Η 28η Οκτωβρίου του 1940 αποτελεί μια κομβική και σημαδιακή ημερομηνία. Τότε, όπως και το 1821, ξεσηκώθηκε σύσσωμος και ομόθυμος ο ελληνικός λαός. Τότε, όπως και το 1821, άλλοι μεν βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή και άλλοι στα μετόπισθεν, αλλά όλοι φλογίζονταν εξ ίσου από το πάθος της αντίστασης και της αγάπης για την ελευθερία.
Σήμερα, βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε συνθήκες που απαιτούν τη συστράτευση ολόκληρου του λαού. Γι’ αυτό και επιμένουμε στον προφανή συμβολισμό της 28ης Οκτωβρίου γι’ αυτή την πρώτη πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κινήματός μας:
Γιατί απευθυνόμαστε σε όλους τους Έλληνες, άσχετα και πέρα από ιδεολογική και κομματική προέλευση.
Γιατί οι παλιές ιδεολογικές μορφές και διαχωρισμοί, όπως έχουν εξελιχθεί τις τελευταίες δεκαετίες, όχι μόνο έχουν αποδειχτεί ξεπερασμένοι και αναντίστοιχοι προς τις σημερινές ανάγκες του λαού μας αλλά και γιατί σήμερα δεν περισσεύει κυριολεκτικά κανείς. Όλοι μας κρινόμαστε, πλέον, όχι από γενικόλογες διακηρύξεις αλλά από τις πράξεις μας.
Πιστεύουμε πως είναι ανάγκη για έναν νέο, τρίτο κύκλο αγώνων του νεώτερου ελληνισμού. Αυτός θα ολοκληρώσει ό,τι άφησαν λειψό οι δύο προηγούμενοι, και θα απαντήσει καταφατικά στην πρόκληση της εποχής – πρόκληση επιβίωσης για τον ελληνικό λαό.
*****
Ο πρώτος κύκλος αγώνων σφραγίζεται από την επανάσταση του 1821 και ολοκληρώνεται το 1922. Οι εκατόχρονοι αγώνες για την ανεξαρτησία του ελληνισμού θα μείνουν ημιτελείς, διότι δεν θα κατορθώσουν να απελευθερώσουν το σύνολο των ιστορικών ελληνικών εδαφών και θα τσακιστούν πάνω στα βράχια των εμφυλίων πολέμων και της Εξάρτησης.
Ο δεύτερος κύκλος σφραγίζεται από την Εθνική Αντίσταση του 1940-1944, τον Αντιαποικιακό Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-1959 και τους μεγάλους λαϊκούς αγώνες της περιόδου 1960-1974 για Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία. Κι αυτοί οι αγώνες, παρότι θα οδηγήσουν στην αποτίναξη του ζυγού του παλατιού και την κατάκτηση σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, θα δοκιμαστούν από τους εμφυλίους και την Ξενοκρατία, ενώ δεν θα αποφύγουμε μια νέα εθνική συρρίκνωση στην Κύπρο.
Οι Έλληνες θα πληγούν παράλληλα από τις νέες, ύπουλες «σφαίρες από ζάχαρη» μιας ψευδεπίγραφης «Αλλαγής», η οποία θα εκφυλίσει τις ευγενικές αξίες και αρχές της Ελευθερίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαοκρατίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, επιδιώκοντας να μεταλλάξει και τον ίδιο τον ελληνικό λαό σε μια μάζα μοναχικού πλήθους δίχως μνήμη και ταυτότητα.
Αποτέλεσμα όλων αυτών το γεγονός ότι η πατρίδα μας απειλείται από ένα νέο, αμείλικτο φάσμα ολοκληρωτικής υποτέλειας· που κομίζει, ταυτόχρονα, την εθνική υποδούλωση στη γερμανική Ευρώπη και την ισχυροποιούμενη νεο-οθωμανική Τουρκία, αλλά και την κοινωνική εξαθλίωση, καθώς θεριεύει η ασυδοσία των Δυνατών και η εκμετάλλευση των Αδυνάτων, η λεηλασία του εθνικού μας πλούτου, κοινωνικού και εθνικού, και ο βιασμός του φυσικού μας περιβάλλοντος.
Έτσι, ο νέος κύκλος των αγώνων κουβαλάει μέσα του τους άλλους δύο ως ανεκπλήρωτη παρακαταθήκη, την ίδια στιγμή όμως τους ξεπερνάει, καθώς πρέπει να απαντήσει στις σύγχρονες προκλήσεις:
Από τη μία, στο θεμελιώδες ζήτημα του παγκόσμιου χάους και της διεθνούς ανασφάλειας που προκαλούν οι δομικές ανισορροπίες ενός άδικου παγκόσμιου συστήματος, θεμελιωμένου επάνω στην αποικιοκρατία και την εκμετάλλευση έθνους από έθνος. Αφ’ ετέρου, στο αμείλικτο πολλαπλό αδιέξοδο, κοινωνικό, ανθρωπολογικό και οικολογικό, της ασύδοτης κεφαλαιοκρατίας – που απειλεί να ρίξει τις ανθρώπινες κοινωνίες στην άβυσσο ενός «πολέμου όλων εναντίον όλων».
