Του Γιάννη Ξένου
Πριν τέσσερις μήνες (6 Μαρτίου 2015) το Άρδην είχε οργανώσει μια εκδήλωση με θέμα: «Οι πρώτες 40 μέρες της νέας κυβέρνησης από το ζενίθ στο ναδίρ των προσδοκιών». Τότε πολλοί μας κατηγόρησαν ότι βιαζόμασταν να βγάλουμε συμπεράσματα και να κριτικάρουμε την κυβέρνηση «της πρώτης φοράς Αριστεράς». Τώρα από την απόσταση των τεσσάρων μηνών και των συντριμμιών που έχει δημιουργήσει η κυβέρνηση, μάλλον ήμασταν ήπιοι. Τότε λέγαμε ότι βαδίζουμε ολοταχώς σε τρίτο μνημόνιο. Οι εκτιμήσεις έλεγαν ότι το νέο μνημόνιο θα ήταν μεταξύ 30-50 δισ. ευρώ. Και σε αυτό έπεσαν έξω, η διαχείριση της οικονομίας από την κυβέρνηση αυτό το εξάμηνο ήταν τόσο καταστροφική που το νέο πακέτο θα είναι μεταξύ 82-86 δισ. ευρώ! Τα παιχνίδια του Βαρουφάκη, η ανικανότητα του Τσίπρα να λάβει αποφάσεις, η ανυπαρξία των υπολοίπων κορυφαίων υπουργών, αλλά και η τυφλή υποστήριξη (ή στις καλύτερες περιπτώσεις η στάση αναμονής) της κοινωνίας απέναντι στην κυβέρνηση, ανέβασαν κατά πολύ τον λογαριασμό. Εκεί που το Φθινόπωρο του 2014 άνοιγε μια χαραμάδα διεξόδου από τα μνημόνια, τώρα επιστρέψαμε στο 2010, νέος Γολγοθάς είναι μπροστά μας.
Πέντε χρόνια πολεμήσαμε με μεγάλες θυσίες για να αποφύγουμε τον χειρότερο εχθρό για την κοινωνία και την οικονομία, την έξοδο από το ευρώ. Οι θυσίες ετών, εξαιτίας των μαθητευόμενων μάγων (που κάποιοι όμως δεν είναι καθόλου τέτοιοι και πιστεύουμε βάσιμα ότι κινούνταν με δόλο) που κυβερνούν, τινάχτηκαν στον αέρα. Φτάσαμε να παρακαλούμε στη Σύνοδο Κορυφής τους Γάλλους και τους Ιταλούς να μεσολαβήσουν στη Γερμανία για να μας κρατήσουν στο ευρώ, σενάριο που μέχρι πριν λίγους μήνες δεν υπήρχε.
Ο αντιμνημονιακός αγώνας, όπως αναφέρει ο Γ. Καραμπελιάς στο κείμενό του «Ο πόλεμος που χάθηκε, οι μάχες που έρχονται», τη Δευτέρα το πρωί ηττήθηκε τελεσίδικα. Οι αντιμνημονιακοί πήραν την εξουσία και κατόρθωσαν να φέρουν νέο μνημόνιο, πιο μεγάλο από τα δύο προηγούμενα. Τα επόμενα χρόνια τα διακυβεύματα της μάχης δεν θα είναι π.χ. οι συντάξεις ή μισθοί να παραμείνουν σε ένα σημείο που να επιτρέπουν ένα μέσο καταναλωτικό επίπεδο ή τα εισοδήματα να επιτρέπουν να συντηρούνται τα σπίτια ή το εξοχικό (αναλόγως με την οικονομική θέση του καθενός). Τα διακυβεύματα θα είναι πολύ πιο σημαντικά, π.χ. να κατορθώσει η χώρα να διατηρήσει και τις δεκατρείς περιφέρειές της. Να διατηρήσει τον πληθυσμό της και να μην μεταναστεύσουν εκατομμύρια Έλληνες (όχι εκατοντάδες χιλιάδες όπως συνέβη την προηγούμενη πενταετία) από την χώρα. Να μην μεταβληθεί η χώρα σε αποθήκη μεταναστευτικών πληθυσμών, εγκλωβισμένων στην Ελλάδα. Να κατορθώσει να δημιουργήσει μια παραγωγική βάση. Να διατηρήσουμε αδελφικές σχέσεις με την Κυπριακή Δημοκρατία, γιατί και το δικό της μέλλον είναι δυσοίωνο, δηλαδή θα είναι ένας αγώνας για να επιβιώσει η χώρα.
