ευρωπαίοι εταίροι,
από τη Μέρκελ ως τον Ολάντ, για να υποστηρίξουν την επιλογή τους υπέρ
του Σύριζα και του Τσίπρα σ’ αυτές τις εκλογές, άποψη την οποία φαίνεται
να συμμερίζεται και ένα κομμάτι του ελληνικού κατεστημένου, είναι πως η
επικράτηση του Σύριζα, έστω και μ’ ένα ελάχιστο ποσοστό από τη ΝΔ,
είναι «αναγκαία», ώστε ο Σύριζα να συμμετάσχει στην επιβολή του
μνημονίου και να μην ενδυθεί εκ νέου μια αντιπολιτευτική και
αντιμνημονιακή λεοντή ως αντιπολίτευση. Γι’ αυτόν το λόγο, έχει στηθεί
ένας ολόκληρος και πρωτοφανής μηχανισμός προπαγάνδας που αποσκοπεί στην
εκλογή του Σύριζα ως πρώτου κόμματος στις εκλογές.
Κανάλια, εφημερίδες, πρεσβείες, ψίθυροι, συμβάλλουν με όσα μέσα μπορούν στην προβολή του Τσίπρα ως του αναντικατάστατου συμβιβασμένου, έτσι ώστε να γίνει η δουλειά, δηλαδή να εφαρμοστεί το μνημόνιο. Και το ίδιο σκέφτονται ακόμα και τμήματα της Ν.Δ. –μπορεί κανείς να κάνει πολλές σκέψεις για τον λόγο που ο Παυλόπουλος συνήργησε στην επίσπευση των εκλογών, καθώς και για τον μέντορά του Καραμανλή. Ένα ποσοστό νεοδημοκρατών εμφανίζεται διατεθειμένο να στηρίξει τον Τσίπρα επί τη βάσει αυτής της λογικής.
Ακόμα και ο έντονα δεξιών αποχρώσεων Στάμος Ζούλας, στην Καθημερινή, έφτασε να αναρωτηθεί ανοικτά σε άρθρο του, πριν από τρεις εβδομάδες, μήπως θα ήταν καλύτερα να εκλεγεί πρώτος ο Σύριζα! Μάλιστα, σε δημοσκόπηση της εταιρείας Pulse της 8ης Σεπτεμβρίου, στις μετακινήσεις των ψηφοφόρων εμφανίζεται ένα αναλογικά τεράστιο ποσοστό του 5% των ψηφοφόρων της Ν.Δ. στις εκλογές του Ιανουαρίου, το οποίο κατευθύνεται … προς τον Σύριζα. Τη στιγμή, δηλαδή, που ο Σύριζα έχει πολύ χαμηλή συσπείρωση, εμφανίζονται γύρω στους εκατό χιλιάδες νεοδημοκράτες ψηφοφόρους πρόθυμοι να στηρίξουν τον Τσίπρα. Ω, του θαύματος!
Κανάλια, εφημερίδες, πρεσβείες, ψίθυροι, συμβάλλουν με όσα μέσα μπορούν στην προβολή του Τσίπρα ως του αναντικατάστατου συμβιβασμένου, έτσι ώστε να γίνει η δουλειά, δηλαδή να εφαρμοστεί το μνημόνιο. Και το ίδιο σκέφτονται ακόμα και τμήματα της Ν.Δ. –μπορεί κανείς να κάνει πολλές σκέψεις για τον λόγο που ο Παυλόπουλος συνήργησε στην επίσπευση των εκλογών, καθώς και για τον μέντορά του Καραμανλή. Ένα ποσοστό νεοδημοκρατών εμφανίζεται διατεθειμένο να στηρίξει τον Τσίπρα επί τη βάσει αυτής της λογικής.
Ακόμα και ο έντονα δεξιών αποχρώσεων Στάμος Ζούλας, στην Καθημερινή, έφτασε να αναρωτηθεί ανοικτά σε άρθρο του, πριν από τρεις εβδομάδες, μήπως θα ήταν καλύτερα να εκλεγεί πρώτος ο Σύριζα! Μάλιστα, σε δημοσκόπηση της εταιρείας Pulse της 8ης Σεπτεμβρίου, στις μετακινήσεις των ψηφοφόρων εμφανίζεται ένα αναλογικά τεράστιο ποσοστό του 5% των ψηφοφόρων της Ν.Δ. στις εκλογές του Ιανουαρίου, το οποίο κατευθύνεται … προς τον Σύριζα. Τη στιγμή, δηλαδή, που ο Σύριζα έχει πολύ χαμηλή συσπείρωση, εμφανίζονται γύρω στους εκατό χιλιάδες νεοδημοκράτες ψηφοφόρους πρόθυμοι να στηρίξουν τον Τσίπρα. Ω, του θαύματος!
