Καταστρέφουν τη χώρα για να κρατήσουν την εξουσία (ή τα νέα Ιουλιανά)

 Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς

Ένα ερώτημα που απασχολεί πάρα πολλούς είναι εάν ο Τσίπρας προχώρησε στο κοινοβουλευτικό του πραξικόπημα, που αποκαλεί δημοψήφισμα, με μοναδικό στήριγμα τον Μιχαλολιάκο και την Χ.Α., προσχεδιασμένα ή όχι. Εάν, δηλαδή, από την αρχή είχε ένα σχέδιο το οποίο, από καθυστέρηση σε καθυστέρηση και από αποτυχία σε αποτυχία, θα οδηγούσε στην έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και η έξοδος από την ευρωζώνη και το ευρώ αν πραγματοποιηθεί οδηγεί και σε αυτόματη έξοδο από την ευρωπαϊκή ένωση, και όχι απλώς σε αλλαγή νομίσματος, όπως νομίζουν μερικοί, δεδομένου πως, μετά από πιθανή έξοδο από την ευρωζώνη, η Ελλάδα θα πρέπει να κάνει εκ νέου αίτηση για εισδοχή στην Ε.Ε.

Ο Μεγάλος Εκβιασμός

Στις 4 Μαϊου περιγράφαμε αναλυτικά τον εκβιασμό που επιχειρεί ο Τσίπρας και η παρέα του ενάντια στον ελληνικό λαό για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα του ρεσάλτου προς την εξουσία που επιχείρησε εδώ και πέντε μήνες. Και δυστυχώς σήμερα ολοκληρώνει την εκβιαστική του στρατηγική. Πραξικοπηματικά, ως άξιος συνεχιστής του ΓΑΠ, συνέχεια του οποίου αποτελεί και σε επίπεδο στελεχών και σε επίπεδο πολιτικής, προχωράει σε συνταγματικό και πολιτικό πραξικόπημα, για να διασφαλίσει (τρομάρα του) λίγους ακόμα μήνες εξουσίας, μια και απεδείχθη ανίκανος να διαχειριστεί οτιδήποτε άλλο εκτός από το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια. Άσχετα με το τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί και ποιές εξελίξεις θα επακολουθήσουν, γιατί θα ακολουθήσουν πολλά επεισόδια ακόμα, ο εκβιασμός εξελίσσεται. Και απέναντι σε αυτόν θα πρέπει να τοποθετηθούν όλοι οι παράγοντες, και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και όλα τα κόμματα. Προφανώς, αφού ξεκαθαρίσει το τοπίο ως προς τις άμεσες εξελίξεις, θα πάρουμε θέση και εμείς. Διότι από τους τζογαδόρους κανείς μπορεί όλα να τα περιμένει. Πάντως, τα επιχειρήματα και η ανάλυση που είχαμε κάνει πριν δύο μήνες σχεδόν ισχύει στο ακέραιο. Για νεώτερα συντόμως.

27 Ιουνίου 2015 10.30 π.μ.

του Γιώργου Καραμπελιά

Συλλογή υπογραφών για την απόσυρση του εθνομηδενιστικού νομοσχεδίου για την Ιθαγένεια

To νομοσχέδιο για την Ιθαγένεια, που συζητείται και ψηφίζεται αυτές τις μέρες στο ελληνικό Κοινοβούλιο, μέσα στη σύγχυση της διαπραγμάτευσης για το χρέος και τα μνημόνια −γεγονός που είναι προσχεδιασμένο−, δεν αφορά μόνον στα δικαιώματα των νεοεγκατεστημένων πληθυσμών στη χώρα μας, όπως ισχυρίζονται οι εισηγητές του. Επί της ουσίας, ο Κώδικας Ιθαγένειας προσδιορίζει τη σύνθεση αυτής της χώρας, το πώς συγκροτείται το εθνικό σώμα: Είναι ένα ζήτημα που αφορά τα θεμέλια της ελληνικής πολιτείας, καθώς, δι’ αυτού, οι τριακόσιοι της Βουλής, και κατ’ εξοχήν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ, επιχειρούν να αποφασίσουν τη μελλοντική σύνθεση της εθνικής μας κοινότητας για τις επόμενες δεκαετίες, χωρίς ο ελληνικός λαός να έχει πάρει χαμπάρι τί γίνεται, βυθισμένος μέσα στα προβλήματά του.

Το προτεινόμενο νομοσχέδιο πάσχει σε δύο θεμελιώδη, κεντρικά προβλήματα. Πρώτον, εμφορείται από έναν «θεσμικό εθνομηδενισμό», υπό την έννοια ότι καθιερώνει μια διαδικασία απόδοσης της Ιθαγένειας βάσει τυπικών, γραφειοκρατικών προσόντων, αφαιρώντας έτσι το εθνικό και πολιτιστικό της βάθος. Έτσι, η ένταξη στην εθνική κοινότητα δεν θα προσδιορίζεται με κριτήρια την ουσιαστική ενσωμάτωση στην κουλτούρα αυτού του λαού ή την πραγματική συμφωνίαμε τα «κοινά συμφωνηθέντα» που μας συγκροτούν σε ανεξάρτητη και αυτόνομη Πολιτεία. Και αυτό την ίδια στιγμή που η ελληνική εκπαίδευση στενάζει κάτω από την κυριαρχία ενός «εκπαιδευτικού εθνομηδενισμού», ο οποίος αποσκοπεί στο να αποψιλώσει την Παιδεία μας από την ιδιαίτερη πολιτιστική μας ταυτότητα. Έτσι, υπό το πρόσχημα των δικαιωμάτων των προσφύγων και μεταναστών που εγκαθίστανται στη χώρα μας,  προωθούν την αποεθνικοποίηση της έννοιας του πολίτη και τη διάλυση της εθνικής μας κοινότητας.

