Συμπεράσματα από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Κίνησης Πολιτών Άρδην
Στις 30 Ιανουαρίου 2016 πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Άρδην στην οποία συμμετείχαν σύντροφοι και φίλοι από πολλές πόλεις της Ελλάδας, την Κύπρο και το εξωτερικό. Εδώ παρουσιάζουμε συνοπτικά τα συμπεράσματα των σχετικών εργασιών.
Ι
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απειλεί να ολοκληρώσει την οικονομική και κοινωνική κρίση που εκδηλώθηκε στην χώρα μας από το 2009, προς μια γενικευμένη γεωπολιτική κρίση, που μπορεί να οδηγήσει σε ανοιχτή αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας, όχι μόνο του ελληνικού κράτους, αλλά και της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Προσφυγικό ζήτημα και «λύση» του Κυπριακού αποτελούν τις κεντρικές αιχμές αυτής της διαδικασίας: Στο πρώτο, η πολιτική ανοιχτών συνόρων της Τασίας Χριστοδουλοπούλου θα επιτρέψει στην Τουρκία να μεθοδεύσει την συστηματική εισαγωγή μιας ανθρωπιστικής κρίσης στην χώρα μας. Έτσι, έναν χρόνο μετά, η δυνατότητα της ελληνικής πολιτείας να προστατέψει τα σύνορά της, καθώς και να διαχειριστεί την εισροή και την διέλευση 1.000.000 ανθρώπων, υπονομεύτηκε καίρια και αποφασιστικά, με συνέπεια να τίθεται σχεδόν σε αμφισβήτηση η ύπαρξη των ελληνικών συνόρων, η χώρα να απειλείται από την Ε.Ε. με έξωση από την Σέγκεν, και να συζητούνται ανοιχτά διάφορες μορφές άσκησης συγκυριαρχίας στο Αιγαίο, από κοινού με την Τουρκία και την Ε.Ε. Για να μην μιλήσουμε για τους κρατικούς και τους κοινωνικούς πόρους που εξαντλούνται ή για την εφιαλτική προοπτική εγκλωβισμού εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στην χώρα μας –γεγονός που θα μας δημιουργήσει ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτιστικής και κοινωνικής συνοχής και θα θέσει τις βάσεις για την μεταβολή της Ελλάδας σε «Λίβανο των Βαλκανίων», και τη σταδιακή διολίσθηση της στη χοάνη των συγκρούσεων που σοβούν σε μια τεράστια επικράτεια, η οποία ξεκινάει από την Ανατολική Μεσόγειο και καταλήγει στον… Ειρηνικό Ωκεανό.
Στην ίδια λογική της «συγκυριαρχίας» κινείται και η προωθούμενη λύση στο Κυπριακό, η οποία θα δορυφοροποιήσει και ανοιχτά, θεσμικά, την Μεγαλόνησο στο νεο-οθωμανικό άρμα.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, η τεράστια ήττα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο πεδίο της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, έχει οδηγήσει στην απώλεια κάθε δυνατότητας αμφισβήτησης των σχεδιασμών τους για την χώρα, με συνέπεια να εντείνονται οι πολιτικές λιτότητας, και βίαιης λεηλασίας του εθνικού και του κοινωνικού πλούτου: Οι δυνάμεις που υποσχέθηκαν την άμεση παλινόρθωση της υστερο-μεταπολιτευτικής ευημερίας, όχι μόνον θα την ενταφιάσουν οριστικά, αλλά επιπλέον απειλούν και να ολοκληρώσουν τον εξανδραποδισμό μιας ολόκληρης χώρας και κοινωνίας,.
Ούτε λίγο, ούτε πολύ, αυτό που διακυβεύεται είναι μια τεράστια ιστορική οπισθοδρόμηση δύο αιώνων για τον Ελληνισμό, ο οποίος απειλείται να απορροφηθεί ξανά από την Ανατολή του, μάλιστα την στιγμή που τα δημογραφικά δεδομένα και ο κοινωνικός/οικονομικός του δυναμισμός είναι κατά πολύ χειρότερα σε σύγκριση με τον… 18ο αιώνα!