Σε αυτό το ασφυκτικό διεθνές πλαίσιο, ο νεώτερος ελληνισμός αντιμετωπίζει μια κυριολεκτικά υπαρξιακή κρίση: απειλείται με εδαφική και δημογραφική συρρίκνωση, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση. Απειλείται με μια καθολική και τελεσίδικη παρακμή, έχοντας απολέσει κάθε ταυτότητα και υπόσταση, μεταβαλλόμενος σε «συνοριακό χώρο» και απλό «πέρασμα» λαών. Στον 21ο αιώνα, ή θα ζήσουμε, πληρώνοντας όλα τα ληξιπρόθεσμα γραμμάτια της ιστορίας των τελευταίων αιώνων, είτε θα οδηγηθούμε στο ιστορικό μας τέλος ως αυτόνομο συλλογικό υποκείμενο – έθνος. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
*****
Ο ελληνικός λαός καλείται σήμερα και ταυτοχρόνως: να αποκαταστήσει όλους τους δεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, καθώς η Πρόνοια καταρρέει, η ανεργία θεριεύει και το Κράτος της Αποικίας Χρέους στέκεται απέναντι, έτοιμο να κατασπαράξει ακόμα και το λιγοστό βιος που έχει απομείνει στη λαϊκή πλειοψηφία. Την ίδια στιγμή, πρέπει, και πάλι μόνος, να προχωρήσει στη διαμόρφωση ενός νέου οράματος για τον ελληνισμό του 21ουαιώνα, οράματος για μια νέα πολιτεία, δημοκρατική, δίκαιη και εξισωτική – την ίδια στιγμή που θα αγωνίζεται για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την πνευματική αναγέννηση:
Σε αυτόν τον τόπο, που έχει μεταβληθεί σε «οικόπεδο και αποικία», τίποτα δεν χαρίζεται και ακόμα και οι νέοι που επιθυμούν να μείνουν και να δώσουν τον αγώνα θα πρέπει οι ίδιοι να επινοήσουν τα μέσα του βιοπορισμού τους. Γιατί η παρασιτική οικονομία και κοινωνία έχει καταρρεύσει εντελώς, ενώ τα ερείπιά της είναι τοξικά και δεν έχουν τίποτα να «δώσουν» ώστε να αναδειχθούν οι νέες δυνατότητες που μας προσφέρουν η ιστορία και οι προοπτικές μας.
Παράλληλα, καλούμαστε να επεξεργαστούμε μια νέα εθνική στρατηγική που θα αποτρέψει την ολοκληρωτική υπαγωγή μας σε ξένες σφαίρες επιρροής. Μια στρατηγική για τα εθνικά θέματα και τις περιφερειακές συνεργασίες στα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, που θα ενώσει τη δύναμη όλων των μικρών, απειλούμενων λαών και θα ορθώσει αποφασιστικό εμπόδιο στα σχέδια των περιφερειακών και παγκόσμιων υπερδυνάμεων για την καθυπόταξή μας.
Τέλος, και ίσως το σημαντικότερο, καλούμαστε να ανατρέψουμε δεκαετίες πολιτισμικής αποσύνθεσης και ηγεμονίας των αξιών της παγκοσμιοποίησης, της ισοπέδωσης, του αχαλίνωτου κέρδους, του εθνομηδενισμού, της διάλυσης των προτύπων, ακόμα και της ίδιας της ιστορικής μας συνέχειας, που είχαν σαν άμεση και έμμεση συνέπεια την ηθική εξαχρείωση που κυριαρχεί. Μια εξαχρείωση η οποία εκπορεύεται από τα «πάνω», από τις κλεπτοκρατικές και διεφθαρμένες ελίτ, και διακλαδίζεται σε όλο το κοινωνικό σώμα, προσπαθώντας να κατασκευάσει μια κοινωνία συνενοχής.
*****
Όπως κατέδειξε η τελευταία απόπειρα του λαϊκού ξεσηκωμού στις πλατείες της χώρας, την περίοδο 2010-2011, η αγανάκτηση δεν αρκεί. Γι’ αυτό, αποφασιστικό ρόλο δεν θα παίξει μόνο η καταπολέμηση της περιρρέουσας κατάθλιψης και η αναβίωση της αντιστασιακής διάθεσης αλλά και η επεξεργασία ενός νέου αντιστασιακού σχεδίου.