Ενώ η κατάσταση είναι τόσο μαύρη κάποιοι συνεχίζουν να κοροϊδεύουν την κοινωνία. Δεν χορτάσαμε από τις υποσχέσεις του Τσίπρα που στη Θεσσαλονίκη υποσχόταν 12 δισ. ευρώ παροχές και αντί γι’ αυτές έχουμε νέο καταστροφικό μνημόνιο. Πάνε ένα βήμα παραπέρα, υπόσχονται ότι με την επιστροφή στη δραχμή θα επαναφέρουν την ευμάρεια της προηγούμενης δεκαετίας. Το «μαγικό φίλτρο» δεν είναι πια η αριστερή διαπραγμάτευση, αλλά είναι η δραχμή, το εθνικό μας νόμισμα.
Αυτές τις μέρες το δραχμικό μέτωπο έχει υπερδιογκωθεί, ξεκινά από την άκρα αριστερά και φτάνει μέχρι την άκρα δεξιά. Ας δούμε ποιες πολιτικές δυνάμεις περιλαμβάνει το μέτωπο: Η Αριστερή Πλατφόρμα του Σύριζα, που εδώ και χρόνια μας λέει για την εναλλακτική λύση που έχει και δεν μας την έχει αναλύσει ποτέ (εκτός και αν το σενάριο είναι να κάνουν ντου στο Νομισματοκοπείο). Ο Λαφαζάνης και οι σύντροφοί του ποντάρουν ότι αν γίνουν εκλογές σύντομα και παρουσιαστούν αυτόνομα θα χτυπήσουν διψήφιο ποσοστό. Από κοντά και οι αριστεριστές τύπου Ανταρσύα, αλλά και οι μικρότερες ομάδες. Ο Δελαστίκ, που τόλμησε να πει ότι το 40% όσων ψήφισαν στο δημοψήφισμα «Ναι» είναι γερμανοτσολιάδες, ξανασυναντά τους παλιούς του συντρόφους στην ΚΝΕ, Π. Λαφαζάνη και Αλέκο Αλαβάνο.
Τον συνδετικό κρίκο μεταξύ ακροαριστεράς και ακροδεξιάς τον παίζει το Επαμ και κυρίως ο Δημήτρης Καζάκης. Ο Καζάκης είναι το τελευταίο διάστημα ο βασικός αρθρογράφος της Ελεύθερης Ώρας, της πρώτης σε κυκλοφορία ακροδεξιάς εφημερίδας. Στην Ελεύθερη Ώρα συμπλέουν αρμονικά οι προφητείες των «γερόντων» με τις προφητείες του Καζάκη ότι «η δραχμούλα θα μας σώσει». Στα ακροδεξιά, η Χρυσή Αυγή που υποστηρίζει και αυτή την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Ο Μιχαλολιάκος στις 20 Δεκεμβρίου δημοσίευσε άρθρο με τίτλο: «Καλύτερα δραχμή παρά υποταγή!».
Κοινωνικά το μέτωπο της δραχμής περιλαμβάνει από τίμιους ανθρώπους που δεν έχουν στο ήλιο μοίρα, μέχρι χρεοκοπημένους που πιστεύουν ότι μέσω της δραχμής θα γλιτώσουν από τις τράπεζες. Υπάρχουν όμως και οι καρχαρίες που στα χρόνια της κρίσης έχουν βγάλει από την χώρα εκατοντάδες δισ. (250 δισ. κατά τον Τσίπρα, όπως ανέφερε στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ) και πιστεύουν ότι με την υποτιμημένη δραχμή θα αγοράσουν μισοτιμής φιλετάκια. Κοντά σε όλους αυτούς και ένα λόμπι διεθνών κερδοσκόπων που ποντάρουν στην αποδυνάμωση του ευρώ, αλλά και διεθνείς απατεώνες. Η δικαιοσύνη διερευνά εδώ και μήνες σχέδιο εξόδου της χώρας από το ευρώ με τίτλο «Ασημένια δραχμή». Σύμφωνα με το πόρισμα του ανακριτή κ. Δ. Φούκα λομπίστες από την Αθήνα και τις ΗΠΑ με μεγάλες διασυνδέσεις στην κρατική μηχανή προωθούσαν από τις εκλογές του 2012 σχέδιο για την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την εισαγωγή εθνικού νομίσματος. Κεντρικό ρόλο φέρεται να είχε ο γνωστός Άλεξ Ρόντος, ο οποίος μάλιστα συνομιλούσε με Μεξικανό ιδιοκτήτη ορυχείου αργύρου, για βρει ασήμι για τα νέα κέρματα. Το σχέδιο αυτό θα επιβάρυνε την ελληνική οικονομία, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ανακριτή, 70 δισ. ευρώ, χωρίς να προστεθούν οι αμοιβές μεσιτών και συμβούλων.
