Η Δευτέρα Παρουσία της Πρώτης Φοράς Αριστεράς
Η Δευτέρα Παρουσία της Πρώτης Φοράς Αριστεράς
Σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη!
Μετά από πολυετείς ανασκαφές, εντοπίστηκαν οι πανάρχαιες κατακόμβες των Πρωτοαριστερών στην Αίγινα, όπου είχαν καταφύγει για να γλιτώσουν τους διωγμούς του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Κουλη-γούλα. Τις κατακόμβες κοσμεί μια περίεργη τοιχογραφία εσχατολογικού περιεχομένου, την οποία και παραθέτουμε. Oι αρχαιολόγοι ψάχνουν ακόμα να βρουν το νόημα της περίτεχνης αυτής εικόνας…
εφημερίδα Ρήξη, φ. 123, Μάιος 2016
www.psorokostena.gr
Ολοήμερα σχολεία σε αποδρομή
Η «ταξική» εξίσωση του Φίλη, που οδηγεί σε μεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα
του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου
του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου
Ο «εξορθολογισμός» ως πολιτική της κυβέρνησης, που ως αντιπολίτευση εννοούσε την λέξη ως νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση, εφαρμόζεται με δήθεν ταξικό και προοδευτικό πρόσημο στα Δημοτικά σχολεία, μέσα από το Ενιαίο Τύπο Δημοτικού Σχολείου.Το ολοήμερο σχολείο καταργείται, και οι τυχοδιωκτικές πιρουέτες και τα μαγειρέματα του Φίλη, θα οδηγήσουν σε «εξοικονόμηση» και σε μετακίνηση δασκάλων και εκπαιδευτικών ειδικοτήτων, ώστε να καλυφθούν κενά, σε Γυμνάσια και Λύκεια. Οι προεκλογικές υποσχέσεις και οι υπαρκτές ανάγκες, για τις προσλήψεις αναπληρωτών, οδήγησαν ήδη στην δαπάνη 160 εκατομμύριων ευρώ από τις πιστώσεις του ΕΣΠΑ έως το 2020 και απομένουν 190 εκατομμύρια για την υπόλοιπη περίοδο. Η κατάργηση του ολοήμερου σχολείου φαίνεται να προσθέτει περίπου 3000 εκπαιδευτικούς, σε μια στιγμή που υπάρχει ανάγκη πρόσληψης μόνιμων εκπαιδευτικών για να μην κλείσουν σχολεία, σύμφωνα και με τον υφυπουργό κο Πελεγρίνη
Έτσι, με το νέο σχολείο, κατά μία ώρα μειώνονται σε Α΄-Β΄ τάξεις, η διδασκαλία Ελληνικών και Μουσικής, σε Γ΄-Δ΄ η Μελέτη Περιβάλλοντος, σε Ε΄-ΣΤ΄ τα Θρησκευτικά και η Θεατρική Αγωγή, σε Γ΄-Δ΄-Ε΄-ΣΤ΄ η Πληροφορική. Οι μαθητές θα μπορούν να γευματίζουν (1:20 -2:00 μμ), να μελετούν (2:15 – 3:00 μμ) και «απασχολούνται» δημιουργικά (3:15 – 4:00 μμ).
Η πρωινή ζώνη (7:00-8:00 μμ) καταργείται, ενώ τη θέση του υπεύθυνου του ολοήμερου σχολείου θα αναλαμβάνουν εκ περιτροπής οι εκπαιδευτικοί ανάλογα με το πρόγραμμά τους. Επιπλέον, ο σύλλογος διδασκόντων θα ορίζει ποιοι θα εργάζονται στο ολοήμερο με βάση τις ώρες που πρέπει να συμπληρώσουν οι εκπαιδευτικοί για να καλύψουν το ωράριό τους. Έτσι, αφαιρείται η κεντρική συνεκτική εκπαιδευτική λογική του σχολείου βάσει διοικητικών αναγκών.