ΙΙ
Καθώς αυτά τα βασικά δεδομένα της συγκυρίας εκδηλώνονται ανοιχτά πλέον μπροστά στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, η τελευταία δείχνει να εγκαταλείπει το σοκ και την κατάθλιψη που προκάλεσε το «φιάσκο ΣΥΡΙΖΑ» μέσα στο 2015.
Το τελευταίο εικοσαήμερο έχουν ξεσπάσει ευρύτατες κινητοποιήσεις σε όλη την χώρα, με τους αγρότες να παίζουν τον ρόλο της κοινωνικής πρωτοπορίας στην έκφραση της νέας λαϊκής αγανάκτησης – και να ακολουθούν οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι επιστήμονες, ιδίως οι νέοι που πλήττονται αμεσότερα από τις ρυθμίσεις της νέας ασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Από όλους αυτούς, οι αγρότες έχουν καταφέρει να εκφράσουν τις ευρύτερες διαστάσεις του αδιεξόδου που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, συνδέοντας την επίθεση που δέχονται με ευρύτερα ζητήματα, όπως είναι η απειλή να ενταφιαστεί οριστικά η διατροφική αυτοδυναμία της χώρας, να ερημώσει η ελληνική περιφέρεια, κ.ο.κ.
Μπροστά σε αυτό το νέο κοινωνικό ρήγμα, οι κυβερνητικές δυνάμεις βρίσκονται σε άτακτη υποχώρηση. Το αδιέξοδό τους είναι απόλυτο, καθώς από την μια πλευρά οι δανειστές αξιώνουν την υλοποίηση ακόμα πιο σκληρών μέτρων, και από την άλλη η κοινωνία αντιδράει όλο και πιο μαζικά.
Το αδιέξοδο θα τροφοδοτήσει άμεσα πολιτικές εξελίξεις, καθώς δεν υπάρχει εναλλακτική λύση που θα διασφαλίσει την βιωσιμότητα της παρούσας κυβέρνησης. Οι δε επιλογές που θα πραγματοποιήσει ο Αλέξης Τσίπρας, θα παρθούν με αποκλειστικό κριτήριο την παραμονή του, ή έστω την συμμετοχή του μορφώματός του στην εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει άλλη επιλογή μπροστά στην επικείμενη πολιτική του κατάρρευση, από το να διατηρεί μια ισχνή βάση υποστηρικτών και συμμετεχόντων, που σιτίζονται από Υπουργεία, το Κοινοβούλιο και τις διοικητικές θέσεις των οργανισμών.
ΙΙΙ
Δυστυχώς, η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ήττα των τυχοδιωκτών που το απαρτίζουν. Επειδή οι τελευταίοι έπαιξαν και λεηλάτησαν την κοινωνική αγανάκτηση, διέσυραν την αντιστασιακή ταυτότητα των Ελλήνων, και πλειοδότησαν στην πιο εκφυλισμένη εκδοχή της Μεταπολίτευσης, το τέλος της εξουσίας τους θα σημάνει και μια μεγάλη στροφή του πολιτικού βαρόμετρου προς τα δεξιά.
Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη αποτελεί δείκτη για τους μετασχηματισμούς στο άμεσο μέλλον: Το «αίσχος ΣΥΡΙΖΑ» τροφοδοτεί εξ αντανακλάσεως την ηγεμονία ενός καθαρά αποικιακού μπλοκ στον ελληνικό πολιτικό κόσμο, βαλκανικού τύπου, ταυτόχρονα εθνομηδενιστικού και ακραία νεοφιλελεύθερου. Γύρω από αυτό, συσπειρώνονται σταθερότερα τα τμήματα της άρχουσας τάξης που ενίσχυσαν την θέση τους μέσα στην κρίση (ξενοδόχοι, εφοπλιστές κ.ο.κ.) αλλά και, προσωρινώς, δυνάμεις της κοινωνίας που πλήττονται από τα μέτρα που επιβάλει η παρούσα κυβέρνηση.
