Ελλάδα: Μια Βαλκανική Τραγωδία

του  ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΑΚΚΑ

Εδώ είναι Μπαλκάνια/ δεν είναι παίξε γέλασε»
Διονύσης Σαββόπουλος*

«Υπομονή. Λίγη ακόμα κωπηλασία και τελειώνουμε, λίγη ακόμα κωπηλασία και βουλιάζουμε»
Κώστας Μόντης

Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουμε αναλώσει όλες τις πολιτικές και διανοητικές μας δυνάμεις για να αναλύσουμε αυτό που σήμερα εκδηλώνεται ως «μέτωπο του ΝΑΙ». Τώρα δεν είναι στιγμή να επαναλάβουμε ζητήματα ήδη ξεκαθαρισμένα. Τώρα είναι στιγμή να ξεκαθαρίσουμε την άλλη μισή, και σκοτεινή, πλευρά του φεγγαριού: Το οργουελιανό καθεστώς της «μισής αλήθειας» που σήμερα κυβερνάει την χώρα –ακόμα και αν το σύστημα της 4ης εξουσίας, μαζί με ένα κομμάτι της μεταπρατικής και εθελόδουλης στους Ευρωπαίους αστική τάξη είναι εναντίον τους.

Αυτό το καθεστώς παλεύει με νύχια και με δόντια να μας πείσει ότι είναι ο Άγιος Γεώργιος που επιτίθεται στον Δράκο. Τίποτα πιο ψευδές. Διότι πέρα από τους Γερμανούς –την γερμανική Ευρώπη, δηλαδή– και το εγχώριο μπλοκ που είναι στοιχημένο από πίσω της, υπάρχουν και οι Αμερικάνοι, καθώς και άλλα φρούτα εδώδιμα, που στήνουν το σκηνικό μιας ελληνικής βαλκανικής τραγωδίας η οποία τις τελευταίες μέρες παίζει το φριχτό της «Από Δευτέρα, προσεχώς».

Αυτό το δημοψήφισμα εγκρίθηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο με τις ψήφους της συγκυβέρνησης ΣΑΝΕΛ, καθώς και με την Χρυσή Αυγή. Όντως, το ερώτημά του είναι παραπειστικό, και άνευ πραγματικής ουσίας, σε ό,τι αφορά στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης. Τουλάχιστον, σε ό,τι ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός της χώρας. Απόδειξη, ότι ανεξάρτητα από το τι θα πράξει από την Δευτέρα δεν προκηρύσσει για αυτόν τον λόγο το δημοψήφισμα. Αλλά για τις απολύτως ορατές συνέπειές του ως προς το εσωτερικό της χώρας. Οι οποίες είναι πολύ πραγματικές και έχουν να κάνουν με την συγκρότηση πολιτικών στρατοπέδων, και την ολοκλήρωση της φυσιογνωμίας του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης που θα αναλάβει να διαχειριστεί τις εξελίξεις από την Δευτέρα και μετά. Γι’ αυτόν τον λόγο το δημοψήφισμα, από γιορτή της δημοκρατίας έχει μεταβληθεί στην μεγαλύτερη ντροπή της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας: Κινδυνεύει να μεταβληθεί στο Κύκνειο Άσμα της.

Το πολιτικό καθεστώς που κυβερνάει και γυρεύει να μεταβάλει σε όπλο του το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, ανεξάρτητα αν μεγάλο του μέρος πηγάζει από αγνά αντιστασιακά αισθήματα τα οποία λεηλατούνται χυδαία από αυτό, είναι ένα φαιορόζ μέτωπο «τύπου Μιλόσεβιτς». Πίσω από αυτό δεν στοιχίζονται μόνο οι ποικιλώνυμοι φασίστες, που ανοιχτά διακηρύσσουν ότι βρίσκονται μπροστά σε μια μεγάλη ευκαιρία να εγκαταστήσουν ένα ατόφιο «δωρικό» Ελληνικό καθεστώς –εξάλλου στο σενάριο της οριακής επικράτησης του ΟΧΙ, θα είναι αυτοί που θα έχουν κάνει την διαφορά. Αλλά και η γκανκστερική μερίδα των αρχουσών τάξεων (που αντιπροσωπεύεται επάξια στο πρόσωπο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου), και που ζήλεψαν τις σέρβικες δόξες του Αρκάν, υπολογίζοντας ότι θα παίξουν αντίστοιχο ρόλο στην διαλυμένη Ελλάδα της Δευτέρας.

Δεν θέλει και πολύ μυαλό να το καταλάβει κανείς αυτό, κάνει μπαμ.
Μόνο που αυτό το «μπαμ» καλύπτεται από τον εκατέρωθεν προπαγανδιστικό πάταγο και βουή, ο οποίος ολοκληρώνει τον μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας σε πλήθος με παβλωφικά χαρακτηριστικά. Και ολοκληρώνει τον απόλυτο κατακερματισμό του λαϊκού σώματος –και δεν μιλάμε τώρα για τον Άδωνη ή τον Τσίπρα, μιλάμε για τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους– μεταξύ εκείνων που αισθάνονται δικαιολογημένο φόβο για το αύριο, άρα στοχάζονται με αρετή το μέλλον, και εκείνων που καθοδηγούνται από τυφλή τόλμη. Έτσι, η κυβέρνηση κατάφερε να διχάσει εκείνους που θα αποτελούσαν την βάση πάνω στην οποία θα χτιζόταν η δυνατότητα ενός αυθεντικού αντιστασιακού μετώπου. Δίχως αυτήν, είμαστε καταδικασμένοι να μεταβληθούμε ως λαός σε άθυρμα μεταξύ Γερμανικής Ευρώπης και Αμερικάνικης Βαλκανικής Σφήνας, σε αντικείμενο μιας πολεμικής σύγκρουσης ανάμεσα στην γκανγκστερική μερίδα των αρχουσών τάξεων, και την εθελόδουλη.

Αυτός ο λαός, στα 150 χρόνια του τραγικού, τάχα ελεύθερου, βίου του έχει παραγάγει μόνον έναν τύπο σοβαρού διανοουμένου που στέκεται επάξια στο αντιστασιακό ήθος και την μακραίωνη ιστορία του: Τους ποιητές. Ήρθε καιρός, επομένως, να τους πάρουμε στα σοβαρά, και να μην τους εξορίζουμε στην τυπολατρική εξουδετέρωση των σχολικών εορτών. Ο Κάλβος έγραψε: Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχωσι• θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.

Δίχως το ένα από τα δύο, πολύ απλά ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. Ραντεβού την Δευτέρα, στο ελληνικό Ραμπουγιέ. Ο κύβος έχει ριφθεί. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.