Και βέβαια το καθοριστικό στοιχείο κατάργησης του ολοήμερου σχολείου είναι η προϋπόθεση «στο ολοήμερο πρόγραμμα να γράφονται και να φοιτούν οι μαθητές των οποίων και οι δύο γονείς είναι εργαζόμενοι, προσκομίζοντας σχετική βεβαίωση του φορέα εργασίας τους». Για την σύσταση ολοήμερου σχολείου, απαιτείται ελάχιστος αριθμός 14 μαθητών, των οποίων και οι δύο γονείς πρέπει προσκομίζουν βεβαίωση ότι εργάζονται. Το γεγονός αυτό θα πλήξει ιδιαίτερα τα σχολεία με λίγους μαθητές, ενώ κοινωνικά, ιδιαίτερα στις λαϊκές οικογένειες, είναι σπάνιο πια να υπάρχουν δύο εργαζόμενοι γονείς και μάλιστα ασφαλισμένοι, ώστε να προσκομίσουν βεβαιώσεις εργασίας. Είναι βέβαιο, ότι η κυβέρνηση πιστεύει σοβαρά, την… διακήρυξη του Πρωθυπουργού, ότι η Ανάσταση της ανάπτυξης θα έρθει με την θρησκευτική Ανάσταση και γι’ αυτό, το 30% ανεργίας στην χώρα, η ελαστική, η εκ περιτροπής και η μαύρη εργασία, δεν θεωρούνται εμπόδια για τη λειτουργία του ολοήμερου σχολείου. Επίσης, φήμες που θέλουν την κυβέρνηση να προτείνει το μέτρο αυτό, ώστε να τονωθεί ο κοινοτικός θεσμός των γιαγιάδων και της οικογένειας, φροντίζοντας τα παιδιά που δεν θα δικαιούνται το ολοήμερο σχολείο, είναι ανυπόστατες!
Σοβαρά τώρα. Η νεοφιλελεύθερη αποικιοποίηση της χώρας, η εμπέδωση της γκλομπαλιστικής εκπαίδευσης της αμάθειας, η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και η συνολική αποδόμηση συλλογικών δημοσίων θεσμών, συναντά την ιδεοληψία, τον τυχοδιωκτισμό και την τσαπατσουλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Η μεγαλύτερη ταξικότητα και ανισότητα στην παιδεία, θα προκύψει μέσα από οργουελικές φράσεις για κοινωνική εκπαιδευτική ισότητα, όπως διακηρύττει ο Φίλης.
Τα ολοήμερο σχολείο που υπήρχε δεν ήταν το ιδανικό, πιο πολύ επειδή εφαρμόζεται εντός πλαισίου που συστηματικά προωθεί το φτηνό και υποβαθμισμένο «σχολείο της αμάθειας. Με αρχές ενός ουδέτερου παγκοσμιοποιημένου πλανήτη, με διακηρύξεις δήθεν εναλλακτικών και μοντέρνων μεθόδων παιδαγωγικής. Παρόλα αυτά αποτελούσε μια βάση, που ενσωμάτωνε κάποια στοιχεία ενιαίου σχολείου, και τα οποία μια πνευματική και η αξιακή αλλαγή του πλαισίου, θα μπορούσε να το διαμορφώσει σε πραγματικά κοινοτικό και δημόσιο.
Με το «νέο» σχολείο, όμως, προκύπτουν τα παρακάτω, «επαναστατικά» προτάγματα:
– Εξασφαλίζει άνισες ευκαιρίες, καθώς αφορά σχολεία μεγαλύτερα από 4θεσια, αλλά και παιδιά των οποίων εργάζονται και οι δυο γονείς. Επίσης, η μείωση και η συρρίκνωση της μελέτης, η υποβάθμιση διδακτικών αντικειμένων, όπως οι ξένες γλώσσες και η πληροφορική, πλήττουν τα φτωχότερα παιδιά, αποδομούν τον κοινωνικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, ενώ ενισχύουν την ιδιωτική φροντιστηριακή εκπαίδευση.