Παρότι εμφανίζονται κάποιες δυνατότητες για μια υπέρβαση της κρίσης του πολιτικού συστήματος από ταδεξιά, στην πραγματικότητα δημιουργείται ένα τεράστιο κενό εκπροσώπησης της κοινωνικής πλειοψηφίας. Διότι βέβαια ο νεο-φιιλλευθερισμός δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των ανέργων ή της φτωχοποιούμενης ελληνικής κοινωνίας.
Το κενό αυτό θα καλυφθεί από τις δυνάμεις εκείνες που θα καταφέρουν να εκφράσουν μια στροφή προς τον πατριωτισμό. Βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν όπου όλες οι αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας συμπυκνώνονται σ’ ένα κεντρικό διακύβευμα που θέτει υπό αμφισβήτηση την εθνική μας υπόσταση. Το δίλημμα αντίσταση ή εξαφάνιση λαμβάνει κυριολεκτικές διαστάσεις, αποκτάει σάρκα και οστά στην Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνα: Η διάσωση της κοινωνίας ταυτίζεται πλήρως με την εθνική σωτηρία.
Αυτή η πραγματικότητα θα εκφραστεί, δε, είτε με τη ριζική διαμόρφωση ενός αυθεντικού εθνικοαπελευθερωτικού προτάγματος, είτε δια της ενίσχυσης ενός μαζικότερου φασιστικού φαινομένου. Η κοινωνία, πάντως, θα «εθνικοποιηθεί» ούτως ή άλλως. Ακόμα και στο πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων, τη σκυτάλη από τα δημοσιοϋπαλληλικά στρώματα παίρνουν οι αγρότες, οι οποίοι αναγκάζονται να υπερασπιστούν την εθνική αγροτική παραγωγή, την διατροφική αυτοδυναμία της χώρας, την ελληνική ύπαιθρο και την βιωσιμότητα των ακριτικών περιοχών (αξίζει να σημειωθεί ότι τα πιο θερμά μέτωπα του αγροτικού κινήματος βρίσκονται στην Θράκη, και την Βόρεια Μακεδονία). Για να μην μιλήσουμε για την ολοένα και μεγαλύτερη βαρύτητα που αποκτάει το προσφυγικό ζήτημα –ως ζήτημα ταυτόχρονα εθνικό και κοινωνικό, ή το Κυπριακό αλλά και οι εξελίξεις στο Μακεδονικό.
Το γεγονός αυτό φαίνεται να διαφεύγει από τις ελάχιστες δυνάμεις οι οποίες έχουν απομείνει στο «αντιμνημονιακό μπλοκ» οι οποίες βρίσκονται παγιδευμένες ακόμα στην αυταπάτη αναζήτησης ενός «συνεπούς ΣΥΡΙΖΑ» -βλέπε Λαϊκή Ενότητα ή ακόμα μικρότερες, όπως το ρεύμα της «πατριωτικής αριστεράς», που βρισκόταν στον ΣΥΡΙΖΑ, κ.λπ. Εξ ου και η απουσία αυτοκριτικής επί της ουσίας, για την σύμπραξή τους στην κατασκευή του «Φραγκενστάιν-ΣΥΡΙΖΑ» και η συνακόλουθη γενική ατολμία να κινητοποιηθούν ώστε να πολιτικοποιήσουν την διάχυτη κοινωνική αγανάκτηση εναντίον του τελευταίου.