Απαιτείται μια καθολική ρήξη με τον παλαιό πολιτικό κόσμο, τα χαρακτηριστικά και τις συνήθειές του, που εν πολλοίς έχουν μολύνει και το ίδιο το λαϊκό σώμα, και, ταυτόχρονα, η διαμόρφωση, βήμα το βήμα, ενός ρηξικέλευθου και καινοτόμου πολιτικού προγράμματος. Ενός προγράμματος που απευθύνεται κατ’ εξοχήν στη μεγάλη μάζα των «αόρατων» ή «ανώνυμων» – δηλαδή, όσων αισθάνονται σήμερα αποξενωμένοι από το φθαρμένο και διεφθαρμένο σύστημα. Απευθύνεται σε αυτόν τον κόσμο που κινήθηκε σε «υπόγειες διαδρομές», κατά την ύστερη μεταπολίτευση, αισθανόμενος αηδία και αποτροπιασμό για την πορεία παρακμής που έχει ακολουθήσει ο τόπος. Απευθύνεται προπαντός στους νέους που απειλούνται με νέο ξεριζωμό και «παιδομάζωμα».
Έχοντας συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της ιστορικής περιόδου και πιστεύοντας ότι κομίζουμε κάτι ριζικά καινούργιο, για την αναγκαία νέα πολιτική και ιδεολογική σύνθεση που αυτή απαιτεί, συγκεντρωθήκαμε στην Αθήνα, την 28η Οκτωβρίου 2013, απ’ όλες τις γωνιές του ελλαδικού χώρου, της Κύπρου και της διασποράς, για να πραγματοποιήσουμε ένα βήμα προς τη μεγάλη πορεία της συγκρότησης ενός νέου αντιστασιακού πόλου, που θα παλέψει για μια πατρίδα ελεύθερη και δίκαιη, μέσα σε έναν δημοκρατικό, πολυπολικό κόσμο. Γι’ αυτό και αποφασίσαμε να συγκροτήσουμε ένα νέο πολιτικό σχήμα, το Κίνημα Άρδην, οι βασικές αρχές του οποίου περιγράφονται από το πεντάπτυχο: Πατριωτισμός, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία, πνευματική αναγέννηση.
Δεχόμαστε και επιζητούμε τη δημιουργική αφομοίωση όλων των παραδόσεων και διδαγμάτων της ιστορίας του πλανήτη μας, όλες τις κατακτήσεις των άλλων λαών, θέλουμε όμως να τις εντάξουμε οργανικά στη δική μας παράδοση (το ελληνορθόδοξο ήθος, την αρχαιοελληνική αμεσοδημοκρατική μεσότητα, την κοινοτική παράδοση). Καλούμαστε, επί τέλους, επί ποινή ιστορικής εξαφανίσεως, να πάψουμε να μαϊμουδίζουμε ή απλώς να κοιτάμε προς τα πίσω. Αρνούμαστε το δίπολο εισαγόμενος εκσυγχρονισμός ή παρελθοντολογική παράδοση, και επιθυμούμε μια σύγχρονη σύνθεση που συνοπτικά αποκαλούμε «εκσυγχρονισμό της παράδοσής μας».
*****
Το Κίνημά μας επιθυμεί να παρεμβαίνει ενεργά στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της Ελλάδας και της Κύπρου.
Ως πρώτο γενικότερο πολιτικό στόχο θέτουμε την επιδίωξη της καθόδου μας στις Ευρωεκλογές του 2014, καθώς και στις δημοτικές εκλογές, όπου αυτό είναι εφικτό.
Παράλληλα, προγραμματίζουμε πέντε μεγάλες ιδεολογικοπολιτικές εκστρατείες, που θα διασαφηνίσουν στην πράξη τις επιδιώξεις και τον χαρακτήρα μας.
Πρώτον, μια πλατειά εκστρατεία ενάντια στη νέα γερμανική Κατοχή με:
Α) Το μποϋκοτάρισμα των γερμανικών προϊόντων και της γερμανικής πολιτιστικής διείσδυσης. Β) Την καταγγελία των νέων γκαουλάιτερ (Ράιχενμπαχ-Φούχτελ) και των μεθοδεύσεών τους για το ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου. Γ) Την αποκάλυψη των ντόπιων συμφερόντων που ταυτίζονται με τις δυνάμεις Κατοχής. Δ) Την πρακτική και ομόθυμη αντιμετώπιση της παρουσίας της τρόικας στην Ελλάδα.
Δεύτερον, μια εκστρατεία ενάντια στη φυγή των νέων, εν πολλοίς πτυχιούχων, από τη χώρα. Διότι πρόκειται για τη χειρότερη λεηλασία που υφίσταται η χώρα μας σήμερα.
Τρίτον, μια ευρύτατη πρωτοβουλία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τη δημιουργία δομών αλληλεγγύης.
