Του Γιώργου Καραμπελιά πρωτοδημοσιεύτηκε στο liberal.gr
Ο Τσίπρας παραμένει πιστός στη στρατηγική της αέναης εξαπάτησης. Μετά τη συντριπτική ήττα του Eurogroup -όπου, έναντι μιας μικρής μείωσης των επιτοκίων, με ορίζοντα το 2060, εισέπραξε ένα δρακόντειο πρόγραμμα πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% τον χρόνο (δηλαδή 6 δις ετησίως) τα οποία θα μεταφραστούν σε νέους φόρους και αναπόφευκτες περικοπές συντάξεων και μισθών για να μπορέσουν «να βγουν»- προχώρησε σε ένα νέο εγχείρημα.
Χρησιμοποιώντας ένα πλεόνασμα δημιουργημένο από την υπερφορολόγηση και την περικοπή των συντάξεων, αποφάσισε να επιστρέψει 630 εκατομμύρια ευρώ, υπό μορφή χριστουγεννιάτικου μπουναμά, στους συνταξιούχους -οι οποίοι, φέτος, είδαν τις συντάξεις τους να μειώνονται δραματικά- καθώς και να αναστείλει την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Οι στόχοι του, προφανείς. Ας τους δούμε συνοπτικά:
Α. Αρχικώς, όπως προαναφέραμε, να καλυφθεί επικοινωνιακά και ψυχολογικά το τεράστιο φιάσκο του Eurogroup.
Β. Να προσφέρει τη δυνατότητα στο κόμμα του, τα στελέχη και τους βουλευτές του, να ψηφίσουν με «ήσυχη συνείδηση» τις τερατώδεις φορολογικές αυξήσεις του προϋπολογισμού του 2107, που έχει ήδη αρχίσει να συζητιέται στη Βουλή, και να ψηφίσουν τα μέτρα της δεύτερης αξιολόγησης. Επί πλέον, να τους δώσει τη δυνατότητα να… πάνε στα χωριά τους τα Χριστούγεννα χωρίς να κινδυνεύουν από ένα καθολικό γιούχα.
Γ. Να ανοίξει την πιθανότητα και την απειλή ταυτόχρονα ενός εκλογικού αιφνιδιασμού, εάν οι συζητήσεις για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης οδηγηθούν σε αδιέξοδο. Κυρίως, να κραδαίνει αυτή την πιθανότητα ως απειλή, την οποία στη πραγματικότητα δεν θέλει να εφαρμόσει, καλά «καβατζωμένος» στην εξουσία. Εξάλλου, οι Συριζαίοι μόλις έχουν διοριστεί με παχυλούς μισθούς και δεν σκοπεύουν να εγκαταλείψουν οικειοθελώς την εξουσία. Όμως υπάρχουν και τα «ατυχήματα».
Δ. Να ρίξει στάχτη στα μάτια των Ελλήνων για την επονείδιστη εξέλιξη στο Κυπριακό όπου, μαζί με τον Αναστασιάδη, προχωρούν άμεσα σε μια πολιτική υποχώρησης στις απειλές του Ερντογάν, στις πιέσεις των Αγγλοαμερικανών και παράδοσης της Κύπρου στις ορέξεις του νεο-σουλτάνου.
Ε. Τέλος, αλλά όχι ελάχιστο, να επιδεινώσουν μια πολιτική εμφυλιοπολεμικής διαίρεσης των Ελλήνων, έτσι ώστε να διατηρήσουν, όσο μπορούν, μια ελάχιστη κοινωνική στήριξη, σε αντιπαλότητα με την υπόλοιπη κοινωνία. Έτσι, δημιουργούν ένα πλεόνασμα και «μοιράζουν» υπό τύπον χριστουγεννιάτικης αλληλεγγύης ένα ποσό στους συνταξιούχους. Ποσό που το απέσπασαν αφενός από τους ίδιους, αφετέρου, και κυρίως, από την αυξημένη φορολόγηση και την κατακράτηση των επιστροφών του κράτους από τα χρήματα που χρωστάει σε επιχειρήσεις και επαγγελματίες.
Παράλληλα με τον μπουναμά του, δεν έδειξε καμιά αλληλεγγύη στους νέους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους μερικά απασχολούμενους, τα νεαρά ζευγάρια και βεβαίως τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους μικρεμπόρους και βιοτέχνες που οδεύουν ταχύτατα για κλείσιμο.
Έτσι επιλέγει τελεσίδικα το στρατόπεδό του. Να στρέψει τους Έλληνες απόμαχους, με ένα φιλοδώρημα, ως αντάλλαγμα της πρόσφατης και άμεσα μελλούμενης καταλήστευσής τους, εναντίον της άνεργης και εργαζόμενης Ελλάδας. Τους μόνους νέους που προστατεύει είναι τους «εργαζόμενους» των ΜΚΟ και τους μετακλητούς, που αποτελούν τον δεύτερο κοινωνικό πυλώνα του. Και αδιαφορεί παντελώς για το ότι έτσι στρέφει τη μία Ελλάδα εναντίον της άλλης.