IV
Το κενό εκπροσώπησης, ως εκ τούτου είναι προς το παρόν απόλυτο, πράγμα που καθυστερεί την επιτάχυνση των πολιτικών διεργασιών, μόλο που αυτή τίθεται πλέον επιτακτική ανάγκη: Το τέλος της μεταπολίτευσης είναι πλέον τετελεσμένο –απειλεί να «τελειώσει» μάλιστα μαζί του και ολόκληρη την χώρα– ωστόσο όλες οι συγκροτημένες πολιτικές δυνάμεις παραμένουν πεισματικά κλεισμένες στο ιδεολογικο-πολιτικό της σύμπαν. Γι’ αυτό και προς το παρόν, δεν είναι δυνατόν να «κόψουμε δρόμο» στις διαδικασίες της πολιτικής συγκρότησης, επιλέγοντας τον δρόμο της ανασύνθεσης ενός πολιτικού πόλου δια μέσω της συσπείρωσης υπαρκτών, οργανωμένων δυνάμεων. Μόλο που κάτι τέτοιο είναι ευκταίο, και υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι και εφικτό. Σήμερα οι νέες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις δεν βρίσκονται στις πολιτικά καθυστερημένες πολιτικές συσσωματώσεις, αλλά αναδεικνύονται μέσα από τα μπλόκα των αγροτών. Ως εκ τούτου, το ζήτημα των συμμαχιών δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ακόμα συνολικά, αλλά στα επιμέρους ζητήματα που θέτει η συγκυρία (προσφυγικό, κυπριακό, πολιτικές λιτότητες κ.ο.κ.), και στα οποία, όπου είναι δυνατόν θα αναζητήσουμε ευρύτερες συσπειρώσεις –όπως κάναμε εξάλλου πάντοτε.
Από εκεί και πέρα, είμαστε αναγκασμένοι να βαδίσουμε τον δρόμο της δικής μας συγκρότησης –μέσα από την οργανωτική και πολιτική αναβάθμιση της Κίνησης Πολιτών Άρδην. Αυτή θα έχει δύο κατευθύνσεις, μια αμιγώς οργανωτική, και μια που θα αφορά στην πύκνωση των παρεμβάσεών μας.
V
Αποφασίσαμε, επομένως, να παρέμβουμε στα δυσκολότερα και ταυτόχρονα στα πιο καίρια ζητήματα της συγκυρίας, σε εκείνα μάλιστα όπου καταγράφεται το μεγαλύτερο κενό αντιπολίτευσης από την σκοπιά μιας δημοκρατικής πατριωτικής φωνής: Στο προσφυγικό, το Κυπριακό, ευρύτερα το ζήτημα του νεο-οθωμανισμού, το δημογραφικό και τη διάλυση της ελληνικής εκπαίδευσης και στην επιβολή ενός νέου πνευματικού μνημονίου που ισοπεδώνει τις νεώτερες γενιές.
Αρχικώς, δίνουμε προτεραιότητα στα ζητήματα αυτά, και προκρίνουμε την οργάνωση συστηματικής καμπάνιας στο κάθε ζήτημα, με την διεξαγωγή εκδηλώσεων και παρεμβάσεων σε όλη την Ελλάδα. Στόχος να αμφισβητήσουμε το μονοπώλιο που ασκεί στην δημόσια συζήτησή τους ο εθνομηδενισμός, και συνακόλουθα, να περιορίσουμε την άνοδο της άκρας δεξιάς.
Δεύτερον, θα προσπαθήσουμε να ολοκληρώσουμε τη διατύπωση ενός εναλλακτικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου για την χώρα που να απαντάει στα κεντρικά προβλήματα που ανακύπτουν από τις πολιτικές λιτότητας και το καθεστώς παρασιτικής αποικίας χρέους στο οποίο έχουμε περιέλθει:Ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού, εργασιακές σχέσεις, κοινωνική πρόνοια και ασφάλιση,αποκέντρωση και περιφερειακές ανισότητες. Όλα αυτά τα πεδία συνεχίζουν να υπονομεύουν καίρια και αποφασιστικά τη βιωσιμότητα της ελληνικής κοινωνίας, αδυνατίζοντας περαιτέρω την ούτως ή άλλως κλυδωνιζόμενη εσωτερική δυναμική της χώρας.