Κεντρικό ρόλο σε αυτό το μέτωπο της δραχμής παίζει ο Γιάννης Βαρουφάκης, που ως υπουργός Οικονομικών μας έφτασε μια ανάσα πριν τη δραχμή. Πριν αναφερθούμε στο πως δούλεψε το προηγούμενο εξάμηνο για να μας πάει στη δραχμή ας δούμε τι έγραφε το 2011, όταν είχε ψηφιστεί το πρώτο μνημόνιο και δεν ήταν πια σύμβουλος του ΓΑΠ, για τη δραχμή. Σε άρθρο του στο protagon.gr εξηγούσε – απαντούσε στον φίλο του Τζέιμς Γκαλμπρέιθ γιατί δεν συμμετείχε στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ). Τότε η θέση του ήταν κατά μιας ηρωικής εξόδου από το ευρώ και την ευρωζώνη για δύο λόγους:
«Πρώτον, επειδή δεν έχουμε την παραγωγική βάση για να συντηρήσουμε την κοινωνία μας μετά από μια τέτοια ρήξη. Ο Ισημερινός, …έχει άφθονο πετρέλαιο. … Η Αργεντινή ξεπέρασε την κρίση λόγω Κίνας (που αγοράζει το σύνολο της παραγωγής σόγιας) και λόγω αύξησης των τιμών των αγροτικών της προϊόντων διεθνώς. Τέλος, η Ισλανδία διατηρεί παραδοσιακά ένα υγιέστατο πλεόνασμα στο εμπορικό της ισοζύγιο με το οποίο μπορεί να χρηματοδοτεί το κράτος μετά από την στάση πληρωμών…. Εμείς, που θα βρίσκαμε τα έσοδα για να διατηρήσουμε τις βασικές κρατικές μας λειτουργίες αλλά και τις απαραίτητες εισαγωγές;»
»Δεύτερον, η έξοδος από το ευρώ για μια ελλειμματική χώρα θα μας έστελνε στην νεολιθική εποχή πριν καλά-καλά το καταλάβουμε. Γιατί; Επειδή αντίθετα με την Αργεντινή, τον Ισημερινό και την Ισλανδία που διατηρούσαν το νόμισμά τους εμείς από το 2000 δεν έχουμε δικό μας νόμισμα. Έστω ότι ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε πως σήμερα το βράδυ θα κατέθετε κατεπείγον νομοσχέδιο στην Βουλή δημιουργίας νέου εθνικού νομίσματος. Σε είκοσι λεπτά θα είχαν στεγνώσει όλα τα ΑΤΜ καθώς όλοι θα γνώριζαν ότι το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί βάναυσα (σε σχέση με το ευρώ) μερικά λεπτά της ώρας μετά την δημιουργία του. Φυσιολογικά, όλοι θα τραβούσαν όσο πιο πολλά ευρώ μπορούσαν από τις τράπεζες. Αύριο το πρωί οι ουρές έξω από τις τράπεζες θα ήταν ατελείωτες και μετά από μια ώρα οι τράπεζες θα κατέβαζαν τα ρολά. Η οικονομία θα κατέρρεε. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα απόσυρε την υποστήριξη των τραπεζών (μιας και θα έπαυε να είναι η Κεντρική μας Τράπεζα) και έτσι εκείνες δεν θα ξανα-άνοιγαν τις πόρτες τους. Μέχρι το κράτος να παράξει το νέο νόμισμα (κάτι που παίρνει βδομάδες), η χώρα θα είχε βυθιστεί στο απόλυτο σκότος. Χωρίς πρόσβαση στις χρηματαγορές, στο απεχθές ΔΝΤ, στην ανεκδιήγητη ΕΕ, το ρολόι θα γύρναγε πίσω πολλές δεκαετίες. Η φτώχεια θα εισέβαλε στο 80% των νοικοκυριών. Κάποια στιγμή θα ξανα-βρίσκαμε μια κάποια ισορροπία αλλά τίποτα δεν μου εγγυάται ότι η ισορροπία αυτή θα ήταν καλύτερη από την σημερινή. Οι επιτήδειοι και πάλι κερδισμένοι θα ήταν (καθώς θα είχαν διατηρήσει πρόσβαση σε λογαριασμούς ευρώ εκτός Ελλάδας) ενώ η συντριπτική πλειοψηφία θα καταριόταν την ώρα που κηρύχθηκε η μετα-μνημονιακή στάση πληρωμών».
