Σήμερα, καθώς κινδυνεύουμε να απολέσουμε τη δυνατότητα συγκρότησης ενός στοιχειωδώς ανεξάρτητου κράτους, ξαναμπαίνει και πάλι, ίσως για τελευταία φορά, το αίτημα ενός καθολικού οράματος ικανού να επανενώσει τους Έλληνες, αυτό που αποκαλέσαμε «εκσυγχρονισμό της παράδοσης». Ανατρέχοντας στη μακρά ιστορία μας, να διατυπώσουμε μία σύγχρονη πρόταση για το σήμερα, η οποία να διαθέτει και πλανητική εμβέλεια: Ο «ελληνικός δρόμος», ως σύνθεση νου και καρδιάς, μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στην υπέρβαση των αδιεξόδων του σημερινού κόσμου.
Παρότι κάτι τέτοιο δεν θα το κάνουμε μόνοι μας, και αποτελεί κίνηση με παγκόσμιες διαστάσεις, μπορούμε και πρέπει να μεταβληθούμε σε προπύργιό της. Για παράδειγμα, με τη δημιουργία μιας Διεθνούς Φιλοσοφικής Σχολής στην πατρίδα του Αριστοτέλη, στα Στάγειρα, ενός Παγκόσμιου Ιπποκρατικού Κέντρου στην Κω· τη δημιουργία ενός Ορθόδοξου Διεθνούς Πανεπιστήμιου συνδεδεμένου με το Άγιο Όρος στη Θεσσαλονίκη· για τη συνεταιριστική ιδέα στα Αμπελάκια· για τη ναυτοσύνη στην Ύδρα ή τον Πειραιά· για τη μηχανουργία και τη ναυπηγική στην Ερμούπολη· για την οικολογική αρχιτεκτονική στα Ζαγοροχώρια κ.λπ…
Προϋπόθεση, η ανάδειξη της παιδείας σε κύρια μέριμνα του ελληνικού κράτους (αντ’ αυτού τα πανεπιστήμια έχουν μεταβληθεί σε αχούρια, οι Έλληνες σπουδάζουν έξω, αντί να συγκεντρώνουμε φοιτητές από τα Βαλκάνια, τη Μ. Ανατολή, όλο τον κόσμο). Για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, να προτάξουμε την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής ειδίκευσης και όχι φτηνιάρικων ακατέργαστων προϊόντων με εισαγόμενο ανειδίκευτο προσωπικό.
Είναι δυνατό να αναδιαμορφωθεί ακόμα και ένας τομέας όπως ο τουρισμός, εάν συνδεθεί αποφασιστικά με την ιστορική παράδοση της χώρας, από την Κνωσό έως το Άγιον Όρος. Δεν μπορεί, η Ζακύνθος –η πατρίδα των ποιητών, του Σολωμού και του Κάλβου–, να είναι μια πολιτιστική έρημος με μεθυσμένες αγέλες νεαρών και κραυγαλέα μπιτς μπαρ.
Αυτή η πρόταση είναι ρεαλιστική, δεν απαιτεί τεράστιες δαπάνες, απαιτεί μια Πολιτιστική Επανάσταση μεγάλης κλίμακας, που θα στραφεί πριν απ’ όλα ενάντια στην εμφυλιοπολεμική ιδεολογία, που μετά το 1915 ακυρώνει κάθε μεγάλη συλλογική προσπάθεια. Καθώς μάλιστα, από το 1990, η εμφύλια διαμάχη καθίσταται άνευ αντικειμένου, μετά την αποτυχία του υπαρκτού σοσιαλισμού, τη σύγκλιση σοσιαλδημοκρατίας και δεξιάς και τη διασφάλιση, ακόμα και μέσω της διαφθοράς, της… ισότητας αριστεράς και δεξιάς στην Ελλάδα, και επιβιώνει αποκλειστικά ως μηδενισμός. Τα μηδενιστικά ρεύματα στη νεολαία και ο εθνομηδενισμός ως κυρίαρχη ιδεολογία των ελίτ.
Σήμερα δε, μετά την ολοκλήρωση ενός ιστορικού κύκλου, όπου όλες οι παρατάξεις του εμφυλίου βρέθηκαν στην εξουσία, με άθλιο απολογισμό, ο εμφυλιοπολεμικός μηδενισμός έχει εξαντλήσει την όποια δυναμική.
Δεν υπάρχει πλέον καμία άλλη διέξοδος, καμία άλλη προοπτική. «Ή όλα ή τίποτε». Είτε θα σβήσουμε ως αυτόνομο πολιτειακό υποκείμενο είτε θα συνεχίσουμε δημιουργικά, με έναν νέο ρόλο, τη μεγάλη παράδοση του ελληνισμού.