Η μακρά αποσύνθεση του παλιού, η οδυνηρή γέννηση του νέου
Του Γιώργου Καραμπελιά
Όπως έχουμε επαναλάβει η μεταπολιτευτική περίοδος χωρίζεται σε δύο μεγάλες εποχές, την πρώτη που κλείνει το 1988-1993 και τη δεύτερη
από το 1993 έως το 2015. Στην πρώτη ημιπερίοδο –παρά το υπονομευμένο
πεδίο πάνω στο οποίο ορθώνεται το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα, από την
αποδοχή του ακρωτηριασμού της Κύπρου, ο απολογισμός παραμένει θετικός.
Σημαντικές κοινωνικές αλλαγές χαρακτηρίζουν αυτή την πρώτη φάση
–γενίκευση κοινωνικών ασφαλίσεων, συνδικαλιστικά, ανθρώπινα δικαιώματα
και θεσμοί, σημαντικές βελτιώσεις στο πολιτικό οικοδόμημα και ελευθερία
του τύπου. Το εκκρεμές της πολιτικής ζωής κινείται προς τα αριστερά και
επηρεάζει ακόμα και τα δεξιά κόμματα («σοσιαλμανία»του Κων. Καραμανλή).
Στη διάρκεια αυτής της πρώτης περιόδου, δοκιμάσαμε μια άμεση πολιτική
και κοινωνική παρέμβαση με έναν έντονο ακτιβισμό, και μια στενή σχέση με
τα κοινωνικά υποκείμενα. Έτσι, θα δουλέψουμε ενεργά μέσα από τους
εργασιακούς χώρους και τα εργοστάσια για τη δημιουργία και την εμπέδωση
του εργοστασιακού συνδικαλισμού και του αγροτικού κινήματος, θα
παρέμβουμε στον εκδημοκρατισμό του στρατού με το κίνημα των φαντάρων,
καθώς και της δικαιοσύνης και της αστυνομίας. Θα παίξουμε έναν ενεργό
και πρωτοπόρο ρόλο στην επισήμανση των οικολογικών προβλημάτων, καθώς
και πάντα στην ανάδειξη των εθνικών προβλημάτων. Στο τέλος αυτής της
περιόδου, γύρω στο 1988, θα οδηγηθούμε και στη συγκρότηση ενός πολιτικού
υποκειμένου, που συνόψιζε και εμπεριείχε το διδάγματα και τις
κατακτήσεις δεκαπέντε χρόνων αγώνα. Το σχήμα των Οικολόγων Εναλλακτικών
που έζησε και δραστηριοποιόταν από το 1988 μέχρι το 1993. Και προς
στιγμήν φάνηκε πως είχε αρχίσει μια πορεία διαμόρφωσης ενός τέτοιου
πολιτικού υποκειμένου.
Ωστόσο, οι
μεγάλες γεωπολιτικές αλλαγές με την κατάρρευση του σοβιετικού
στρατοπέδου και η επαναβεβαίωση των νεοφιλελεύθερων αξιών μέσα από τη
λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, ήρθαν να βάλουν τέλος σε αυτή την πρόσκαιρη
Άνοιξη.
Εγκαινιάζεται έτσι η δεύτερη μεταπολιτευτική περίοδος, με κυρίαρχα τα παρακμιακά χαρακτηριστικά και τη γενικευμένη αλλοτρίωση
των μαζών. Καθόλου τυχαία είναι η περίοδος κατά την οποία εγκαινιάζεται
η ιδιωτική τηλεόραση, επεκτείνονται και γενικεύονται τα ευρωπαϊκά
προγράμματα, εγκαταλείπονται οι πατριωτικές παράμετροι της πολιτικής του
ΠΑΣΟΚ, και κυριαρχεί μια γενικευμένη απολιτικοποίηση των ευρύτερων
λαϊκών μαζών, χωρίς ίσως προηγούμενο στην ελληνική ιστορία.