Ωστόσο, επειδή, δυστυχώς για τους Έλληνες, αλλά και γι’ αυτόν και το κόμμα του, τους αμέσως επόμενους μήνες θα τσακίσει εκ νέου τους συνταξιούχους, δεν θα αποφύγει στο τέλος τη διαμόρφωση του κύματος από όλο τον ελληνικό λαό που θα τον σαρώσει τελεσίδικα, αυτόν και την άθλια παρέα του, ελπίζω, πριν καταστρέψει τα πάντα.
Μαζί τα κάναμε; ή μαζί τα φάγαμε; Στείλαμε στρατιωτικές δυνάμεις στην Συρία; Ή μήπως είχαμε εμπλοκή με άλλους τρόπους σε αυτό το έκτρωμα που δημιούργησε η «υψηλή» εξωτερική πολιτική των μεγάλων δυνάμεων; Η θρασύτητα σε συνδυασμό με την μεγάλη υποκρισία της Δύσης, φτάνει σε τέτοιο σημείο που μας κάνει και παρατηρήσεις για την μη σωστή φύλαξη των συνόρων (φανταστείτε τι θα γινόταν στα διεθνή φόρα αν εφαρμοζόταν το γράμμα του νόμου και είχαμε ρεπορτάζ με το λιμενικό να βουλιάζει βάρκες) την καθυστέρηση για τα Hotspot’s κ.α. Η Γερμανία μάλιστα εκφράζεται επίσημα με τον υπουργό Eσωτερικών Τόμας Ντε Μεζιέρ να δηλώνει με ιταμότητα ότι «η Ελλάδα πρέπει να κάνει αυτό που της αναλογεί» και με τον κο. Μάρτιν Σούλτς να λέει ότι «η Γερμανία έχει επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος του μεταναστευτικού γιατί έχει απορροφήσει ένα εκατομμύριο πρόσφυγες». Χωρίς να αφήνουν να φανεί η άλλη πλευρά του νομίσματος που είναι η κάλυψη στο μεγάλο κενό που έχει η Γερμανία στα εργατικά χέρια λόγω του τεράστιου δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζει. Οι ανάγκες για φθηνό εργατικό δυναμικό αγγίζουν τα 5 εκατομμύρια ανθρώπους για την επόμενη διετία, μιας και είναι μία από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν συγκρατήσει μεγάλο μέρος της παραγωγής. Έτσι, δικαιολογείται το νεύμα της Μέρκελ πριν από ενάμιση χρόνο περίπου στους προσφυγές, η οποία πιεζόμενη από τους βιομήχανους της χώρας της –κατά συνεκδοχή χρηματοδότες των εκάστοτε κομμάτων εξουσίας –και με μεγάλη επιλεκτικότητα στην διαλογή πήρε αυτό που ήθελε, ενώ το υπόλοιπο κομμάτι που δε χρειαζόταν το άφησε για μόνιμη διαχείριση του στο απέραντο hotspot που λέγεται Ελλάδα.
Ο οικονομικός φιλελευθερισμός έχει ως αναγκαίο συμπλήρωμά του τον πολιτισμικό φιλελευθερισμό.
Εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες η Ελληνική εκπαίδευση βαδίζει σταθερά προς την αποδόμηση των όποιων υγιών χαρακτηριστικών είχε να μεταδώσει στα νεαρά μέλη της κοινωνίας μας, ωστόσο η πορεία αυτή επιταχύνθηκε με την τελευταία κυβέρνηση παρά το σύντομο μέχρι τώρα βίο της τελευταίας. Ο ψευτοπροοδευτικός λαϊκισμός που εισήγαγε την νοοτροπία της «ήσσονος προσπάθειας», που αντικατέστησε τη μάθηση με «δραστηριότητες», που για δημοσιονομικούς λόγους και χωρίς καμία μελέτη εξοβελίζει γνωστικά αντικείμενα, που έχει μετατρέψει τα σχολεία των δύο πρώτων βαθμίδων σε ασυνάρτητους φορείς αποσπασματικών πληροφοριών χωρίς κανένα σαφή προσανατολισμό, έχει διαβρώσει τον πυρήνα της εκπαίδευσης κι απέμεινε στους Υπουργούς της νέας κυβέρνησης το κέλυφος, για να το σπάσουν κι αυτό. Έτσι έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι σημασία δεν έχει το ΟΧΙ του 1940, αλλά η απελευθέρωση της Αθήνας (!), ότι οι παππούδες μας τον φασισμό πολεμήσανε στην Αλβανία κι όχι τον ξένο εισβολέα, ότι η ποντιακή γενοκτονία δεν είναι ακριβώς … γενοκτονία, ότι είμαστε όλοι παιδιά του Γαλλικού Διαφωτισμού, ότι η θρησκειολογία μας μάρανε και πολλά άλλα κωμικοτραγικά. 