Δεύτερον. Το νομοσχέδιο για την Ιθαγένεια είναι αναχρονιστικό και ταυτόχρονα ανεδαφικό. Διότι δεν λαμβάνει διόλου υπ’ όψιν τις ιδιαίτερες συνθήκες στις οποίες βρίσκεται η Ελλάδα αλλά και η ευρύτερη περιοχή. Αγνοεί τη δημογραφική κρίση και τη γενικευμένη «έξοδο» των νεώτερων γενεών από τη χώρα. Αγνοεί το γεγονός ότι η χώρα μας βρίσκεται σε ένα από τα θερμά επίκεντρα της μεγαλύτερης μετακίνησης πληθυσμών στην ανθρώπινη ιστορία, και αντιμετωπίζει ροές ανθρώπων που προέρχονται από περιοχές που ελάχιστη σχέση έχουν με τη δική μας πολιτιστική παράδοση. Έτσι, καθώς εισάγει την ιδεολογική αρχή της αποεθνικοποίησης, υπονομεύει κάθε προστατευτική δικλείδα που διαφυλάσσει την ελληνική κοινωνία από τη διολίσθηση στη χοάνη  του πολέμου των πολιτισμών, ο οποίος σοβεί στην Βόρεια/Κεντρική Αφρική, στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας; Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, ο Κώδικας της Ιθαγένειας παρέχει τη θεσμική βάση έτσι ώστε η ελληνική κοινωνία να μετεξελιχθεί, σε μία ή δύο δεκαετίες, από χώρα που χαρακτηρίζεται από υψηλό βαθμό πολιτισμικής και εθνοτικής συνοχής, σε έναν χώρο-πολυπολιτισμική Βαβέλ, κατακερματισμένο από τους εθνο-θρησκευτικούς φατριασμούς, που θα λειτουργεί ως «κυματοθραύστης» των ρευμάτων ανθρώπινης εξαθλίωσης, τα οποία χτυπούν την πόρτα της αποικιοκρατικής –και γι’ αυτό ευημερούσας– Δύσης. Η εξέλιξη αυτή θα ενταφιάσει οριστικάτις προοπτικές αυτοκυβέρνησης και αυτοδιάθεσης του ελληνικού λαού, ενώ θα επιταχύνει την έξοδο του υψηλής ειδίκευσης εγχώριου δυναμικού και την αντικατάστασή του από το ξένο, φτηνό, ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό. Γεγονός που επιβεβαιώνει η δυνατότητα εγκαθίδρυσης Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, όπου οι νεοεισερχόμενοι πληθυσμοί θα εκτελούν τη «θητεία» τους σε ζώνες παροξυστικής εκμετάλλευσης.

Αν μάλιστα σε όλα αυτά προστεθεί το γεγονός πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει τη μόνιμη επιθετική παρουσία του τουρκικού νεο-οθωμανισμού, ο οποίος οργανώνει και προωθεί την «αποστολή» των μεταναστευτικών ρευμάτων στην Ελλάδα, έτσι ώστε σύντομα να εμφανιστεί μουσουλμανικό φιλοτουρκικό κόμμα −όπως έχει συμβεί στη Βουλγαρία−, γίνεται ακόμα μεγαλύτερος ο κίνδυνος που ενέχει αυτό το νομοσχέδιο, που θα έπρεπε να αποκαλείται νομοσχέδιο της απο-εθνικοποίησης του ελληνισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να θεσμοθετήσει αυτό το «μνημόνιο Ιθαγένειας», που θα κρίνει το μέλλον της σύστασης ελληνικού λαού και ελληνικής Πολιτείας, με συνοπτικές διαδικασίες και «χείρα βοηθείας» από κόμματα της αντιπολίτευσης, που κατά τα άλλα στηλιτεύει υποκριτικά ως «θανάσιμους αντιπάλους». Και αυτό για να χρυσώσει το χάπι της αποδοχής των νέων μνημονίων στην εθνομηδενισττική πτέρυγα των βουλευτών του. Στην πραγματικότητα, η σοβαρότητα των ζητημάτων που διευθετούνται απαιτεί ένα δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη του Κώδικα της Ιθαγένειας. Διότι, σε μεγάλο βαθμό εν κρυπτώ, και βάσει μιας αυτοκτονικής αντίληψης που ορίζει ότι ο οικοδεσπότης πρέπει να γκρεμίσει τα ντουβάρια και το ταβάνι της οικίας του προκειμένου να υποδεχθεί τον φιλοξενούμενο, αποφασίζει για το μέλλον αυτού του λαού.

Υπερασπιζόμαστε την Ελλάδα ως μια ανοιχτή κοινωνία. Ο Κώδικας της Ιθαγένειας προκρίνει ένα σενάριο ισοπεδωμένης κοινωνίας και εισάγει τις  νομικές τυπικές προϋποθέσεις ώστε η Ελλάδα να αποτελέσει ένα ακόμα Fail State (ρημαγμένο κράτος), στη μακρά λίστα της επικράτειας του χάους που τείνει να καλύψει τεράστιες εκτάσεις του πλανήτη μας.

Για όλους αυτούς τους λόγους καλούμε τον ελληνικό λαό σε εγρήγορση έτσι ώστε να κινητοποιηθεί για την απόρριψη αυτού του εθνομηδενιστικού νομοσχεδίου και να απαιτήσει την απόφαση επί του θέματος με δημοψήφισμα.

 Αν συμφωνείτε να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για την Ιθαγένεια υπογράψτε εδώ

Πολλά ήταν τα ψέματα, ας πούμε και μια αλήθεια…

Διαβάστε ΕΔΩ ολόκληρη τη συνέντευξη του Γιώργου Καραμπελιά στον Απόστολο Διαμαντή από το tvxs.gr 

Ο Γιώργος Καραμπελιάς εδώ και καιρό διαφωνούσε με την προκήρυξη των εκλογών και την προοπτική διακυβέρνησης της Αριστεράς. Θεωρούσε πως δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή. Σήμερα, ο εκδότης του Άρδην μας εξηγεί αυτήν ακριβώς τη θέση του, στο φως του επερχόμενου συμβιβασμού της ελληνικής αριστεράς με το κατεστημένο της ευρωζώνης.

ΡΗΞΗ-κέλευθα με το Γ. Καραμπελιά (23.6.2015)

Μένουμε στην Ελλάδα και υπερασπιζόμαστε το μέλλον του ελληνικού λαού: Ούτε «Μένουμε Ευρώπη» – Ούτε «Κούγκι της Δραχμής»

Τα πράγματα διολισθαίνουν σε μια επικίνδυνη παράνοια. Σαν να μην μας έφτανε η οριακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, οι εκβιασμοί των δανειστών, οι παλινωδίες της κυβέρνησης Τσίπρα και το γενικό πολιτικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η χώρα, έχουμε να αντιμετωπίσουμε κιόλας ενδείξεις διχαστικού παροξυσμού της ελληνικής κοινωνίας!