Χαρακτηριστική ως προς αυτό, είναι η εξέλιξη της κυκλοφορίας και της
ανάγνωσης εφημερίδων, η οποία μέσα σε είκοσι χρόνια, έπεσε από τις
500.000 ή 700.000 φύλλα ημερησίως, σε κάτω από 100.000, ενώ
πολλαπλασιάστηκαν σαν τα μανιτάρια οι αθλητικές εφημερίδες και οι
εφημερίδες του σεξοκουτσομπολιού. Με εκπληκτική ταχύτητα, η ελληνική
κοινωνία μεταλλασσόταν σε μια ασπόνδυλη παρασιτική κοινωνία, με
αποκλειστικές αξίες σχεδόν τις αξίες της κατανάλωσης, και τη γενικευμένη
φθορά όλων των παλαιότερων αξιών. Χαρακτηριστική είναι η μεγάλη
σύγκρουση που δόθηκε ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος με αποκορύφωμα
την σύγκρουση Χριστόδουλου-Σημίτη, η οποία κατέληξε στην ήττα της
Εκκλησίας και εν τέλει στην ίδια την εσωτερική της μετάλλαξη. Μέσα σ’
αυτές τις συνθήκες όπου τον τόνο έδιναν έντυπα όπως το «Κλικ», το
«Στάτους», και οι δωρεάν εφημερίδες των Γεωργιλέδων και Τσαγκαρουσιάνων,
η ελληνική κοινωνία «εκσυγχρονίστηκε» επιτέλους, μόνο που αυτός ο
εκσυγχρονισμός υπήρξε απολύτως παρασιτικός και ξενόφερτος.
Αποφασιστικής σημασίας σε όλη αυτή την περίοδο υπήρξε ο πόλεμος
ενάντια στο ελληνικό έθνος-κράτος, που εκφράστηκε με καθολικό και
σαρωτικό τρόπο σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα, και συντριπτικά στο χώρο
της τέχνης, του βιβλίου, της διανόησης, και πάνω από όλα στον βασιλιά
τηλεόραση. Είχε κατασκευαστεί έτσι, ένας homo parasiticus που εντέλει
καθόριζε και την ίδια την πολιτική πραγματικότητα. Το πάλαι ποτέ
πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, θα γίνει φορέας του αποεθνικοποιητικού εκσυγχρονισμού,
με τον Σημίτη και τις λεγεώνες των τρεφόμενων από τον
κρατικό κορβανά και τα ευρωπαϊκά προγράμματα διανοουμένων του, ενώ οι
παλιές τους πατριωτικές του συνιστώσες θα συρρικνωθούν σταδιακά με το
ΔΗΚΚΙ, τον Χαραλαμπίδη, τον Παπαθεμελή και θα σβήσουν για να μην
αναφερθούμε στην εξέλιξη του «πατριώτη»… Άκη Τσοχατζόπουλου.
Κυκλοφορεί το επετειακό τεύχος -100 του περιοδικού Άρδην
Στο Άρδην τ. 100 (επετειακό τεύχος) που κυκλοφορεί, ασχολούμαστε με το Βατερλώ του Σύριζα, πως μέσα σε έξι μήνες μετατράπηκε σε μνημονιακό κόμμα και έφερε στην χώρα ένα τρίτο πιο επώδυνο Μνημόνιο. Ο Γιώργος Καραμπελιάς γράφει για τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου που οφείλει να αναγνωστεί ως μια ήττα του αντιμνημονιακού κόσμου, το ζητούμενο είναι να επικεντρωθούμε στις επόμενες μάχες. Δημοσιεύουμε τα βασικά σημεία της πανελλαδικής συζήτησης που παραγματοποίησε η Κίνηση Πολιτών Άρδην στις 20 Ιουνίου και που επικεντρώθηκε στην οικονομική κατάρρευση, το πολιτικό αδιέξοδο και τα παιχνίδια ψευδοεμφυλίου που στήνουν οι κυβερνώντες. Ο Γιώργος Καραμπελιάς με αφορμή ένα τρικάκι που μοίρασαν Αυτόνομοι στο Χαλάνδρι και είχε σύνθημα, "Να πεθάνει η Ελλάδα για να ζήσουμε εμείς" αναλύει τον εντεινόμενο κοινωνικό μηδενισμό, που είναι ιδιαίτερα ισχυρός στην νεολαία.