– Δημιουργεί σχολείο διαφορετικών ταχυτήτων, όχι από επιστημονική ανάγκη ή εξειδίκευση, αλλά επειδή προσαρμόζει τη λειτουργία του σχολείου σύμφωνα με το διαθέσιμο προσωπικό, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσει το μεγάλο πρόβλημα των κενών σε εκπαιδευτικό προσωπικό για την διεύρυνση και ανάπτυξη ενός αναβαθμισμένου ενιαίου σχολείου. Παράλληλα, χιλιάδες αναπληρωτές ειδικοτήτων θα χάσουν την δουλειά τους, καθώς σύμφωνα με το Υπουργείο, το επόμενο σχολικό έτος θα προσληφθούν 7000 λιγότεροι αναπληρωτές ειδικοτήτων.
Για άλλη μια φορά, ο ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζει το κρέας, ψάρι και εφαρμόζει το δημοσιονομικό μνημόνιο, δήθεν προς χάριν των αδυνάτων, με την περισσή υποκρισία που τον διακατέχει. Το γεγονός, ότι ο εξορθολογισμός και η ενίσχυση του σχολείου θα μπορούσε να προκύψει με επιλογές, όπως, η καλύτερη κατανομή δασκάλων, η άρση των αποσπάσεων και των μετατάξεων, η εξοικονόμηση πόρων από την ενοικίαση κτηρίων που δίνει το κράτος, ενώ υπάρχουν πολλά άδεια κρατικά κτίρια ή δίνοντας στην παιδεία, τις μισθολογικές προσαρμογές των Δημοσίων Υπαλλήλων και των ειδικών συμβούλων και συνεργατών που ψηφίστηκαν πρόσφατα, κ.α, εξηγείται τόσο από την έλλειψη οράματος, όσο και από την τυχοδιωκτική και εξουσιαστική αλαζονεία των χρήσιμων «αριστερών».
Το δημοκρατικά, ενιαίο κοινωνικό σχολείο δεν θα προκύψει με τα περισσεύματα και την «επαναστατική» κοπτοραπτική.
Ενιαίο είναι το σχολείο που εμπεριέχει και δεν αποκλείει. Για να το πετύχεις, όμως πέρα από χρήματα, χρειάζεται να έχεις συνολική και συλλογική αφήγηση για τον τόπο μας και κάτι τέτοιο δεν περισσεύει στην καταστροφική παρέα του Μαξίμου.
Νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας: Ο αγώνας για το Δημόσιο Σχολείο συνεχίζεται - ενάντια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της Κυβέρνησης
Την Παρασκευή 13 Μαΐου 2016, οι Σύλλογοι Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λιβαδειάς και Θήβας πραγματοποίησαν νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη Δ/νση Α΄/θμιας Εκπ/σης Βοιωτίας ενάντια στην αντι-εκπαιδευτική επίθεση της Κυβέρνησης.
Αναδείχθηκαν όλα τα ζητήματα και τα προβλήματα που δημιουργούνται από τις πρόσφατες κυβερνητικές αποφάσεις και τονίστηκε η ανάγκη ενωτικά και αγωνιστικά να ακυρωθεί η νέα αντι-εκπαιδευτική πολιτική.
Αναδείχθηκαν όλα τα ζητήματα και τα προβλήματα που δημιουργούνται από τις πρόσφατες κυβερνητικές αποφάσεις και τονίστηκε η ανάγκη ενωτικά και αγωνιστικά να ακυρωθεί η νέα αντι-εκπαιδευτική πολιτική.