Φοβερό τα προέβλεψε όλα και τα έκανε σχεδόν όλα, έκλεισε τις τράπεζες και μας έφερε λίγο πριν νεο-λιθική εποχή όπως, χωρίς μέτρο, έγραφε τότε. Αν δεν το κατάφερε πριν λίγες μέρες, στο μέλλον σε σύμπραξη με πολιτικές φυσιογνωμίες, όπως ο Λεουτσάκος, ο Καζάκης και ο Μιχαλολιάκος θα το ξανα-επιχειρήσει.
Το ερώτημα πως μεταστράφηκε μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα από πολέμιος της δραχμής σε βασικό της εκπρόσωπο, θα αποκαλυφθεί σύντομα γιατί ο άνθρωπος μιλά τόσο πολύ που κάποια στιγμή μέσα στη φλυαρία του θα του ξεφύγει. Αλλά πρέπει να δούμε τις κινήσεις του από τις πρώτες μέρες που ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών μέχρι που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση. Η επίσημη ανάγνωση είναι ότι μπλόφαρε και χρησιμοποιούσε τα παίγνια για να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία. Οι πράξεις του μας οδηγούν στο αντίθετο συμπέρασμα, οι μπλόφες και η προκλητική του συμπεριφορά είχαν σκοπό να απομονώσουν την Ελλάδα. Οι υπόλοιποι 17 υπουργοί Οικονομικών να συνταχθούν πίσω από τον Σόιμπλε. Γι’ αυτό όλο αυτό το διάστημα τους εξύβριζε και τους σνόμπαρε, γι’ αυτό δήλωνε κατ’ εξακολούθηση ότι μόνο ο Σόιμπλε είχε μυαλό από όλους τους υπουργούς και οι υπόλοιποι ήταν πρόβατα. Γι’ αυτό τους μαγνητοφωνούσε στη σύνοδο της Ρίγας και μετά εντέχνως το άφηνε να βγει στα ΜΜΕ. Προβοκάριζε όσο μπορούσε τις διαδικασίες προκειμένου η Ελλάδα να βρεθεί στον προθάλαμο της εξόδου. Και το κατάφερε, στο τελευταίο Γιουρογκρουπ που συμμετείχε, και οι δεκαοχτώ ΥΠΟΙΚ ήταν μονομπλοκ με τον Σόιμπλε και μάλιστα τον απέπεμψαν για να συζητήσουν μόνοι τους για το grexit.