Από την μία το… μνημονιακό κίνημα, που δείχνει να συγκροτείται αυτές τις μέρες. Μια… επιτυχία της παρούσας κυβέρνησης, που με την τρομακτική ανικανότητά διασύρει και υπονομεύει το διάχυτο αντιμνημονιακό αίσθημα της ελληνικής κοινωνίας, που μέχρι πρότινος άγγιζε το 80% στις δημοσκοπήσεις, και διαπερνούσε όλους τους πολιτικούς χώρους. Η ανεξαρτήτως «ναι μεν αλλά» ευθυγράμμιση όλων των πολιτικών φορέων του αντμνημονιακού χώρου με την παρούσα κυβέρνηση, το ότι σέρνονται πίσω από τον Τσίπρα, τον Καμμένο ή τον… Λαφαζάνη και την Ζωή Κωνσταντοπούλου, έχει εκχωρήσει το μονοπώλιο της αντιπολίτευσης στον Σαμαρά, τον Άδωνι και τους Θεοδωράκη-Ψαριανό. Με αποτέλεσμα να κυοφορείται η νεκρανάσταση του μνημονιακού πόλου και να συντελείται η ευθυγράμμιση των αντιπολιτευόμενων φωνών με τις θέσεις του… Σόιμπλε!

Από την άλλη, το κίνημα υποστήριξης της κυβέρνησης διολισθαίνει καθημερινά σε θέσεις… αυτοκτονίας, καλώντας την κυβέρνηση να παίξει τον ρόλο ‘καμικάζι’ για λογαριασμό ενός ολόκληρου λαού. Ο οποίος μάλιστα έχει δώσει νωπή λαϊκή εντολή στην κυβέρνηση να διαπραγματευτεί καλύτερους όρους παραμονής στην Ευρωζώνη, πράγμα που επαναλαμβάνει συστηματικά στις δημοσκοπήσεις, και δείχνει με την καθημερινή του στάση, όταν οι άνθρωποι συρρέουν προς τις τράπεζες  κάθε μέρα που αυτό το βασανιστικό εκκρεμές βαίνει προς την μεριά της ρήξης με την ΟΝΕ.

Η σύγκρουση, κοινώς, των δύο πόλων, κρατάει όμηρο την κοινωνική πλειοψηφία που δεν ταυτίζεται με κανέναν εκ των δυο. Απειλεί δε να επιταχύνει και να πολλαπλασιάσει την προοπτική του χειρότερου δυνατού σεναρίου για την χώρα και τον ελληνικό λαό.

Απαιτείται η ταχεία συγκρότηση ενός τρίτου πόλου, που θα προσπεράσει τις κραυγές αυτής της συλλογικής παράνοιας, και θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους: Ναι, είμαστε Έλληνες και «Μένουμε στην Ελλάδα», που είναι αποικιοποιημένη από την Δύση επί οκτώ αιώνες, και αντιμετωπίζει εκ νέου απειλές αποικιοποίησης από την Ανατολή. Είμαστε μια κοινωνία παρασιτική, με εξαιρετικά αναιμική εσωτερική δυναμική, που στενάζει από μια βάναυση πολιτική φτωχοποίησης, με κρίση ιστορικής συνείδησης και ταυτότητας, σε δημογραφικό τέλμα, ενώ στην γύρω περιοχή εξελίσσονται διάφορες εφαπτόμενες ζώνες αποσταθεροποίησης.

Κανένας από τους δύο πόλους της αντιπαράθεσης δεν δίνει δεκάρα για όλες αυτές τις παραμέτρους, που αποτελούν την βάση του εφιάλτη που ζούμε αυτά τα τελευταία πέντε ή έξι χρόνια. Και όλοι καμώνονται προς το προηγούμενο ψεύτικο ευρωπαϊκό-αμερικάνικο όνειρο, που επαναλάμβανε μονότονα ότι θα πρέπει να ξεχάσουμε πως ως λαός επιβιώνουμε εδώ και… αιώνες στην κόψη του ξυραφιού, και ότι η ελευθερία και η αυτοδιάθεσή μας αποτελούσε μόνιμο αντικείμενο αγώνων και διεκδικήσεων, για να ενταχθούμε ως άτομα-καταναλωτές-υπήκοοι της Δύσης δεν φέρει καμία ευθύνη για τις καταστροφές που επακολούθησαν.

Γι’ αυτό και τώρα μας ζητούνε να επιλέξουμε μεταξύ της παράδοσης άνευ όρων και της αυτοκτονίας –εν μέσω μιας απίστευτης εκατέρωθεν υστερίας και αλληλοκαταγγελιών περί ‘προδοσίας του λαού’.

Ούτε στις πλάτες μας, ούτε στ’ όνομά μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η γενική οικονομική αποτελμάτωση και το καθολικό πολιτικό αδιέξοδο ήρθε για να μείνει. Αρνούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ μιας ανίκανης κυβέρνησης εξειδικευμένων υπαλλήλων του προηγούμενου συστήματος, που κυβέρνησε την χώρα τα τελευταία 40 χρόνια, και μιας ψευδοαντιπολίτευσης στην οποία τα παλαιά κόμματα εξουσίας διαγκωνίζονται για να ξεπλύνουν τις πρότερες εγκληματικές τους επιλογές.

Το μόνο που απαιτούμε από σύσσωμο το πολιτικό σύστημα είναι να αναλάβει την υπαρκτή συλλογική του ευθύνη για το παρόν αδιέξοδο, και να δώσει χρόνο στον ελληνικό λαό ώστε να ανασυγκροτήσει τις αντιστάσεις του, για να διεκδικήσει ένα βιώσιμο μέλλον μακριά από τον Ιανό του εμφυλίου και της υποταγής.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η παρούσα κατάσταση της κοινωνίας μας, το γήρας του πληθυσμού της, η δημογραφική και πολιτιστική καθίζηση θα καθιστούσαν έναν πιθανό διχασμό, τον τελευταίο, που θα οδηγήσει το ελληνικό του έθνος στον ιστορικό του θάνατο, μέσα στον 21ο αιώνα.