Kαταδικασμένοι στη λήθη
Γράφει ο Γ.Κ. στη Ρήξη που κυκλοφορεί, Μάιος 2016
Τα παράσιτα του ΣΥΡΙΖΑ το έκαναν και πάλι το θαύμα τους! Κολλημένα σαν βδέλλες στην εξουσία, απομυζούν την τελευταία ικμάδα του ελληνικού λαού, υπογράφοντας το πιο καταστροφικό μνημόνιο που μεταβάλλει τη χώρα, οριστικά, τελεσίδικα, σε προτεκτοράτο. Δεσμεύουν τις μελλοντικές κυβερνήσεις και τον ελληνικό λαό μέχρι τρίτης γενεάς τουλάχιστον. Παράλληλα, μέσα από την προσφυγική κρίση, επιταχύνουν την υποταγή της χώρας στην Τουρκία και το ΝΑΤΟ, ενώ ανοίγουν τον δρόμο για την ισλαμοποίηση που ακολουθεί.
Τους ζούμε εδώ και σαράντα χρόνια σε όλη τη μεταπολίτευση. Πάντα παράσιτα. Ξεκίνησαν, εξαργυρώνοντας πανάκριβα την όποια συμμετοχή τους στο αντιδικτατορικό κίνημα –όπου και εκεί με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρονταν, βλέπε την καταγγελία του Πολυτεχνείου από τον Δρακόπουλο του ΚΚΕεσ. και την Πανσπουδαστική– και έγιναν ισόβιοι βουλευτές, αιώνιοι συνδικαλιστές, καθηγητές πανεπιστημίων, μεγαλοδημοσιογράφοι, επιχειρηματίες. Με τη συμβολή και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, κατέστρεψαν τα πανεπιστήμια και την εκπαίδευση, στρέφοντας τους φοιτητές και τους νέους στη λογική του εύκολου πτυχίου (του «πολιτικού πέντε») και των αντιγραφών, ενώ υπονόμευσαν καθοριστικά την άμυνα της χώρας ως προς τη συμμετοχή του λαού στον στρατό.
Διείσδυσαν μέσα από διαφόρους διαύλους στη νέα εξουσία του ΠΑΣΟΚ – ποιος από τους παλιούς δεν θυμάται τον Λαλιώτη, τον Ευθυμίου και τη «Γραμματεία Νέας Γενιάς» όπου συνωστίζονταν οι «αριστεροί αγωνιστές»; Και έκτοτε λειτουργούσαν ως το think tank του ΠΑΣΟΚ σε όλη τη μεταπολίτευση.
Η Σοβιετία, η… Ρουμανία και η Ανατολική Γερμανία έπαψαν να υπάρχουν, έμειναν όμως τα ορφανά τους… καθώς και ο Μπόμπολας ή ο Κόκκαλης – εξάλλου, ο τελευταίος, μαζί με τη Ζήμενς, φρόντισε να ανταμείψει και τους συντρόφους του ενιαίου Συνασπισμού στην περιβόητη διακομματική μοιρασιά της κυβέρνησης Τζαννετάκη.
Από το 1990 και μετά, ξεσάλωσαν, παίζοντας σε όλα τα ταμπλό. Παρασιτώντας σε όλα τα κινήματα, έγιναν και «αντιπαγκοσμιοποιητικοί», έχοντας προηγουμένως ψηφίσει το Μάαστριχτ, και τάχθηκαν «ενάντια» στους Ολυμπιακούς, αφού πρώτα, το 1996, είχαν συμμετάσχει στη διεκδίκησή τους. Πάντα δίπλα στον Σημίτη, –Λιάκος, Τσουκαλάς, Αναγνωστοπούλου–, έχοντας αλώσει όλα τα «ιδρύματα» των Τραπεζών και των εφοπλιστών, τασσόμενοι υπέρ του Σχεδίου Ανάν και της Ρεπούση, έφθασαν μέχρις εδώ.