Στο αφιέρωμα του περιοδικού καταπιανόμαστε με το δημογραφικό, το μεταναστευτικό και την ιθαγένεια, που μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια είναι πολύ επίκαιρο. Ο πρώην γ.γ. πληθυσμού και κοινωνικής συνοχής, Άγγελος Συρίγος, παρουσιάζει τα θέματα της ιθαγένειας και της μετανάστευσης όπως τα έζησε τα προηγούμενα χρόνια από τη θέση στη δημόσια δίοίκηση. Ο συγγραφέας Αναστάσιος Λαυρέντζος γράφει για την παγίδα χαμηλής γονιμότητας που έχει πιαστεί η Ελλάδα. Ο Ευάγγελος Τσεκούρας προσεγγίζει τη νομική πλευρά του ζητήματος της απόδοσης Ιθαγένειας. Ο Γεώργιος Τσακαλίδης παρουσιάζει το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η χώρα τα επόμενα χρόνια.
Το Άρδην συμπληρώνει τα 100 τεύχη και τα 20 χρόνια κυκλοφορίας και κάνουμε μια μικρή αναδρομή στην πορεία του. Αναδημοσιεύουμε κάποια επιλεγμένα άρθρα από το 1ο τεύχος έως τα πιο πρόσφατα για να μπορεί να κρίνει ο αναγνώστης τη συνέχεια των βασικών θέσεων του Άρδην αυτή την εικοσαετία. Το Άρδην υπήρξε αυτά τα είκοσι χρόνια ένας χώρος πολιτικών πρωτοβουλιών, από τις πρώτες διαδηλώσεις ενάντια στη ντροπιαστική παράδοση των Ιμίων, όταν είχε εκδοθεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού, έως τη συμμετοχή του σε όλους τους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες, ενάντια στο Σχέδιο Ανάν και την καρατόμηση του Κυπριακού ελληνισμού, τέλος για την αντιμετώπιση της μεταβολής της χώρας σε μια αποικία χρέους της τευτονικής Ευρώπης.
Σε αυτό το αφιέρωμα λοιπόν αναδημοσιεύουμε από το πρώτο τεύχος (Μάρτιος 1996) το εισαγωγικό κείμενο, «Επιμένω και ... υπομένω», όπως και το κείμενο του "ευπατρίδη της Παγκόσμιας Επανάστασης" Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο), Μια άποψη για την κρίση των Ιμίων. Από το τ. 29 (Απρίλιος 2001) δημοσιεύουμε το κείμενο 5 χρόνια εκσυγχρονισμός, και από το τ. 9 (Αύγουστος 1997), Κύπρος, η Ελλάδα που αντιστέκεται. Ο δημοσιογράφος Φίλιππος Συρίγος ήταν από τους λίγους ανθρώπους των ΜΜΕ που εξαρχής ήταν αντίθετος στην ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων, στο κείμενό του, Μια συνωμοσία σιωπής (τ. 10, Νοέμβριος 1997) από ομιλία του σε σχετική εκδήλωση του Άρδην το 1997, αποκαλύπτει το παρασκήνιο της εποχής των παχιών αγελάδων.
Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας η μάχη με τον εκσυγχρονισμό και τον εθνομηδενισμό μεταφέρθηκε στο πεδίο της Ιστορίας και πιο συγκεκριμένα στα σχολικά βιβλία. Το Άρδην συμμετείχε ενεργά σε εκείνη τα μάχη, μια μικρή γεύση για το συνέβαινε ο αναγνώστης θα πάρει από το κείμενο Η πλαστογραφία της Ιστορίας και η προδοσία των διανοουμένων (τ. 63, Μάρτιος 2007). Οι βομβαρδισμοί της Γιουγκοσλαβίας στα τέλη του 90, επαναπροσγείωσαν τους Έλληνες στα Βαλκάνια, και ο Γιώργος Καραμπελιάς στο τ. 19 (Ιούνιος 1999) διαπίστωνε ότι οι βομβαρδισμοί αποτελούν αφετηρία για τη συνειδητοποίηση μιας νέας ταυτότητας. Ο Νεοκλής Σαρρής στο τ. 38 (Ιανουάριος 2003) σε ένα μεγάλο αφιέρωμα στη Μικρασιατική Καταστροφή μας είχε εμπιστευτεί ένα πολύ σπουδαίο κείμενο, Η Μικρασιατική Καταστροφή και η καρατόμηση της ελληνικής κοινωνίας από το εθνικό κράτος. Ενδεικτικό του εύρους των συνεργασιών του Άρδην είναι το κείμενο του Αλέκου Αλαβάνου για το Άγιο Όρος (τ. 11, Ιανουάριος 1998)
Ο Ελληνικός Κοινοτισμός είναι ένα από τα θέματα που με επιμονή τα προηγούμενα χρόνια προέβαλε το Άρδην, αναδημοσιεύουμε από το τ. 44 (Νοέμβριος 2003) που περιείχε ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Κοινοτισμό, το κείμενο Των Ελλήνων οι Κοινότητες.