Και δεν είμαστε διατεθειμένοι να πετάξουμε στα σκουπίδια το συλλογικό μας μέλλον, ως λαός, για να αλληλοφαγωθούμε μεθυσμένοι από τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις, κραδαίνοντας τρύπιες σημαίες.

Υστερόγραφο: Αυτοί που αξιώσαν να πάρουν στα χέρια τους την διακυβέρνηση της χώρας, ισχυριζόμενοι ότι τάχα θα επιβάλουν στους δανειστές μια κοινά αποδεκτή εγκατάλειψη των μνημονίων, καλούνται επί τέλους να θέσουν τέλος σε μια καταστροφική διαπραγμάτευση που έχει θέσει σε ομηρία έναν ολόκληρο λαό. Θα υπογράψουν λοιπόν, αφού τόσο πολύ πάσχισαν για να πάρουν αυτοί στα χέρια τους τα “στιλό της εξουσίας”. Κι εμείς δικαιούμαστε να τους πάρουμε με τις πέτρες μετά, πολύ απλά γιατί μας εξαπάτησαν. Ο,τιδήποτε άλλο ισοδυναμεί με μια πανάθλια τακτική μεταβίβασης του πολιτικού κόστους μιας κυβέρνησης στην κοινωνία, που πλασάρεται μάλιστα στ’ όνομα της υπεράσπισης της τελευταίας.

21-6-2015                                                                                  Κίνηση Πολιτών Άρδην

Οικονομική Κατάρρευση, γενικό πολιτικό αδιέξοδο και παιχνίδια ψευδοεμφυλίου στις πλάτες του ελληνικού λαού

Από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη των φίλων και των μελών της Κίνησης Πολιτών Άρδην (Αθήνα, 20 Ιουνίου 2015), στα πλαίσια της προετοιμασίας του πανελλαδικού Συνεδρίου της Κίνησης το Φθινόπωρο του 2015, παρουσιάζουμε τα βασικά συμπεράσματα της συζήτησης:

Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Άρδην στην Αθήνα, Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

Αγαπητοί Φίλοι και Φίλες,

Μολονότι στο Άρδην έχουμε επιδοθεί τον τελευταίο καιρό σ’ ένα αγωνιώδες έργο σχοινοτενών αναλύσεων –πασχίζοντας να αναλύσουμε κάθε πλευρά του ολοκληρωτικού αδιεξόδου στο οποίο τείνουμε να περιέλθουμε ως χώρα– το γενικό συμπέρασμα δεν χρειάζεται πολλές αράδες για να εξηγηθεί: Η γενική πολιτική κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η μεταπολίτευση ως έλλειψη πραγματικών οραμάτων, κομματοκρατία, διγλωσσία, υποκρισία και εξαπάτηση έχει σαπίσει μέσα στην χώρα και κινδυνεύει να καταρρεύσει μαζί της. 

Από το 1981, επαγγελλόμαστε το τέλος της, αλλά αυτή πάντοτε νεκρανασταίνεται ως βαμπίρ που ζει από τις ζωτικές δυνάμεις ενός ολόκληρου λαού. Το πικρό μάθημα από αυτές τις καταστροφικές παλινορθώσεις, είναι ότι η μεταπολίτευση δεν θα τελειώσει αν δεν την τελειώσει ο ίδιος ο λαός, και όσο το δυνατόν γρηγορότερα γίνει αυτό, τόσο πιο περισσότερα θα προφτάσουμε να περισώσουμε από την ήδη κατεστραμμένη, υποδουλωμένη και παρηκμασμένη μας χώρα. Για να μην συνεχίσουμε και κάθε άνοιξη μας βρίσκει ραγιάδες έφτασε η στιγμή να αναλάβουμε άμεσες πολιτικές πρωτοβουλίες.

Και αυτές, το ξέρουμε πλέον μέσα από τις πικρές εμπειρίες συμμετοχής στα ποικίλα αντιμνημονιακά μέτωπα, δεν θα έχουν προοπτικές επιτυχίας αν δεν προκαλούν την συσπείρωση ανθρώπων που συνδυάζουν αντίσταση και ρεαλισμό, επαναστατικότητα και οξυδέρκεια, όραμα αλλά και ιδεολογική επεξεργασία και θεωρητική ανάλυση, εν τέλει… «λογισμό και όνειρο» που λέει ο Δ. Σολωμός. Φτάνει πια με τους ψευδοπροφήτες και τους αυτόκλητους Σωτήρες.

Ήρθε ο καιρός να δημιουργήσουμε έναν πολιτικό πόλο, που θα συσπειρώνει όλη αυτήν την «αόρατη» και περιθωριοποιημένη Ελλάδα που κινείται στον αντίποδα και το περιθώριο του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Τους ανθρώπους που αισθάνονται ξένοι στο κυρίαρχο πολιτισμικό περιβάλλον, και ζουν με ήθος, αξίες, κι ένα όραμα αυτοδιάθεσης, δημοκρατίας και προκοπής.

Πολλοί νομίζουν ότι όλα αυτά είναι σχήμα λόγου. Όχι. Αυτή η Ελλάδα υπάρχει, είναι οι άνθρωποι που κάνουν νυν υπέρ πάντων αγώνα για να λειτουργεί στοιχειωδώς αυτή η χώρα, που αγωνίζονται για να μην καταρρεύσουν τα νοσοκομεία, η δημόσια Παιδεία, οι άλλες υπηρεσίες, που βάζουν πλάτη με τις υγιείς επιχειρήσεις τους και την φορολογία τους ώστε μην πεθάνει εντελώς η οικονομία αυτής της χώρας, που μας κάνουν ορισμένες στιγμές ακόμα περήφανους με τις πνευματικές, καλλιτεχνικές ή αθλητικές τους επιδόσεις. Δίχως όλους αυτούς, η Ελλάδα των τελευταίων πέντε ή έξι χρόνων θα είχε καταρρεύσει προ πολλού. Αυτοί είναι το κατ’ εξοχήν κοινωνικό υποκείμενο στους οποίους πρέπει να απευθυνθούμε. Εκείνοι που απείχαν σιωπηρά από τις μεγάλες κομματικές παράτες του παρελθόντος και του παρόντος, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την επέλαση της γενικευμένης παρακμής.