Όταν ο παρασιτικός εκσυγχρονισμός μπήκε στην επιθανάτια κρίση του, ανέλαβαν τα κατεξοχήν παράσιτα της μεταπολίτευσης, που επιβίωσαν δολιχοδρομώντας μέσα από όλες τις κρίσεις και τις καταρρεύσεις, να προσφέρουν την τεχνογνωσία τους, το παρασιτιλίκι στην αποθέωσή του, ολοκληρώνοντας την καταστροφή της χώρας. Ως πρωταθλητές της παρασιτικής ενσωμάτωσης θα αναλάμβαναν και την τελευταία πινελιά στον πίνακα του δράματος.
Όμως νιώθουν κατά βάθος πως δεν έχει πλέον άλλες πιρουέτες διαφυγής, η Damnatio memoriae τους περιμένει. «Σκατόψυχοι»… σε απλά ελληνικά.
Τους ζούμε εδώ και σαράντα χρόνια σε όλη τη μεταπολίτευση. Πάντα παράσιτα. Ξεκίνησαν, εξαργυρώνοντας πανάκριβα την όποια συμμετοχή τους στο αντιδικτατορικό κίνημα –όπου και εκεί με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρονταν, βλέπε την καταγγελία του Πολυτεχνείου από τον Δρακόπουλο του ΚΚΕεσ. και την Πανσπουδαστική– και έγιναν ισόβιοι βουλευτές, αιώνιοι συνδικαλιστές, καθηγητές πανεπιστημίων, μεγαλοδημοσιογράφοι, επιχειρηματίες. Με τη συμβολή και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, κατέστρεψαν τα πανεπιστήμια και την εκπαίδευση, στρέφοντας τους φοιτητές και τους νέους στη λογική του εύκολου πτυχίου (του «πολιτικού πέντε») και των αντιγραφών, ενώ υπονόμευσαν καθοριστικά την άμυνα της χώρας ως προς τη συμμετοχή του λαού στον στρατό.
Διείσδυσαν μέσα από διαφόρους διαύλους στη νέα εξουσία του ΠΑΣΟΚ – ποιος από τους παλιούς δεν θυμάται τον Λαλιώτη, τον Ευθυμίου και τη «Γραμματεία Νέας Γενιάς» όπου συνωστίζονταν οι «αριστεροί αγωνιστές»; Και έκτοτε λειτουργούσαν ως το think tank του ΠΑΣΟΚ σε όλη τη μεταπολίτευση.
Η Σοβιετία, η… Ρουμανία και η Ανατολική Γερμανία έπαψαν να υπάρχουν, έμειναν όμως τα ορφανά τους… καθώς και ο Μπόμπολας ή ο Κόκκαλης – εξάλλου, ο τελευταίος, μαζί με τη Ζήμενς, φρόντισε να ανταμείψει και τους συντρόφους του ενιαίου Συνασπισμού στην περιβόητη διακομματική μοιρασιά της κυβέρνησης Τζαννετάκη.
Από το 1990 και μετά, ξεσάλωσαν, παίζοντας σε όλα τα ταμπλό. Παρασιτώντας σε όλα τα κινήματα, έγιναν και «αντιπαγκοσμιοποιητικοί», έχοντας προηγουμένως ψηφίσει το Μάαστριχτ, και τάχθηκαν «ενάντια» στους Ολυμπιακούς, αφού πρώτα, το 1996, είχαν συμμετάσχει στη διεκδίκησή τους. Πάντα δίπλα στον Σημίτη, –Λιάκος, Τσουκαλάς, Αναγνωστοπούλου–, έχοντας αλώσει όλα τα «ιδρύματα» των Τραπεζών και των εφοπλιστών, τασσόμενοι υπέρ του Σχεδίου Ανάν και της Ρεπούση, έφθασαν μέχρις εδώ.