Ο Βαρουφάκης όμως δεν δούλευε μόνο στο επίπεδο της πρόκλησης απέναντι στους συναδέλφους του, είναι γνωστό από το Πάσχα κιόλας ότι σε ταξίδια σε ΗΠΑ και Γαλλία προετοίμαζε σε συνεργασία με δικηγορικά γραφεία και κερδοσκοπικά λόμπι την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Στην Ουάσιγκτον συναντήθηκε με τον μεγαλοδικηγόρο Λι Μπουχάιτ, ο οποίος ειδικεύεται σε θέματα αναδιάρθρωσης κρατικού χρέους. Στο Παρίσι συμμετείχε στο ετήσιο συνέδριο του ινστιτούτου του Τζορτζ Σόρος «The Institute for New Economic Thinking», στο οποίο ο Βαρουφάκης ήταν ομιλητής τη Μ. Πέμπτη, και μάλιστα σε δύο πάνελ. Στο συνέδριο συμμετείχαν και άλλοι φίλοι του όπως, οι Τζόζεφ Στίγκλιτζ και Τζέιμς Γκαλμπρέιθ (εργάζονται και οι δύο, όπως και ο Βαρουφάκης για ένα διάστημα μετά το 2011, στο Πανεπιστήμιο του Τέξας που χρηματοδοτεί αφειδώς ο Σόρος). Μίλησε και ο ίδιος ο Σόρος και η ομιλία είχε ως αντικείμενο τις προκλήσεις που θέτει η Ελλάδα στη νομισματική σταθερότητα της Ευρωζώνης. Στην κατακλείδα του έλεγε «…μήπως είναι καιρός να εξεταστεί η ιδέα διάλυσης του ευρώ; Ή υπάρχει εναλλακτική πρόταση, η οποία μπορεί να αντιμετωπίσει τα άμεσα προβλήματα της κρίσης και να δημιουργήσει μια νέα δυναμική ανάπτυξης στην ΕΕ;». Ο γύπας μυρίστηκε ετοιμοθάνατο ζώο και έσπευσε!
Η ιδέα του δημοψηφίσματος, που πια γνωρίζουμε ότι αποφασίστηκε από την τριανδρία Τσίπρα, Βαρουφάκη και Παππά, ήταν η τελική φάση του σχεδίου. Την Κυριακή 28 Ιουνίου, όταν η κυβέρνηση έκλεισε τις τράπεζες, ο Βαρουφάκης ισχυρίζεται στη συνέντευξή του στο New Statesman ότι πρότεινε σε σύσκεψη στο Μαξίμου που συμμετείχαν οι Τσίπρας, Σαγιάς, Παππάς, Τσακαλώτος, Δραγασάκης και Σταθάκης, την έκδοση υποσχετικών (IOUs) ή την ανακοίνωση ότι θα εκδίδονταν, σχέδιο μονομερούς «κουρέματος» των ελληνικών ομολόγων στην κατοχή της ΕΚΤ και την εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος. Το σχέδιό του δεν πέρασε, αλλά μια εβδομάδα μετά, την Κυριακή του δημοψηφίσματος, την επανέλαβε στο Μαξίμου, αλλά και πάλι δεν πέρασε. Φαίνεται ότι μέσα σε εκείνη την εβδομάδα πολλά συνέβησαν, πολλοί παρενέβησαν και ο Βαρουφάκης έχασε την στήριξη του Τσίπρα. Παρόλα αυτά όλη την εβδομάδα του δημοψηφίσματος ο Βαρουφάκης συνέχιζε πάνω στο σχέδιο και είχε μια ομάδα που δούλευε τα IOUs, σε άλλη συνέντευξη στο realnews δήλωσε ότι η ομάδα αυτή υπήρχε από τις 29 Ιανουαρίου και δημιουργήθηκε κατόπιν εντολής των Τσίπρα και Δραγασάκη.
Σε αυτή την πολυπλόκαμη ιστορία καθοριστική είναι η ευθύνη των Τσίπρα – Δραγασάκη και άλλων κορυφαίων Συριζαίων, και επειδή ο Βαρουφάκης, στηριζόμενος στο ευρύ μέτωπο της δραχμής, ήρθε για να μείνει, έχουν υποχρέωση να τον αποκαλύψουν και να μην υποκύψουν στους όποιους εκβιασμούς τους. Γιατί ένας τύπος που έχει το θράσος να καταγράφει τους ομολόγους του στη Ρίγα είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα είχε γεμίσει το Μαξίμου με κοριούς! Ο γενικός γραμματέας της Κυβέρνησης, Σπ. Σαγιάς την εβδομάδα του δημοψηφίσματος, όταν απειλούσε με παραίτηση, πάνω στην οργή του φώναζε ότι αυτός που υπέγραψε τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου και επέστρεψε τα 11 δισ. ευρώ από το ΤΧΣ στον EFSM έχει και ποινικές ευθύνες.
Το μέτωπο της δραχμής σε αγαστή συνεργασία με τον Σόιμπλε το επόμενο διάστημα θα τα δώσει όλα για να μας πάει στη δραχμή, όσοι διαθέτουμε κοινή λογική και δεν εξυπηρετούμε κανέναν ας μην τους αφήσουμε να αποδιαλύσουν την χώρα.