Στα προηγούμενα χρόνια, το «αντιμνημονιακό κίνημα», επειδή ακριβώς κηδεμονεύτηκε από τις κρατικιστικές δυνάμεις, που προωθούσαν ίδια ταξικά και πολιτικά συμφέροντα, απέτυχε να κατασκευάσει αποτελεσματικά αναχώματα στον εξανδραποδισμό της ελληνικής κοινωνίας. Κι αυτό διότι, επέμεινε να αντιμετωπίζει τον οικονομικό και κοινωνικό Αρμαγεδδών από την σκοπιά του παρασιτισμού, υπερασπίζοντας ένα μοντέλο ελληνικής Πολιτείας, οικονομίας και κοινωνίας που πνέει τα λοίσθια. Είναι επιτακτική, επομένως, η ανάγκη διαμόρφωσης μιας νέας εναλλακτικής στρατηγικής, από κοινού με τις ελάχιστες ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις που έχουν απομείνει στην χώρα, ώστε να αρθρωθεί ένας νέος πολιτικός λόγος που θα διασώζει το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης και θα απαντάει αποτελεσματικά στην στροφή προς τον νεοφιλελευθερισμό, την οποία τροφοδοτεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με το κυβερνητικό του φιάσκο.
Τρίτον, η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε παραμένει σε τελευταία ανάλυση απόρροια μιας πολύ βαθιάς υπαρξιακής, πνευματικής και πολιτισμικής παρακμής. Γι’ αυτό και πρέπει να τοποθετήσουμε τον αγώνα ενάντιά της στο επίκεντρο της συλλογικής μας δραστηριότητας. Γι’ αυτό και η πολιτιστική/πνευματική παρέμβαση παραμένει υψηλή προτεραιότητα στις δραστηριότητες των στεκιών, των δημοτικών κινήσεων, και των τοπικών ομάδων της Κίνησής μας.
VI
Τέλος, αποφασίσαμε να αντιμετωπίσουμε συστηματικότερα το ζήτημα της δικής μας οργανωτικής συγκρότησης: Θεωρούμε πλέον ότι οι συνθήκες είναι ώριμες για τον μετασχηματισμό του ρεύματός μας σεοργανωμένο δίκτυο, το οποίο θα περιλαμβάνει ενεργές τοπικές κινήσεις στις μεγάλες πόλεις της χώρας, παγιωμένη δομή, τακτικές συναντήσεις, δευτεροβάθμια όργανα συντονισμού.
Εδώ και δύο δεκαετίες, ο ιδεολογικο-πολιτικός χώρος του Άρδην και της Ρήξης έχει πραγματοποιήσει εκατοντάδες παρεμβάσεις σε όλη την Ελλάδα, στην μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ζητημάτων. Προβάλλοντας μια συνολική άποψη και ένα όραμα για τον ελληνισμό του 21ου αιώνα, το οποίο μάλιστα έχει διαμορφωθεί μέσα από μια πορεία αντιστασιακής δραστηριότητας δεκαετιών. Σήμερα, ήρθε ο καιρός να συμπυκνώσουμε και να συνθέσουμε αυτήν την δραστηριότητα σε ένα νέο οργανωτικό σχήμα το οποίο θα αναλάβει πλέον κανονικά και ολοκληρωμένα να παρεμβαίνει στους άξονες της εθνικής απελευθέρωσης, της κοινωνικής χειραφέτησης, της οικολογίας, της άμεσης δημοκρατίας και της παραγωγικής και πολιτιστικής αναγέννησης.
Προς αυτή την κατεύθυνση, αποφασιστικής σημασίας είναι η αυτο-οργάνωση των φίλων και συντρόφων μας, σε ομάδες του Άρδην σε όλη την Ελλάδα, έτσι ώστε να μπορέσουμε να παρέμβουμε ενεργότερα στις πολιτικές εξελίξεις που επιταχύνονται.