Όταν ο παρασιτικός εκσυγχρονισμός μπήκε στην επιθανάτια κρίση του, ανέλαβαν τα κατεξοχήν παράσιτα της μεταπολίτευσης, που επιβίωσαν δολιχοδρομώντας μέσα από όλες τις κρίσεις και τις καταρρεύσεις, να προσφέρουν την τεχνογνωσία τους, το παρασιτιλίκι στην αποθέωσή του, ολοκληρώνοντας την καταστροφή της χώρας. Ως πρωταθλητές της παρασιτικής ενσωμάτωσης θα αναλάμβαναν και την τελευταία πινελιά στον πίνακα του δράματος.
Όμως νιώθουν κατά βάθος πως δεν έχει πλέον άλλες πιρουέτες διαφυγής, η Damnatio memoriae τους περιμένει. «Σκατόψυχοι»… σε απλά ελληνικά.
Κοινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας των εκπαιδευτικών της ΕΛΜΕ Βοιωτίας και του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Λιβαδειάς
Οι εκπαιδευτικοί της Α/θμιας και Β/θμιας Εκπ/σης της Βοιωτίας σε κοινό αγώνα συνεχίζουν να υπερασπίζονται το Δημόσιο Σχολείο, να αγωνίζονται για μόνιμη και σταθερή εργασία. Ενάντια στην αντι-εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης και τις μνημονιακές πολιτικές που διαλύουν την Παιδεία, τα κοινωνικά αγαθά και τις ζωές των ανθρώπων.
Φωτογραφικό υλικό από την κοινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας των εκπαιδευτικών της ΕΛΜΕ Βοιωτίας και του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Λιβαδειάς στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης Α/θμιας και Β/θμιας Βοιωτίας (21.4.2016).
Διαμαρτυρία στα γραφεία της Δ/νσης Α΄/θμιας Εκπ/σης Βοιωτίας
Διαμαρτυρία στα γραφεία της Δ/νσης Β΄/θμιας Εκπ/σης Βοιωτίας
Ένα πρόταγμα πατριωτικής αναγέννησης
Γράφουν: Γιώργος Καραμπελιάς & Γιώργος Ρακκάς* στο Δρόμο της Αριστεράς
Τα μνημόνια υπήρξαν το σύμπτωμα μιας ευρύτερης διαδικασίας χρεοκοπίας του ελληνικού «παρασιτικού εκσυγχρονισμού», που έχασε τα τελευταία χρόνια το «κοινωνικό» του πρόσωπο, γιατί ένα ολόκληρο μοντέλο που στηρίζονταν στις εισαγωγές και την κατανάλωση έφτασε στα όριά του, και μετασχηματίστηκε σε ληστρικό παρασιτισμό.
Ο αντιμνημονιακός χώρος, παρά τις αντιστάσεις του, συχνά μαζικές και αγωνιστικές, λεηλατήθηκε από το φιάσκο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, διότι δεν κατάφερε να υπερβεί τους ορίζοντες του παλαιού κρατισμού και παρασιτισμού. Οι έσχατες δυνάμεις αυτού του παρασιτισμού -συσπειρωμένες γύρω από την ήδη κυρίαρχη στους ιδεολογικούς μηχανισμούς, «Αριστερά»-, έπαιξαν το τελευταίο της χαρτί, υποσχόμενες την «επιστροφή» στην χτεσινή ευημερία, εγκλωβίζοντας το αντιμνημονιακό κίνημα σε έναν μονοδιάστατο οικονομισμό. Έτσι:
Α. Απέτυχε να διαγνώσει την σημασία των γεωπολιτικών μεταβολών στην ευρύτερη περιοχή, ιδίως όσες σχετίζονται με τον νεο-οθωμανικό επεκτατισμό. Εξελίξεις που σε στενή σχέση με το μεταναστευτικό και προσφυγικό αδιέξοδο, και με δεδομένη την δημογραφική αποτελμάτωση της χώρας, απειλεί τον ελληνικό χώρο με «λιβανοποίηση», κυριολεκτική άρση των κεκτημένων της Επανάστασης του 1821, με επιστροφή της χώρας στο τουρκικό ηγεμονικό άρμα, η στην καλύτερη περίπτωση σε ένα δυτικο-οθωμανικό condominium.