Ήρθε καιρός, επομένως, να μαζευτούμε και να συζητήσουμε επί της ουσίας, πως θα πραγματοποιήσουμε από κοινού άμεσα βήματα για την πολιτική μας συγκρότηση. Η επικαιροποίηση του προγράμματός μας, στο οποίο θα πρέπει να ενσωματωθεί όλη η θεωρητική και πρακτική εμβάθυνση που έχει συντελεστεί από τον χώρο μας κατά τους 12 τελευταίους μήνες, είναι ένα από αυτά τα βήματα που πρέπει να γίνουν. Ένα άλλο, είναι να καταρτίσουμε έναν οδικό χάρτη, για την αναδιοργάνωσή μας σε πολιτικό χώρο. Αυτό είναι πιο δύσκολο, γι’ αυτό απαιτείται ένας εκτεταμένος προσυνδιασκεπτικός διάλογος, όπου όλοι οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να καταθέσουν τις απόψεις τους, για το πώς θα επιτύχουμε κάτι τέτοιο –που ισοδυναμεί με οργανωτικό άθλο.

Προχωρούμε, λοιπόν, σε σύγκλιση μιας ευρείας πανελλαδικής συνδιάσκεψης του Άρδην, το Σάββατο 20 Ιουνίου 2015. Καλούμε τα μέλη, τους φίλους και τις φίλες, όσους και όσες αισθάνονται εκ του μακρόθεν συνοδοιπόροι, να συμμετάσχουν –μάλιστα όχι μόνον σε αυτήν αλλά και στον εκτεταμένο διάλογο που θα προηγηθεί.

Σήμερα, πραγματικά, δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Όχι όμως για να αναθέσουμε τις τύχες της χώρας σε κάποιον άλλον αυτόκλητο σωτήρα. Αλλά για να τις αναλάβουμε επιτέλους στα χέρια μας, εμείς που υπήρξαμε ενάντιοι σε όλα τα καθεστώτα εξουσίας που πέρασαν από την Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνων, και έπραξαν ό,τι είναι δυνατόν για να βρισκόμαστε σήμερα σκυφτοί και απελπισμένοι.

Το ζήτημα πια έχει τεθεί:

Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε

όπως αυτός ο δραπέτης

ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο

απέναντί τους.

Οι ψευδοεκσυγχρονιστές συναντούν τους ψευδοπατριώτες

Άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά 

Αναρίθμητες φορές από την έναρξη της κρίσης έχουμε επαναλάβει πως ένας αποφασιστικός παράγοντας για την πυροδότησή της και την παρατεταμένη διάρκειά της υπήρξε η γενικευμένη φθορά και διαφθορά του πολιτικού και πνευματικού κατεστημένου της χώρας. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, εξάλλου, καταδεικνύουμε τον καταστροφικό ρόλο που διαδραμάτισε η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και ο εκσυγχρονιστικός εθνομηδενισμός σε αυτή την αποσύνθεση των ελίτ της χώρας. Οι ψευδοεκσυγχρονιστές τύπου Σημίτη και οι ψευδολαϊκιστές τύπου Τσοχατζόπουλου επιτάχυναν την καταστροφή της χώρας, από τα Ίμια μέχρι τον Οτσαλάν, το χρηματιστήριο και το μεγάλο πάρτι των Ολυμπιακών Αγώνων. Από τη δεκαετία του 1990 εξάλλου προσπαθούσαμε να καταδείξουμε πως οι ελίτ της ύστερης μεταπολίτευσης σάπιζαν στην κορυφή της εξουσίας, δηλητηριάζοντας και μολύνοντας το σύνολο του κοινωνικού σώματος. Η κρίση του 2009 δεν αποτέλεσε παρά την κορύφωση της εγκληματικής δράσης τους, όπως τόσο προσφυώς καταδεικνύει και το βιβλίο του Μιχάλη Ιγνατίου. Γι’ αυτό και η διαδικασία αυτών των πέντε χρόνων υπήρξε πολύ περισσότερο επώδυνη ξεσκεπάζοντας τη γύμνια του πολιτικού προσωπικού του εκσυγχρονισμού (που έφτασε να εκπροσωπείται εσχάτως από τον Σταύρο Θεοδωράκη και τη Φώφη Γεννηματά, μετά τον Σημίτη και τον ΓΑΠ).

Ωστόσο, αυτή η κριτική μας απεδείχθη ημιτελής και ανίκανη να συλλάβει την έκταση της κρίσης και της παρακμής. Διότι, τα πέντε αυτά χρόνια, ήρθαν να καταδείξουν πως φθαρμένη ως το μεδούλι, αν όχι και τόσο διεφθαρμένη όσο η πρώτη, ήταν και η λεγόμενη πατριωτική και αντιεκσυχρονιστική πτέρυγα των ελίτ. Από αυτήν, μέσα σε πέντε χρόνια, ανεδείχθησαν στο προσκήνιο τρεις πολιτικές δυνάμεις που εμφανίστηκαν με πατριωτικό και αντιμνημονιακό πρόσημο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μια συνένωση ευρωκομουνιστών και αριστεριστών ποικίλης προέλευσης, οι ΑΝΕΛ, προερχόμενοι από τη δεξιά, και η Χ.Α., ως η μετεξέλιξη ενός ναζιστικού γκρουπούσκουλου. Παράλληλα με αυτές αναπτύχθηκαν και άλλες μικρότερες ομάδες και κινήσεις, όπως, προς στιγμήν, η ΣΠΙΘΑ υπό τον Μίκη Θεοδωράκη, το ΕΠΑΜ του Καζάκη, το σχέδιο Β του Αλαβάνου. Τόσο μεγάλη μάλιστα υπήρξε η απαξίωση του ψευδοεκσυγχρονιστικού πολιτικού κόσμου υπό τον ΓΑΠ, ώστε οι πατριωτικές και αντιμνημονιακές δυνάμεις, χωρίς βεβαίως την Χ.Α. ή τη Σπίθα και τον Καζάκη, βρέθηκαν και στην κυβερνητική εξουσία.