Ο καθηγητής του γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Παύλος Καρανικόλας έδωσε συνέντευξη στον Νίκο Ντάσιο για τη Νέα Αγροτική Πολιτική και τι επιπτώσεις θα έχει για την αγροτική παραγωγή. Ο Αραβολόγος Πάνος Κουργιώτης προσφέρει ερμηνείες για το φαινόμενο της τζιχάντ και του τζιχαντισμού. Ο Νικόλαος Μπινιάρης αναλύει τις γεωπολιτικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στο διεθνές περιβάλλον της. Ο Δημήτρης Ξυδερός παρουσιάζει το βιβλίο των Κ. Καστοριάδη, Κρ. Λας και Ζ.Κ. Μισεά, Η Κουλτούρα του Εγωισμού. Ο Δημήτρης Γιαννάτος γράφει για το πρόσφατο Φεστιβάλ Κάνναβης που έγινε στο Σύνταγμα και διερωτάται αν στόχευε σε αποποινικοποίηση της εξάρτησης ή νομιμοποίηση της απόλυτης πολιτισμικής σκλαβιάς; Ο Γιάννης Ξένος παρουσιάζει το βιβλίο της Εύης Σκληράκης, Τα Δάνεια της Εξάρτησης και της Χρεοκοπίας (1824-1940).
Διαβάστε και διαδώστε το Άρδην,
το περιοδικό του δημοκρατικού πατριωτικού εναλλακτικού χώρου.
ΟΡΑΜΑΤΙΚΟΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ, ΕΜΦΥΛΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ
ΟΡΑΜΑΤΙΚΟΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ, ΕΜΦΥΛΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ
του Γιώργου Καραμπελιά
Εάν η υπόθεση δεν ήταν τραγική, η διακυβέρνηση έξι μηνών των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα ήταν η μεγαλύτερη opera buffa που παίχτηκε ποτέ στην Ελλάδα. Και το τραγικότερο ή κωμικότερο είναι πως οι θεατές το εκλάμβαναν ως σοβαρή πρόζα ή ίσως και τραγωδία. Πρόκειται για τον ορισμό του κωμικοτραγικού. Μια σειρά από αστείες προσωπικότητες, κομπάρσοι και καμποτίνοι, παίζουν σε ένα σοβαρό, τραγικό έργο και προκαλούν, αθέλητα, γέλωτα (μαζί με κλάματα) στους θεατές, παρά την τραγικότητα του έργου.
Μια ομάδα, η οποία εκτινάχθηκε στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας πριν από τρία χρόνια ακριβώς, τον Μάιο-Ιούνιο 2012, εξαιτίας της κατάρρευσης του μεγάλου αδελφού της, του ΠΑΣΟΚ, έπεισε σταδιακώς τους Έλληνες αλλά και την ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινή γνώμη, πως εκπροσωπεί μια πολύ σοβαρή και αξιόλογη πρόταση για την «ευρωπαϊκή αριστερά» στο σύνολό της. Και γιατί όχι, άλλωστε. Εδώ ο Σλαβόι Ζίζεκ, ένας κλόουν της φιλοσοφίας, έχει πείσει ολόκληρο τον πλανήτη πως αποτελεί τον διάδοχο του… Ζαν Πωλ Σαρτρ, γιατί λοιπόν ο Τσίπρας να μην αποτελέσει τον διάδοχο του… Κον Μπεντίτ; Καθόλου τυχαία, εξάλλου, αυτοί οι δύο, Τσίπρας και Ζίζεκ, συνέδεσαν σφικτά τις τύχες τους τα τελευταία χρόνια.