Τέταρτον, τη διαμόρφωση μιας νέας, ανεξάρτητης εθνικής στρατηγικής υπέρ της ειρήνης, της αυτοδιάθεσης των λαών, και ενός δημοκρατικού πολυπολικού κόσμου.
Πέμπτον, μια συστηματική παρέμβαση ενάντια στη διαφθορά και την κλεπτοκρατία, καθώς και για την αναθεώρηση του Συντάγματος προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης των θεσμών της άμεσης δημοκρατίας.
****
Παράλληλα, συνειδητοποιούμε την ανάγκη νέων μορφών οργάνωσης. Το ζητάει ο τόπος και η εποχή: Αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε το δημοκρατικό ιδεώδες από τις λάσπες της φαυλοκρατίας, της διαπλοκής και της παντοδυναμίας του χρήματος, και να του δώσουμε νέο περιεχόμενο.
Κι αυτό θα ξεκινήσει από τους ίδιους τους εαυτούς μας. Οργανωνόμαστε με βάση τις αρχές μας. Θέτουμε στο επίκεντρο ένα προγραμματικό κείμενο συμφωνίας και επιδιώκουμε την ενότητα στη βάση της ιδεολογικής συμφωνίας. Συγκροτούμε οργανώσεις και το δίκτυο της οργάνωσης. Οι πρώτες διαθέτουν την αυτοδυναμία τους, ενώ, την ίδια στιγμή, εντάσσονται οργανικά στο δίκτυο, διαμορφώνοντας δευτεροβάθμια όργανα, τα οποία λειτουργούν με τις αρχές της πραγματικής δημοκρατίας: προβλέπεται ανακλητότητα και έλεγχος από τη βάση, ενώ παλεύουμε για τον συστηματικό περιορισμό των διαφορών μεταξύ αυτών που αποφασίζουν και εκείνων που απλώς εκτελούν. Όλα αυτά, τέλος, θα είναι κενό γράμμα, αν αφήσουμε την πολιτική δομή να ισοπεδώσει το άτομο και να εξαφανίσει τις ποιοτικές ιδιαιτερότητες και διαφορές. Στοχεύουμε ιδιαίτερα στη συμμετοχή των νέων ανθρώπων ώστε να ξεπεραστούν, χωρίς καμία λογική ισοπέδωσης, οι ανισότητες πόλης-χωριού, νέων-ηλικιωμένων, ανδρών-γυναικών. Τέλος, αλλά εξ ίσου σημαντικό, επειδή αντιστρατευόμαστε έμπρακτα τον αθηνοκεντρισμό και την κυριολεκτική απομύζηση του ελληνισμού από την πρωτεύουσά του, δίνουμε προτεραιότητα στη συμμετοχή της περιφέρειας στις αποφάσεις χρησιμοποιώντας και τις δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία – τηλεδιασκέψεις, διαδικτυακή ισότιμη ενημέρωση, διαδικτυακά δημοψηφίσματα.
Το ευρύτερο μέτωπο ανατροπής που πρέπει να συγκροτηθεί στην πατρίδα μας θα πρέπει να στηρίζεται σε κοινές βασικές αρχές και κοινή δράση. Το εγχείρημά μας δεν σκοπεύει να θυσιάσει σε τίποτα τη φρεσκάδα του και τον ριζικά διαφορετικό πολιτικό του λόγο στον βωμό ευκαιριακών συμμαχιών και συγκολλήσεων.
Τέλος, για να υπερκεράσουμε την υπονόμευση και τον αποκλεισμό που ασκεί η «τηλε-ολιγαρχία», απέναντι σε κάθε αυθεντική φωνή, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αποφασιστικά τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παράλληλα με τις πολιτικές καμπάνιες και παρεμβάσεις, τις εφημερίδες, τα περιοδικά και τα βιβλία μας.
*****
Έχοντας ως απαρέγκλιτες αρχές τον διαρκή αγώνα για πραγματική δημοκρατία, τη συνέπεια και την ειλικρίνεια, καλούμε τους Έλληνες και τις Ελληνίδες σε έναν παρατεταμένο και δύσκολο αγώνα. Συγκροτούμαστε στη βάση των αρχών μας, αντιπαλεύουμε αποφασιστικά την καθολική παρακμή και διεκδικούμε μια άλλη ποιότητα για την πολιτική μας έκφραση: Το πέρασμα από «το εγώ στο εμείς» του Μακρυγιάννη και, βέβαια, το «να κάνουμε τη ζωή μας ένα έργο τέχνης», όπως οραματίστηκαν τα τελευταία μεγάλα κινήματα χειραφέτησης. Ερχόμαστε από μακριά και σκοπεύουμε να πάμε ακόμα μακρύτερα, ακόμα ψηλότερα.
Ούτε Ραγιάδες – Ούτε Δραπέτες, Ελεύθεροι
28 Οκτωβρίου 2013
ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