Β. Απέτυχε να επισημάνει τη γενικευμένη παρακμή, δημογραφική, οικονομική, πολιτισμική, κοινωνική και παιδευτική και να ορθώσει αποτελεσματικά αναχώματα στην αποσύνθεση της ελληνικής αυτοσυνειδησίας, κατ’ εξοχήν στις νέες γενιές. Αντίθετα, η Αριστερά, στη συντριπτική πλειοψηφία της, με τις πρακτικές της στην εκπαίδευση, τον πολιτισμό και τα κοινωνικά κινήματα, αποτέλεσε αποφασιστικό παράγοντα και επιταχυντή αυτής της παρακμής, ενώ φαλκίδευσε με την ηγεμονική ιδεολογική παρουσία της, την αυθόρμητη και ακομμάτιστη πατριωτική ροπή του αντιμνημονιακού κινήματος.
Καιρός, λοιπόν, να εστιάσουμε στην πραγματική ανασυγκρότηση του τόπου, γεωπολιτική, πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική. Το πρόταγμά μας θα πρέπει να είναι «ολιστικό» και η έννοια που συμπυκνώνει όλες τις παραμέτρους της ζητούμενης αναγέννησης είναι ο δημοκρατικός πατριωτισμός. Νοούμενος όχι μόνον ως υπεράσπιση της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας και της ακεραιότητας της χώρας, απέναντι στη διπλή επιβουλή της δυτικής αποικιοκρατίας και του νεο-οθωμανισμού, αλλά και ως ένα κίνημα εσωτερικής αναγέννησης που θα «τελειώνει» τον νεοελληνικό μηδενιστικό συλλογικό μας βίο, την πολιτική του διαφθορά, την κοινωνική του αναλγησία, και τον οικονομικό του μεταπρατισμό.
Η συγκρότηση ενός δημοκρατικού πολιτικού ρεύματος υπεράσπισης της Ελλάδας και του ελληνικού λαού, απέναντι στους ξένους επικυρίαρχους αλλά και τις ντόπιες άρχουσες τάξεις -που συμπεριφέρονται ως αποικιοκράτες στον ίδιο τους τον τόπο- θα έχει ως στόχο να μπολιάσει τον αυθόρμητο πατριωτισμό του λαού με αυτό το «ολιστικό» περιεχόμενο και να μην τον εγκαταλείψει έρμαιο στην Ακροδεξιά που καραδοκεί.
Ένα τέτοιο ρεύμα θα συσπειρώνει την συντριπτική πλειοψηφία του λαού όχι γύρω από ένα αίτημα «αποκαθαρμένης» ή δήθεν «αυθεντικής Αριστεράς», η κύρια έκφρασή της οποίας, πρωτοστατεί εξάλλου στην επιβολή των οικονομικών, κοινωνικών, γεωπολιτικών και πολιτιστικών «μνημονίων», αλλά γύρω από συγκεκριμένα αιτήματα και κατευθύνσεις, υπερβαίνοντας εν τοις πράγμασι παλιούς και συχνά ξεπερασμένους διαχωρισμούς.
Η μάχη για την πολιτική ανασυγκρότηση θα πρέπει να δοθεί από την σκοπιά του επαναπροσδιορισμού ενός οράματος για τον 21ο αιώνα, που θα στηρίζεται στον «εκσυγχρονισμό της παράδοσής» μας, με υλικά του τον πατριωτισμό, την κοινωνική χειραφέτηση, την ενδογενή ανασυγκρότηση, την οικολογία, την άμεση δημοκρατία και την πολιτιστική αναγέννηση.
* O Γιώργος Καραμπελιάς είναι συγγραφέας και ο Γιώργος Ρακκάς πολιτικός επιστήμονας
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)