Πολλοί αξιόλογοι συγγραφείς και στοχαστές έχουν περιγράψει την καταστροφή του Λόγου και της σκέψης που έχει προκαλέσει η λεγόμενη μεταμοντέρνα κατάσταση, δηλαδή ο συμφυρμός των πάντων σε ένα άθροισμα όπου κουμάντο κάνουν εν τέλει τα ΜΜΕ και όσοι κρατάνε τα ηνία πίσω τους.
Πολλοί έχουν επισημάνει την ανάδυση του εφήμερου και του ασήμαντου στο προσκήνιο, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρου του δυτικού κόσμου, την εποχή της βαθύτερης παρακμής του. Εξάλλου, ο γνωστότερος Έλληνας καθηγητής «φιλοσοφίας», ο Θεοδόσης Πελεγρίνης, φίλος και αυτός του Αλέξη Τσίπρα, διακρίνεται για τις θεατρικές επιδόσεις του στον… Άμλετ, ως κωμωδία!
Το συνολικό πλαίσιο της ανάδυσης αυτού του μορφώματος το έχουμε περιγράψει σε αναρίθμητες ευκαιρίες, τα προηγούμενα χρόνια, μήνες και ημέρες, ώστε να μη χρειάζεται να επανέλθουμε αναλυτικά. Ωστόσο, αξίζει να εμβαθύνουμε λίγο στα ιδεολογικά και πολιτικά του χαρακτηριστικά.
Μια ομάδα, η οποία εκτινάχθηκε στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας πριν από τρία χρόνια ακριβώς, τον Μάιο-Ιούνιο 2012, εξαιτίας της κατάρρευσης του μεγάλου αδελφού της, του ΠΑΣΟΚ, έπεισε σταδιακώς τους Έλληνες αλλά και την ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινή γνώμη, πως εκπροσωπεί μια πολύ σοβαρή και αξιόλογη πρόταση για την «ευρωπαϊκή αριστερά» στο σύνολό της. Και γιατί όχι, άλλωστε. Εδώ ο Σλαβόι Ζίζεκ, ένας κλόουν της φιλοσοφίας, έχει πείσει ολόκληρο τον πλανήτη πως αποτελεί τον διάδοχο του… Ζαν Πωλ Σαρτρ, γιατί λοιπόν ο Τσίπρας να μην αποτελέσει τον διάδοχο του… Κον Μπεντίτ; Καθόλου τυχαία, εξάλλου, αυτοί οι δύο, Τσίπρας και Ζίζεκ, συνέδεσαν σφικτά τις τύχες τους τα τελευταία χρόνια.
Πολλοί αξιόλογοι συγγραφείς και στοχαστές έχουν περιγράψει την καταστροφή του Λόγου και της σκέψης που έχει προκαλέσει η λεγόμενη μεταμοντέρνα κατάσταση, δηλαδή ο συμφυρμός των πάντων σε ένα άθροισμα όπου κουμάντο κάνουν εν τέλει τα ΜΜΕ και όσοι κρατάνε τα ηνία πίσω τους.
Πολλοί έχουν επισημάνει την ανάδυση του εφήμερου και του ασήμαντου στο προσκήνιο, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρου του δυτικού κόσμου, την εποχή της βαθύτερης παρακμής του. Εξάλλου, ο γνωστότερος Έλληνας καθηγητής «φιλοσοφίας», ο Θεοδόσης Πελεγρίνης, φίλος και αυτός του Αλέξη Τσίπρα, διακρίνεται για τις θεατρικές επιδόσεις του στον… Άμλετ, ως κωμωδία!
Το συνολικό πλαίσιο της ανάδυσης αυτού του μορφώματος το έχουμε περιγράψει σε αναρίθμητες ευκαιρίες, τα προηγούμενα χρόνια, μήνες και ημέρες, ώστε να μη χρειάζεται να επανέλθουμε αναλυτικά. Ωστόσο, αξίζει να εμβαθύνουμε λίγο στα ιδεολογικά και πολιτικά του χαρακτηριστικά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)