Αγαπητοί Φίλοι και Φίλες,
Από
το 1981, επαγγελλόμαστε το τέλος της, αλλά αυτή πάντοτε
νεκρανασταίνεται ως βαμπίρ που ζει από τις ζωτικές δυνάμεις ενός
ολόκληρου λαού. Το πικρό μάθημα από αυτές τις καταστροφικές
παλινορθώσεις, είναι ότι η μεταπολίτευση δεν θα τελειώσει αν δεν την
τελειώσει ο ίδιος ο λαός, και όσο το δυνατόν γρηγορότερα γίνει αυτό,
τόσο πιο περισσότερα θα προφτάσουμε να περισώσουμε από την ήδη
κατεστραμμένη, υποδουλωμένη και παρηκμασμένη μας χώρα. Για να μην
συνεχίσουμε και κάθε άνοιξη μας βρίσκει ραγιάδες έφτασε η στιγμή να αναλάβουμε άμεσες πολιτικές πρωτοβουλίες.
Και
αυτές, το ξέρουμε πλέον μέσα από τις πικρές εμπειρίες συμμετοχής στα
ποικίλα αντιμνημονιακά μέτωπα, δεν θα έχουν προοπτικές επιτυχίας αν δεν
προκαλούν την συσπείρωση ανθρώπων που συνδυάζουν αντίσταση και ρεαλισμό,
επαναστατικότητα και οξυδέρκεια, όραμα αλλά και ιδεολογική επεξεργασία
και θεωρητική ανάλυση, εν τέλει… «λογισμό και όνειρο» που λέει ο Δ.
Σολωμός. Φτάνει πια με τους ψευδοπροφήτες και τους αυτόκλητους Σωτήρες.
Ήρθε
ο καιρός να δημιουργήσουμε έναν πολιτικό πόλο, που θα συσπειρώνει όλη
αυτήν την «αόρατη» και περιθωριοποιημένη Ελλάδα που κινείται στον
αντίποδα και το περιθώριο του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Τους
ανθρώπους που αισθάνονται ξένοι στο κυρίαρχο πολιτισμικό περιβάλλον, και
ζουν με ήθος, αξίες, κι ένα όραμα αυτοδιάθεσης, δημοκρατίας και
προκοπής.
Πολλοί
νομίζουν ότι όλα αυτά είναι σχήμα λόγου. Όχι. Αυτή η Ελλάδα υπάρχει,
είναι οι άνθρωποι που κάνουν νυν υπέρ πάντων αγώνα για να λειτουργεί
στοιχειωδώς αυτή η χώρα, που αγωνίζονται για να μην καταρρεύσουν τα
νοσοκομεία, η δημόσια Παιδεία, οι άλλες υπηρεσίες, που βάζουν πλάτη με
τις υγιείς επιχειρήσεις τους και την φορολογία τους ώστε μην πεθάνει
εντελώς η οικονομία αυτής της χώρας, που μας κάνουν ορισμένες στιγμές
ακόμα περήφανους με τις πνευματικές, καλλιτεχνικές ή αθλητικές τους
επιδόσεις. Δίχως όλους αυτούς, η Ελλάδα των τελευταίων πέντε ή έξι
χρόνων θα είχε καταρρεύσει προ πολλού. Αυτοί είναι το κατ’ εξοχήν
κοινωνικό υποκείμενο στους οποίους πρέπει να απευθυνθούμε. Εκείνοι που
απείχαν σιωπηρά από τις μεγάλες κομματικές παράτες του παρελθόντος και
του παρόντος, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την επέλαση της γενικευμένης
παρακμής.
Ήρθε
καιρός, επομένως, να μαζευτούμε και να συζητήσουμε επί της ουσίας, πως
θα πραγματοποιήσουμε από κοινού άμεσα βήματα για την πολιτική μας
συγκρότηση. Η επικαιροποίηση του προγράμματός μας, στο οποίο θα πρέπει
να ενσωματωθεί όλη η θεωρητική και πρακτική εμβάθυνση που έχει
συντελεστεί από τον χώρο μας κατά τους 12 τελευταίους μήνες, είναι ένα
από αυτά τα βήματα που πρέπει να γίνουν. Ένα άλλο, είναι να καταρτίσουμε
έναν οδικό χάρτη, για την αναδιοργάνωσή μας σε πολιτικό χώρο. Αυτό
είναι πιο δύσκολο, γι’ αυτό απαιτείται ένας εκτεταμένος
προσυνδιασκεπτικός διάλογος, όπου όλοι οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να
καταθέσουν τις απόψεις τους, για το πώς θα επιτύχουμε κάτι τέτοιο –που
ισοδυναμεί με οργανωτικό άθλο.
Προχωρούμε, λοιπόν, σε σύγκλιση μιας ευρείας πανελλαδικής συνδιάσκεψης του Άρδην, το Σάββατο 20 Ιουνίου 2015.
Καλούμε τα μέλη, τους φίλους και τις φίλες, όσους και όσες αισθάνονται
εκ του μακρόθεν συνοδοιπόροι, να συμμετάσχουν –μάλιστα όχι μόνον σε
αυτήν αλλά και στον εκτεταμένο διάλογο που θα προηγηθεί.
Σήμερα,
πραγματικά, δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Όχι όμως για να αναθέσουμε τις
τύχες της χώρας σε κάποιον άλλον αυτόκλητο σωτήρα. Αλλά για να τις
αναλάβουμε επιτέλους στα χέρια μας, εμείς που υπήρξαμε ενάντιοι σε όλα
τα καθεστώτα εξουσίας που πέρασαν από την Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνων,
και έπραξαν ό,τι είναι δυνατόν για να βρισκόμαστε σήμερα σκυφτοί και
απελπισμένοι.
Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
όπως αυτός ο δραπέτης
ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.