Επί πέντε χρόνια υποβάλλαμε σε κριτική τον αντιμνημονιακό χώρο καταδεικνύοντας τις τεράστιες αντιφάσεις του. Πώς ήταν δυνατόν, για παράδειγμα, να επικαλείται τον πατριωτισμό και να αγνοεί εντελώς την επιδείνωση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, ως συνέπεια της κρίσης; Πώς ήταν δυνατόν να είναι όντως πατριωτικός ένας χώρος που περιλαμβάνει στους κόλπους του έναν τεράστιο αριθμό εθνομηδενιστών, από τον Λιάκο ως τον Χριστόπουλο, που μόλις είχαν αυτομολήσει από το στρατόπεδο του Σημίτη και του ΓΑΠ, έως τον Νταβανέλο και τον Μηλιό, που χαρακτηρίζει την Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα; Ή, από την απέναντι όχθη, να αναλαμβάνουν την εκπροσώπηση του πατριωτισμού ζηλωτές του Χίτλερ και των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής;

Και τα αποτελέσματα είναι εδώ, μπροστά μας. Πέντε μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ οδήγησαν σε ακόμα βαθύτερη κρίση, ανεργία και διάλυση του κοινωνικού ιστού, ενώ, την ίδια στιγμή, χιλιάδες δυστυχισμένοι μετανάστες κατακλύζουν τα νησιά και τις πλατείες των πόλεων χωρίς ούτε να αποτρέπεται η είσοδός τους ούτε, από την άλλη, να τους προσφέρεται οποιαδήποτε πραγματική διέξοδος. Παράλληλα, προωθείται και ο νόμος για την ιθαγένεια που στοχεύει στην ολοκλήρωση της αποεθνικοποίησης μιας χώρας σε παρακμή. Και όμως, οι δήθεν εκφραστές του «πατριωτικού χώρου» περί άλλα τυρβάζουν.

Πέρα από τη διαπραγμάτευση υπάρχει και η ζωή..

Γράφει ο Γιάννης Ξένος

 

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επί ένα πεντάμηνο διαπραγματεύεται «σκληρά» με τους δανειστές μας για να φέρει μια «αντιυφεσιακή» συμφωνία, που αυτήν τη στιγμή αποτιμάται γύρω στα 2,5 δισ. ευρώ πρόσθετα μέτρα για το 2015 (αύξηση ΦΠΑ, κατάργηση πρόωρων συντάξεων κ.ά.). Οι δανειστές ζητούν ο λογαριασμός να είναι γύρω στα 900 εκατομμύρια ευρώ υψηλότερος (ή τουλάχιστον τόσο παρουσιαζόταν την προηγούμενη εβδομάδα), λογικά θα κλειδώσει (αν υπάρξει συμφωνία) κάπου στη μέση. Η σκληρή διαπραγμάτευση μας έφερε στο σημείο να θεωρούμε τα μέτρα που ανέφερε το μέιλ Χαρδούβελη (κοντά στο 1 δισ. ευρώ) ανώδυνα!
Πέρα όμως από την ατέρμονη διαπραγμάτευση υπάρχει και η πραγματική ζωή και η πραγματική οικονομία, που έχει μπει και πάλι σε υφεσιακή πορεία. Οι περυσινές προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την εξέλιξη του ΑΕΠ το 2015 ανέφεραν αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,5%. Αντ’ αυτού, το πρώτο τρίμηνο του 2015 η ελληνική οικονομία κατέγραψε ύφεση -0,2%. Τώρα οι διεθνείς οργανισμοί αναθεωρούν προς τα κάτω τις προβλέψεις τους, ο ΟΟΣΑ μιλά για ανάπτυξη μόλις 0,1% και η ΕΕ για ανάπτυξη 0,5%. Γι’ αυτό και οι εταίροι δέχονται τόσο εύκολα τον περιορισμό του πρωτογενούς πλεονάσματος για την τρέχουσα χρονιά και την επόμενη, καθώς η ελληνική οικονομία ή θα μπει πάλι σε ύφεση, ή θα έχει μια πολύ χαμηλή ανάπτυξη της τάξης του 0,5%.
Η ύφεση είναι απόρροια της καθίζησης που παρατηρείται τους τελευταίους μήνες σε όλους τους τομείς της οικονομίας: Η εσωτερική κατανάλωση, που σε μεγάλο βαθμό στήριξε την αναιμική αύξηση του ΑΕΠ το 2014, περιορίζεται και πάλι, ο ΟΟΣΑ προβλέπει ότι το 2015 θα αυξηθεί κατά 0,9% από αύξηση 1,4% τον προηγούμενο χρόνο. Η πρόβλεψη του ΟΟΣΑ φαντάζει αισιόδοξη για όσους έχουν εικόνα της αγοράς, που κάθε μήνα στεγνώνει και περισσότερο.

Κυκλοφορεί το νέο φύλλο της εφημερίδας ΡΗΞΗ, Ιούνιος 2015

Η «πατριωτική ρόδα» ενός εθνομηδενιστικού οχήματος .. !!

Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς στην Εφημερίδα Ρήξη - Ιούνιος 2015

Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσουν ν’ αγιάσεις! Την ίδια ώρα που προσπαθούμε με καλή πίστη να βρούμε κάποιον τρόπο για να ξεφύγουμε από τα αδιέξοδα στα οποία μας έχουν οδηγήσει οι μαθητευόμενοι μάγοι της συμφοράς, που έχουν στρογγυλοκαθίσει στον σβέρκο μας εδώ και πέντε χρόνια και συνεχίζουν να κοροϊδεύουν έναν λαό αλαλιασμένο από τον κυριολεκτικό πόλεμο που αντιμετωπίζει, την ίδια αυτή ώρα οι κυβερνητικοί βρίσκουν την ευκαιρία να περάσουν, μέσα στη σύγχυση, τον νόμο για την ιθαγένεια.
Ο Χριστόπουλος και η παρέα του(!), η Τασία Χριστοδουλοπούλου, ο Ρούντι Ρινάλντι, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και πριν απ’ όλους, ο Αλέξης Τσίπρας, ετοιμάζονται να φέρουν στη Βουλή και να ψηφίσουν τον νόμο για την ιθαγένεια. Δεν αρκούνται στο ότι όλοι μαζί εξοντώνουν τον ελληνικό λαό με τις καθημερινές παλινωδίες τους και τα βαλσάκια με τη Μέρκελ, δεν αρκούνται στο ότι μας έχουν μεταβάλει σε μπαλάκι του πινγκ πονγκ και μας έχουν αφαιρέσει την τελευταία οικονομική ικμάδα που είχαν αφήσει οι προηγούμενοι. Παρότι κάθε μέρα μας βουλιάζουν όλο και περισσότερο κάνοντας περιστροφές γύρω από τον εαυτό τους, δεν παραμένουν καθόλου αργοί στις εθνομηδενιστικές εμμονές τους. Προωθούν ένα νομοσχέδιο για την ιθαγένεια που μας ξαναγυρνάει στον αποτρόπαιο νόμο Ραγκούση-ΓΑΠ, που ακύρωσε το Συμβούλιο Επικρατείας.
Είχαν μάλιστα το θράσος να αναθέσουν τη σύνταξη του νομοσχεδίου στον Χριστόπουλο, τον άνθρωπο που υποστηρίζει πως η μουσουλμανική μειονότητα στην Ελλάδα είναι στο σύνολό της τουρκική, τον άνθρωπο που πρωτοστάτησε στο κόψιμο της Σαμπιχά από τις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το γεγονός και μόνο θα έπρεπε να είναι casus belli για όποιον άνθρωπο έχει πατριωτικές ευαισθησίες σε αυτό το κόμμα και σε αυτή την κυβέρνηση. Γιατί άραγε ο Πάνος Καμμένος δεν εγείρει ζήτημα συμμετοχής του στην κυβέρνηση ώστε να σταματήσει ο Τσίπρας και η παρέα του την προώθηση του νόμου Χριστόπουλου; Και να απαιτήσει τουλάχιστον την αναβολή της συζήτησής του τώρα, στη διάρκεια της διαπραγμάτευσης. Και γιατί ο Κώστας Ζουράρις δεν εγείρει ζήτημα στήριξης της κυβέρνησης;
Γι’ αυτούς τους λόγους τους έστειλαν στη Βουλή οι δημοκράτες πατριώτες; Γι’ αυτούς τους λόγους τους υποστηρίξαμε ως αντίβαρο στους εθνομηδενιστές του ΣΥΡΙΖΑ; Νομίζουν ότι αρκεί να μην ψηφίσουν ο ίδιοι και οι ΑΝΕΛ ως κόμμα, αλλά να το περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, και να μας κοροϊδέψουν, έχοντας και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο; Αυτές είναι οι κόκκινες γραμμές τους; Έχουν την ίδια αξία με εκείνες του Τσίπρα στη διαπραγμάτευση; Και δεν αναφέρομαι καθόλου στους «πατριώτες» συριζαίους, βουλευτές, κομματικά στελέχη κ.λπ. Γνωρίζουμε πολύ καλά εδώ και χρόνια πως αποτελούν την «πατριωτική ρόδα» ενός εθνομηδενιστικού οχήματος. Την κατεύθυνση την ορίζει αυτός που κρατάει το τιμόνι και οι ρόδες ακολουθούν. Ας αντιδράσουν, λοιπόν, για να μας αποδείξουν ότι έχουμε άδικο και πως βρίσκονται σε όχημα με ανεξάρτητη κίνηση και στους τέσσερις τροχούς!

Υ.Γ. (Γιώργος Ρακκάς): Στην σελίδα 33 του υπό πρόταση νομοσχεδίου (άρθρο 5) με χειρόγραφη ένδειξη σελίδας ‘84’, διαβάζουμε: «Με κοινή Απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας και Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, καθορίζονται οι τομείς απασχόλησης και οι περιοχές της Χώρας όπου μπορούν να ασχολούνται ως μισθωτοί οι υπήκοοι τρίτων χωρών των οποίων έχει αναβληθεί η απομάκρυνση, το καθεστώς της ασφαλιστικής τους κάλυψης, οι όροι, οι προϋποθέσεις, οι διαδικασίες και τα αρμόδια για την χορήγηση της άδειας εργασίας όργανα, καθώς και κάθε άλλο σχετικό θέμα». Αυτό σε απλά ελληνικά ονομάζεται Ειδικές Οικονομικές Ζώνες Απασχόλησης Αλλοδαπών. Και κάπως έτσι οι Κατρούγκαλος, Λαφαζάνης, Σκουρλέτης, κάνουν πραγματικότητα έναν διακαή πόθο της ‘θείας’ του πρωθυπουργού, Δωροθέας Άγκελας Μέρκελ

Κυβέρνηση “Εθνικής Σωτηρίας” η έσχατη επιλογή του πολιτικού συστήματος;

Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς

Από την αρχή της κρίσης, το 2009, και την είσοδο στο μνημόνιο, ο ελληνικός λαός και η Ελλάδα αντιμετωπίζουν μια μετωπική και καθολική επίθεση από τις δυνάμεις του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και τους ηγεμόνες μιας Ευρώπης των αγορών, με στόχο να προσαρμοστεί βίαια στο νεοφιλελεύθερο κοινωνικό μοντέλο που συρρικνώνει το κοινωνικό κράτος και διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες, έτσι ώστε η Ελλάδα –και η Ευρώπη– να γίνουν «ανταγωνιστικές», σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Γι’ αυτό, χώρες όπως η δική μας, που θεωρούντο εξαίρεση σε αυτό το μοντέλο, θα έπρεπε να υποταχθούν και να προσαρμοστούν βίαια. Είναι προφανές πως μια τέτοια επίθεση σε ολόκληρη την κοινωνική και οικονομική δομή της χώρας, που την οδηγεί στην εκπτώχευση και τη μεταβολή της σε γεωπολιτικό και τουριστικό αποικιακό εξάρτημα της γερμανικής Ευρώπης, μπορούσε να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά μόνο με μια μεγάλη λαϊκή κοινωνική και εθνική κινητοποίηση, απαραίτητο όρο για την όσο το δυνατό μεγαλύτερη κοινωνική αντίσταση. Ωστόσο, αυτό το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο δεν κατέστη δυνατό να συγκροτηθεί, εξαιτίας του γεγονότος ότι συνεργοί σε αυτή τη μετωπική επίθεση στον λαό μας ήταν και εσωτερικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, κατ’ εξοχήν το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, και ένα μεγάλο μέρος των επιχειρηματιών, των τραπεζών, των ΜΜΕ που συντάσσονταν με αυτό το σχέδιο. Εξάλλου, ήδη από πολύ παλαιότερα οι λεγόμενες εκσυγχρονιστικές δυνάμεις της κεντροαριστεράς γύρω από τον Σημίτη, και της κεντροδεξιάς γύρω από τον Μητσοτάκη, προωθούσαν μια ανάλογη στρατηγική. Οι ίδιες αυτές δυνάμεις, μέσω του δολίου βλακός, θεώρησαν πως ήρθε η ώρα, στα πλαίσια μιας παγκόσμιας κρίσης, να εξαλείψουν την ελληνική «ιδιαιτερότητα» που οι ίδιοι είχαν εκθρέψει στα 35 χρόνια της μεταπολίτευσης. Χωρίς βέβαια να μπορούν φανταστούν πως η σφοδρότητα της κρίσης θα σάρωνε εν πολλοίς και τα δικά τους προνόμια και κέρδη.

Έτσι, ενώ στις πλατείες και στους δρόμους των πόλεων συγκροτήθηκε, για πρώτη φορά και τόσο μαζικά, ένα τεράστιο κοινωνικό μέτωπο, αυτό δεν κατόρθωσε ποτέ να μεταβληθεί και σε ένα αντίστοιχο πολιτικό μέτωπο. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2011, όσο η Ν.Δ. του Σαμαρά αρνούνταν να συμπαραταχθεί με τις μνημονιακές δυνάμεις –που περιορίζονταν στο ταχέως συρρικνούμενο ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ–, υπήρχε η δυνατότητα και για ένα έστω άτυπο πλειοψηφικό πολιτικό μέτωπο. Ωστόσο, η προσχώρηση, τον Νοέμβριο του 2011, του Σαμαρά και της Ν.Δ. στον μνημονιακό χώρο κατέστρεψε τη δυνατότητα ενός ευρέως κοινωνικού και πολιτικού μετώπου. Οι Έλληνες, παρότι αντιμνημονιακοί στην πλειοψηφία τους, διαιρέθηκαν με βάση την πολιτική τους καταγωγή και, όπως φάνηκε στις εκλογές του 2012, μοιράστηκαν περίπου στη μέση, σε δύο αντιμαχόμενα και αλληλομισούμενα στρατόπεδα.

Η διαλεκτική της αντιπαράθεσης έσπρωχνε τους μνημονιακούς σε όλο και μεγαλύτερη υποταγή στους ξένους και εμάς, τους αντιμνημονιακούς, σε μια φυγή προς ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα χωρίς στρατηγική και σχέδιο. Έτσι, για μια ακόμα φορά, επαναλαμβανόταν το σενάριο που τόσες φορές έχουμε ζήσει στη νεότερη ιστορία μας και μας έχει οδηγήσει σε αναρίθμητες καταστροφές. Η εξωτερική επίθεση και πανουργία πυροδοτεί και τρέφει τον εσωτερικό εμφύλιο. Έτσι έγινε με τους Εγγλέζους στην Επανάσταση του’21, με τους Γερμανούς και τους Εγγλέζους στον διχασμό Βενιζελικών-Λαϊκών, το 1915-1922, και πάλι με τους Εγγλέζους και τους Αμερικανούς στον πρόσφατο εμφύλιο. Η διαίρεση των εσωτερικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων αποτελεί τον όρο και την προϋπόθεση για τις εθνικές καταστροφές που έχουμε εισπράξει σε όλη την ιστορική διαδρομή μας.

Καμένη γη

Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς

Το επιχείρημα το οποίο χρησιμοποιούν πολύ συχνά οι εκάστοτε κυβερνώντες είναι πως παρέλαβαν «καμένη γη» από τους προκατόχους τους. Το επιχείρημα αυτό καλύπτει ψυχολογικά για κάποιους μήνες τους απατημένους οπαδούς της νέας κατάστασης, που αρνούνται να αποδεχτούν το συνήθως ασύνετο της επιλογής τους και δεν θέλουν να παραδεχθούν πως θα πρέπει να γίνουν «κοψοχέρηδες». Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιείται για χρόνια ολόκληρα στις κοκορομαχίες των ανεγκέφαλων πολιτικών στις τηλεοράσεις. Ακούει κανείς ακόμα τον δόλιο βλάκα να επαναλαμβάνει πως παρέλαβε «καμένη γη» το 2009 και γι’ αυτό οδήγησε τη χώρα στην μνημονιακή καταστροφή. Εγώ «σκέφτομαι να πρωτοτυπήσω», και παρότι δεν συμμετέχω ούτε συμμετείχα ποτέ σε κάποιο μηχανισμό εξουσίας –ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό– να μην εκφραστώ ως «Επιμηθέας», δηλαδή κατόπιν εορτής, αλλά ως αγγελιαφόρος επερχομένων –και εν μέρει ήδη συντελεσθέντων– δεινών. Δυστυχώς είμαι πεπεισμένος ότι η παρούσα «κυβέρνηση»(!) θα παραδώσει καμένη γη κατά την αποχώρησή της, οποτεδήποτε αυτή επισυμβεί. Βέβαια μετά από τις 130 ημέρες της στην εξουσία έχω μάλλον εύκολο έργο, διότι «εξ όνυχος τον λέοντα».

Ωστόσο αυτό που εξαιρετικά εύκολα θα μπορούσε να συναχθεί ως συμπέρασμα από τον κάθε νουνεχή Έλληνα, αν αυτός βρισκόταν στους Αυστραλιανούς αντίποδες (πόσο μου άρεσε μικρός αυτό το υπέροχο Terra incognita Australis), καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο όταν βρίσκεται στην Ελλάδα. Δυστυχώς στον δημόσιο χώρο κατακλυζόμαστε από δειλούς, μικροκομπιναδόρους και ανεγκεφάλους, επειδή οι υπόλοιποι κανονικοί άνθρωποι προσπαθούν να ζήσουν την οικογένεια τους και έχουν εκχωρήσει τον δημόσιο χώρο σε αυτούς. Γι’ αυτό και τα εξόχως προφανή αυτά συμπεράσματα καθίστανται δύσκολο να συναχθούν μέσα από την αβάσταχτη πολυλογία που καθημερινά έχει κάνει κουρκούτι το μυαλό των Ελλήνων.

Από την Άλωση στο 1821 (1ο μέρος)

Από την Άλωση στο 1821 (2ο μέρος)

Από την Άλωση στο 1821 (3ο μέρος)