Κάλεσμα του Άρδην για συμμετοχή στη γενική απεργία της Πέμπτης 12 Νοεμβρίου 2015.
Η εποχή των «μνημονίων» συνιστά τον θάνατο ενός ολόκληρου οικονομικού συστήματος, πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η πορεία της χώρας μας τα τελευταία 35 χρόνια. Και αφήνει πίσω του ερείπια, στρατιές ανέργων και υπο-απασχολούμενων, περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας –ενώ κράτος και αγορά φυτοζωούν με τεχνητή υποστήριξη από την «γενναιοδωρία» των ξένων δανειστών, που επιθυμούν να εγκαθιδρύσουν συνθήκες ενός άγριου, ληστρικού οικονομικού μοντέλου στην χώρα μας.
Ταυτόχρονα ποτέ άλλοτε οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν ένιωθαν παγιδευμένοι σε ανάλογο αδιέξοδο, όπως το σημερινό, μια και δοκίμασαν τα τελευταία χρόνια όλες τις εκδοχές που προσέφερε το πολιτικό σύστημα και κάθε φορά έπεφταν από το κακό στο χειρότερο, με αποκορύφωμα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτή, όχι απλώς συνέχισε στον ίδιο δρόμο με τους προηγούμενους, αλλά κατέστρεψε και την ίδια την αντιμνημονιακή ρητορεία που ανέξοδα προωθούσε εξαπατώντας τον κόσμο. Και έτσι αντί για έξοδο από τα μνημόνια εισπράξαμε τη χειρότερη και βαθύτερη μνημονιακή καταβύθιση.
Έτσι, όσο και αν πάλεψαν ορισμένες δυνάμεις, μειοψηφικές και αποκλεισμένες από το κεντρικό πολιτικό σύστημα, και τις παραφυάδες του (συνδικάτα, φορείς, κ.ο.κ.) να βρεθεί έγκαιρα μια θετική υπέρβαση της μεταπολίτευσης και του οικονομικού της παρασιτισμού, ώστε να διασωθούν οι θετικές κατακτήσεις της, δεν τα κατάφεραν, τουλάχιστον μέχρι τώρα.
Στη χώρα μας, πλέον, ο μη-ενεργός πληθυσμός ξεπερνάει τον οικονομικά ενεργό, την ίδια στιγμή που η πλειοψηφία ζει κάτω από συνθήκες μηδαμινής προστασίας: Ποιο συνδικάτο μίλησε για τους «αόρατους» της ελληνικής αγοράς εργασίας, τους εργαζόμενους που απασχολούνται στη μαύρη, τους «ελαστικούς» και τους «μπλοκάκηδες»; Ποιο Εργατικό Κέντρο πήρε μια ουσιαστική πρωτοβουλία για τους ανέργους, που εγκαταλείπουν την χώρα κατά δεκάδες χιλιάδες; Ποιος εμπορικός σύλλογος ή επιμελητήριο μίλησε ουσιαστικά για τους χρεοκοπημένους μικρομεσαίους; Απολύτως κανείς.
Όλοι αυτοί, όμως, και όχι η εξασφαλισμένη εργασία είναι πλέον η ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Αντίθετα, η τελευταία, είναι πλέον εξαιρετικά μειοψηφική, αναιμική, και βαλλόμενη δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Πόσο μάλλον όταν πλέον περιορίζεται στο δημόσιο ή εξαρτάται άμεσα από αυτό, και το ελληνικό κράτος πορεύεται πλέον στα τελευταία στάδια μιας ακραίας αποικιοποίησης, λέγοντας ναι σε όλα, με τον πρωθυπουργό του να περιφέρεται από συνδιάσκεψη σε συνδιάσκεψη μυξοκλαίγοντας και παρακαλώντας για ορισμένα ψίχουλα, δίνοντας απίστευτα ανταλλάγματα.
Θα πρέπει να το καταλάβουμε. Δυστυχώς, η μεταπολίτευση τελειώνει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Και μαζί της παίρνει και τις θετικές της κατακτήσεις.
Είναι σαφές πια ότι νέες δυνάμεις πρέπει να βγουν στο προσκήνιο. Δυνάμεις νέες ηλικιακά αλλά και άφθαρτες από το μεταπολιτευτικό συνδικαλιστικό σύμπαν που έχει ενσωματωθεί στην κομματοκρατία, και το σύστημα εξουσίας, αλλά και ιδεολογικά νέες. Και αν θέλουμε να μιλήσουμε μια ουσιαστική γλώσσα κοινωνικής δικαιοσύνης, πρέπει να μιλήσουμε για την ανασυγκρότηση της εργασίας. Γιατί αυτή πεθαίνει πλέον, μαζί με τον παραγωγικό ιστό της χώρας, μαζί με όλους τους σάπιους κλάδους που στηρίζονταν στη ρεμούλα ή στον μαζικό δανεισμό, και στη μακροβιότητα ενός μοντέλου που ήθελε να καταναλώνει τα πάντα δίχως να παράγει τίποτα.
- Θα πρέπει, λοιπόν, να μιλήσουμε με τους όρους των εργατικών, παραγωγικών συνεταιρισμών, καθώς και των επιχειρήσεων που σέβονται τα εργατικά δικαιώματα και θα αναλάβουν να απορροφήσουν τα αδρανή εργατικά χέρια.
- Θα πρέπει να μιλήσουμε με τους όρους του συντονισμού των κοινωνικών φορέων και των πολιτικών θεσμών (δήμοι, εργατικά κέντρα, επιμελητήρια, κράτος) για να υπάρξει ένας εκτεταμένος ανασχεδιασμός της οικονομικής δραστηριότητας σε υγιή, παραγωγική βάση.
- Θα πρέπει να μιλήσουμε για τους όρους οργάνωσης των ανέργων, αλλά και των άτυπα απασχολούμενων.
Και για να μην ξεχνάμε, θα πρέπει επί τέλους να μιλήσουμε την γλώσσα της αλήθειας και της κοινωνικής υπευθυνότητας: Οι απεργίες δεν είναι για να αγωνίζονται «ο φονιάς με τον θύτη αγκαλιά». Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να διεκδικεί ακόμα ρόλο εργατοπατέρα, την ίδια στιγμή που υπονομεύει ως κυβέρνηση κάθε εργασιακό κεκτημένο (πριν λίγες μέρες ο Αλεξιάδης, επανέφερε την πρόταση για Ειδικές Οικονομικές Ζώνες), καθώς και όλοι οι βολεμένοι του κατεστημένου συνδικαλισμού. Αλλά και όλοι οι δήθεν «ταξικιστές», επιμένουν εδώ και δεκαετίες στα ίδια και τα ίδια αδιέξοδα και λειτουργούν ανασταλτικά απέναντι σε οποιαδήποτε προοπτική μιας αυθεντικής κοινωνικής παρέμβασης στα πεδία της οικονομίας και της εργασίας, στο πλευρό της ανυπεράσπιστης πλέον πλειοψηφίας.
Μας γύρισαν στο… 1910, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ένα καθεστώς απατεώνων, «κωλοτούμπας», και ψεκασμένων που δίνει το τελικό χτύπημα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Πρέπει να κόψουμε δρόμο για το… 2015, αν θέλουμε οι δρόμοι και οι πλατείες να ξαναγεμίσουν, αυτήν την φορά με νόημα, όραμα και σκοπό.
ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΚΑΤΩ ΤΟ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΩΡΑ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΛΑΟ